Alle inzendingen over overlijden

al op jeugdige leeftijd in het vooruit zicht gesteld steeds voor hem uitgesneld met één been in zijn graf opnieuw geteld de jaren des onderscheids waren ongemerkt voorbij gekomen ze waren onwijs gaaf wel bekomen…

uit de struik met eeuwige bloemen vol van kleur en zachte geuren waar engelen tijdloos aan alle zijden de onzichtbare bekoren wordt met liefdevolle zorg nog zonder een uitgesproken naam de echte oermoeder geboren zij is verrijkt met het oorspronkelijk verbond; het voortschrijdend leven aan elkander te smeden om zo de schepping van vrouw…

na schooltijd rook ik het strijken van overhemden en thee die jij mij schonk ik smaakte de geborgenheid van warmte die ik dronk bij vuurhaard en gezelligheid je boog zo zwaar in het strijken van die stapel kleren je mond bewoog niet snel maar kon mij toch bereiken jouw dagen telden teveel kruimels die je voor het vallen al wilde vegen jouw…

Hete vlammen likken aan mijn lijf waar vuur star zich een weg baant langs vergeten ogen ogen leeg witte bloemen verzachten niet wakker en doods in een laatste adem gevangen zwijg ik des duivels…

met veel liefde werd tijd rekbaar gemaakt en lange tochten werden vruchtbare reizen naar gloedvolle jaren in natuurlijk samenzijn tot een laatste zonsopgang de rietkraag aan de overkant verlichtte een laatste reis wordt werkelijkheid het afscheid is zwaar maar, de onbekende bekende zwaait laat de koffers maar staan een hand…

Gelukkig maar, denk ik dan Stel ik geen vragen Die beginnen met waarom Het heeft geen zin te verklaren Vlammen, hitte, blaren Van oorzaak naar gevolg Van logica in reeksen Stapels kranten oude feiten Die verklaren waarom waarom Eenzaamheid en koude Het vallen uit haar open raam Tijd - ‘t jonge en ’t oude jaar De pijn, het lot, wederzijds…

Betoverd nu, in winterdood in laatst verlangen, waterschoot rust mijn ziel, mijn pijnlijk hart al was het om de dag te dragen Mijn zucht, mijn damp als ademstroom als draden, die de vlinders vlogen verdwenen in landschapspaden Enkel wit het vocht hangt boven aarde in de slaap, die mijn dood verdrijft het is de nacht, die naderschrijdt…

De zwemmer heeft de kant bereikt licht hijgend klimt hij er omhoog het water glijdt zo van hem af hij staat daar recht en naakt en droog. het bestaat niet dat hij weer terug zou gaan opnieuw dat grijze water in hier vaste grond en nieuw begin want hij heeft nu de kant bereikt een mantel wordt hem aangereikt.…

Broer, je bent gestorven, voor je tijd gegaan. Je bent niet geworden wat je gloedvol nastreefde en met al je krachten naar hoger sferen tilde. Vergeefs torste je grootse idealen met je mee, maar alles viel terug verpletterde je met een gewicht dat niet menselijk meer was. Je elan is nu gedoofd, zwart ligt het op je ziel. Het vuur dat…

Geen luid geluid, geen luid geluid De winter vriest de vreugden uit. Maakt grond en sneeuw en harten hard En al de bomen zwart. De hutten staan zo kil en stil Alsof haar elk gesloten wil Daarbinnen dringt de koude maar, Daar uit de dodenbaar. Gebogenhoofds, vereenzaamd, droef Een moeder die haar kind begroef Sluipt wanhoop d' aarden straten…

de in barok stijl opgetutte laan belette mij niet om de modieuze strakke lijnen te volgen waarmee het crematorium was neergezet volgens de plannen van de stadsoudste die nog net voordat hij pensioneerde zijn eigen oven wist te sieren met het laatste restje architectuur van Berlage vreemd genoeg kwam ik hier voor heel iets anders, ik kwam voor…

Zoals een traan mijn wang verlaat ben jij er vandoor gegaan weg uit mijn leven weg uit ons bestaan. Het afscheid kon niet komen ook daarvoor ontbrak de tijd je kunt niet alles hebben het is tijd om te gaan. Verdriet verschuilt alleen gevoel en zegt niet meer dan dat dan wat? Het is zuur dat het zo moest gaan.…

gebroken staar ik naar de sterrenhemel en voldoe in gedachten als ik mijmer over sterven en de dag op Golgota niet meer de pijnen dragen van het leven, in rust gekomen ontmoet ik nog een laatste traan de uren leken dagen de dagen waren als jaren de kerst heeft gehaald en misschien wel op gewacht haar laatste snik heeft zij persoonlijk…

Op een wit bankje in het park Ligt een oude zwerver op zijn zij Heerlijk rustig, prima bankje Ja, hij ligt er vredig bij Gesloten ogen, bolle wangen Rode neus, een dik gezicht Morsdood, al een paar dagen Op het bankje waar hij altijd ligt…

Nu is de meesterknecht van dood de weg van alle vlees gegaan, gedenk zijn naam veelvuldig De hogepriester van de slacht, in zijn tempel heersten winter en de wetten van het mes De schepper van de blinde vink, de hoeder van de varkenshaas; grootmoedig in zijn offergaven Gedenken wij de slager dus maar bovenal zijn oude ziel die los…

Verdampte hitte rammelt als verroeste uitlaatklep de bergen uit zwermt huilend uit over oases van verscholen inboorlingenbotten Die venijnige klaagzang toont de blanke het verwrongen lijden van roemloos verzande tropen en laat hem vrijwillig vluchten Eindelijk terug bij 't druilerige weer glibberen bevroren tegels zijn zolen onderdoor…

Ik heb een oude ster ontmoet die valt wanneer ik sterven ga. Soms, als ik naar de hemel staar, knikken we even naar elkaar. Ik heb een afspraak met een boom dat hij zich over mij ontfermt en witte bloesems bloeien laat wanneer ik in zijn wortels slaap. Ik heb een zwarte kaars gekocht die dooft als ik mijn ogen sluit en fluister in het…

in de mars der lijken voert grauwheid de toon het dof gekletter der botten kent geen verschil tussen armen en rijken op muziek van de stilte waggelt men voort door de donkere steeg van de ijzige kilte her en der sluiten kornuiten zich aan om het peloton te versterken met wezenloze botten zo gaat men voort donkere gaten tegemoet…

Alleen gedachten kunnen mij nog laten zien wie je was en waarom je zo bijzonder bent het is verleden tijd, jouw leven dan de herinnering leeft voort, in gedachten. Je hart klopt niet meer, sterft zelfs af wordt opgegeten of mogelijk zelfs verbrandt er is maar één ding dat ik zeker weet je geest en ziel krijgen ze niet te pakken. Ik schrijf…

Waar kleurrijke bronnen zich openbaren en eeuwige rust de gemoederen sust, wordt het einde een nieuw begin.…

ik droomde van mijn vader hij zat te vissen op z'n vaste stek de dood had hem jaren jonger gemaakt en zoveel gelukkiger vooral... verwonderd mij daar aan te treffen bergt hij zijn hengel in het foedraal en na een korte aarzeling: "we moesten maar eens gaan jongen je moeder heeft het eten klaar"…

wat bijblijft zijn een krakende stem een lang lichaam borstelige wenkbrauwen een warm zangerig accent de uren die we hebben gesleten met praten over de verschillen en overeenkomsten van een landsaard het hart verloren in Nederland teruggevonden in Brazilië voor altijd daar hier rest de koude van een meteorologische winter en het geloof…

Als vergeten staan de koffiekopjes Op een verlaten tafel De stoelen schuin weggeschoven Een half uitgedrukte sigaret kringelt De stoet is halverwege Linten verwaaien verward Zojuist gedolven graf omkranst Met losgelaten bloemen, bedolven Witte kist, voor altijd gemist Een lege kamer borrelt na…

Dit is wat ik verwacht, een dans die mij mijn adem ontneemt ik val en denk dat dat ik vlieg, maar ik val ben niet kleiner of groot doder dan dood…

Ik fluister zwarte grond omdat de dood nu ook weer leeft stille wensen en verlangens ook als je nergens meer om geeft. De tijd kent hier geen woorden maar tikt op zijn gemak want die heeft niets te vrezen het laatste blad valt van een dode tak. Herinneringen leven voort omdat het leven ooit in jou geweest is de liefde en je altijd aanwezige…

Een kind dat geen vader heeft, zijn dood bewust heeft meebeleefd, het blijft overeind door zijn fantasie, komt er veel in kwijt, steekt daarin een hoop energie. Ik wandel met hem aan mijn hand, we hebben een innige band. “Papa slaapt overdag” zegt hij plots, “en in de nacht praat hij tegen mij” verteld hij trots. Ik kijk hem verbijsterd…

Ik kijk naar de poel, de poel van mijn leven De poel waar ooit mijn dromen op dreven Als groene bladeren jong en teer ‘K zie nu pas haar diepte, ik kijk er op neer. Voorover gebogen, mijn blik op het water Op zoek naar mijn vroeger, niets is meer later. Wat is verdwenen, wat zal nog dagen? Veel is vergeten, veel ook begraven Ik zink naar…

Vul de leegte welke ik achterlaat met de herinneringen, als een zaad dat in jullie harten open gaat.…

Haar kinderen stonden samen aan haar bed ze was benauwd, en ademde zwaar en wanneer ze afscheid moesten nemen dan vond ze dat zo vreselijk naar Ze was bang alleen te blijven in zo'n kille kamer zo alleen maar elke dag bij het bezoekuur stond iedereen weer om haar heen Ze heeft een zware strijd gestreden en met slechts twee kinderen aan…

op zwarte schouders zwelt de stilte tot een ongekende zwaarte ik kus je houten lippen en laat je koude handen nog een keer rusten in mijn ogen vol vragen in bronnen van woorden vind ik marmeren zinnen die ik beitel in de aders van je aardse graf ik leg me neer naast glazen vogels en de geur van wierook op het witte grint waar…