Alle inzendingen over eenzaamheid

Mijn schaduw, duister zwart Vertekend en verbogen Ik heb je nooit gemogen Verbannen uit mijn hart Ik neem je met mij mee Door straten, velden, steden Tot je stil en zonder reden Ooit één wordt met de zee Maar laat mij niet alleen Mijn schaduw in het duister Mijn maanlicht en mijn fluister Want wij zijn samen één En samen zo…

ik zou graag willen huilen zachtjes zonder haasten in de herinnering waar ik jou heb aangeraakt in de liefkozing van je hand toen ik jou droomde tussen vroeger maar nooit later ik zou graag willen liefhebben eeuwig enkel jij in de tranen waar ik jou heb gefluisterd in de regendruppels toen jij mij vlocht tussen uren maar nooit…

een onafzienbare rij wandelaars bevolkt het pad dat voor ons huis de schakel vormt tussen volwassen straten de avondvierdaagse loopt door de geopende luxaflexlamellen zie ik delen van mensen bewegen naar de onzichtbaarheid jong over- heerst ouderen lopen begeleidend zwart een galgolf neemt me op en gooit me op één hoop met vergetelheid…

in het duister sta ik sta ik en kijk en kijk ik ik vraag me af hoe voelt de warmte van de zon hoe voelt de warmte van de zon achter de karmijnrode heuvels…

ik zie eilanden doelloos drijvend losgeslagen dobberende ikken in eenzaamheid als wrakhout wanhopig op zoek naar het schip dat breuk liep op rotsen van onwetendheid ik zie bruggen soms wankel soms stevig geslagen tussen tijdelijke wij’s als handen hoopvol vasthoudend aan de liefde die grenzen vervagen zal ik zie stormen…

bedankt voor je woorden snak ernaar moet je weten maak me ongerust als ik niets van je hoor droom ervan je nog één keer te ontmoeten dat we dan kunnen vergeten wie we zijn, wie we waren geen vingers, geen hoofden verstrengeld in elkaar sterkte met je benen de kinderen en mij vergeven…

Gedijen, uitdijen Korstmos en cosmos Groots in bestaan Beiden ongenaakbaar Ik zie ze aan En schud mijn hoofd.…

eenzaam is kouder dan staal scherper dan het mes op de tafel leger dan de fles en de stoel in de kamer waar ik luister naar je lach ruik naar je geur voel je zacht alleen…

denken in je moedertaal tikken op je harde schijf lezen voor een lege zaal schrijven als een tijdverdrijf dromen op beperkte schaal leven als een kort verblijf eten van het avondmaal zo red ik het vege lijf…

´P.S.V. Waterreus. Ooijer. Faber. Bouma en Heintze (46. Lee) Rommedahl (46. Park), Van Bommel, Vogel en Robben (67. Bruggink) Vennegoor of Hesselink en Kezman.´* Opa kijkt. Wie zegt dat hij nooit iemand ziet? ----------------------------------------- *Opstelling PSV tegen FC Zwolle 6-0 (5-0); Trouw, 7 februari 2003…

sommigen hebben in hun bedroom een nachtdroom sommigen leven hun dagdag in een bad dream sommigen hun dag in een nachtmerrie hun dwaalschreeuw getikte herrie - hun darkroom babbelbox-idioom veilig achter scherm chattend keren zij hun kerm anoniem - wel heel ferm hun bestaan gaat ons allen aan: onbekend ongemind…

NIEMAND zo mooi om te zijn niemand die je kent niemand zal ooit weten wat ik denk niemand zal mij begrijpen niemand kan mij troosten niemand zo mooi om te zijn verdwijnen in het onbekende!! alleen over straat NIEMAND weet wie ik ben wat ik voel ik weet een ding ik ken niemand ben NIEMAND…

Als een worm aan een haak, voel ik mij doorboort. Dankzij de mens onschuldig vermoord. Ze gooien mij te water, en laten mij zinken. Wat kan het hen ook schelen, dat een worm zal verdrinken? Ik voel mij klein, men kan mij niet verstaan. Als ze me zouden horen, zouden ze me dan laten gaan?…

in zwart en wit gespleten met goed of kwaad gemeten architect van glazen toren wil nuances niet meer horen lood verdringt steeds meer glas doorzichtigheid verhardt tot grimas de bouwmeester volhardt het tot keihard ivoor zijn eigen noodlot in zwart of wit gemeten tot goed en kwaad gespleten…

Ach! Zo braafjes suffen twee raafjes in hun kille nest. Verzuurde roest kwijlt uit hun gerimpeld maangezicht. Zeemzoetjes laten beschimmelen. Langzaam doen zwijgen tot ze moeilijk hijgen en de adem stokt. Twee museumpoppen blijven gespaard en bewaard klaar voor een avondmis vol mist en humus. Tot ze stikken in ‘wrede’.…

Op de puinhopen van mijn leven heb ik opnieuw een huis gebouwd de fundering is nog niet zo stevig maar het is er veilig en vertrouwd Het biedt bescherming tegen rampen en geeft me houvast als ik val ik kan er rusten na het strijden ik vocht omhoog, uit het eenzame dal Nu schijnt de zon door mijn raam naar binnen ik schuif het gordijn voorzichtig…

Ik denk sneeuw Paddentrek, sneeuwdek IJzig gegeeuw Zomervertrek Heersend eigengerief Niemand is lief Geef mijn woord Gevoel gesmoord.…

Woorden volgen elkaar op in zinnen en alinea's elk gevoel komt snel naar voren het is geen algebra. Het vervloeken van eenzaamheid hoe diep de liefde ook kan zitten juist de eenzaamheid dwingt je tot schrijven want ik verlang, verlang heftig naar het gemis. Niemand kan je tegenspreken en wat je ook zeggen mag er zijn maar weinig gestoorden…

Precies een jaar geleden Gisteren, ging mijn moeder dood Wij, mijn jongste broer en ik Haalden een oudere zus op Lozerhof, ze zit daar goed. Afgesproken, op tijd weer terug Maar bij het graf Deed het er niet meer toe Ze praatte honderduit Herhaaldelijk. Ze beseft het waarschijnlijk niet Goed opgeborgen We hebben haar terug gebracht…

de witte stilte kraakt en raakt het lichaam van mensen in de mist vochtig klam in koude pijn huivert het onzichtbaar zijn…

Haar donkere ogen onverstaanbaar wanneer ze nauwelijks zichtbaar, niets meer wetend, zich neerlegt naast het water. Haar koude schouders rillen wanneer haar adem de nacht instroomt, niets meer voelend van het vuur dat binnenin haar smeult. Op een afstand lijkt ze op een klamme vlek, niet beseffend dat het sterven aan haar…

O droom, die in een slapeloze nacht Verschenen zijt voor wakkre brandende ogen. Gij naamt uit mij vorm en bestaansvermogen. 'k Heb u verwekt en smartelijk voortgebracht. Eindelijk zie ik, bang, de late pracht Van uw gelaat, o zoon, mij toegebogen: Trillende wimpers over tintlende ogen, Zo warm en diep en donker als de nacht. Er moet veel…

ik ben op weg naar dichterland het ligt daar aan de overkant en woorden reiken mij de hand ik ben op weg naar dichterland hoe ver is het naar dichterland ik stel aan water, storm en zand de vraag die op mijn lippen brandt hoe ver is het naar dichterland ik ben op weg naar dichterland want dat is mijn beloofde land met dit gedicht als onderpand…

het duurt niet lang voordat de apparaten, waarop men in vertrouwen zich verliet, het van ons overnemen, mensen niet meer nodig zijn, wat valt er nog te praten onopgemerkt houdt het je in de gaten, vanuit de lucht gegrepen en bespied, het sluitende systeem dat alles ziet en registreert, je hele doen en laten verdreven is elk onbekend gebied…

Ik vlucht weg in een web van denken daar waar geen licht is en donker de tijd verdraaid een gemeen spel zonder angsten het is een weg die mij bevrijdt.…

Ik schrijf je naam in schemer en kus de inkt, vaarwel schrei lachend tussen laken verhang de plafonnière Afscheid glanst barrière twinkelt atollen aan`t verleden schuift gordijnen over fel ik schrijf je naam in schemer Donkere glazen onaangedaan hoe lang we ook vermeden dat laat zich niet ontkennen Dat laat alleen maar weten het duister…

Waar kleur ontbreekt verliezen de nuances van de klare lijn en zwart-wit wint terrein buiten is vrijer nu dan binnen de schemering vervaagt in blauw en lokt de schimmen in de val tot alles ingesloten is Water en brood zet men hier voor te vinden is het op de tast, omstoten leidt tot wisse dood en morgen is geen andere dag Ik roep hem…

bang voor leegte en stilte dus hou ik me vast aan herrie aan schreeuwen zodat je terugschreewt en ik weet dat je er nog bent…

ik heb je lief in mijn armen mag je draaien mijn lichaam volgt je en ik voeg me naar je lijf ik hou je vast omdat ik weet dat je weer gaan zult wanneer de vogels fluiten om een uur of vijf mijn voeten tasten langs je tenen en je kuiten mijn vingers strelen al de zachtheid van je huid ik voel het ruw en onaangeraakte…

nu de tijd aan je beeltenis knaagt omring ik mij met mensen waarin ik stukjes jou herken en zodra het ’s avonds schemeren gaat puzzel ik mijn dagverse herinneringen tot een deken voor de nacht wikkel ik mij in jouw armen die me omsluiten als water -verdampt tot mist in mijn hoofd de volgende dag-…