Alle inzendingen over afscheid

Je zei: als een dochter ben je voor mij, toch was ik dat niet die woorden maakten me gelukkig. En nu: nu je er niet meer bent, prijs ik mezelf gelukkig, dat ik je heb gekend want: ik mis je nog elke dag. Dag mam.…

2 keuzes 2 beslissingen het één zal mijn hart breken het ander zal het telkens opnieuw pijn doen het vermogen om het juiste te doen de intelligentie om te weten wat komen gaat zal ik het ooit opnieuw vinden zal ik wat ik had ooit terug kunnen halen het verschil in meningen en gevoelens is wat speelt jij egoïstisch en niet meelevend ik denk…

Deze ochtend viel ik in een zwart gat Want gisteren las ik het fraaie slot Van een echt indrukwekkend goed complot Het was die Salander die mij opvrat 'k Was op de personages echt verzot Kalle Blomkvist was ontzettend gevat En Lisbeth werd vaak erg jeugdig geschat Drie dikke delen; toch las ik ze vlot We zullen op dit werk moeten teren…

je liet de deur niet open nee, zelfs niet op 'n kier ik kon alleen maar hopen dat jij nog kwam naar hier hoe ik ook lag te wachten de slaap wreef uit mijn ogen overvallen door gedachten werd ik door jou bedrogen de stilte was te snijden tot op het bot deed het me pijn was het jij die wilde scheiden woorden spuwde vol venijn jij die…

Ik heb een ziel die zich verveelt in mij en alsmaar hoopt om te ontsnappen naar buiten toe staat zij te grappen maar diep van binnen wil ze vrij ik ben voor haar alleen maar muren met zicht op wat ze zo graag wil de hemel, zegt ze soms heel stil daar wil ze mij naartoe besturen maar ik zit hier zozeer op aarde zo zwaar van moed…

Vandaag schijnt op iets nieuws de zon De storm die gister woedde is verdwenen Vergeet niet wat is gezegd Jouw plek is leeg Jouw stem zwijgt En zo, daar sta je dan … Op open veld Met niets dan herinneringen, En uitzicht op de grootste reis die je ooit zal maken. Vergeet niet wat is gezegd… Jouw plek blijft leeg Jouw stem zwijgt En Vandaag…

op de begraafplaats, Het marmer is bedolven onder bladeren, Nat,goud rood en groen, Kan nog steeds niet geloven Dat je er nooit meer zal zijn De kaars is aangestoken De raampjes van de lantaarn zijn zwart Net zo zwart als de dag dat je bent gegaan En niet meer bent terug gekomen Mijn haren zijn nu grijs Jouw handen gingen door mijn donkere…

donker grijs getamponneerde wolken steken af tegen het vuile wit hier en daar wringt een winters zonnetje om het blauw in de zee te weerkaatsen wentelende golven te verlichten die af en aan rollen op het strand meegebrachte schelpen slijpen in het tij aan het natte zand wanneer zonlicht het wolkendek breekt en het water kust, schept het…

Hier tussen de witte lakens liggen de zieken gevangen in hun bed, hun graf naar vrijheid te verlangen Wetend dat vrij zijn nooit meer kan want in het huis vol pijn en verdriet, kan men dat niet en tot het einde zien zij alleen nog maar het wit van de dekens en elkaar de zusters met pillen en hun woorden die hun verlangen willen…

maar dan zonder voorspellende gaven, die naar beneden, van een ijsbaan afrolde en als sneeuwbal eindigde, koud was je, bleek toen ik je vond, maar je hart was nog altijd zuiver, briljant, van licht. En ik begroef je, jouw lichaam in mijn bleke hand en ik bracht je naar je laatste rustplaats toe in de koude grond, mooi afgerond.…

Je nam het wolkenafscheid tot je een laatste kus, een warme wang voor het innemende dodenlied tranen die je in mijn denken achterliet op de ladder, samen ooit beklommen herkende je bloemen, niet de vaas op weg naar zoete dromen was je me zelfs stervend de baas.…

Vertel het me nog eens en leg het me opnieuw uit, hoe het was en is geweest. Ik keek naar water, de golven bewogen heel licht in die lange stroom naar de einder en langs het riet zwommen enkele eenden, verderop een reiger aan de waterkant. Je zei dat woorden altijd kunnen wachten op het goede moment, en dat dat zo moet zijn, en dat de lucht…

Zo stil en bestorven het stoffelijke opgebaard de ziel verdwenen lichaam zonder haard sereen, onwezenlijk en toch echt de levendige herinnering je lach, je humor zorgzaam mens betrouwbaar en oprecht het gevecht was hevig je streed als gladiator vanuit je diepste wezen moedig en fier je wilde door echter, het leven zei tot hier…

Donkere wolken trekken al samen nog voordat de zon heeft geschenen door die wolken was zij alweer verdwenen kreeg geen kans om warmte te geven aan het meisje dat zo zit te beven aan haar die het juist zo nodig heeft zodat ze weet dat ze nog leeft zich kan koesteren aan de warmte van een vriend die juist zij zo verdient het mag niet zo zijn…

Terwijl de duisternis de dag omhelst, huilen de makaken. Waar wolken drijven en winden waaien, de druppels vloeien en takken graaien, dansen de tranen van wanhoop verbitterd. Haar beenderen schrijden zielloos langs het ongegraven graf, terwijl de stenen schallen en de bakker zijn brood niet lust. De lach van de raaf verstomt de klucht van…

ben je klaar om over te stappen niet meer vast te houden aan ben je zeker van het onzekere de nieuwe weg die je in zal slaan zul je ons dan niet vergeten ook in het verre onbekende niet als jij straks over gaat dan vieren wij jouw leven en eren al het moois, dat jij ons liet ~*Harry Mulish 1927- †2010*~…

vele rozen lagen er; maar zeven stonden fier rechtop als een saluut in zilt herinneren verging hun aanblik stiller dan de wind, die vogels droeg uitgestrooid langs zand en water zwierf wat as van wie het was –dat weet ik niet, maar wel de witte blaadjes die zich bogen naar de hemel en dat steeds vervagend spel van vele zware voeten…

ik herken in mij zijn habitus niet zijn meesterschap springt bij mij in beeld maar de overwaarde wanneer hij over zichzelf sprak en het andere kleurde naar diens eigen aard juist hij geworteld in bruin en Jodenster droeg de oorlog een leven lang in hart en nieren hij versloeg de eigen tegenstand erkende in zichzelf de zwarte…

Als ik aan je denk, zie ik jouw ogen. Jouw trouwe blauwe ogen. Ze zeggen me: "Ik hou zoveel van jou". Een tijdlang, nadat je was gestorven, was mijn hart een harde zere klomp. Alsof het was gekrompen, ik niet meer voelen kon. Nu, na vele jaren, is het zacht geworden en zie ik weer jouw ogen. Zo trouw, zo blauw, dan zucht ik in mijzelf…

het gehuil is niet van de lucht maar dringt door tot op het bot grijze nevel nadert de grote stad spreidt zich uit met diepe zucht onheilspellend schijnt het dwaallicht tikt een rijs zachtjes tegen een zerk klinkt geritsel van bladeren dichterbij daar gehoor het overneemt van 't zicht penetrant de geur van vergetelheid onder de voet gelopen…

Het komt altijd te vroeg: het moeten scheiden, het moeten laten gaan zonder begrijpen, zonder waarom. We wennen nooit aan ’t sterven, aan ’t loslaten, het afscheid; maar laat er dankbaarheid toch zijn, en hoop en sterkte. Laat licht vervullen dit duister, deze afgrond, dit moeten laten gaan, zonder waarom, zonder begrijpen.…

Je bent een mooi moment voorbij maar vrij om ergens anders mooi te zijn.…

Op zolder in een donk're kast, Hangt nog jouw jasje. Ik streel de kraag, Zie jouw gezicht daarboven. De mouwen... Waaruit jouw handen staken... Zijn leeg... ik laat ze vallen. Mijn gezicht... Verberg ik in de stof. Een traan glijdt... In de voering. Jouw geur... Ze is er niet... Weg, je bent weg. Maar ooh, ik mis je zo.…

In verbinding met het diepe het wijze van de aardkorst wat aanbid je meer dat wat je voeten voelen leggen je handen neer daar in dat aardse diepe waar we samen sliepen rusten we samen weer.…

Niet meer dan verlaten papier in de stilte van gesprekken die niet opnieuw beginnen. Vragen die geen antwoorden meer vragen omdat ze jouw geduld en aandacht niet meer zullen vinden. En niet meer jouw bureau en dossiers vullen met de kennis die overblijft. Waar collega's jouw aanwezigheid misschien nog steeds zoeken of vergeten dat je nieuwe…

In slapeloze, Eindeloze nachten, Draaien mijn gedachten Steeds om jou. Ik zou zo graag, Al is het maar heel even, Mij overgeven Aan vergetelheid. Het is mij niet gegund In deze stille strijd. Al vordert ook de tijd Mijn leven draait voorbij. En als de slaap Toch heim'lijk is gekomen Verschijn je in mijn dromen... En leef je aan…

Het snijpunt van twee lijnen geeft een evenwicht onze levens kruisen op één enkel punt korte momenten in dit leven zijn we één en lopen samen hand in hand tot onze wegen scheiden na dit kruispunt vloeiend uit elkander gaan…

houden van overstijgt het weten ook als jouw sterven verder wegdrijft het mag dan herinnering heten maar in mijn wezen gekerfd opdat zij blijft dat wil ik ook tot mijn hart een glimlach erft…

Met felle tegenzin ben ik bij je, enkele uren per nacht Misschien ben je toch goed voor me, wel ben je vast niet zacht. Je heftige rode kleur haat ik hartsgrondig, pijn en verdriet We moeten nog wat samen blijven, lang, ik hoop het niet. Je slaapt ook niet in een slaapkamer, dat hebben we dan gemeen We rusten waar dat kan, met volle zin, oh…

Soms Soms is het donker om mij heen, soms is er geen of slechts wazig licht, is het mistig. Soms weet ik niet waarheen is er geen ander weg waar loopt dit heen? Soms ben ik angstig, ben ik moe leun even op zij leg mijn hoofd rustend neer. Soms zie ik - weet ik wat - niet meer, ben ik alleen maar moe. Soms is er toch weer hoop en zie ik licht…