Alle inzendingen over overlijden

Op die donkere dag bespraken we de kist, de kaarten en de cake Vandaag voert de stille tocht langs achteloos weggeworpen boerenhoeven langs verlaten erven waar geen zon schijnt en toch de schaduw heerst Traag stappend proberen we de einder, waar aarde en hemel raken, te ontlopen stemmen staken, een enkel gebaar volstaat in de najaarsstilte…

Stoere bink sterke man vol levenslust spelen en ravotten met vrienden en natuurlijk vooral met je broer sportfanaat en spring in ‘t veld kleurrijk creatief en vol met dromen een kunstenaar dàt zou je later worden blonde krullen lieve sproeten en een hartveroverende lach niets in het gareel geen gedoe gewoon jezelf, dat ben…

Het feit dat jij bent heengegaan Bezorgt me veel verdriet Ik voel een leegte ontstaan Omdat jij me achterliet Nu jij niet meer op aarde bent Voel ik me heel alleen Ik heb je oh zo goed gekend Iemand zoals jij was er maar één In mijn gedachten ben je nog in leven Stel ik het moment uit dat je ging Wil nog veel dingen samen beleven Maar…

geen hand die naar je reikte geen wimper die bewoog slechts trilling van de tijd in alle stilte ben je over de grens gegaan alleen leegte…

Hoor eens lief, ik moet nu gaan ze kwamen al een paar keer kijken waar ik bleef, maar ik wilde nog voor even met je samen zijn vragen… deed ik het wel goed je weet wel, met de bloemen, de muziek, de kaart ikzelf vond het wel mooi en hoop dat alles ging zoals jij wilde tja, ik ga nu… maar ik moet je wel vertellen dat dit het…

Vraag me niet waarom in deze stilte vind ook ik geen woorden meer ze zijn verslagen door de leegte van het bodemloos verdriet vraag me niet waarom in deze kilte voel ook ik geen warmte meer ze werd gedoofd op het moment dat het zonlicht ons verliet vraag me niet waarom ik kan je echt geen antwoord geven het blijft ’t mysterie…

Waarom? Dat komt steeds weer in me op Waarom jij? Je verdient het niet! Je had nog een heel leven voor je Waarom? Door 1 fout Een grote fout Deed ze het erom? Waarom! Door die fout Ben jij er niet meer Ik heb het zo vaak Ik kijk naar buiten Luister muziek En dan Ben jij daar Ineens in mijn gedachten Ik weet het zeker Je bent…

zal ik je herkennen als een duivel met een anjer op het bal masqué of ben je een fluistering in avant-première van de verstomde perfectie of gaat het oog in oog in hemelsblauw met wolkengeroffel…

engelen verlangen jou nu het leven in je sterft. je mag naar verre verten, waar leven eeuwig is waar zielenpijn langzaam vergeten is... vergeven is nieuw leven is.…

opa, kom je ooit terug op aarde? gewoon een dagje vrij? doe je dat opa? doe je dat voor mij?…

Ochtendnevel in de velden bloemen drinken nieuwe kleur insecten laven zich als ware dit een nectar voor de goden niet gemaakt voor dode helden wiens messen en gebroken botten vage geesten nooit gewijd in de diepte wijlen door de insecten niet vergeten die, geen dorst meer nu; gaan eten een lang verhaal van dood en brood, van as en…

Dat grote lelijke eiken bed met witgesteven lakens het veren kussen opgeschud warme kruiken als reddingsbakens daarin zag ik je liggen bleek en rimpelig je gelaat ogen diep gelegen in hun kassen geen medicijn wat baat je borstkas ratelt en rochelt een laatste adem, diepe zucht eindelijk je strijd opgegeven en ik adem...opgelucht…

Het was een stille, korte stoet. Wij wreven onze handen en keken elkaar aan alsof we elkaar begrepen, alsof we onszelf begrepen. Natuurlijk was het koud en iedereen was op tijd. Er werd gesproken over recht en over krom, het woord waarom lag ons zwaar op de maag. Het was gaan waaien, die dag, alles kwam met geweld naar beneden…

Verdriet van een vriend raakt je diep bittere tranen van verlies zoete tranen als herinneringen de wortels van jouw bestaan langzaam weg gegleden een heel leven lief jouw verdriet raakt ook mijn hart vriend…

je wilt er niet aan want je bestaat maar vroeg of laat moet je gaan ouders vervloekend vrienden verblijdend onafwendbaar afglijdend niet meer zoekend we gaan allemaal doodgewoon dood sterven is heel normaal maar niet te rijmen…

ik heb je naam geschreven zilveren letters in zwart graniet boven de dag die vroeg zomervol begon met mensen naar hun werk en jij op weg een kalme strijd gelukkig kort geleden daarnaast die andere dag later in de zomer veel te kort geleden er werd een andere strijd gestreden daarom juist jouw naam Jaweh is genadig John ik heb jouw naam…

Ik zag je lopen over vlagen wind wankelend door plagende adem. Soms stond je even stil om een grauwe wolk met dromen in te kleuren. Steeds dichter naderde je duister en ik riep nog: “Lief, keer om!” Maar toen de zwarte zwaan zijn vleugels wijd over jou spreidde wist ik dat jij moest gaan. Zelfs de zon blonk blind bij je vervagen…

Rustig voortbewegend rij ik op de weg niets vermoedend en onwetend. In mijn ooghoek zie ik bloemen langs de weg, waar een leven is gelaten zie je aan de bloemen het verdriet. De vraag of het schuld of onschuld was doet niet zo zeer ter sprake Het gemis is schijnbaar groot soms voor velen soms voor een enkeling. Die bloemen langs de weg…

Haar zee en rivier heeft ze bevaren onbekend met aankomst en vertrek Zoveel meer stond ze aan ´t roer dan vader Ze wist van eb en vloed en kerend tij en richtingen van winden Zeldzaam opgelopen averij zelden aan lager wal of lek Het laveren kwam pas na verloop van rijpe jaren Ze koerste op gegist bestek.…

voorbij de deur toen de ochtend kwam de geur van dood in het gras ik zat naast jou en mijn eigen leven in zachte kleuren en witte vlokken je zou niet terugkeren toch niet naar mij, slechts diepe stilte in het afscheid ik heb je gestreeld in het druppelend daglicht en in al die jaren, langzaam oud ga nu, mijn vriend naar het onbekende…

Zij zat zich te vervelen in de kerk. Een kind nog, onervaren en blijmoedig. Ik wil hier echt niet zijn, dacht zij mismoedig. En door de vensters tuurde zij naar ’t zwerk. Zij voelde zich verloren; waar was zusje? ’t Was stomvervelend hier zo zonder haar. Jessica, haar voorbeeld, steeds met grollen klaar en een afleidend, snel gegeven kusje.…

de mens een echo in diepte, in leegte kaatst klank en weer kaatst trilling buigt vervormt verstomd…

dat er zoveel mogelijkheden uit een vliegtuig boven zee van een boot over de ijssel dan liever de atlantische oceaan daar was je al in een sieraad rond de hals ook daar ben je geweest een brok graniet verstrooi je niet neem je ook niet mee in het keldertje moet je blijven alsof ik je toch een beetje begraven heb…

drie weken ben je dood nu wel lang genoeg de aarde is verschroeid de hittegolf voorbij regen drupt mijn uitgedroogde lippen…

de ijzeren hamer beslecht het laatste lot en daalt als donderslag bij herhaling neer op de dodenkamer; zes houten planken bekleed met een blauw vod zij omsluiten het vertrokken leven een man met verleden nu door spijkers in het donker gedreven de priester zingt doorheen de mist van wierook over ons laatste oordeel dat zuigt aan ons…

moeizame woorden verlaten mijn mond die nog droog is van dat vele praten mijn hele leven gepraat niemand ontroerd maar nu... weer praat ik iedereen ontroerd koude tranen waarom? mijn woorden heel normaal afscheid voor altijd…

Haar laatste wens te willen leven werd niet gehonoreerd. Haar laatste wens te mogen blijven werd niet gehoord. Hun laatste wens haar verder lijden te besparen werd uiteindelijk verhoord en zo stierf zij op de krankzinnige jonge leeftijd van zeventien lentes jong….…

Zo lief en aanhankelijk zo vrolijk en spontaan Ik kende je als hartendief zo jong zo ondeugend Zo geliefd heeft die waardeloze ziekte je de das omgedaan Het ongelijke gevecht, moegestreden ben je vandaag op Zestienjarige leeftijd overleden. Dag lieve meid, dit kon je niet winnen, ‘t was een ongelijke strijd!…

er werd mij in één der kamers van mijn hart op een vergeten dag of uur een zachtaardig kind gebaard daar gooide het zijn anker uit en sloot de ingang af met elf stoere sloten wij wisten niets van een grimmig lot dat het plots zijn lijftijd zou ontnemen noch van onzegbaar verdriet dat condenseert in alle kamers op gezette tijden klop…

Ooit was je nog ver weg iets voor oude mensen griezelige sprookjes Inmiddels ben je alom overheersend aanwezig terwijl je leegtes schept zoveel tranen uitzuigt dat alles rondom lijkt op te drogen Kom je zo dichtbij dat je het leven soms reeds op afstand doodt…