Elfstedenijstijd

Uit het hoogste noorden valt een norse wind,
barsten dwarse gaten door trillend middenrif.

Zwaar als lood zakt bloed grijs in benen,
trekken spieren stijf, slaan armen zich bitter.

Zinkwit sterven teugen mist buiten adem,
vriezen lippen vast in een blauwe maankus.

Kristallen groeien en krassen bloemen in ruiten,
de dromen liggen in diepe voren sneeuw gegrift.

De ontvleesde zon schijnt zilte stralen de ochtend in,
de poolkou trekt niet meer op, daalt almaar neer.

Zie ook: http://www.depriman.nl

Schrijver: Anton van Amerongen, 8 december 2007

infodepriman.nl

Biografie van deze schrijver

winter

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 4 stemmen 434