Alle inzendingen over algemeen

Het water fronst wanneer jouw hand zijn vlak bestrijkt in poging de vertwijfeling te vervagen uit de diepte die je in het staren ziet zwijgend wijs ik je vermoeide wilgen aan wiens wortels gretig in de steile oever grijpen vastberaden om het stormen te doorstaan ik laat je zien dat er velden zaden kiemen in de aarde die door vorst was…

onstuimig-verre oceaan rolt vloedig-dikke lagen zand over een - van God verlaten - strand om open wonden toe te dekken alsof zij nooit hebben bestaan en diep onder de aarde waar zij hun vleugels zandig nat door tochten langs het donderpad naar het domein van helledromen onmogelijk verzwaarden waar zinnen niet meer in beheer bewegingen…

Zo ik sta Ben ik geboren Ga ik dood Ergens tussen in Ben ik mij geweest Heb ik geboet Vlak na het begin Was ik kind Hulpeloos en zonder verlangen Aan het eind Ben ik oud Hulpeloos en zonder verlangen Kortom, laaft het leven zienderogen Aan de leegte en ben ik niet Beperkt tot deze vorm…

Spookschepen doemen dreigend op hun lokroep als vergane glorie de touwladders die ze toewerpen als moeilijk te negeren tentakels As van verbrande schepen verstrooid op het water vormt een macaber spoor naar een onbekend zwart gat In het duister klinkt het ruisen van het wilde water Het diepste wezen van de vis is zoeken naar stil…

Hij is groot en hij is licht Dat betekent niet veel gewicht Hij is aardig, ik bedenk: "Deze Huppel, die heet Henk!"…

Wie werd er niet groot, Met het viergranenbrood. Vroeger aan het dwarsgebakken wit, Maar dat bleek snel slecht voor het gebit, Daarom terug naar brood waar graan in zit. De hele natuur op je bord, Alle granen, van haver tot gort…

steeds later rangeert mijn liefde lege wagons naar jouw verlangens het is het ontwijken van het lot geen prijs maar een boetedoening om het kansspel dat ik heb genegeerd alleen maar mij, ongeëvenaard in besef beeld en uitspraak, laat mijn naakte stem de kledij verwijderen die me zo pijnt en zelfs overtreft in de beschouwing die jouw veroordeelt…

draait dreadlocks in mijn hersenen en als ik ze wil ontrafelen knoopt hij de metaforen met een stevige zeemansslag vast zijn ringvinger wijst naar gisteren hij verzwijgt het graf en ik het weten van met lange poten vlekt hij een giraf over een rotte wond ik raap de vallende bladeren en kijk met argusogen hoe hij honderd poppetjes…

Al weet je niet waarom, je bent er altijd naar op zoek, en het zoekt jou het kent je twijfels al te goed het deelt je angst en toont zich pas wanneer je roerloos durft te blijven kijken het is al lang en breed verdwenen vóór je dacht te kunnen zeggen wat het is het is zo stil, zo klein, zo echt en het gebeurt verwonderlijk dichtbij…

er zit muziek in mijn tuin in moltekens waargenomen ik stem de klem om ondergronds tot rust te komen en daarna voorwaar een drama vanuit het noorden dirigeer ik de woekeraar naar andere oorden…

Vinden jullie het niet vreemd een mens zijn enzo en leven…

En daar, die man, die zit daar al een héle tijd met onverzettelijke moed te schrijven hij legt de laatste hand aan een gedicht waarin hij, ergens aan het einde -als het meezit zal proberen niets op niets te laten rijmen.…

nu verlies ik mijn zijn in kille woorden die we huilend aan de einder hoorden om te versmelten met ons enig zijn waarmee ik woordenloos in de tijd verdwijn…

Hommels paren op de terrastafel In hun gestreepte donkere dons dansen hun vleugels samen één beweging. Ik nies om ruimte. Eerst heel dicht, Dan heel licht vliegen ze uiteen als stuifmeel in de wind. Een pollen flard glipt mijn adem in. als kind spatten in me rotjes open; die knallers schieten ver en steeds hoger…

Alles is geschiedenis Ons bestaan en leven Bekende paden en Onbekende wegen Gaan hand in hand Liefdes gaan uiteen En komen samen Bouwen bruggen In een ander hart Liefdes sterven nimmer Zijn een hoofdstuk in de tijd Toen nog jong en onervaren Nu veel ouder en wat rijper Is er heimwee naar wat was Verlangen naar wat komt Maakt het…

niemand zelfs de zeewind niet heeft zulke ruime handen zo'n doortastend wiegelied vouwt niemand zelfs de klaproos niet er wiedt een wichel die alles ziet onder onontdekte landen want niemand zelfs de regen niet heeft zulke kleine handen ------------------------------------- uit: De man van vele manieren, 2008…

Nauwelijks ontwaakt laat de wijdte zich genadeloos geselelen door een striemende ooster, en laat zich gedwee bestuiven door wit bevroren water dat poriën vult en alle details doet vervagen. Wandelaars ogen stoer in de opgewaaide ijskristallen, met kragen hoog en lage mutsen trotseren zij die oogverblindende adem, adem die bijt en striemend de ogen…

Zoek telkens naar je blijven, bloei de winter zo eventjes door jezelf in de vrieskou als een geiser De drang om open te zijn naar het licht komt van de wortels die groeien uit je spreng.…

waar eens het stil verlangen woonde huist thans de kilte van weleer dromen waar ik toen van droomde gaf ik elders in beheer nooit bleef alles bij het oude altijd was men in de weer het hechten aan het zó vertrouwde deed mij later toch nog zeer van alle regels op de hoogte weet ik hoe het verder moet ik zal me vast nog eens bedenken…

Een dromenloze nacht draaiend onvermogen de dag doolt in gedachten van linker zij op rechter zij Kramp in linker voet duwen tegen beddenrand toch even maar gaan staan geeuwen, gapend moe het stille huis verstoord door snuif en snurkgeluiden zachtjes opgestaan glaasje water en een plas, De dekens tot de neus weer puffend weggeschoven kriebel…

Ergens wist ik het wel, al die tijd ik bén geen god in het diepst.. geen bijzonder iemand, nooit heb ik de wereld verbijsterd… heb altijd oude vrouwen hun eigen takkenbossen laten sjouwen noch mensen van een wisse dood gered altijd vriendelijk, maar net op het randje beter wetend, tegen beter weten in schouderophalend, niets aan’t handje maar…

dakloos dwalend door de stad vond ik de lege huls van een huisjesslak zij paste precies…

Nu weet ik het zeker: God is liefde zoals ik hem laatst tegenkwam op een winderige straathoek in verschoten spijkerjas, pijnzend over iets zeer lastigs ik wist niet wie hij was en vroeg hem naar de weg, gehaast zoals altijd die wist hij niet- hij was hier niet zo goed bekend maar uit zijn onbeholpen worden sprak hoe graag hij me geholpen…

Grote,kleine wensen, dromen in de nacht, hoe kunnen we ze verwezelijken als sterren in de nacht. Als zonnestralen, duizenden sterren, sterren in de nacht, denkend aam iemand, wie had dat gedacht. Duizenden engelen, lichtjes als sterrenpracht die jou beschermen dag en nacht.…

niettegenstaande het droge geschrijf hakkelen woorden door huiver over torens naar het nieuwe in stadse stappen door schemerig geruis waar toekomst de straat is met soms nog wat losse tegels waar het onzekere licht uitbreekt door de holtes van het laatste verdriet waarin onze harten razen in de storm van volwassen liefde…

De wetten zijn duidelijk, je wordt geboren en je gaat dood, en daar tussen in moet je je behelpen en kijken wat er past, moet je je zien te redden, moet je het als nooit tevoren doen. Een pijnlijke zaak het groeien, en aanwijzingen en nadoen en boekjes lezen maken je ook niet gelukkig. O, mijmer ik soms, was ik maar een koe die stom in de…

De nacht vertelt je wie je bent dan valt het masker af daar ben je een ander die niemand kent Je bent letterlijk en figuurlijk uitgekleed In de nacht, in je eigen wereld met al je dromen, je lief en je leed…

‘k Zit al een tijdje in m’n glas te turen Ik weet het…. drinken…het is verkeerd… en het zal ook niet zolang gaan duren Maar ik word vanbinnen verteerd, nadat je vanmorgen woest ’t bed uitgleed me schrijnend van weemoed achterliet je mooie kontje definitief de deur dichtsmeet greep ik naar een fles vol bluesverdriet de bodem is al een tijdje…

Op geschaafde knieën Schraapt hij met Gebroken nagels Glinsteringen uit Het ravijn. Of, Op gestrekte tenen Pakt hij met Gepedicuurde nagels Juwelen van De berg.…

Het schijnt dat ik loop als een eend mijn praten is beperkt tot gemompel op mijn voorhoofd een karbonkel waar heb ik toch mijn ziel beleend. Paladijnen knikken mij meewarig toe gniffelen zonder woorden boven hun strak gesteven boorden achter mijn rug roepen ze; koetje boe. Als versteend trek ik mijn pistool schiet die paladijnen één voor…