Alle inzendingen over filosofie

Dit is mijn huis en tuin, mijn stad, mijn land, mijn man, mijn kind, mijn vader, die held’re ster zo ver, die schijnt op mijn verstand, mijn ader. Maar van wie de lucht, die zich met bloed verbindt, van wie de kracht die zich in ‘t lijf bevindt, van wie de woorden uit mijn mond, van wie het helen van een wond? van wie het koren op de akkers…

wat was er eerst taal of muziek muziek denk ik taal denk ik muziek het eerste wat ik dacht dan taal maar ja ik denk wel meer…

Woorden verraden onnodig. De woorden hadden, hebben nooit 'zin' gehad... zij schoten ernstig tekort: emotie voor leugen der eerlijkheid. Emotie in het opperen van listig verraad van intern verwarde geesten. Het komt echter door schijn der scheiding van privé en werk, in onze 'samen'leving. Het was de tweestrijd van elk mens: in vertrouwen…

Op een stille avond staar ik naar de tuinen waar nog mensen bezig zijn met het snoeien van een heg of het maaien van gras. Rust omkleedt mij en vurig verlangen dooft, terwijl langzaam achter bomen de zon verdwijnt. Grijs de hemel, maar vredig tegelijk. Harmonie vult de de zwoele lucht, woorden zijn in stilte gehuld en vervlieden langzaam…

ik liep om 09.00 uur het lokaal binnen ik keek op de klok en ik zag: 08.00 uur ik verzamelde mijn leerlingen en riep: hoe laat is het ? een filosofische vraag, toch ? maar men vroeg naar thee en koffie 08.00 of 09.00 uur maakt niet uit wel melk of geen suiker is de vraag…

de zon gaat onder in mijn ziel glans en levenslust zijn zo verdwenen neerslachtig mag ik overvloedig wenen plots klopt "schitterend idee" aan mijn deur maakt bonte schetsen in oranje kleur losgekoppeld van die domme sleur ik kom terug in harmonie, ben niet meer ziek maak fantasie en droom weer identiek nieuw is het leven dat ik nu zie…

Toch is elke dag de moeite waard te strijden ook al brengt ze veel lijden want de verlichting komt op een moment dat je het vrezen niet meer kent.…

Alle revoltes van de wereld wissen de smart van de moeder niet, alle vooruitgang verhindert niet dat ik dictators haat, ook die in mijzelf, ongewenste waarheden doen de nacht verbleken. Ik ben het dier wat nooit een moord heeft begaan, toch soms in gedachten stond die stap vooraan, er hecht bloed aan beide handen tot ik het hoofd vol…

in mijn brein ontsproot een filosofische gedachte van formaat Yes! dacht ik, een vrouwelijke Baruch is in mij ontwaakt van verrukking kon zij niet beklijven en verdween pardoes door het kantelraam waar zij verwoei nog voordat zij de boom bereikte de kat en ik samen keken we haar na…

het zal toch meer moeten zijn dan een broos bestand van lijven die elkaar schampen in ridderlijk erbarmen verwaaid als de kalkgeur van een slooppand opgelost in zeeën van stevig omarmen we stellen ons niets anders ten doel dan onze voortuinen te ontdoen van uitzicht dat hopeloos is en slechts een voorgevoel dat de gulzige avond ons berooft…

Dertien maart en veel te laat voor sneeuw en ochtendlijk krabben aan je ruiten. Een jonge vrouw met baby bezig bij haar auto woont hier in de wijk verschijnt vandaag niet voor het eerst. Mijn vensters: het is echt helaas. Betrap ik mijn gedachten? Vind ik jammer wat ik zie? Ik kan er niets aan doen moet ermee leren leven luiken…

Wijsgeren gehuld in een wijsgierige deken daaronder hun immanent en transcedent , ik heb mij daarop stuk verkeken , wel de grenzen van mijn ziel verkent. In de zandloper verloopt het zand in de richting van de hand hem plaatst, we kunnen hem blijven draaien , niet de ons aangemeten tijd. Mijn kleren van herinnering verbleken aan de…

ook al zie je klein in alles groot ook al leef je maar ben je eigenlijk dood gelul over die heuvel jou zo bekend is daarachter toch niemand die je beter kent je vrienden staan weer in de rij maar ze kwamen in een taxi en reden met sneltreinvaart de muze voorbij herrie om je heen alleen maar herrie want zonder muziek in de straten is de passie…

van uit de hoogte drijft een adelaar zijn schaduw over gras was, is en komt in de ogen van een edelweiss het mos legt kussens waar zij rust de wind sust natte dromen… kom en ga in moederland, verdrijf de vrucht der pennen tot de vruchten van jouw eigen hand een land om ooit te wennen…

Alleen in de geest is weinig gegeven wat bij geen wezen lukt, blijft maar even, onbeschrijfelijk wentelt het hart onder het omhulsel, in een labyrint van smart rond in de essentie van verliefdheid. Aangeboren tussen heelal en de hel, huist meestal tussen beide oren, paradigma om bij de soort te overleven, wat ziel en…

Ze begrepen er de ballen van, dat wij geen zin hadden om tegen hen te vechten. Nadat ze alles - dachten ze - van ons hadden afgepakt waren ze verbijsterd dat we lachten toen er door zo'n omgevallen boekenkast werd opgemerkt, dat het erop leek, dat we ons hele leven voor niets hadden gewerkt. Gewerkt? Voor niets? Ons hele leven? In onze…

worden wie we zijn klinkt wijs ik raak er niet uit of in want vandaag is lentesneeuw in mijn ziel veranderd in ijs oude versleten gedragspatronen duizendmaal dolgedraaide CD wekt me tot nieuw in de wereld van springlevend kom kleine paasgele pracht bloemboeketjes, aardekracht maak alles zacht en wacht dan word ik weer wie ik ben…

Dichten is liegen op een hoger plan van een lentemus een zwaluw maken als deze onschuldige het lijden kan, nonchalant de kosmos raken, nog met een uitgestoken vinger in de pap, en trek daarmee een smetteloos laken over de lappendekens van een laatste winterdag, achter de spiegel staat een droombeeld wat ik herken, de hemel drinkt het eerste…

subtiel is het allang niet meer de geur verspreidt als smaak nog beter zoet en krachtig als een suikeroom met dikke buik een suikertante met een kanten rok frivool en ietwat bleu haar in krullen glimlachlang, blote tanden, niet meer bang voor alles wat er sneu nog tussen hangt smaakvol ligt die zachte kracht te smelten op mijn tong…

waar ergens in ons feilbaar denken bevindt zich de waarachtigheid de onaantastbare gepantserde kern waar vuile dingen niet doordringen waar een schimpend woord op afketst en snijdende zinnen afbrokkelen waar boze blikken smelten druipend omkeren naar zichzelf waar gloeiende toorn zijn driftig gemoed verliest en zo tot inkeer…

Vergeten tijd ligt achter ons, in angst baren we het leven, tussen geboorte en de eindigheid, we zijn schipbreukelingen van de hemel en de diepten van de zee, we zijn het ontgonnen land, borelingen uit de eierstokken van de zon en maan, de horizon lijkt verder, zeilen bollen minder, blouses minder wit, hét ontbrekende in de volheid…

iemand op het terras wilde het hebben over Kant ik wist er niet veel van gelukkig wel dat hij altijd dezelfde wandeling maakte van zijn huis naar een punt en weer terug kwam ik dus goed mee weg door dat te weten maar ergens overviel mij een soort treurnis en een gemis aan Kant en wat hij dacht, vertel mij ik weet het niet maar…

In de luwte van laagte lijkt de zee uit te steken boven mijn kruin, of zou het komen door de hoogte van het duin? Langs mijn eigen hijgen hoor ik palmen ruisen, ondanks dit blindzwijgen zie ik de zee immer bruisen. Ik zoek nog steeds een strand met de koelte van kiezels en de warmte van zand, met lichtvoetig water en zwaarlijvige…

Ze kopen een kip en ze kopen een haan en ze zeggen het ei is van mij Het kuiken komt uit ze brengen het groot en dan komen ze af met de bijl En niemand die er tranen om laat of een lijvig boek over schrijft Als hun eigen broed het leven verlaat is het dikste boek nog te klein na de nieuwe Big Bang is dit alles voorbij de kip…

In de herfst schuilt de vrouwelijkheid, winters heersen oude mannen, in de lentes lonken vlinders onbevangen, ben ik zomers tot alles weer bereid, als schaduw en het licht elkaar weer ontvangen, de ongetuigde gedachten worden bereden, het bit verlost van het opgekropt verlangen, verenigd in een silhouet van het verleden, er bestaat geen…

Morgen, als het lente wordt, zal ik je rondrijden op mijn bloemenslee en jouw hofje mag ontwaken vermomd als toverfee. Morgen, als het lente wordt, zal ik vlinders naar de bloesems sturen en wuiven naar mijn autochtone overburen. Morgen, als het lente wordt, zal ik gekleurde eieren leggen in ieder nest van de bonte specht, waarin al z’…

Zoekend in mijn tas naar een zakdoek voel ik water en zwemmende vissen Waar ik Op dat moment in duik mee ga Met de stroming mee ver weg Omdat ik verder wil als een vis En mijn hoofd boven water houd…

Het lange leven geeft steeds opnieuw dat vraagstuk: moedig speuren naar wat nietig is in 't grootse en geweldig in 't kleine.…

Een gedichtje voor het slapen werkt als een gebed tot God dan lig je niet te woelen of te verlangen naar genot Een gedichtje voor het slapen werkt als 'n geestelijk medicijn wat je lichaam laat voelen dat je er dag en nacht mag zijn Een gedichtje voor het slapen maakt zo veel meer mens van je zowel gapend, wakend en slapend God, mens…

huilen er nog wolven doorheen gewoelde kindertijd te vroeg onder slaap bedolven verloren ze met het bos de strijd het leven is begonnen wijze woeste regenvlagen langs ruiten lekend bezonnen wissen "de" stof uit de dagen de einder bestrandt gedachten van schepen tot drijvend wrakhout vanop schuimkoppen blijven ze wachten tot weer een…