Alle inzendingen over humor

'Mega!' riep ze uit met een gezicht zo blinkend naief alsof het ochtendsnot van haar gezicht afliep 'Nonsens' repliceerde ik schijnbaar onverstoord 'Het geluid van een ovulerende man die kotsende zijn darminhoud door zijn neusgaten perst lijkt me in het geheel veel echter aandoen' voegde ik er nog aan toe 'Super! Cool!' orakelde ze nog…

uiteindelijk is de schrijver niet meer bij zinnen, ten dode opgeschreven ondanks zijn roze bril draait de wereld een dag naar de nacht collega-scribenten spartelen, sputteren tegen een onherroepelijk eind we gaan er aan allemaal naar de maan…

ik zal je wel krijgen zover dat je naar me toespringt als een kikker en dan wij elkaar omhelzen maar wat moet een kikker met mij en ik met zo'n groene glibber? ach, ik zal wel weer naar het water verlangen..of.. vanwege springneigingen?…

Jouw kopje tegen de mijne….. Ik wil jouw liefdevolle afdronk blijven Dit hartverwarmende tafereel Zonder koud schoonmaakgareel Bibberend en in het onzekere vocht, klam Waarna de bewondering kwam Die lieve glimmende schone kop lacht Met een dof klinkende pracht Vol smacht... Als een paar Met de koppen tegen elkaar.…

Het is weer tijd de tandarts te bezoeken. ..of ik nog voorkeur heb voor een bepaalde dag, graag met dít weer wil ik haar gaan ontmoeten zeg ik met een brede lach. Ze gaat zoeken naar een gaatje, vult mijn naam daar in. Twee uur later zoekt mijn tandarts, vindt geen gaatjes, vult niets in. Zo, dat hebben we weer mooi achter de rug…

ben ik billijk als ik zeg dat ontlasten in uw heg een groot genoegen schept? want hoewel geen watersnood 't zou toch zonder hoge nood zijn dat uw buxushaag verlept…

is mijn restwaarde gelijk aan de voorbijgaande geur van een afgebrande lucifer op het houtwerk is de kop rood en tijdelijk voornaam tot het zwart is hij even een ster als ik ben opgebrand blijkt de eeuwige roem reeds te ver die was al eerder naar de maan…

de professor zoekt een veilig heenkomen onder het bed. maar hij moet slapen gaan, hij mag niet meer roepen, beveelt een boze stem, er is niets aan de hand, het licht van de overloop blijft aan. alsof dat beschermt tegen het duivelgezicht Olrik verraderlijk verankerd in het vertrouwde; zelfs dekens en lakens spannen strak samen en branden zijn…

Iedereen die kende haar hier als die flamboyante dame hooggehakt - in mantelpakjes met verzilverde maillot die ze in Wenen ooit gekregen had zo zei ze - van Versace toen ze trouwde met een Fransman daar als huwelijkscadeau Hij was van adel en steenrijk ze woonden tien jaar in Bordeaux Ze woont alleen hier nu in Diemen niemand heeft dat…

Schiet de kersenpitten weg van tussen je duim en wijsvinger ver de vijver in. Zie hoe de eenden toegezwommen komen en verontwaardigd rechtsomkeer maken. Lach je dan een bult -verontwaardigde eenden zijn lachwekkend- zodat de voorbijgangers verbijsterd blijven gapen naar die niet alledaagse metamorfose. ‘s Avonds kun je dan nog genieten…

Ze gingen het van Edam uit opsporen na oproepen van exacte prezentatoren gesteund door door locale notoiren tussen de wadden en groene lamsoren met zeeschuimers en collectoren onder koepels derdegraadsverhoren per bloedbaan steeds verse fotoreceptoren rond blijdorp zelfs puntlipneushoren orthodoxe diensten wreed verstoren van echte bisschoppen…

dat zeg ik vaak, serieus maar of ik het ook echt meen soms zeg ik hoi of hallo en daar is niets aan gelogen…

Eindelijk weer normaal geslapen kon weer liggen precies zoals ik het graag heb helemaal zoals ik het zelf wil Ik was gewoon gebroken en dan al die vlekken op mijn jas er zat wat in mijn haar en poep op mijn broek Waar ik ook kwam, ik was de schlemiel, twee verschillende schoenen aan waarvan één veter los wát een dag… Het zou…

De vredige gans omarmde me en legde als een winterjas haar vleugels om me heen, én', vroeg ze nogal onhandig, 'wat ga je vandaag eens doen?' En ik, kikker, had een slechte zin, rukte me los, vluchtte tussen het riet door en kwaakte luid: 'laat me alleen, hou je grote bek! ik ben je geen uitleg schuldig! ik heb een pen nodig!'…

Oma kon van haar pensioentje echt al jaren niet meer sparen en dus ging ze met haar tijd mee en met mannen die op stand haar dat steeds gaven wat ze wilde waarna zij een uurtje trilde met een Breezer die ze kreeg gelegen in een ledikant Ze dronk 'm als een Oude Klare met haar tanden in haar hand…

wat voegt dit nog toe vraag ik me af herhalen doe ik oké, iets anders geformuleerd dan jij dat doet soms aangepast aan de heersende stijl zo die er is of aan mijn stijl zo die naar herkenbaarheid neigt en maar trachten weer te geven wat ik, jij, hij, zij wij dus willen uitdrukken moeten schrijven gedwongen worden dus om ons…

Na elke celdeling verlies ik glans en kracht; na vijftig delingen eindigt m’n bestaan dun en vaal Na elke wasbeurt verliest m’n overhemd glans en kracht; na vijftig beurten is het ‘n scheurlaken dun en vaal Ongewassen leeft m’n hemd stinkend lang door celdeling echter slijt ik zelfs in rust Omgekeerd slijt m’n hemd zelfs…

ik krijg de kriebels van die hoog- zingende meiden die me wel zouden verblijden van top tot teen als ze hun mond maar hielden, dat ik mijn handen nu voor mijn oren moet houden om te genieten van hun borst en bil- partij, hun hóge gekwaak echter kan ik niet lijden omdat ik last heb van een absoluut gehoor, schreeuwen die halsen wéér in koor…

Hij was het achterlijk geblaf en diepe huilen meer dan zat van die verlaten hond die achterbleef in nachtelijke uren en dus sloop hij op een nacht naar het daarnaast gelegen pad en gooide losjes uit zijn hand iets door de bus nog van de buren Het was een chocoladeletter die hij ooit gekregen had nog van zijn moeder -maar niet lustte want…

Wees niet een ongenode gast wanneer de dagen stralend vertellen dat ze nooit anders zijn geweest, maar lach uitbundig, samen naar de zomer daar stralen ze het meest. De lente is duidelijk begonnen, zijn maartse staart zal hij opsteken want niet iedereen is het passend eens, met te zingen ik ben de Winterkoning toont hij zijn dwarse verenkleed…

De griespardot staat wat te grroemen temidden van een protterveld, bezaaid met viezeschetenbloemen: hij heeft ze allemaal geteld. “Ik pluk er vijf om vuur te stoken, dan knalt het -grroem- in mijn fornuis, en acht om -grroem- kaduuf te koken, dan ruikt het lekker bij mij thuis. Nog tien voor -grroem- mijn jaarlijks bad en twaalf gestrikt…

Jouw kappersbezoek gebed zonder eind; morgen is ‘t mooie er af Ik maak geen eten gebed zonder eind; morgen heb je wéér honger…

ofwel: Rang is pas rang, zodra er een rang aanhangt. Professor Doctor Fluitenkruid Quaestor van de quakers, en kwieke kwestieuze kwibus, was de kwintessens van de kwintencirkel kwijt. Normaliter kon hij toch zijn quoten kwistig kwinkeleren doch de kwinten in de Notenkrakersuite echter Kon hij slechts kwakkelig kwiteren; Ergo: de…

het duurt maar even zei de beul seconden, twee in getal langer zal je niet hangen de nek is op meer niet ingesteld het lijf kan ik nog verlichten door u naakt te laten gaan wellicht dat we een flits aan tijd kunnen toevoegen doch de hoop zal daarin de angst niet verschuiven het denken is immers verward en verdoofd dan wel onderhavig…

Dansende mannen. In mijn stad, door mijn straat, reed vroeger de vuilniswagen, stapvoets gestuurd door een sjaggerijn, als ware hij bezig aan een onnozele mars. En elke jongen, vroeg of laat, wist dat hij ook vullisman wilde zijn. Maar niet de man die zo stuurs en dwars aan het roer wat zat roken en te klagen. Want de echte vullismannen…

'De wereld is zo fake geworden! Alle fut is eruit! Dwaze wegwerpmaatschappij!', orakelde hij als een batterijkip. 'Ach meneer...' zei ik, 'Mijn vrouw is een trein! Zo'n ouderwetse, zoals ze ze niet meer maken! Ze dendert en stoomt, raast met een verantwoordelijkheid aan honderdvijftig per uur, haar overtuigingskracht weegt zowat negentig…

In de grond wortelen gekostumeerde bomen: goed gekapt, in een park aangeharkt en rechtgetrokken. Het is alsof ze zweven in de mist, hunkerend naar een vertrouwd gesprek met het verblindende licht van een overspannen zon; een glimp van verstandhouding voor het geheel, gesloopt, verwordt tot groot boeket. Goed gekapt liggen de bomen…

Een botox dame doet denken aan ‘n soepkip opgeschud tot leghen maar het ei blijft uit en dat hebben haan en poelier door…

Als een kind had ik geen zandbak waar ik heerlijk in kon spelen want mijn ouders waren arm en dus zat ik aan de grond met de asbak van mijn vader mooie taartjes uit te delen vreemd van vorm -maar steeds warm dankzij Waldo -onze hond…

MET DE MUZIEK MEE Zwierig zwaait de zwabber ’t zeil bij een Menuet van Bach ‘k Was verbaasd toen ik dit zag op een doordeweekse dag Uit de gratie is de dweil Water Music klinkt verwaaid ‘t Ruimte sop wordt rondgezwaaid als de mob de vloer verfraait Wekker tettert onderwijl Dromenboek slaat mokkend dicht Cynisch is het ochtendlicht…