Alle inzendingen over individu

soms denk ik wel of vaker nog in momenten die vragen om lange adem en er geen sprake meer is van een ontluikende lente of ik niet ten onder ga aan gestapelde lasten waar gevoelens lijken versteend of gespletenheid zich uit in onoverbrugbare barsten en de resterende tijd alleen aan de duivel is uitgeleend als het mij dan toch lukt…

Laat je fantasie maar spreken met een stem van zuiver goud Woorden vliegen door de lucht, woorden wijs en woorden oud In gedachten mooie dromen, dromen zacht en dromen zoet Langzaam drijf je weg van alles wat er niet toe doet Al die anderen op de wereld zijn belangrijk maar bedenk Het feit dat jij op aarde bent is jouw geluk is jouw geschenk…

ik dwaal in een ongerede gevoel immer zoekend naar geriefelijke troost, is het gewoon mijn leven dat ik bedoel gewaarworden van hoe ik door het naakte bestaan word geloodst of daar mijn ademend hopen op stoel en liefde in een flits wordt nagebootst in verwijlende dromen bij dagend licht ach lieve, laat mij de glans zien in je twinkelende…

Zeg je ja of zeg je nee of bedoel je geen van twee waarom twijfelen doe het gewoon jij bent het die persoon die moet zeggen wat je wil dat maakt een heel verschil niemand anders kan je er voor vragen die beslissing moet je zelf dragen.…

afgeleefd mens -of dier- een stuk in zijn kraag en in gepeins verzonken begint plotseling te lachen op die vreselijkste dag vluchtend uit het labyrint -met bloemen van allerlei kleur- de ontploffing is nabij het schietwerktuig der vijand met lange achterpoten laat dat rugdeel van een kledingstuk vrij wat een volgeling bedekt…

Is dat nu Despina*), die vrouw met sproetig masker op, te bleu voor poederkwast of lippenstift de man voorbij die naar haar lonkt als zij in goedgevulde jas haar dromen aanglijnd laat lopen in de straat. Zij ziet zichzelf zo anders want een heksenbezem en geheim godin gehuld in rozerood en rinse charme granaatappelgelijk - die je moet slaan…

Geharnast ver van gekooid Vergelijken is nooit overbodig vooral niet als het overtollige is verdwenen De bron van je erger(n)is onuitputtelijk Waar zit de bloedzuiger De luis (op een kale kop) of de vlo (tussen twee nagels) Knip … naar de moraal Je kunt niet beminnen zonder reden heb je leren haten…

Verdwaalde bloemen Bestaande uit ijs en zand Vormen een mozaïek Het laatste geruis Van eenzame bladeren Wordt minimalistische muziek Imaginaire penselen Verven momenten in Wanneer ze komen bovendrijven Verloren woorden Vinden hun spreekwoordelijke weg Zodat hij ze kan neerschrijven Zijn vergeten glimlach Keert weer terug Terug…

gebogen leun ik op de steunen van mijn statigheid een rustpunt terzijde van de schouw een monument van waardigheid een hoge zetel met leder en uit donker eikenhout opgebouwd de jaren zijn ons aan te zien als het sierlijk schrijnwerk verschoten rouwt de haard uitsterft gelijk mijn toekomst die stilaan verflauwt…

Waarom, waarom en wete ik niet, het kwelt mij, al te ontzelden, een zwarigheid, die ‘k nooit en kan, wat poge ik doe, vermelden. Daar hapert iets aan ziele, aan lijf, aan bei misschien te zamen, daarvan ik dit noch dat en weet beseffelijk te namen. Als ‘t avond is, ‘t zou middag of ‘t zou morgen zijn mij…

tot liefhebben bereid draait hij duiven naar het drijvend licht en naar het nevelgeroep uit warme handen waarmee hij decemberwind verovert zoals de boogschutter die zich naar de zon richt in het ochtendland van geboorte waar zeldzame vogels naar de lucht grijpen en het begin van de winter bedekken met donzige veertjes…

Ik loop alleen langs de spoorlijn Ik wacht op de snelle trein Ik wacht tot hij mij zal raken En helemaal fijn zal maken Ik voel mij zo alleen, niemand ziet mijn traan Ik wed, dat de machinist mij niet eens ziet staan Ik wacht wel, net zolang ik mij niet zo alleen meer voel Dan zullen ze merken, hoe alleen ik ben, en wat ik bedoel…

Dansend door het leven Dat is mijn voorgenomen wens Geen keuze tussen zwart of wit Maar leven als een kleurrijk mens Op zoek naar de ideale balans Zonder een onaantastbare grens Het is een kwestie van geven en nemen Hebben van respect voor alle levens Dansend door het leven Dat is mijn voorgenomen wens Houden van de kleuren om ons…

nog even dan lengen de dagen ik zie nu al licht, bij vlagen draag nog wel het vlies van ledigheid klevend aan mijn, onvoorwaardelijke, mensheid…

aan haar vinger waarvan de nagel nog nooit gebroken, een bonkige robijn dieprood geflonker voor het hart dat van hebben houdt ligt er op de plank geen brood geen vlees noch vis koel naast de verlopen jammerpotten en zo kil in huis nu de laatste kolen weggeteerd de kelder nog het leegst ze lacht naar de mensen droog, fortuin heeft ze…

het uur van de wolf straten gehuld in het gehuil van blitse wagens dit duister dient niet om te slapen er moet overdacht in de nacht beslecht dat bij zon alles goed of toch genoeg verlopen volgens wat verwacht hij neemt zijn pen getuige tot verstillen van wat geweest voorbijgeraasd alweer en af te leggen kleed voor de naakte rust…

Bij ieder stapje trekt zij haar rechter been tot bij haar wandelstok zij weet heel goed was daar niet dat linker been was daar niet die stok waar sjokte zij nog heen…

ik dans op het koord wik en weeg het willoze woord ik balanceer op de ijle draad vind niets wat zich zeggen laat ik zoek de zin zonder grond sluit de luchtledige mond ik verlies het wankele evenwicht doos van Pandora in het felle licht ik val naar de bodem en laat me gaan hoop draagt me terug naar het bestaan…

ze zat daar maar wat stil te wezen telkens ze iets zeggen wou brak er een stukje van haar mond dus zweeg ze en slikte…

de strak geknoopte das twee woorden per uitdrukking noch de dure polsen geur verbergen ook maar iets van de man elke ingekorte nagel afgebeten zin noch ooggeknipper er staat een verhaal dat niemand kan ontwijken net zo min een pas gedoopte het water kan vergeten nog blinkend op het hoofd hij zet een ontzette pas achteruit, geen afwerend…

“Vandaag wil iedereen weer veel. Veel meer kan men niet doen.” Geef me één dag. Geef me er één dag voor terug. Een gewone dag graag, voordat het misging. Toen ja. Toen het nog goed was. Er was een dag dat alles klopte. Alles was in verhouding: ‘Ik’ en ‘dag’ waren nagenoeg gelijk aan elkaar. Plus een dag. Plus een maand. En een…

Zwaar, traag en deinzend op weg naar de afspraak van zijn proces. Op de dag wanneer de cirkel kwam van de onvermijdelijke rekening. 'Schapen verbergen zich niet tussen schapen! Steevast!' dacht hij overtuigd met de logica van een gespotte verstekeling. Al zijn poriën ademden schuld en al het onoverkomelijke waste iedere laag vernis van zijn…

Zo stonden wij tegen het krakende hek, zo buiten de wereld als paarden. Het was weer aarde, gier en soir de paris, een avond van waar en wanneer. In mij kwamen vergeten regels omhoog, zachte op nacht rijmende landerijen, maar jij fluisterde: hier, hier is het het fijnste, waar je nu bent, waar je nu bent met je handen. Zo lagen we tegen…

meer is er dus niet wat er restte lag achter hem een vervaagde serie gebeurtenissen waarvan alléén een natrillend besef van opwinding nog even voelbaar bleef samen vormend in een kleine hand hij voelde zijn mondhoeken wegzakken in de huidplooi,die daarvoor bestemd was zo werd zijn glimlach gevormd die bij hem paste star en verbaasd in…

~~~ laat me dicht ik ben geen deler van eigen aard ook geen noemer die breuken aanwijst waar explosieven mogen barsten geef me wat ruimte mijn regels te lezen en boek me niet voor ik vertrek ~~~…

roomwitte parels blonken langs goudsnoer dat parelmoer glansde tussen de welving van haar borsten, haar linkerhand schitterde robijn haar rechterhand toonde saffier zijden windsels verhulden geraffineerd de tere rondingen, van dat mooie lichaam, gewikkeld in zachte spinsels van zijderups, dat alles zag ik duidelijk in de spiegels van mijn…

Ik ben een beetje kleurenblind vooral voor groen en rood maar sinds de meidoorn mij van dichtbij zijn tranen bood wat minder misschien…

raap de bladeren, mijn zoon in het woud van morgen ze vertellen van wat is geweest maar vooral wat komt en dragen de vergankelijkheid, het sterven, doch ook de nerven van wijsheid die bevrijdt buig, mijn zoon voor de aarde in bloei vertraag je pas bij het voelen van het zachte mos denk daarbij aan de mensen die onevenredig woelen…

ik ben lang in de wolken geweest een aanrader maar ik moest terug ik belandde met beide voeten op de harde grond er leek geen vuiltje aan de lucht maar de wereld leek zo anders ik zag ontelbare ivoren torens die ondanks hun prachtige architectuur uitblonken in eenvormige ontoegankelijkheid in een smalle straat stond een man hij lachte…

grijstinten daalden onhoorbaar naar de onderwereld van mijn ziel infiltreerden, wars van schitterende kleuren, als geheimagenten in de diepste lagen veegden met koele kalmte de levendige helderheid van de bodem de spiegel weet niet wie het is geweest…