Alle inzendingen over jaargetijden

Als een kortstondig schouwspel in veld, langs berm en poldersloot ontwaken de narcissen En geven haar wondere schoonheid bloot met parmantige kopjes op ranke steel In oogverblindend zonnegeel Dansend op de wind Koesterend in de tere lentezon Als een zondagskind…

Ontgrendelde luiken en open ramen sluisdeuren die maanden lang de druk van ijswit en vlokkenvloed de moed ontnamen Ik pluk je langzaam uit de warme veren terwijl in het wegvluchtende winterlicht de nacht struikelt over blote zomerkleren Hemelwarmte wenkt ons in het ontpopte land steeds frivoler wuift het geel van voorjaar ik ontkoppel…

Het stilistisch vormgegeven vervolg op volleerde verveling lijkt logisch wanneer ik ontwaak in wintertijd Het liefst lig ik roerloos te wachten tot de mist optrekt en de geur van stuifmeel zich door mijn grot verspreidt We wachten zonder de behoefte eens na te bespreken Het schrift is voor denkers het rijk van de leken Slapend droom ik iedere…

de thermometer breekt verzet de zinnen voorbarig rijden mensen in een cabrio in de verte hoor ik op de radio: alles gaat opnieuw beginnen! ik voel de lentelucht in mijn te warme jas en wou dat ik niet zo weemoedig was…

leven is als Lisse naast hillegom vlakbij sassenheim altijd stippend op de kaart ’s winters is alles kaal de mannen dragen manchester pakken ze tellen bollen de vrouwen hebben dikke buiken ze krijgen kinderen zij zwoegen hun getijden rond in het voorjaar bloeien ze op als hun tulpen tenminste bloeien en hun bollen zich vermenigvuldigen…

Even buiten de stad ontdek ik het is feest overal hangt jeugdig groen en kleuren kwistig kleuren alles bont wat lange tijd slechts kleurloos is geweest het lijkt een vlucht mijn afscheid van de stad de hemel in van 't aardse paradijs waar aarde ruikt en 't jonge blad zich vouwt in 't licht ik aarzel niet maar spring er in…

de mens die wacht een winter lang staar wat naar buiten of naar het behang de kachel staat aan de gordijnen zijn zwaar wat duurt het lang voor voorjaar de mens die speelt een ganzenspel of plakt de zegeltjes van de shell de deur blijft dicht 't is stil op straat niets kleurt de dag ook geen gelaat…

Een regen van paarse kleuren weerspiegelt in mijn ogen ik fluister zacht de woorden waar niemand om heeft gevraagd. De zon kleurt rood wanneer hij de dag gedag zegt zijn pet staat recht overeind als het tijd is om te slapen. Door de geuren proef ik sterker en die geur bevalt me meer dan ooit het is het fris gemaaide gras waar wij nu op…

(Haags gedich) de herfs en wintâh zèn voâhbè de lammere al in de wè en zellefs me vrâh kèk lief naah mèn me god ut is dus lentuh eindenkùikes in de slaut en alle leive fok zich daud weâh wolke polle in de luch betraande auge met een zuch besef ik ut is lentuh kale strùike laupe ùit en de gezichte staan zau blè doâh dit vevloekte…

De prille groensluier van de lente Verdiept zich tot rijker loof Een enkele dag doet zijn jas al uit En behaaglijk lopen de terrasjes vol Zorgeloze mensen, allemaal vrij Om te doen waar ze zin in hebben: niets En op de achtergrond zoemt de zomer…

Ik voel de warme kleuren op mijn ogen drukken zo licht en helder als de zon kan schijnen verbind ik het gevoel aan als iets herboren en spreek mijn zegen uit nu de lente daar is.…

kwetterende vogels spelende kinderen ontluikend groen brengen de lente tot leven de sneeuw is verdwenen; heeft zich aan de warmte overgegeven, de natuur staat paraat voor een nieuw seizoen. ik kom binnen en zie dat de telefoon meldt dat mijn moeder zojuist heeft gebeld… zou ze aangifte hebben willen doen van Zinvol Natuurgeweld?…

Als een hele mooie vogel zie ik je liever vrij, vliegend door de lente maar denk dan ook aan mij. Jij hoort niet in een hokje kwijnend van verdriet, over alle leed en zorgen, want dat verdien je niet. Wordt het zomer dan weer warmer dan zing je het hoogste lied, bij het opkomen van de zon, maar ook wel als het giet. In de herfst met…

Traag walmend als dikke lava stroomt verkeer over het blakende asfalt richting zee Stoffig gras buigt deemoedig de halmen Aan de wegrand ruisen duttende populieren Het witte zand schittert verblindend in het fel blikkerend zonnelicht Boven het water daagt het grauw, rommeldonder, regenkletter overstemt het vrolijk kindergekwetter Troebele…

compact en doorschijnend paars kruipen omhoog uit bloembakken handmatig schuurt iemand houtwerk ik hoor een stofzuiger en lees Zomerhitte gisteren waren hier vrienden een hand met zeven vingers de open palm ontving en liet weer gaan lang geslapen vandaag totdat er iemand riep: Lekker he? dat was mijn signaal om op te staan en de zon…

Waar blijft de lente toch Die laat op zich wachten Dus zijn we geduldig En tellen tot tien Ik pak intussen de Takkenversnipperaar Vervang ik zo dood hout Door levend misschien?…

Ik droom de vele zonnebloemen die om de zomer staan te springen. De honingbijen van mijn verlangens dwalen in de tuin van mijn hart en zingen.…

Welkom de geur van nieuw leven met weemoed verweven In klein gekant alleen, zonder verwant Herschapen en zo gewild weer kind, weer vreemd, zo mild Ieder jaar weer, verwondering zo teer zo pril, zo stil Er is geen verweer…

Wiegend rood in de vooravond Sluitend paars in koud groen De dans van de tortel een lied van gefladder een sikkel van ivoor in mauve geweven Wie had dit ooit beter kunnen doen?…

teer wit het weer het vertakte uiterlijk van diverse struiken trotsgrijs torenen de populieren hoog boven de verzilverde elzen en meidoorns uit oprit met wilgen doet een boerderij vermoeden waar mist triomfantelijk hangt onzichtbaarheid bevroren stuiptrekking is van verlate winter voorjaar aflossing van de wacht…

Het zacht vertrouwde geluid van regendruppels op mijn ruit wordt abrupt verstoord door ’t ‘gerekketakketek’ van hagelsteentjes. In de grauwe lucht glimt de hoge glans van kinderogen. Een ijskoude wind zucht mijn huid vol kippenvel. De hagel roffelt en ‘tikketakt’ met driftige stoten op het zinken dak. De nijdige wind ‘smikkesmakt’ de…

De zon glinstert kristallen in een wit kleed ze vormen een ander beeld over de vertrouwde contouren een nieuwe jas vlak voor de lente voetstappen knisperen en mijn adem dampt toch nog winter in ons kikkerland!…

Herfstblad in de lente je bruine kleur en je dorre huid steken eenzaam af tegen de voorjaarskleuren ik haal je er moeiteloos tussenuit. Je verdwaalde blik weet mij te vangen en houdt mij vast totdat ik zie een ongekend groot verlangen naar de jaargetijde van melancholie. Je wilt mij de lentegeur ontnemen de geur die jij niet meer herkent…

wit en wijds strekt het landschap zich uit als een opengeslagen deken van eerste kwaliteit verse sneeuw de felle noordooster blaast modder- kopjes bloot die nieuwsgierig rond kijken in de verblindend lichte ruimte de slootkant is een ultra natuurlijk kunstwerk steil gewand ongerept met overhangende witte waaisels de dammen met roestige…

langzaam glijden hier de uren in een bestaan waarin het spreken al bijna onmogelijk het lachen ongehoord is het zwijgen een ziekte een bestaan waarin de nachten wakend worden doorgebracht wachtend op wat niet komt dromend van rumoerige trottoirs en teder geruzie onder de bruggen langzaam sneeuwt de voortuin vol en een vreemd samengaan…

Bij het vertrouwde kraken van de treden, nog in pyjama en op blote voeten, leek alles overnachts van kleur verschoten. De kamerplanten hadden nieuwe loten. Ik kon het bankstel in het licht begroeten. Nieuwsgierig liep ik verder naar beneden. Was ik de lamp vergeten uit te doen? Maar nee, daarvoor was alles veel te groen. De tuin kreeg van…

Op dagen zoals dit - zonnig met mentale wolken - Wil ik een weerman Met een accurate voorspelling Van de lokale bui Boven mijn hoofd…

zoals de winterzon weer bloemen tovert boven kleumende aarde een krokus schuchter ontwaakt uit zijn winterslaap zo warmt een vleugje lente mijn stramme lijf dans ik als een kind de winterse dag weer in…

De ijzingwekkende gevoelskou houdt mij in haar ijzeren greep, onwrikbaar. Vingers met tintelingen royaal bedeeld, ik fiets uiterst moeizaam huiswaarts. De kracht van de dichte noordooster trotserend klagen neus en voorhoofd steen en been. De wielen draaien klein versneld. Om mij heen het kil verlaten landschap met grijsgroene weilanden.…

Traag vouwen de velden hun handen terwijl de oude eik de ogen sluit een ontdooiende gestalte knielt met ootmoed bij de laatste winterranden waarlangs het vroege fluitenkruid zacht vertolkt wat het lentehart bezielt Een bede zonder woord of vaag geluid geen gehoor of spoor van grotesk gebaar geen richting nog, geen opzij of al vooruit een…