Alle inzendingen over spiritueel

de boterlampen verbannen de duisternis enig in haar soort…

Zalig zijn de dagen van begin De voorgeboorte waar alwetendheid In 't magma van terra incognita Schuilt als een eeuwig voortdurend elixer De alchemie van onbedorven sferen De onbevlekte dagen van begin Nabij spelonken van het limbisch stelsel Ligt diep verscholen in de hersenwindsels Een paleontologisch moederdier De substantia…

Hij schreef de potentaten brieven Opende op onze toekomst perspectieven Kondigde de eenheid van de mensheid aan En hielp een wereldbeschaving ontstaan Ofschoon hij de grootste vrede had voorvoeld Werd zijn gevolg door geweld overspoeld En als persona non grata van tirannen Naar Akka's strafkolonie verbannen Maar voor wie de schrift…

O Prins Kalender, waar waart gij met de blik uwer geest en waar rustte het boze oog van uw peilloos diep gemoed? O She Her Sade, welke menie voerde u hier ten tonele in de alchemie uwer euvele moed? Een en ander vraagt om klaarte in deze kwestie, vertoeft ge nog altijd met uw verfblik in de verte? Waar mengt zich het vermiljoen van boeddha…

Kruipend vanuit de krochten der catacomben in miljoenen nerven van windsels In het subspinale cerebellum in de onderhuidse regionen van de kleine hersentjes Wolkt een louterende kleuter met bovenmenselijke, goddelijke kundalinikracht door het tunnelcomplex van mijn ingewanden omhoog En ontwaart het licht, het licht van de…

Wat wordt verlicht; een kast van glas, harde platen die rechthoeken vormen; de bedompte lucht en een enkel vliegje gevangen in een kijkdoos; de blik die er van buiten naar binnen, van binnen naar buiten doorheen dwaalt; de leegte wellicht, wachtend op vervulling, verlangend naar het beeld dat kwam en weer ging? Wat wordt verlicht,…

als wij wonen boven die oneindige sterren in de eeuwig bloeiende tuinen van God geen duister meer ons uitzicht zal versperren als wij wonen boven die oneindige sterren en de grootheid van Zijn mysterie ontdekken indien wij geleefd hebben naar Zijn gebod als wij wonen boven die oneindige sterren in de eeuwig bloeiende tuinen van God.…

een oude indiaan weet wanneer het zijn tijd is om te gaan hij beklimt een laatste keer een laatste berg en niemand ziet hem weer hij wil z’n stam niet tot last zijn zij moeten verder de bizons achterna hij weet ik ben te oud en vorm een oponthoud het is mijn tijd ik ga is hij in de nacht overleden dan wordt zijn lichaam aan de vogelen…

Kon ze maar even haar hoofd in de handen van jouw schoot leggen. Jouw kom als drager van haar beleven voelen gedachten. Opgerold in foetus houding omringd door helende energieën... vloeibaar baarmoedervocht waarvan elke trilling als een golf haar celgeheugen zuivert van aardse pijnen. Luchtclusters lichten op ontrafelen de knopen…

Zij heeft een wolkje in haar hand Zij is verlicht, van zich bewust Een engel heeft haar kruin gekust Zij voelt met alles zich verwant Zij helpt de wereld uit de brand De mensheid voelt zich uitgeblust Maar kan gered worden door rust Is domweg eigen aartsvijand We moeten af van winstbejag En kiezen voor natuurbehoud En luchten, hemelsblauw…

Zo langzaam als een slak. Wandel ik over straat. Ik loop op mijn gemak. En niets dat mij ontgaat. Iedereen raast mij voorbij. Druk met de dingen van de dag. Kijkend naar hen voel ik mij vrij. En blij dat ik iets langzamer lopen mag. Want ik wandel als een slak. Ik kijk om mij heen en geniet. Ik wandel op mij gemak. En haal rust en blijdschap…

aan het einde van het pad weten we dat door elk van ons de heuvel moet worden beklommen die Hij destijds al heeft overwonnen hoop maar dat het waar is dat Hij toen in die oude dagen alvast veel pijn voor ons op zijn schouders heeft weggedragen dat al de pijnen die hij op Golgotha leed - hij ter verlichting van de onze deed…

er zijn plaatsen waar je nu nooit, er zijn tijden waarin je eens ooit je weet niets meer, maar je wás, je liep door deze straten. je probeerde, je dacht, je volgde cirkels en rechte lijnen. je hebt je blauwe hart, dat is de ziel, op eigen handen door de tijd gedragen, ongeschonden aan Gods voet gelegd. misschien zal iemand huilen, die…

Als dat wil zeggen indien in Keulen en Aken opeens naamloze generaties in de anonimiteit verdwenen gelederen binnen hun muren zouden rijzen uit hun moeras Als en indien evenzeer onverhoopt de weg tussen Keulen en Parijs dat wil zeggen het zanderige pad naar Kom post Stella plots in het niets oplost Als dat wil zeggen als ware de pelgrims…

Omzoomd door lijnzaad En fluitenkruid Doemt het terras op van Brasserie De Drievuldigheid Alles is gemaakt van witte wolken Engelen ontspannen zich met een glas Condens en wat manna Halen herinneringen op aan het strooien Van pioenroosblaadjes, het loslaten van Duiven in nog volle kerken, Pinkstergroeten Op papieren kaarten Dat alles…

Ik ben Ik En jij bent jij Alles zit In mij Alles zit In jou En wij zitten In alles We Zijn Al één…

Wat heerlijk om iets ondeugends te telen! Iets dat geinig de wet ontgroeit. Zet de plantjes maar richting zon, pap, ze moeten nog emmers warmte eten om al het serieuze uit te zweten, mensen te doen vergeten wat ze zoal met hun kemphaangevechten hebben aangericht... Hoe ontsnap je anders aan de babbelmacht van de staat? Geen plantjes in…

Wanneer twee mensen Het bewustzijn delen Dat de Spirituele wereld In hun is Waar ze hun éénzijn Kunnen ontdekken Vindt Spirituele Éénwording plaats…

Mens In het Heelal Alles zit in jou En jij zit in alles We zijn Al Heel Één geheel…

Als je Jezelf Niet neemt Zoals je bent Kan je Niet geloven Dat je ware, echte zelf Ooit geaccepteerd Kan worden Ook kun je dan Anderen niet accepteren In hun huidige staat Van ontwikkeling Dit alles Sluit wederkerigheid uit…

de aanblik van een dier een ongeschreven gedicht niet altijd duidelijk wat het zeggen wil wat aan jou wordt gericht omfloerst je met een soort van diepe vrede toont een onbekende harmonie en wat ik er in weerspiegeld zie is iets van een zweem zielenlicht…

hij heeft een foto van zichzelf gemaakt die in honderdduizend miljarden gelijke stukjes gesneden ze in het luchtledige met kracht uitgestrooid in de vorm van sterren zon maan en ontelbare nog niet ontdekte planeten in lucht licht donker en weer in bloem dier mens geur kleur zintuigen in groot en minuscuul klein leven en elk stukje…

De weg lag nog wazig voor hun ogen ze hadden zo oprecht in Hem geloofd voelden zich ontredderd en verloren had Hij Israël niet de redding beloofd piekerend gingen zij hun weg verder en merkten niet eens De Vreemdeling die achter hen bleef de waakzame Herder Hij hoorde alleen hun verdriet en twijfeling ‘ Wisten ze niet dat dit lijden…

’t Was in ‘t vroege morgenuur toen Maria ging naar het graf angstig en nog helemaal overstuur leek Zijn liefde voortaan zo veraf het graf stond angstwekkend open er gaapte een lege duisternis van schrik wou Maria gaan lopen wat was dat voor een geheimenis? de zweetdoek, het opgerolde linnen werd haar Heer dan weggenomen? wie kon er zomaar…

Ik rijs vandaag als de zee bij vloed, ik sta als een steen, als een rots, trots en stevig hef ik m’n hoofd ten hemel en laat mijn ruige bronstkreet galmen over een bergmeer. Ik rijs vandaag met U, Cernunnos, Uw roep laat mij niet los; Heer. Ik rijs vandaag als een boom in het bos, als een vogel die verlost is uit z’n kooi; liefde welt…

Wat er is tussen hem en het laat zich met trage vaagheid beschrijven tussen hemel en aarde is ook zo iets wat mensen motiveert bindt het het met hem het verklaarbare blijft het verborgene ook met moeite is hij het die het vormgeeft…

In een gesloten graf met de diepe duisternis om HEM heen werd HIJ plots door de liefde gewekt en uit die kiem van leven stortte een morgenlijke bron van onuitputtelijk Licht zo krachtig en sterk dat de zware steen werd verdreven en verbaasd keek Hij naar buiten met alle vezels van Zijn vernieuwde wezen zag Hij hoe de zon kwam opdagen…

Niets van dat ene zag hij Maar toch klonk zijn stem heel nabij Al is het nog maar maart en geen mei Ook die persoon voelt heen dichtbij. Al was het een golf met wederkeer Ik zie hem duidelijk telkens weer In de ochtend met steeds glanzend haar Mij wekkend met een heus gebaar. Steeds tot hij bezwijmt Voelt leven alsof alles rijmt. Ik werp…

Ze luistert, verdwijnt waar de wind haar van 't verleden lost. Haar koude adem, pijnen van haar ziel bevriest in het verlangen naar eenvoudig voortbestaan, niet verblind door met nevelen bedamte ramen, ogen als poorten naar haar inner bestaan. Haar schommelstoel schommelt haar voort. De lamp op de tafel gedoofd was het in kamerschemer dat…

Als je vanuit Je innerlijke Zelf leeft Trek je alle Overvloed van het leven aan Zonder er afhankelijk van te zijn…