Alle inzendingen over overlijden

Haar kinderen stonden samen aan haar bed ze was benauwd, en ademde zwaar en wanneer ze afscheid moesten nemen dan vond ze dat zo vreselijk naar Ze was bang alleen te blijven in zo'n kille kamer zo alleen maar elke dag bij het bezoekuur stond iedereen weer om haar heen Ze heeft een zware strijd gestreden en met slechts twee kinderen aan…

op zwarte schouders zwelt de stilte tot een ongekende zwaarte ik kus je houten lippen en laat je koude handen nog een keer rusten in mijn ogen vol vragen in bronnen van woorden vind ik marmeren zinnen die ik beitel in de aders van je aardse graf ik leg me neer naast glazen vogels en de geur van wierook op het witte grint waar…

Kom bij mij, dicht bij mij... vergeet de wereld om je heen! Dit moment is ons gegeven - de tijd is slechts geleend- om eenmaal te beleven, dat wat je nimmer meer vergeet! De wereld zal in bloei staan! Blijf! Blijf zolang je kunt... Het leven heeft haar bloei getoond, de droom is ongeschonden. Ook al ben jij er niet meer, de herinnering…

zijn levens waren als voorheen weemoed, drank en vrouwen hij dichtte zich heen door die kluwens en klauwen drank, voor hem was het koffie het werkte slechts een minuut doch het riep op tot een dispuut beslecht met nog meer koffie. vrouwen, ze kwamen niet dichterbij ze bleven dralen in het riet zich wachten voor het verschiet van een zomer…

duizend ogen trillen in mijn hand en ik schud schud het verdriet in dichtgeknepen vingers afdrukken op een doordeweekse dag in een grote cirkel van leven naar dood een eindeloze rij van dood naar leven strak starend naar mijn adem verlies ik de zin tot bestaan en ik zwijg zwijg het antwoord in de tranen op mijn jas van duizend lelies…

morgen zal zijn als wind stampvoetend tegen licht en zomer immer koel fluitend op vingers als een scherpe noordenwind snijdend door tranen koude lucht zal me plooien naar het graf van dode mensen met zachte beelden in mijn hand ver weg en dicht bij mijn ogen waar ik onafgebroken regen plant morgen zal zijn als wind een laatste…

De dood die eens ons allen wacht Ontkracht ons aller leven Geen enkele hoop op enig nut Want niets zal voortbestaan Het is gedaan, met u, voorbij Al voor u bent geboren Bij voorbaat al verloren Danst u anstig op onzinnigheid…

Nog voor ik sterven moet zal ik me geven aan jou tonen dat ik niets ben dan het lijf dat van je houdt. Het bloed dat aderen voedt gestremd door zoveel jaren stolt in je blik van troost o mijn hart is te moe. De liefde die je moeder maakt verheft jou tot ware schepper als man zit er niets meer op dan te verliezen, te wissen. Ik slaak…

morgen zal slechts uit papier bestaan papier waarin ik je glimlach vouw samen met het laatste licht jij laat me alleen en gaat me voor naar een dag nog stiller dan vandaag wanneer ik in mijn lichaam ween dieprode woorden en de lucht grijs staar door het breken van je ogen vang ik je stem in lege wolken want morgen zal zijn…

Plots klinkt daar dat schoon geluid Mijn arm reikt uit, mijn hand ontvouwt Mijn lichaam spant, mijn aders koud Jij kijkt hoe ik mijn ogen sluit Een laatste keer nog jouw gezicht Dan zijn ze dicht, de jouwe rood Jij kijkt hoe ik daar rustig lig Goddank, ik ben het eerste dood…

ver weg maar toch helder hoor ik engelen zingen over het lied van Licht zij hebben weet van aardse tranen telkens als iemand naar het ongrijpbare wordt toegedicht met een tedere lach heffen zij haar op ervaren de pijn van een onuitgesproken gedag toch klinken er zachte geluiden van duizenden harpen, ontelbare…

zij is niet meer maar wel zichtbaar dat doet zeer was hier nog lang niet klaar huil ik keer op keer zij praat niet als ik het uitschreeuw van binnen mijn handen raken zo dichtbij wil haar wekken, met mijn eigen leven toedekken hoe kan dit nu zo roerloos ze is toch mooi nog jong was dit nu haar leven nee, ze is er nog,…

een lieve meis heeft haar jeugd verloren zinloos en plots eindigen haar woorden stokt de weg naar voren haar jong verleden een scheppende bloem sterft in het heden bladeren van geluk zuigend naar het licht buigen troosteloos worden machteloos afgesneden.. de toekomst komt haar niet meer toe ook die liefhebben ervaren met ongeloof…

Kon de hemel maar even opengaan. Kon ik maar even om het hoekje kijken! Kon ik je maar even zien staan. Kon ik maar even naar boven reiken. Kon ik maar even je lach horen. Kon ik maar even de glinstering in je ogen zien. Kon ik je daarboven maar even storen. Kon ik maar even met je praten, een minuutje of tien. Alleen maar even, om nog even…

Dit lichaam je geboortehuis ergens onder dit zwijgen de eerste zin geschreven uit jouw leven, de opgang uit niet-bestaan, hier scheurde je afwezigheid open in alle flanken als een mysterie uit het vlees waarna haar warmte armen om jou heensloeg dat begin, kleiner nog dan je smalste herinnering, blijft jouw thuis want je ontstaan…

hij is niet dood maar leven doet hij ook niet meer gewurgd door ideeën met boeken als de strop vergiftigd door de politiek dat kostte hem zijn kop zijn woorden zijn gestenigd gestapeld tot een graf hij is niet omgebracht maar met de dood verenigd zijn teksten zijn verdwenen gedachten slechts herinnering ze hebben…

Door herfstlicht gefilterd, langzaam dwarrelende blaadjes; geel, rood en bruin, vormen een zacht tapijt. Grijs vrouwensilhouet, sluierende voile, tranen over wangen, lippen rood verbeten. Wachtend op eeuwigheid ongekend verlangen in kiem gesmoorde kreet. Steeds minder komt ze hier, kan de pijn niet meer aan, nu alleen door 't leven…

ik wil niet in een urne op de schouw stof erin stof erop stof eronder hoe hou je ’t uit elkaar wie stoft of ledigt mij dan pas ik wel op de hoek naast de kandelaar? begraaf mij maar eender waar niet daar…

Zwaar ademend proberend Zoekend naar de kracht Proberen lucht te vangen Ging zwaarder dan ik dacht Met vol meelij aan mezelf Denk ik aan wat komen gaat Ik zit vol zelfzuchtigheid En ik ben wat verlaat Zwaar ademend proberend Ga ik nog een keer voort Ik laat mijn kracht verzwakken En loop door de hemelpoort…

het warme rode bloed trekt weg het gezicht nu koud en wit de eens glanzende ogen dof en kil stil stil voor eeuwig stil straks onder het groene gras…

Een minuut houden we stilte, Zodat iedereen erbij stil zal staan. Dat iemand zo ongelukkig kan zijn, Dat hij besluit niet verder te gaan. Maar wat is een minuut, Op een mensenleven? En hadden we die minuut, Niet eerder moeten geven?…

je ziel, voorgoed een plek van vrede de leegte, verzoend in stil berusten je naam, een zachte melodie (okt. 2003-2005)…

je ging dood een beetje stiekem zelfs zomaar op een winterse dag net toen ik even weg was zonder te vragen of het kon - mijn vragen waren niet eens op-…

deze roos leg ik neer op jou als teken dat ik afscheid neem graniet schept geen afstand en ik stap verder samen met jou…

Vandaag kust mijn leven de dood wakker De tijd van afscheid komt dichterbij Het vergankelijke sterft in dit uur In deze roes zweef ik mijn leven voorbij Beloof me maar niets ik zou het onmogelijke van je vragen Beloof me maar niets het is anders zó moeilijk te dragen Het is oké laat me nu maar los en dolend mijn zoektocht ingaan Het is…

Vliegen wou je, met gebroken vleugels. De wereld voor jou te hard. Los, liet je alles, terug naar het begin. Vrijheid, na zo lange tijd.…

Wie in zee begraven wordt, gaat nooit verloren. De zee is spaarzaam als een dichter. En ik was aan zee en ik was op een berg: twee eeuwenoude makkers. Wie op een berg wordt bijgezet, wil nog jongleren met de sterren, snakt nog belachelijk naar lucht met al de roofzucht van zijn lijk. Wanneer men mij per se begraven wil, dan liefst niet…

Mijn vriend houdt op met leven Ik moet er heen Afscheid nemen, niet voor even Maar voor eeuwig zo meteen Hij slaapt half zittend in zijn bed Een witte troon Voor het beregend raam gezet Als ware het gewoon Wij stervelingen moeten alsmaar huilen Terwijl hij glimlacht Alsof hij niet met ons wou ruilen Alwetend wat hem wacht Zijn ogen…

ik ben verdwaald en kan de weg niet vinden - zou er nog iemand zijn die werkelijk naar me zoekt - nog steeds laat ik me door verdriet verblinden verbeeld ik me dat jij mijn naam nog roept het lukt me niet, ik kan je niet uit handen geven ik wil de sneeuw bewaren; besef dat het niet kan mijn hart schreeuwt nog om jou, terwijl mijn zinnen beven…

Ademloos, stonden wij rond jou toen jouw laatste adem verstreek. Zo rustig, bijna mooi en stiller was het nooit. Die stilte even vasthouden nog even bij jou zijn. Nu, nog je warmte kunnen voelen het ging zo snel voorbij. Jij werd steeds kouder en om ons heen werd het druk.…