Netgedichten

netgedicht (nr. 10.537):

Verdronken

Loodgeschoeide wolken vertrappen
het zinderende landschap,
zwaar hangt de regen,
een zwelglanzend web.

De kokospalmen buigen
nu de starre wind
het grijnzend hoofd opsteekt
en laatste scherven zon vergruisd.

In zilverdraden stortbui
leegt een wolkgeworden spin
het gruwelstaltig lijf.

Het okeren kind zenkt
het verstrikte gelaat een laatste maal
naar de schokkend rivier.