Alle inzendingen over verdriet

Côte ‘d Azur Lekker heet Nu te duur Wanneer Weer Snik…

Soms word ik moe van een verleden dat vreemd en ver en vol verdriet mijn dag verpest, me achterliet in uren zonder straks of heden. Maar langzaam wijkt nu het beton dat zich gevormd had in mijn hart. Mijn leven raakt niet meer verward en zacht ruist nu een nieuwe bron. De stralen van een nieuwe morgen beschijnen elke regel schrift: ik…

Het kleine wiegje staat eenzaam in de schaduw van je onbewoonde kamertje je vloog ons als een vlinder vooruit naar het licht. Jouw kleine handjes uitgestoken maar men kon ze niet grijpen om je hier op aarde alles te kunnen leren te knuffelen en geborgenheid te geven. Nog zo klein en pril de strijd aangegaan tegen het leven gevochten om…

maak mij wakker uit deze angstdroom zeg het woord dat mij wakker schudt de stilte van de nacht het zwijgen maakt mij bang zo eenzaam en alleen je hoort de regen tegen het raam ik blijf de maan aanstaren je zou er toch voor mij zijn hoe vaak ik je naam ook roep je antwoordt mij niet je zou me toch steunen maar je blijft stil ik kijk naar…

De boot is aan maar zij vaart van kade naar kade niet wetend waar aan te meren de kracht van de vooruitgang vast geketend onrust in haar hart doet weten vergeten de pijn moe gestreden laat stormwind razen wolven maken plaats voor een hemel vol sterren in de nacht…

toen jij vaker glimlachte ‘overwerk schatje’ en ik alsmaar alleen ‘nog een glaasje dan’ rook ik na avonden Beaujolais toch een gedachte in de opgewarmde spruiten lucht een inval als een duivel uit de haard; zou er toch een ander zijn? de plotselinge afkeer van je grote witte onderbroeken, de voorliefde voor de te dure after shave je opgewektheid…

sta ik op een afgedankt perron uit de verkeerde richting komt een trein: niet instappen het scherm zegt niet wanneer er weer een komt bij het instappen verspreidt zich warmte en inkt op papier zeer wringt zich naar buiten bij een ooghoek zout, zeewaterzeer…

buiten is het koud het vriest min tien of meer zeggen ze je voelt het niet hoewel de kachel al uren niet meer brand voelt jouw hart verteerd door twijfel verdriet en onmacht kouder nog dan oostenwinden over poolvlaktes waaien kunnen alleen met jezelf en de muziek die troost maar ook verdrietig maakt weet je dat je bent vertrokken uit het…

Praat me niet van chromosomen aangeboren afwijking of zelfs het is beter zo het nachtlampje verdoezelt geen blauwe plekken de marteling die jij moest ondergaan je warme bedje koud gemaakt op twee handen gedragen is je witte kist te klein voor woorden een kind hoort niet op ijs…

ik wankel naar de kant waar een schaduw mijn angst aanschouwt langs huizen en bomen langs het parkje in mijn kinderdromen waar ik een eerste kus achterliet, ergens tussen het kastanjebruin van bijtjes en wat bloemen en onvolwassen zomerogen ik vond er de geur van kersenrode beloftes en slungelende lippenliefde onder de krullende…

postzegels mijn moeders hobby ik een zeldzaam exemplaar eerste dag van uitgifte afgestempeld duidelijk door haar opgeborgen in haar album steeds opnieuw tentoon gesteld enig in mijn soort gebleven nooit meer nabesteld…

Doorns deren, enkel harten. Schroeien, schaven, langzaam weer. Tranen trachten, verdriet te bedwelmen. Stromen, stormen, beglijden mijn huid. Verlangens verliezen, innig gevecht. trance in tranenput, de druppel gedroogd. ----------------------------------- Meagen, 12 jaar.…

Het land ontwaakt dit vroege uur een wulp roept in de lucht ik kijk omhoog naar hem en tuur hij vliegt voluit, ik zucht. Een koe loeit aan de waterkant de dauw ligt op het gras ik zet mijn stappen op het land waar ik ook vroeger was De zon verdrijft een laatste flard van mist boven de sloot, er wordt een nieuwe dag ontward; de lucht oneindig…

Je bent er wel... en toch ben je er niet jouw stilte hoor 'k in 't ruisen van de bomen. Ik roep je naam, maar jij zult niet meer komen en ik weet mij alleen met dit verdriet. Wij vormen woorden maar wij spreken niet de diepe stilte is van ver te horen. Toch werd je eens als kind bij ons geboren terwijl je ons als vreemden achterliet. Wat…

ze waren vergeten dat je verjaardag drie dagen later zou zijn zonder ons te laten weten hadden ze jou te logeren gehaald de cadeautjes waren vergeten lagen nog in de kast nu vieren we samen jouw verlate verjaardagsfeest wij hier beneden jij boven jou mooie engelenfeest…

ogen vertrouwen jou breken liefde vragen stom luister verdoof mij niet…

bibberend van angst moed en tranen staken uit je zakken lekkend vanuit de ooghoeken keek je me smekend aan de uitgedoofde vlammen met ingebeitelde wonden schaven helpt hier niet balsemen van zachte woorden verlichten geen pijn van krammen diep ingeniet…

gemurmel van gebeden weerklinkt in vlugge schreden gezien door het oog van de nacht vergaan schuifelend hun stappen verlangen tekent in geheime kracht vaag uitgewiste lijnen laat zachtjes zwijgen verdwijnen waar levenloos gefluisterd is komt de dromenman niet wiegen…

bijna geveld door een overdaad aan piekeren besluit ik naar het strand te fietsen de wolken hangen laag waardoor ik even de hemel kan raken wind blaast opnieuw de muizenissen uit mijn hoofd ik vlieg met de meeuwen mee er golft me wat goed gevoel toe…

Even een voorsmaak al van lenteluchten - van leven dat toch sterker blijkt en in duizend kleuren zich weet te tooien. Hoop, al wordt juist nu een jonge vrouw begraven. Aan tulpen durft mijn ziel zich toch te laven.…

verstrengeld in scharlakenrood betreedt ze huiverend de hof van jouw geschreeuw geen woorden meer om weg te kijken stil steeds herinnering smeulende ogen zien in bevroren nachten alleen het levensteken van de nauwe wintergeest drijvend op het doodse water verlieten dromen haar…

De gekoeieneerde kakelkip stak haar hals over kop in het zand. Met schouder en lende- biefstuk, of is het dan filet De hand slachtte de kip haar ellende stortte zich uit over de aarde, waar zij zich verstopt had. Gekrenkt tot op het bot geplukt. Geen ander lot beschoren dan soepkip zijn.…

strak gelijnd loopt de weg langs het kanaal een brug verbindt zwart water met beide oevers strak gelijnd loopt de weg langs het kanaal hij daar zij hier…

ogen turen onzeker op onbekend terrein met zwakke enkels betreed ze de oneffen wegen niet wetend welke afslag ze bij de kruising zal nemen slaat haar gewonde vleugels uit laat zich meevoeren op de zachte melodie van de wind het donzige lied van de wolken zacht en teder wordt ze geleid om genezing te vinden…

Vraag me niet mijn ogen te sluiten voor alle ellende en verdriet vraag me niet mijn gevoelens te verstoppen want negeren, dat kan ik niet Vraag me niet mijn mond te houden over de harde werkelijkheid Vraag me niet te doen alsof Alles goed is in deze tijd Ik moet hier even doorheen deze appel is erg zuur laat me maar even alleen…

haar stilste gedachten hielden hun stemmen niet tegen op de woordeloze vlucht die ze zag in bedachte gezichten in diepe oogholtes waar nooit meer een morgen kwam alleen de gekraste zinnen van een vader die zonder te zijn de zon weggaf en de maan, haar maan zwijgend omkeerde er waren geen papieren dromen…

woorden vluchten verdwijnen een kus in de wind zo ook mijn dag jou voor het laatst bemind ik wil spreken over liefde maar nee, denk ik ik zwijg leugens willen niets achtergebleven kijkt de nacht naar buiten doorzichtig net aan de rand van de dood vertwijfeld zwaai ik naar je lippen woorden vallen niet meer rood je schaamt…

Ik heb het net gedicht De fuik sluit De deur op slot Ik heb het net gedicht Het luik voor mijn ruit Een steen voor mijn grot Mijn handen voor mijn gezicht Het net gedicht De boel op slot Terug getrokken in mijn grot Mijn handen voor mijn gezicht Dicht Op slot…

zij verweeft de berijpte schaduwzijde van zilvertinten belicht haar wandportret door het raamwerk van herinneringen zij verweeft de mistig blauwe ring met verbleekt verlangen ook vannacht in teer weerzien zacht gesponnen stilte want zij verweeft misschien…

op de draagwijdte van de wind jagen ze aan - zwart gevleugeld - rond de marmeren zerken waar –ironie – de rouwvliegen dansen o bibio marci het zwerk heeft dat speciale blauw dat alleen bij nachten hoort en in het nabije dwarrelen bladeren in het zachte schijnselwit boven leemte van het kiezelpad verzwijgt de muur -met daarachter…