Alle inzendingen over milieu

bladerloze bomen fabrieken stomen vergiftigde wateren stinkende kolken zwarte tranen huilen de wolken…

Water vervalt tot schuim, gestegen golven vallen terug tot zee, horizon en grijze wolven liften samen met de meeuwen mee, een vlucht zweeft daar boven, beducht voor onderaards gebroed en geronnen bloed,wat als metafoor van ondergaande zonnen kleeft aan de schone vleugels, gewogen uit de zuchten van de oceaan, zal die geen veren…

Natuur is ons gegeven als een grote zegen om ermee te kunnen leven maar wij hebben het verkeerd begrepen vandaar zoveel regen De problemen die nu ontstaan gaan niet door ons verstand want wij gaan door met het vernietigen van ons land Hand in hand moet dit ramp worden verlicht als een lamp.…

Tussen eindeloze muren van maïs zwerft een zwarte kater. Gans alleen. Hij weet niet waar hij is en verdwijnt in een houterige stoet onder kolven met lange pruiken en wiegende maïskruisjes. De maïsklonen klagen in de wind en balen van hun monotoon bestaan als lid van de “Colonne der stijve harken”.…

de koning is heel milieubewust en laat zijn onderdanen alleen maar biologisch eten en oorlogvoeren…

glashelder spiegelt water met de matte gloed van glanzende vissenbuiken drijvend op kleurende olie, geel en rood en blauw glimmend van de dood waar riet omarmt, kringelt en bronst klotsend tussen afval en stank tot waar het land begint.…

De stilte is heel ongemerkt van mij ontnomen en zij gleedt, net als het eens zo held're water, stiekum tussen mijn vingers door. Meer en meer knelt de dagelijkse zieldovende herrie zich als een ijzeren band steeds strakker om mijn getergde hoofd. Daar, waar de decibel de wals tenslotte toch heeft beetgenomen en de muziek het ritme van…

bruine bonen, appelmoes augurken, glashelder als soldaten in ‘t gelid op schappen in de kelder daar kan geen koelkast tegenop zegt zij, moderndoenerij kaas en boter liggen netjes tussen noten en kandij ze kan niet wennen aan gerief eigenlijk ben ik nieuwerwets zegt ze opeens heel fijntjes want groene stroom, da’s klets…

vijfduizend jaar oude jager ingevroren in het Alpenijs teerlongen van ‘n zware roker door bosbranden, vulkanisme grotten vol rook, ‘n oermilieu we evolueerden in zure regen in mijn lijf en leden ontstaat in korte tijd reumatische pijn en roos die wijst op droge huid ik denk aan de moderne mens oermens en verstoorde balans herstel…

Het donsdeken van diepgroen losjes over de bolle buik geslagen. Op een bed van veren weiden met een ledikant in Jugendstil van duurzaam hout en canadaspijlen. De airconditioning op windkracht 1 Ietsjes onrustig onder lichtjes infrarood wacht april de eerste weeën af, bladerend in een vierkleurenkataloog. De bomen wiegen zachtjes al…

En wie vandaag aan het paasmaal zegt nee en voelt zijn bloed koken bij het aangezicht van al die aal die ze vingen om voor ons te roken We hebben met zijn allen schier maling aan het laatste restant van onze paling Ga maar tellen nu in de Saragossazee De volgende generatie zal ze moeten missen als we gelegenheid geven tot doorvissen krijgen…

Er ligt papier en andere troep. In de berm, onder de bomen. Hier is de straatnaam "Gooiseweg" Wel wat al te letterlijk genomen.…

In alle stilte, kijkt de zon neer op de aarde, die ontwaakt fris aanvoelend stralen Gevoelsmatig verwarmend felle steken van de zon dwarrelen neer op de grond Zonovergoten schijnwerpers dragen toe tot de pracht van een lente dag met zon Lucht gedrevenheid, warme wind geblazen en meegetrokken door die enkel schapenwolk!…

Verdwaald tussen rijen gestapelde huizen met als enig groen het stoplicht op de hoek waar restanten tuinen zwaar overbetegeld geen ruimte bieden voor plant, boom of dier de stank van open haarden doordringend elke romantiek bezwaard ons draaglijk groen verstolt steeds meer tot verstenend grijs waarin je verdwijnt als je niet…

Ik mijmer langs de straten waar koude nog primeert hier en daar wat bladeren tot humus gereduceerd maar toch zijn er al tekenen lente weer in zicht bomen vertonen minuscule knopen de onzichtbare dingen die de natuur het eerste verricht loof van eerste bloemen breken het zand laat de sappen vloeien geloof het of niet er…

waar ben je gebleven lentelicht? waar is je ontluiken? je ruisen? je schittering? moge het groen de lucht de geur het gegons en gezoem ons verlossen van deze over alle seizoenen heentrekkende eeuwige herfst (uit de reeks gedichten over "climate change")…

Zijn kinderjaren zijn voorbij. Toen hij bij het zoeken naar grenzen altijd weer schuchter in zijn schulp terugkroop. Die onschuldige kindertijd is voorbij. Heftige puberteit verstoort nu zijn innerlijke rust. Knellende banden worden verbroken, een wrede tsunami, een vernietigende orkaan, schuimbekkend van opstandigheid geselt hij de…

Ademloos hoor ik buiten de storm van onze welvaart woedend razen wreed en zonder mededogen en gestuurd door amorele dwazen. Hier, waar haast de rust vermoord de eenling niet langer wordt gehoord de vogel ons inmiddels is ontvlucht en zelfs de vis steeds verder vlucht. Dit land, zowat ontdaan van frisse lucht en ruimte, en waar het dier…

Een drupje in de oceaan een zuchtje in de wind een vlokje in de sneeuw een tel in deze eeuw. Een zandkorrel in de woestijn mee zal de mens in al zijn glorie niet zijn.…

De polen aan de horizon Zijn zenit en nadir Oneindige vlakte met Tijgers en permafrost Gedevalueerd milieu ten Faveure van economische Groei, terwijl de Steppe dooit Met de verte dichtbij* Nabijer dan ooit *Vrij naar een dichtregel van Gerrit Kouwenaar…

Verwachtingsvol zijn de ogen die naar me staren als ongeletterdheid de dorst is van trouw laat me dan maar zwijgen om slechts met denkbeelden te zeggen dat de avondzon zich laat verzinken in de diepte van mijn Wad en in de wolken lees ik de spiedende nacht die met hun witte rook de bazuinen vullen met adem van het eindeloze tij…

Het was met groot verdriet dat eens 't hart die tuin verliet met al haar kakelbonte kleuren en zo vol met zomerzoete geuren. 't Kleine paradijs bleek jaren later omringd door stank en afvalwater verworden tot een betonnen kater. De vogels en de bomen zijn vervlogen net als mijn kleine kinderdromen..…

Zoals een vogel vliegt over pieken en ravijnen en scheert over bossen dalen en rivieren op zoek, tussen storm en regen, naar 't eigen nest. zo Zoek ook ik, in deze verdwaasde wereld, voorbij het gehaaste wegvervoer, en de zwartberoete wegen naar die ene, stille plek ontdaan van elk streven waar ik toch kan leven.…

straal verlichte hemel bij nacht lumineus door mensen aangebracht schijnvertoningen breken het duister gebundeld in kleur en neongefluister glazen steden overstralen de maan nachtdieren wordt de das omgedaan verstoord wankelt ons wakend brein door het nooit meer aardedonker zijn…

Zijn akelig gekrijs vanuit de verte al te horen donkere ogen naderen het onheil duiden meer als opgelegd pandoer want waar de vleugels lam geslagen zijn vrije geest niet verder kunnen dragen doen zij het ergste vermoeden.. striemende regen, genadeloos verstompen het opgejaagd dier verkleumd door dreigende teloorgang eens rijk aan…

Groene dieptes Beschermen ons Voor wat beneden Op ons wacht Meerdere vinnen Kaken groter Dan wat van vissen Wordt verwacht Slijmerig kruipend Over weggegooide troep En vervuilde tonnen Uit illegale fabrieken Fluitend langs De waterkant Beseft men niet Wat zich beneden vormt Een leger mutaties Wacht op het moment Om de aarde…

De permanente percussie van de Peugeots en de Honda's creëren een gesloten ruimte, een blijvende waas het perpetuum mobile is mobiel, jammert de aarde in een halve eeuw onthoofd in waarde de stampvolle staat vergaat in de rook vreemde gestalten vormen een collectief spook, paranoïa De huismus zingt zijn laatste volkslied, vluchtend…

Oud hout, veel jaarringen zwaar beproefd maar uitgewerkt geeft geen krimp en laat zich voegen tot handig voorwerp zoals een ladenkast van afvalhout, ruw maar eerlijk als een ongeschminkte vrouw draagt de last van laden vol geheimen zonder te bezwijken…

Roofbouw leidt tot kaalheid vruchtbare gronden worden dorre woestijnen corrosie... een wereldwijd probleem kanonvuur boort geen waterputten om de dorstige aarde te kunnen bevloeien het maakt woestijnvorming onomkeerbaar verdoofd door het lawaai verstikt door uitlaatgassen verblind door machtswaanzin verwaarlozen wij de behoefte van het…

Stedske dame Sa kleve hjir de miggen oan jin skonken, leit it frommis op heupen nei it lân te sjen. In sinnebril falt út de útstrekte hân njonken de sleatten dy’t ik fan it ljeppen ken. Sy is wurch en har boarsten trilje oan de loften, de nippels ynsliten fan waar en stive wyn. Hja jout neat om stiltme of kliber of kloften, mar hâldt…