Alle inzendingen over filosofie

Kan nog steeds niet zwemmen, eb en vloed vloeien mij te vluchtig, vermijd dat ik staar naar de navel van de onvoltooide tijden, waaruit mensen hun kansen haakten uit de lentezon, schaduwen getooid met gekleurde linten, geschetst in aquarellen van hun vragen, waarin schade en schande ballancerend werd gedragen op een zilver blad, in…

geen groter plaag dan onverschilligheid tegenover alles en iedereen. uitdrukkingen als: ze doen maar.... het kan me geen reet schelen... daar breek ik mijn hoofd niet over.... verraden die niet een hart van steen? moeten we die afgestomptheid met zijn allen niet vlijmscherp en onverzettelijk bevechten? hoe komt er anders nog…

naar goede gewoonte vergeet mijn boezemvriend zo vlug mogelijk zijn slechte inschattingen om daaraan te verhelpen meteen. niet als een blinde saulus tastend in het rond maar als die vurige schrijver van het hooglied van de liefde. nu zien we nog als in een spiegel, dan van aangezicht tot aangezicht. het beste zal nog komen dat helpt…

ik ben net als iedereen maar dan anders net als iedereen…

ik hou niet van gekibbel, van scenes of van sleur. 'k wil daarom soms ontsnappen. maar... 'k sla nooit met de deur!…

ik sla niet graag in het luchtledige om me heen, zoals sommigen die dag en nacht op zoek zijn naar nieuwe vijanden waarop ze zich kunnen afreageren in woord en gebaar. zeg me nu eens eerlijk hoe wordt met zulke ruziestokers de echte vrede ooit nog waar? laat het straks weer pasen worden! blijf niet langer levend dood. vlecht met…

we blijven hakketakken dat drijft ons in het slop en lost dit bakkeleien ooit wel een donder op? dat durf ik te betwijfelen, want we blijven op ons stuk. daardoor zakken we al maar dieper weg in 't moeras van ons eigen ongeluk!…

mijn vader hij sprak alleen maar gevleugelde woorden. soms bleven die hangen aan de hoogste takken van de populier. daar glommen ze als kermisballonnen en kleurden mijn leven vol zwier. nu nog vallen ze soms als rijpe vruchten in mijn schoot dan proef ik: mijn vader is ooit wel gestorven maar voor mij is hij lang nog niet dood.…

Als je kijkt uit je raam, zie je niets staan Als je iets hebt, laat je het gaan Als je vraagt, komt er een antwoord Als je spreekt, wordt het niet gehoord Als je dit doet, dan doe je dat Als je iets moet, valt daar het gat Hoe zeer je alles lief hebt en alles haat, Alles kan alleen maar zijn Als alles niet bestaat…

Vanuit een trage schoep van tijd en lentewinden reiken bomen slapend naar elkaar, gras groeit alleen op zonnedagen, emotie rent als kippenvel over vlakten van de aarde tot aan grenzen waarin mensen zich herkennen. Tekent de passie uit het bloed van oude zuilen, mozaïek over de grond gezaaid als duizend sterren, gekleurde lampionnen…

Rimpelingen in water, grillige wolken hemelhoog. Zij willen ons laten zien dat schoonheid niet in perfectie huist maar in de ontvankelijkheid van het oog.…

Mijn ziel wil dansen onder blauwe luchten waar alles nu in bloei staat, witte pracht die niet te zeggen valt, op weg naar vruchten die rijpen tot een zware, niet te stelpen kracht. Hoe alles nu belofte is voor morgen, en zonder haast, alleen de stilte rijpt. Wat maken wij ons dan toch zoveel zorgen terwijl ons hart alleen maar naar wat liefde…

Leven en laten leven Zeggen ze altijd Maar hoe moet je dan echt leven? En wat is laten leven? Is dat iets niet zeggen Ook al wil je het kwijt? Is dat braaf overleggen? Midden in een strijd? Wat is leven dan? En laten leven al helemaal Alles doen omdat het kan? Midden in de nacht pissen tegen een lantaarnpaal? Mij hoe je het niet te vragen…

Vanuit verloren stilten, boren miljoenen vragen zovele gaten in gordijnen van het paradijs, steeds meer licht priemt door onwrikbare schaduwen, waarin onmacht wordt beleefd, wanneer het verloren bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid. Er kleeft smart van het geweten aan ieders handen, geronnen in de harten van rechtvaardigheid…

wij geven hem uit handen en hopen dat hij leeft bij u, god vol erbarmen, die rust en vrede geeft. niet dieper kan hij vallen dan in uw vaderhand. bij u leeft hij nu zalig, vrij in 't beloofde land. wij willen heden vragen aan u , die met ons treurt,: leid ons door droeve dagen het leed heeft ons verscheurd. gij blijft de tranen drogen…

neem nu dit jaar de lente alles schiet een maand vroeger op dan voorheen. na één nacht pronken de jonge linden vol lentegroen om zich heen. amper is het halfvasten en het geel van de paasbloemen verdween. half april overal geuren de meiklokjes en lokken bijen en mensen in bosjes bijeen. merels en meesjes azen hun jongen,…

De luie dag is weer gekomen, mijn blik op de tijd is weids, ik peddel fietsend huiswaarts om verder uit te dromen, neem afscheid van het korzelig zand, het duin en horizon zijn beknopt, de lucht gefopt door wolken bijeen gedreven schapen. Ze gloeien en worden rossig wollig vanuit het oosten, een brutale meeuw die mijn teksten overstijgt…

leven is hopen het komt wel terecht want ik maak alles nieuw heeft ooit iemand gezegd. door jullie hoofd, je handen en hart bouw ik een toekomst waar vrede steeds lacht. leven is dromen dit alles wordt waar als we van harte delen steeds met elkaar vreugde verdubbelt verdriet wordt verkleind mensen helpen mensen overeind…

grenzen en grensverleggers ze zeggen dat ze bestaan. onbeweeglijk en rotsvast, zonder brokken of barsten sterker dan het ijzeren gordijn van weleer of de onverzettelijke muur van berlijn. en je ziet wel, niet alles verloopt zoals je dat plant! daarom wil ik mijn grenzen verleggen, niet één keer, maar elke dag opnieuw als het moet , of…

als mensen het noorden verliezen, zijn ze zichzelf niet meer en geraken dan tot alles in staat. ze kunnen niet redelijk meer kiezen, doen dan buiten hun wil om 't meest beestachtige kwaad! ze slaan dan, totaal buiten westen, zonder remmen en nog minder verweer, aan 't moorden en branden. ploffen totaal onverwacht een mes in je rug…

Alles overziend kom je tot de conclusie dat er weinig samenhang is maar vooral los zand dat wegglipt tussen vingers die proberen individuele korrels toch vast te grijpen in de hoop dat er enkele overblijven die de moeite waard blijken te zijn om te blijven koesteren omdat hun schittering de dofheid overglanst…

een doodshemd heeft geen zakken! waarom zijn wij er dan altijd zo op uit om ongevraagd iets van de anderen te pakken, terwijl we juist daardoor nog meer vergroten onze aardse buit?…

er zijn kerels, ook bij mijn vrienden, die altijd zorgvuldig naar liefde en geluk blijven zoeken. jammer genoeg dikwijls op de verkeerde plaats. liefde en geluk kan je moeilijk alleen in nieuwe boeken vinden... soms geeft een oude wijze man meer tastbaar en voelbaar zijn warme goede raad. kobe…

In de zon gaan liggen dor als een uitgemergeld blad groen worden door het gras puntig door het bruin omhoog Een pissebed, net wakker gemaakt zoekt een veilig vochtig huis daarbij een warm plekje in de zon voor zichzelf en wil graag delen De eerste bloemen groeien en de hommels gaan weer zeer belust op nectar te keer Het gaat zoals zo vaak…

als een boom volkomen zijn, uit één stuk onbeschroomd rechtvaardig vroom geen blad valt af in deze zoete droom en groeien doet een palm juist onder druk. blijmoedig hang je aan het hemeljuk: je wortelt in een murmelende stroom en in jou wiegt de allereerste boom je murmelt mee, er heerst denk jij geluk maar als de schellen van de ogen…

constructiefouten horen nu eenmaal bij de schepping! lachte de man met twee linkerhanden en zonder benen in zijn rolwagen op het gemeenschapsplein. relativeren is echter niet iets voor deftige heren in driedelig maatpak. moet je trouwens harde zakencijfers wel kunnen interpreteren als de bonuspremie de hoogste betrachting is…

Leven in het licht van liefde en hartstocht. Het kanaal vol van energie en kracht uit de kosmos. Het streven naar een gelukkig leven. Dat klemt hij voorzichtig tussen zijn vingers. Bekijkt het vanuit zijn standpunt. De flitsen banen zich een weg als een rode draad door zijn levensboek. Het verhaal speelt zich af als verlangen die…

De bal rolt: de dag zwart wit aan onze voeten we schoppen er tegenaan of we rapen hem op, we zien vogels: vogels die te pletter vliegen tegen glas, krassen woorden open die blijven hangen: aan de galg een gouden strop…

wie nooit de tourmalet per fiets heeft beklommen moet zwijgen over gemakkelijk als een fluitje van een cent! wie nooit het kanaal overzwom om in dover aan land te gaan zwijgt best over ;klein bier voor een echte vent! wie nooit de ten miles heeft gelopen weet niet hoe diep je daarin soms moet gaan. maar... wie altijd nog één…

ik hou van een taal zonder horten en stoten gesproken door mannen met kloten aan hun lijf makkers ,die gespierd durven en kunnen zeggen waar het op aankomt in een gloedvolle zin met een hitsig gekijf. ik hou van woorden, die druipen van leven gebald in een vers dat schreeuwt: zo zag ik het nog nooit! woorden die wroeten en tieren…