Alle inzendingen over afscheid

ben je klaar om over te stappen niet meer vast te houden aan ben je zeker van het onzekere de nieuwe weg die je in zal slaan zul je ons dan niet vergeten ook in het verre onbekende niet als jij straks over gaat dan vieren wij jouw leven en eren al het moois, dat jij ons liet ~*Harry Mulish 1927- †2010*~…

vele rozen lagen er; maar zeven stonden fier rechtop als een saluut in zilt herinneren verging hun aanblik stiller dan de wind, die vogels droeg uitgestrooid langs zand en water zwierf wat as van wie het was –dat weet ik niet, maar wel de witte blaadjes die zich bogen naar de hemel en dat steeds vervagend spel van vele zware voeten…

ik herken in mij zijn habitus niet zijn meesterschap springt bij mij in beeld maar de overwaarde wanneer hij over zichzelf sprak en het andere kleurde naar diens eigen aard juist hij geworteld in bruin en Jodenster droeg de oorlog een leven lang in hart en nieren hij versloeg de eigen tegenstand erkende in zichzelf de zwarte…

Als ik aan je denk, zie ik jouw ogen. Jouw trouwe blauwe ogen. Ze zeggen me: "Ik hou zoveel van jou". Een tijdlang, nadat je was gestorven, was mijn hart een harde zere klomp. Alsof het was gekrompen, ik niet meer voelen kon. Nu, na vele jaren, is het zacht geworden en zie ik weer jouw ogen. Zo trouw, zo blauw, dan zucht ik in mijzelf…

het gehuil is niet van de lucht maar dringt door tot op het bot grijze nevel nadert de grote stad spreidt zich uit met diepe zucht onheilspellend schijnt het dwaallicht tikt een rijs zachtjes tegen een zerk klinkt geritsel van bladeren dichterbij daar gehoor het overneemt van 't zicht penetrant de geur van vergetelheid onder de voet gelopen…

Het komt altijd te vroeg: het moeten scheiden, het moeten laten gaan zonder begrijpen, zonder waarom. We wennen nooit aan ’t sterven, aan ’t loslaten, het afscheid; maar laat er dankbaarheid toch zijn, en hoop en sterkte. Laat licht vervullen dit duister, deze afgrond, dit moeten laten gaan, zonder waarom, zonder begrijpen.…

Je bent een mooi moment voorbij maar vrij om ergens anders mooi te zijn.…

Op zolder in een donk're kast, Hangt nog jouw jasje. Ik streel de kraag, Zie jouw gezicht daarboven. De mouwen... Waaruit jouw handen staken... Zijn leeg... ik laat ze vallen. Mijn gezicht... Verberg ik in de stof. Een traan glijdt... In de voering. Jouw geur... Ze is er niet... Weg, je bent weg. Maar ooh, ik mis je zo.…

In verbinding met het diepe het wijze van de aardkorst wat aanbid je meer dat wat je voeten voelen leggen je handen neer daar in dat aardse diepe waar we samen sliepen rusten we samen weer.…

Niet meer dan verlaten papier in de stilte van gesprekken die niet opnieuw beginnen. Vragen die geen antwoorden meer vragen omdat ze jouw geduld en aandacht niet meer zullen vinden. En niet meer jouw bureau en dossiers vullen met de kennis die overblijft. Waar collega's jouw aanwezigheid misschien nog steeds zoeken of vergeten dat je nieuwe…

In slapeloze, Eindeloze nachten, Draaien mijn gedachten Steeds om jou. Ik zou zo graag, Al is het maar heel even, Mij overgeven Aan vergetelheid. Het is mij niet gegund In deze stille strijd. Al vordert ook de tijd Mijn leven draait voorbij. En als de slaap Toch heim'lijk is gekomen Verschijn je in mijn dromen... En leef je aan…

Het snijpunt van twee lijnen geeft een evenwicht onze levens kruisen op één enkel punt korte momenten in dit leven zijn we één en lopen samen hand in hand tot onze wegen scheiden na dit kruispunt vloeiend uit elkander gaan…

houden van overstijgt het weten ook als jouw sterven verder wegdrijft het mag dan herinnering heten maar in mijn wezen gekerfd opdat zij blijft dat wil ik ook tot mijn hart een glimlach erft…

Met felle tegenzin ben ik bij je, enkele uren per nacht Misschien ben je toch goed voor me, wel ben je vast niet zacht. Je heftige rode kleur haat ik hartsgrondig, pijn en verdriet We moeten nog wat samen blijven, lang, ik hoop het niet. Je slaapt ook niet in een slaapkamer, dat hebben we dan gemeen We rusten waar dat kan, met volle zin, oh…

Soms Soms is het donker om mij heen, soms is er geen of slechts wazig licht, is het mistig. Soms weet ik niet waarheen is er geen ander weg waar loopt dit heen? Soms ben ik angstig, ben ik moe leun even op zij leg mijn hoofd rustend neer. Soms zie ik - weet ik wat - niet meer, ben ik alleen maar moe. Soms is er toch weer hoop en zie ik licht…

Vader! zo gaaft Gij 'k Dank er U voor, Aan mijne bede Heerlijk gehoor. Wat hij toen uitte, 't Klonk mij zo zoet; Naklinken blijft het In mijn gemoed. Hoe hij bij 't heengaan Worstelde en streed En niets kon zeggen,…

Ik ben er voor je, mijn liefste Ik kan je verdriet niet voelen Ik kan je verdriet niet dragen Als ik dat kon zou ik het je afnemen Zodat jij even kon rusten Even aan jezelf denken, even niets. Ik kan je wel steunen Je een luisterend oor geven Een moment van stilte Om aan hem te denken En even stil te staan bij de mooie herinneringen…

Waarom is het leven zoals het leven is Waarom is het verdriet zo groot bij een gemis Zoveel verdiet kan een mens toch niet aan Waarom gebeuren er dingen die je niet kan sturen Waarom gaan er mensen bij je vandaan Is er een plek waar ik je kan vinden Is er een teken die ik moet weten Is er een weg die ik kan volgen Om je weer thuis…

je hangt hier, stil er is niemand die jou opzij schuift en nog kijken wil geplooid voor het venster maar wie wenst er te kijken door glas naar wat er niet meer was je mocht er zijn…

ogen kijken luisteren ogen voelen ogen zien alles en soms het einde dichterbij ik zie jou luister naar jou voel jou en kijk naar jouw einde te snel zo dichtbij…

Vandaag is er een jubileum Want papa is al even dood Al 12,5 jaar Tien jaar geleden geloofde ik het niet Nu besef ik het Het is waar En nu pas zie ik in Wat hij werkelijk is Geen goede vader Een leugenaar, een egoïst Dat is wat jij was, pap En dat zul je altijd zijn Je beseft namelijk niet Wat je mij hebt aangedaan Zo ontzettend veel…

Deze woorden die ik voor jou schreef al wat van ons overbleef laat ik achter in de aarde aan de voet van de boom die onze namen uit liefde bewaarde hij neemt ze op en het nog onbeschreven blad draagt dit afscheid waardig omgeven door een gouden gloed laat het langzaam los een laatste ritselende groet ademt zacht tussen de…

Toen jij werd geboren het ging allemaal veel te snel Had jij het al verloren Goed doordacht, dat wel Je was nog veel te klein Maar 26 weken Toch hielden we al van je Terwijl wij naar je keken Wat er toen gebeurde ’t Ging allemaal zo vlug En toen ik om je treurde Kwam jij niet meer terug Nooit heb ik afscheid kunnen nemen Daarvoor…

Samen met jou, had ik alles wat ik wou Samen met jou, was ik een gelukkig mens Samen met jou, was de lucht altijd helder blauw Samen met jou, had ik niks meer nodig, zelfs geen wens Toen werd je ziek en stond je ineens te koop De dag dat je weg moest kwam veel te snel Ik was zo boos en verdrietig, maar ik hield hoop Ooit zou ik je weer terugzien…

Dag zeggen, kost moeite, adieu zeggen, doet zeer Afscheid nemen van wat was, is elke keer Een crime Zwaaien kost moeite, lachen nog meer Omdraaien en weglopen, deed nooit eerder zo’n zeer Als nu.…

Nieuwe computer weemoed oude postjes dagboek afscheid het wordt tijd maar die allereerste groet bedolven onder honderden die blijft dag Monique schrijft mijn vader…

Er stond daar eens een schone bloem Helemaal verdoken Ik vroeg ze toen "Gij schone bloem, Waarom hebt g'u weggestoken?" Die schone bloem rechtte haar hoofd En keek me treurig aan Ze zei "Wie me liefde heeft beloofd, Is van me weggegaan." Ik zei "M'n bloempje, leef en lach, Heft uw hoofdje met gemak." En ze aanschouwde nog slechts…

morgen roept oktober rond de ochtend kleuren nachten valer eenzaam, gestorven in dat loze uur van wachten vanuit het oosten raast de herfst al eender met een open dag de blik door het raam verraadt herkenning en gespitste oren vangen reeds de oude roep uit vroeggeboren nevels overal waar afscheid blaast leg ik rode bladeren neer…

Alsof de regen met ons meeging, alsof de zon verdween, alsof er niets meer mooi was, je ging en deed dat alleen, terwijl: de zon daar achterbleef, de warmte eveneens, een rilling loopt over mijn rug, omdat, de regen met ons meeging de zon vergat te schijnen, zo liet jij ons achter door simpelweg te verdwijnen,…

Een envelop die heeft gestreden. Vier jaar lang. Dag in, dag uit. Alle seizoenen heeft doorstaan en anderen enveloppen heeft zien sneuvelen. Herinneringen heeft ontvangen en doorgestuurd. Regen druppels en zonneschijn die de envelop deed verkleuren van zijn originele kleur, maar niet van zijn context. Maar nu is het tijd om een nieuw envelop…