Netgedichten

netgedicht (nr. 49.692):

Allen die mij voorgingen

Het was soms onbedoeld
of ik van voren leefde
of juist achterom zittend
in een lege kamer op een
stoel aan het raam dat
uitkijkt over een wereld
die zich niet grijpen laat.

Waarin het heden wordt gewist,
en het verleden verzonken ligt
als marskramer die zijn waren
reeds lang had verkocht boven een
wolkendek dat naar verdieping leidt.

Ik observeer mijn zon en maan
in hun beste pak op alle dagen
en nachten dat het hun schikt, ik
zoek een woord dat zich lenen laat
voor alles wat mijn verbeelding
overslaat, de werkelijkheid ten spijt.

In een zeggend voorwerp ligt de kracht van
de vertelling, een zichtbaarheid die spreekt
wat overbodig is, zoektocht naar echtheid en de
stilte waar geen gesproken woord voor is gekozen
in de blindheid van het vertegenwoordigd oog.

Het aardvlak welft in de spiegels van
oneindige bewegingen, een troost als
afscheid voor allen die mij voorgingen.