Alle inzendingen over verdriet

Als een verwelkte roos die dood bloeit het hoofd treurig op gebogen steel, vind ik nergens vocht om mij te sterken… laat mij maar drogen.…

De regen borrelt in de afvoergoten het houdt niet op het gaat maar door het stroomt het boert het sist het gorgelt lispelt en treiter-plaagt de oren het sopt en zuigt tot op het bot in gangen hangen klamme jassen bedompte geuren te verspeiden niet te vermijden spruitjeslucht nat Nederland drijft op het grondsop graspollengroen op vette…

Langs de grauwe muur waar grijze specie verhardt door de tijd geslagen gaten dicht banen slepende sporen zich een weg naar de ras naderende lente welke licht ontluikt een verdwaalde krokus duwt groen gras opzij het lijkt wel of ze knipoogt maar er is geen beminnen meer aan…

ik zag het licht begon te beven hier had ik me op gericht had het opgegeven ik voelde de kou hoorde een stem drukte mezelf in het nauw ik weet zeker het was hem toen stopte ik ermee en hij, hij had vree…

Aan het einde van de bar zit een man werkeloos te staren in zijn biertje. Barkeeper telt mee. Het is de enige klant op de zaterdagochtend. Zijn hele leven vertelt de man is droefenis en ellende en de wereld een Babylonische bende. De zestiende.…

Een kleine Noordse Stern poogt wiekend los te komen van het asfalt waar hij stervend ligt de kleine jongen hem over `t angstig kopje strijkend kan de aanval ternauwernood ontwijken ons vertelde deze vogel tussen jou en mij is het op sterven na voorbij…

Jouw woorden kaatsen als schuimkoppen met gebulder en kabaal woest tegen de stille vlakte van mijn weggedoken ziel. De haven verlies ik steeds meer uit zicht, stilaan kwijn ik naar de ondergang geef mij over, aan die woeste zee. Rustend op de bodem en herademend geniet ik van de zachte schoonheid en kalmte, nestel mij op een bed…

zie de man op de zwarte berg in silhouet - goud in zijn handen de schittering doet zijn ogen glanzen te veel weelde voor zijn smalle polsen een plons zilver cirkelt door de bruine poel…

zijn woorden vlammend rood gekleurd steken af tegen het licht weerkaatsen in de dauwdruppels als parels langs haar gezicht de grauwe schaduwmeren versluieren langzaam vallen stil over haar oren in het schijnsel van de maan al voor zij verloren de nacht bezingt…

Ik huilde de wind koesterde mijn verdriet achter een waas van transparant Eerst verblind ontworstelde ik mij van de dwaasheid te groot te zijn Ik voelde me weer kind toen ik het raakte zonder minder of meer te zijn…

De ogen die het hart zich heeft gekozen. Zijn zorgeloos en diep en donker als de rozen. En 's morgens als de nacht hen heeft bemind. Vochtig en wild, als rozen in de wind. Vochtig en bleek, als roze na de regen. Is het gelaat dat om hen heeft gezwegen. En huiverend in de morgenwind. Droefenis naast zich op de peluw vindt.…

Mijn hart wordt vaak gebroken valt in splinters op marmeren grond graniet plaats ik voor mijn ogen om een beschermend schild te vormen. De zilte glinsterende parels dalend op mijn wangen rijg ik aan een gouden snoer draag ze troostend om mijn hals.…

Soms vraag ik mij af, wat heb ik misdaan in een vorig leven? Want zeg nou zelf, het is toch maf, geen ongeluk is mij bespaard gebleven. Nu overdrijf ik misschien een beetje, ik heb nog nooit iets gebroken. Toch lijkt mijn leven een weetje, dat door menig mens is besproken. Voor mijn 20e al ziek, ik mag blij zijn dat ik nog leef. Ik diende…

Côte ‘d Azur Lekker heet Nu te duur Wanneer Weer Snik…

Soms word ik moe van een verleden dat vreemd en ver en vol verdriet mijn dag verpest, me achterliet in uren zonder straks of heden. Maar langzaam wijkt nu het beton dat zich gevormd had in mijn hart. Mijn leven raakt niet meer verward en zacht ruist nu een nieuwe bron. De stralen van een nieuwe morgen beschijnen elke regel schrift: ik…

Het kleine wiegje staat eenzaam in de schaduw van je onbewoonde kamertje je vloog ons als een vlinder vooruit naar het licht. Jouw kleine handjes uitgestoken maar men kon ze niet grijpen om je hier op aarde alles te kunnen leren te knuffelen en geborgenheid te geven. Nog zo klein en pril de strijd aangegaan tegen het leven gevochten om…

maak mij wakker uit deze angstdroom zeg het woord dat mij wakker schudt de stilte van de nacht het zwijgen maakt mij bang zo eenzaam en alleen je hoort de regen tegen het raam ik blijf de maan aanstaren je zou er toch voor mij zijn hoe vaak ik je naam ook roep je antwoordt mij niet je zou me toch steunen maar je blijft stil ik kijk naar…

De boot is aan maar zij vaart van kade naar kade niet wetend waar aan te meren de kracht van de vooruitgang vast geketend onrust in haar hart doet weten vergeten de pijn moe gestreden laat stormwind razen wolven maken plaats voor een hemel vol sterren in de nacht…

toen jij vaker glimlachte ‘overwerk schatje’ en ik alsmaar alleen ‘nog een glaasje dan’ rook ik na avonden Beaujolais toch een gedachte in de opgewarmde spruiten lucht een inval als een duivel uit de haard; zou er toch een ander zijn? de plotselinge afkeer van je grote witte onderbroeken, de voorliefde voor de te dure after shave je opgewektheid…

sta ik op een afgedankt perron uit de verkeerde richting komt een trein: niet instappen het scherm zegt niet wanneer er weer een komt bij het instappen verspreidt zich warmte en inkt op papier zeer wringt zich naar buiten bij een ooghoek zout, zeewaterzeer…

buiten is het koud het vriest min tien of meer zeggen ze je voelt het niet hoewel de kachel al uren niet meer brand voelt jouw hart verteerd door twijfel verdriet en onmacht kouder nog dan oostenwinden over poolvlaktes waaien kunnen alleen met jezelf en de muziek die troost maar ook verdrietig maakt weet je dat je bent vertrokken uit het…

Praat me niet van chromosomen aangeboren afwijking of zelfs het is beter zo het nachtlampje verdoezelt geen blauwe plekken de marteling die jij moest ondergaan je warme bedje koud gemaakt op twee handen gedragen is je witte kist te klein voor woorden een kind hoort niet op ijs…

ik wankel naar de kant waar een schaduw mijn angst aanschouwt langs huizen en bomen langs het parkje in mijn kinderdromen waar ik een eerste kus achterliet, ergens tussen het kastanjebruin van bijtjes en wat bloemen en onvolwassen zomerogen ik vond er de geur van kersenrode beloftes en slungelende lippenliefde onder de krullende…

postzegels mijn moeders hobby ik een zeldzaam exemplaar eerste dag van uitgifte afgestempeld duidelijk door haar opgeborgen in haar album steeds opnieuw tentoon gesteld enig in mijn soort gebleven nooit meer nabesteld…

Doorns deren, enkel harten. Schroeien, schaven, langzaam weer. Tranen trachten, verdriet te bedwelmen. Stromen, stormen, beglijden mijn huid. Verlangens verliezen, innig gevecht. trance in tranenput, de druppel gedroogd. ----------------------------------- Meagen, 12 jaar.…

Het land ontwaakt dit vroege uur een wulp roept in de lucht ik kijk omhoog naar hem en tuur hij vliegt voluit, ik zucht. Een koe loeit aan de waterkant de dauw ligt op het gras ik zet mijn stappen op het land waar ik ook vroeger was De zon verdrijft een laatste flard van mist boven de sloot, er wordt een nieuwe dag ontward; de lucht oneindig…

Je bent er wel... en toch ben je er niet jouw stilte hoor 'k in 't ruisen van de bomen. Ik roep je naam, maar jij zult niet meer komen en ik weet mij alleen met dit verdriet. Wij vormen woorden maar wij spreken niet de diepe stilte is van ver te horen. Toch werd je eens als kind bij ons geboren terwijl je ons als vreemden achterliet. Wat…

ze waren vergeten dat je verjaardag drie dagen later zou zijn zonder ons te laten weten hadden ze jou te logeren gehaald de cadeautjes waren vergeten lagen nog in de kast nu vieren we samen jouw verlate verjaardagsfeest wij hier beneden jij boven jou mooie engelenfeest…

ogen vertrouwen jou breken liefde vragen stom luister verdoof mij niet…

bibberend van angst moed en tranen staken uit je zakken lekkend vanuit de ooghoeken keek je me smekend aan de uitgedoofde vlammen met ingebeitelde wonden schaven helpt hier niet balsemen van zachte woorden verlichten geen pijn van krammen diep ingeniet…