Alle inzendingen over overlijden

deze roos leg ik neer op jou als teken dat ik afscheid neem graniet schept geen afstand en ik stap verder samen met jou…

Vandaag kust mijn leven de dood wakker De tijd van afscheid komt dichterbij Het vergankelijke sterft in dit uur In deze roes zweef ik mijn leven voorbij Beloof me maar niets ik zou het onmogelijke van je vragen Beloof me maar niets het is anders zó moeilijk te dragen Het is oké laat me nu maar los en dolend mijn zoektocht ingaan Het is…

Vliegen wou je, met gebroken vleugels. De wereld voor jou te hard. Los, liet je alles, terug naar het begin. Vrijheid, na zo lange tijd.…

Wie in zee begraven wordt, gaat nooit verloren. De zee is spaarzaam als een dichter. En ik was aan zee en ik was op een berg: twee eeuwenoude makkers. Wie op een berg wordt bijgezet, wil nog jongleren met de sterren, snakt nog belachelijk naar lucht met al de roofzucht van zijn lijk. Wanneer men mij per se begraven wil, dan liefst niet…

Mijn vriend houdt op met leven Ik moet er heen Afscheid nemen, niet voor even Maar voor eeuwig zo meteen Hij slaapt half zittend in zijn bed Een witte troon Voor het beregend raam gezet Als ware het gewoon Wij stervelingen moeten alsmaar huilen Terwijl hij glimlacht Alsof hij niet met ons wou ruilen Alwetend wat hem wacht Zijn ogen…

ik ben verdwaald en kan de weg niet vinden - zou er nog iemand zijn die werkelijk naar me zoekt - nog steeds laat ik me door verdriet verblinden verbeeld ik me dat jij mijn naam nog roept het lukt me niet, ik kan je niet uit handen geven ik wil de sneeuw bewaren; besef dat het niet kan mijn hart schreeuwt nog om jou, terwijl mijn zinnen beven…

Ademloos, stonden wij rond jou toen jouw laatste adem verstreek. Zo rustig, bijna mooi en stiller was het nooit. Die stilte even vasthouden nog even bij jou zijn. Nu, nog je warmte kunnen voelen het ging zo snel voorbij. Jij werd steeds kouder en om ons heen werd het druk.…

Het is stil in mij vanbinnen. Ontroerd kijk ik naar jou... Je broze lippen wit in je bleke gezicht. Je tere handen beven niet meer. Weg is die verlangende blik in je ogen. Ik voel je liefde in en rondom mij, je allesoverheersende liefde. Ze is niet voor altijd voorbij, zij blijft voor eeuwig... Je hebt haar gekoesterd tot het bittere…

De tijd zou mijn vriend moeten zijn, maar is het niet. Elke dag is een dag verder van jou, dat wil ik niet. Ik zou de tijd terug willen duwen, minuten, seconden één voor één tot ik weer terug ben bij de dag dat jij er nog was. De tijd heelt alle wonden, zegt men. Wie is mén eigenlijk?…

Het kleine wondertje dat momenteel in mij groeit. Zal altijd weten van de moedige tante, die hij of zij nooit zal kennen. Dit kleine wondertje zal je leren kennen door verhalen. De lieve tante zal zeker een rol spelen in het leven dat je nooit gekend hebt. Lieve zus ik hoop dat je toch kunt waken over dit kleine wondertje zodat een deel…

Kun je heimwee hebben naar iets dat er nooit was? Naar kinderen die niet zijn geboren? Een bruiloft die nooit voorbestemd was? Mijn kind te vroeg gestorven, jouw kinderen ken ik niet. De man die jouw hart verwarmt, ik heb hem nooit ontmoet. En soms mis ik dat zo, de dingen die niet zijn. Het lijkt het meest op heimwee en heimwee doet…

Het voorjaar stierf, gelijk met jou werd leven simpel bestaan langs lange dagen en door donkere nachten raakte duister zelfs het laatste licht kwijt de winter komt steeds nader en kou, slechts onderhuids verwarmt door af en toe een zachte glimlach van herinneren, bevriest zelfs de laatste dagen springend van wak naar wak snijden…

Mama, ik hou van je. Mama, ik kon altijd bij je terecht. Mama, we waren een sterk team. Mama, ik zal je niet meer kunnen zien, maar wel voelen, want Mama, ik draag je voor altijd in mijn hart. Ik hou van je.…

Ze liepen met kaarsen de berg op en zongen daarbij een muziek die klonk als klagen dat door het licht omhoog werd gedragen. Hem droegen ze levend en dood, de moeder droegen ze ook, maar die wankelde zo alsof de dragers er de brui aan gaven. Die er waren sloten zich aan bij de stoet: een schare donker en licht die zingend of zwijgend…

Als een bloem, zo is het leven Het begin is teer en klein De een die bloeit uitbundig, de ander geurt heel fijn Sommige bloemen blijven lang Weer anderen blijven even Vraag niet bij welke je behoort Dat is het geheim van het leven --------------------------------------------- + 17 September 2005, San Diego In loving memory of Eric…

Jij verdween zwart voor mij ik leef verder in de wereld vol kleur vouwen mijn vingers dromen vogels stijgen onbewolkt dagen knippen lentegaten zomers zoenen het licht zo groot ik vraag niet meer tussen rijen bomen je blik versmalt bedroeft mijn longen in lavendelvelden leef ik verder een zacht herinneren…

Ik begreep niet voelde slechts de woorden van je moeder ze herhaalde een rimpeling in jouw zuiver bestaan verkrampt door zachtheid en verwarring sprak je in de lente op vleugels vluchtig stil kuste je vogels van papier je witte zomermond wat ik zag was het einde jij las de herfst en de winter niet meer lavendel kleurt…

Je stierf oude jaren geleden toen waren onze vingers jong ze roken naar lavendel en prille tederheid we vulden onze longen met dromen in het rood morsten lentedagen in ‘t licht zo eindloos lief wat ik zag was het begin vogels daalden en verzamelden op je schouder de zomer verbleekte in je korte, bruine haar plots lag…

vlij u naast het marmer voel de warmte van mijn naam krab wat mosjes weg uit de herinnering van mijn bestaan of voelt u kilte hoe koud steen kan zijn ik was geen goed mens u nam bloemen mee voor ons zwijgend bijeen ik zou zo graag thuis zijn lieve ik ging zo graag met u mee…

Dansen zullen we op de graven. En huilend bij de kist zeiken op elkaar. Dat een ieder een ieder ook mist. Resteert nog de meewarige erfenis van de last, de schuld, en de leegte…

Een klok die onverstoorbaar tikt Soms hard, dan weer zacht Plots staat de wijzer stil De tijd even vergeten Kijkend naar de klok Niet opdraaibaar maar kapot De klok was nog zo jong Jong en niet ziek Soms is het niet eerlijk Wie doortikt en wie niet ------------------------------------------ Ter nagedachtenis aan mijn tante 3 mei…

Hendrikje van Andel Schipper is niet meer, ze overleed vannacht, de oudste inwoonster van het land werd 115 jaar oud. Haar lichaam naar de wetenschap, zodat men uit kan zoeken wat haar nou zo uniek maakte. Want eerlijk is eerlijk het is nogal wat een leeftijd te halen van meer dan 115 jaar oud.…

Als mijn ziel langzaam van de aardbodem wegzweeft voel dan slechts blijdschap dat je eindelijk een mens zonder vleugels vliegen ziet…

We probeerden mee te leven aan te klampen maar zijn geest was verduisterd en de wolken reeds voorbij Hij ontsteeg zichzelf definitief en ontvluchtte alle anderen Ons vertwijfeld lamgeslagen achterlatend in schuldgevoel en boosheid Zoveel talent nog onbenut teveel verdriet achterlatend En alweer had de dood z’n onschuld…

Een roos opent, een roos sluit. Je staat naast me, je maakt geluid De roos opent… Ik ruik nog één keer je geur, voor ik mijn ogen sluit. Ik zie je voor me, je was als de wortels in een kluit. Je hield alles bij elkaar, nu moeten we zonder jou vooruit. We houden van je, De roos sluit……

nu je huid het laatste zonlicht absorbeert en je ogen moeten wennen aan een wereld zonder licht ontdek je vaag waarneembaar de contour van een gezicht dat zich tergend langzaam naar je keert en met fluisterend geweld komt jouw naam over zijn lippen voel je vingers benig hard je zwakke lichaam tippen en weet je dat protest hem niet meer…

ze woonde in het dal van pais en vree zo ogenschijnlijk innerlijk tevreden obstakels werden, levenswijs, gemeden en ’s middag dronk ze kalm een kopje thee de kater op haar schoot had geen idee van onrust uit een sluimerend verleden de bange blikken, schijnbaar zonder reden hij onderging haar strelingen gedwee ze vond haar weg, manmoedig,…

De wagen zwart, met één chrysantenkrans, Voert traag een dode waar hij rust zal vinden. Als wenend mee met wie die mens beminden, Vloeit droeve regen uit d' omfloersde trans. Stil ritselen neer van bleekvergeelde linden, Te regenzwaar voor wilde werveldans, De laan bevloerend met hun matte glans, De bladren, zacht gedragen door de winden.…

Herman*, ik had je nog een kaart willen schrijven, zo'n lullige ansicht, voorzien van een grap over, nou ja, je weet wel waarover, maar ik hoorde dat je al dood was voor ik een grap had gevonden. Ik leef nog, ons gesprek is niet af, maar ik leef deze laatste dagen gebogen, over woorden die ik doorstreep, weer opschrijf - Waar hadden…

Beneveld door een tranenmist raak ik je koude lichaam aan de tranen nemen nu ruim baan er vallen tranen op je kist Jouw lot is nu beslist: nu ben jij, waar het leven ooit begon ik wilde dat ik je volgen kon er vallen tranen op je kist Ik ben geen egoist Jij bent voor altijd vrij dat maakt me toch een beetje blij maar toch... er vallen…