Netgedichten

netgedicht (nr. 18.117):

Winterruis

De zon een blikken trommel
licht roffelt over blauwe vellen
horizon tot horizon gespannen
zo strak en koud dat het schrijnt.

Een sneeuwvlokkenzee golft
op de woestzieke poolwind
zwarte flarden tegenlicht
braken over het naakte land.

Nachtuilen vinden weer trots
puffen veren tot winterkleed
vleugels wenken tot wijze stilte
wieken ronden ijl, ijler, hoog.

Zo droom ik late avonduren
zonder tijd, zonder doel, zomaar.
De winter ruist al in het hart,
hoop blaast mijn vingers warm.