Alle inzendingen over jaargetijden

Na een eindeloze stilte bewoog er eindelijk iets, wat volgde is niet te beschrijven, en in drie, vier dagen tijd was alles anders. En alles wat groen kon worden of roze, of wat kon fluiten of dansen op ragfijne vleugels, werd groen of roze, floot, en danste op ragfijne vleugels. Opeens deed alles alles wat het wist, geschokt…

Zou het de zon van de zomer zijn of je lieve lach, die me doet luisteren naar de muziek van bloeiende violen en dansende koeien in een weide- bed van klavertjes vier? De ochtendmist versluierend als een burka de benevelde schoonheid buiten en de wind licht de sluimer- sluier op om de zon het land te laten kussen. De vogels zetten…

De aarde is dichtgegroeid van oeverloos overleven. Groen tempert het blauw dat uitbundig de zon schijnt. Ik wandel verzen door bossen op voeten die voortschrijven wat aan woorden te vinden is in plots ontbottende gedichten. Denk dan weer de liefde luid met jou te dienen en een nest te bouwen van achteloze overvloed.…

Tere zonnestralen ontwaken de winter uit haar diepe winterslaap Lentezon speelt met de silhouetten van ontluikend groen dat afsteekt tegen een azuurblauwe lucht Vogels komen weer terug van hun verre vlucht op zoek naar een nieuwe lentebruid en zingen het hoogste lied met hun lieflijk stemgeluid Bloesem en narcissen verspreiden haar betoverende…

Schoner prale uw milde lentezegen, Bloemrijk oord, langs Adelines wegen. Nachtegalen, juich haar 'welkom!' toe, Als zij nadert, wie ik hulde doe. Paar uw lied aan 't lied der filomelen*, Minder zangkoor, uit de hoge abelen*. Laat het meigroen met het beekkristal Samenruisen, bij de waterval. Moge uw schaar, gij zefyrs* in de hagen…

Terwijl de lente het terrein verovert om haar lichtzinnige bestaan ten toon te spreiden rijst een vermoeden van vergankelijkheid hoe veelbelovend mijn perzikboom ook bloeit (Soupçon Tandis-que le printemps gagne le territoire pour afficher son existance léger s'éleve un soupçon de fragilité de mon pêcher en fleurs si prometteur pour…

bij vertrek van de winter staan de dichter en de lente te trappelen van ongeduld mensen moe van koude en duisternis kijken reikhalzend uit naar het licht en groei van 't jonge leven terwijl ik buiten lammetjes zie dartelen blijft het gemis aan tedere woorden pijnlijk doorhameren in mijn hoofd woorden krom als spijkers slaan een bres in het…

het licht gevlochten tussen wiegende takken vroege vogels in opperste staat lichtstruikelend in fladderkriebels in dauw van zonbeschenen druppels fluitend met volle teugen in landschap van deze dag…

opstekende storm wilde luchten windstoten teisteren de bomen angstig vlucht het veluws volk in schaam’le hutten bijeen ineengedoken bij het vuur luisterend naar het woeden kolkende wolkenhemelen zijn vol razen en flitsen donar heerst daarboven zijn hamer flitst blauwe slangen zijn bokkenwagen rateldondert het primitieve volk huivert…

Natte sneeuw, grote witte vlokken, koude voeten, en dikke sokken. Nog maar even later, straalt de zon, verwarmt de aarde, alsof de lente begon. Dan trekt de hemel dicht, er vallen hagelstenen, groot en stralend wit, ook zo maar weer verdwenen. Stukken strand zijn weggeblazen, de storm joeg het water op, zand werd meegesleurd,…

uit grijsgrauwe regenluchten klettert het kille lentewater langs de beslagen vensters druilt een schimmige wereld donkere stemmen van de storm fel stoeiend met het prille groen een intieme morgen met warmte en geur een adagio van mozart een dagje gevangenschap het leven is niet onaardig…

De geur van voorjaar vult de vruchtbare aarde Het wazige groen proeft een zachte dauwnevel In een prachtige kleur laat elke bloem zich zien De dorheid van de winterbodem verdwijnt weldra Het is elk jaar weer een moment van bewondering om deze metamorfose te mogen aanschouwen De bloemen laten hun weelderige kleuren op elk netvlies bloeien in…

Voorzichtig proeft hij, snuffelt hij van de zoele voorjaarslucht: vanwaar komt de wind? Lauwzachte, weeïge geuren, van warme mest, pas uitgereden, laten zich vervoeren door een zachte westenwind. Intens buitelen de kieviten: zwartwit en slordig vliegend vervullen ze nu de morgenlucht, met hun heldere kreten van een duidelijk verlangen…

Seizoenen verstrijken Licht verstrijkt Bladeren verkleuren Vallen af De bomen zijn kaal Het is donker Al vroeg en tot laat Seizoenen verstrijken Het licht komt langzaam terug en gloort Steeds meer door teer groen Het barst los De zon straalt haar stralen De wereld verandert De mens verandert De energie keert terug De lente De zomer…

we dragen lente in ons haar met ongebonden linten strengen spelen met de wind en mixen blonde tinten enkele ontsnapte lokken dansen vrolijk de lambada decoratief geëscorteerd door speels dwarrelende mimosa ons gekwetter wordt begeleid door getjilp van verschrikte mezen die verontwaardigd over ons kabaal nog harder aan hun nesten pezen…

lente zingt eeuwen jong ziet de boer op zijn trekker ooien temerig aan de mekker onder de wol hun lammetjes merels zingen op fluitjes ook de bloemetjes en bijtjes je voelt ze aan je huid talen naar frisse buitenlucht om in zinnen te verhalen natuur knalt er nu geel uit chinese klokjes in tuinen en vazen kleine hoefbladen aan rivieren…

~~~ met sierlijke danspassen zweef je door de bossen jong blad dwarrelt speels rond je gracieuze verschijning dartel als een wervelwind beroer je de uitgestoken takken vrijmoedig blaas je het lentegroen tot een vrolijke choreografie warme briesjes tover je tevoorschijn gevuld met hete zomerse beloften jij laat je niet vangen door…

onder oude mantels geurt aarde in het verborgene waar land langzaam groeit in beschutting van veréénzelviging vogels doorvliegen in middag van eeuwigheid eenden schuilen in rietkragen van golfslagen en wijde armen om de hemel slaan ze telt de diepste gedachten in het één gevouwen licht…

De takken hangen ijl omlaag de stammen zuilen de wortels. De winterschilder kwast grif het plafond met verse sneeuw. Ik loop, hoofd in de lucht mijn oren zeilen op wind. Ik adem als een vrije vogel door wijdopen neusvleugels. IJs dampt uit in wolken zwierig walsend buiten maat. Hemels deinen op de zon, cimbalen schellen golven. Ik…

Ik hoor de lokroep van de pissebedden, de kolibrie slurpt nectar uit het zand. Een regenboog hangt lachend aan het raamkozijn, sterren spelen kwijlend met de borsten van de nacht. De losgeslagen zon jongleert met gillende kometen, oceanen spartelen verbijsterd op de wind. De lente komt en komt alweer, nu spuiten de vulkanen…

Nog even en het is weer lente de tijd van het jaar dat bladeren de boomtakken weer groen inkleuren... Dat loopse katers je huis markeren met bittere geuren een vieze lauwe lentebries door de veehouder verpest die zijn akkertje volgiet met gistende koeienmest dat mijn vriendin gekleed gaat in steeds minder kleren en vreemde kerels op straat…

tjiftjaf en lijster strooien hun klanken luidkeels over het pad en land takken en twijgen bloesemen een gretige lente…

Noordenwind oud en bleek je ruikt naar hars je prikt met naalden. Noordenwind de bomen kraken maar je bent te laat, te laat! De winter ligt begraven onder kersenbloesem.…

De appelboom staat al weer klaar de bloesems komen dit voorjaar laat maar zij komen niettemin want in de takken huist geduld een winter lang zijn zij vervuld van niets dan breekt voor ons de knop de bloei gebeurt in lichte tint dan komen vlinders en de wind de blaadjes worden losgerukt en in de zomer als wij komen hangen de appels aan…

geknotte wilgen staan als verweerde trollen op het winters land mist versluiert kruin en stam geen vogel begroet het licht…

De reiger in de wegsmeltende sneeuw langs de E34 leek nog maar even bezweken. Zo gaaf was hij. Iets te laat was de dooi voor hem begonnen. Wat verder in de wei stond een zwaan trots en eenzaam in de nog bevroren plas zijn spiegelbeeld te bekijken.…

De wind een winterkind dat nachten strengt gezwind de luchten ijzig blauw verft. Het land een diepe kou die donker wolken kwast sneeuw en hagel rijpt dwars op de horizon. De mens een zwoegen dat zucht onder het juk van zonloze dagen lood de verpulvering tot as. De lente een leven dat niemand nog kent begraven is in grond als gewapend…

aarzelend toont de winter zijn ware gezicht schept hij een dun laagje waterijs tussen kleumende eenden in de sloot helder licht glijdt over het ochtendrijp verzilvert gras en grond ik hoop dat het eindelijk winter wordt met een witte, stille wereld mijn kinderblik verrast, verblijdt…

weer daalt de sneeuw als regen neer op wat geen mens meer kent het langgerekte pannendak de boom in kleine tuin een fiets beslaat de achterruit het kan me wat ik ga naar bed de sneeuw is weer gaan liggen…

Dakpannen zijn gesneuveld bomen sterk als reuzen, zijn geveld auto’s als miniatuurtjes opgepakt en elders neergekwakt alsof het niets voorstelt. Ons land in de ban van de storm, doden te betreuren die op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren de zee, met monsterhoge golven het aanzien meer dan waard maar gevaarlijk. Niet bepaald…