Alle inzendingen over mystiek

ik liep over serene stralen van de warme zon moest af en toe springen als schaduw een offensiefje begon en donker mij snel naar hogere sferen dwong waar licht in blauw transparant de hemelboog spande haar perspectief de rust gaf waar mijn ziel naar verlangde ik oneindigheid voelde als helend bad na een stressvolle jacht…

we bouwden ons een toren van Babel om over de wereld uit te kunnen zien toen hij klaar was en we elkaar wilden vertellen wat we zagen verstonden we elkaar niet meer zoals voordien toen bouwden we een toren van vuur om uit te kunnen zien – zelfs in het donker toen hij klaar was vertelden we elkaar wat we zagen alleen zagen we elkaar niet…

ik hoorde de woorden opgeslagen in steen zag gekleurde kleding op hun weg overal heen hier op de kruising van krachten barst energie ongekende lijnen verschijnen als nieuw spanningsgenie andere laden hun periode gebonden genade wachten op openbaren want daar bij de monolieten hoort geboorte zijn schreeuw zo is het altijd…

Ben in mijn eigen herinneringen binnengedrongen forceerde alle sloten en verbrak de spinraggen ineens kwam er duidelijkheid in mijn leven ik leefde eindelijk het leven, dat ik wilde leven deze transformatie gaf geestvernieuwing zeg maar rustig een enorme verruiming blikvelden werden geopend, die ik niet kende dit alles kwam door lang terug…

ik wist dat het glas ooit zou breken samen hadden wij lang naar haar volmaakte vorm en transparantie gekeken zij gaf de hoge zuivere toon die als een droom kristallen muziek uit de hemel vibreerde daar waar anderen verscherfden in kwetsbare posities erfden wij de laatst overgeblevene van het stel in vloeibare herinnering dronken…

als twee malle neven familie van de tijd nu en later geheten elkaar ooit een hand zouden kunnen geven dan is wat wij weten dat er voor altijd even een onzichtbare muur is die hen scheidt echt we zullen het nooit maar mochten we het toch beleven dat ze daadwerkelijk elkaar een hand kunnen geven dan bestaat er dus geen tijd* dan zal…

Wat is nog te vertrouwen? Wat je ziet: foto's gefotoshopt bijv. een olifant met naast zich een leeuwtje die hij beschermt en jij die het gelooft wat je leest: berichten uit de krant op de tv? gedichten zomaar verdwenen waar is nog een plek die veilig, niet lek die altijd goed en eerlijk Zelfs 't Universum lijkt het leuk een mop met ons…

een gedicht waar vleugels en schaduwen elkaar verknijpen in poëtiek ik wil het niet maar ik hoor en zie ganzen in een lucht vol vleugelslag schaduwschuivend over het land meer dan ooit overboord het rotsvaste van zachte zandkorrels op geopende hand een wervelwind blaast en neemt ze mee zoals tijd het leven neemt of geeft aan…

Nam niet de Grote Houdini in de ene hand zijn hoge hoed, en in de andere een olifant die hij met een eenvoudig gebaar voorgoed in zijn hoofddeksel kon doen verdwijnen? Wat een onrecht. Mijn hoofd is bloot, en jij, niet eens zo groot en zonder slurf (nou ja), toonbeeld van schoonheid, na zoveel jaar durf jij nog steeds genadeloos aan mij…

't Strand loopt onder water, langzaam onder... Links het duin: er langs een rose rand Rul doortrappeld, ondoorwaadbaar zand: Rechts de zee: een altijd ruisend wonder. En als eens Joannes, de verkonder Jesu Christi, zie 'k een muur, een wand, Opgebouwd door 's krijgsmans stalen hand, Onder roff'len en kanongedonder. Wees nabij…

ik heb met schaduw op zonnig papier contrast geschreven scheidingslijnen zijn fel maar later loopt de inkt opdrogend dood venijnig bijt zij stukjes licht in wat langzaam vergrijzend zicht waar in overgang zwart en wit ieder nog gaan voor eigen belang verre contouren scherpen elkaar maar van dichtbij is grijs heerlijk vrij…

nu komt verzoening in deze na-nacht heersen over schuld en onschuld zoals oude geesten van duizend jaar zal ik zwijgen en liggen als de aangebeten hond de bezworen zoektocht naar rust en vrede langer dan leven mag ik leven langer en liever dan lief…

ik hoorde een lied uit de vierde dimensie waar magie en mystiek de klankkeuzes zijn liet me meevoeren door stemming en sfeer naar grenzen van weleer in de diepte van ons hart overweldigend was de smart en het mededogen dat met duizend ogen warmte gaf na een korte heling ging ik weer omhoog waar de ruimte haar schittering ingetogen…

Het is een man zegt ze. Over de verre heuvels zal hij komen en de maan rust in haar ogen in een nacht die muren sloopt. Met taal en tekens blijft hij zegt ze, een man die vreemd is in afstandswoorden…

Achter het oog gezeten, opengezet op alles wat al gebeurd is, de bliksem waarmee de wimper het boek dichtslaat hoor hoe de roodstaart onzichtbaar zich in de bruidssluier opwindt en ontzeg het potlood het doodgaan de hond die opkijkt naar de verbazing zijn licht dat blind op iets nieuws wacht de boom waaruit langzaam een slang valt, steeds…

Als alle mensen eensklaps bloemen waren zouden zij grote bloemen zijn met lange snorren. Vermagerde vliegen, dode torren zouden blijven haken in hun haren. Tandenstokers, steelsgewijs ontsproten, zouden zwellen tot gedraaide tafelpoten, katoenen knoppen zouden openscheuren tot pluche harten die naar franje geuren, En op de bergen zouden…

ik zat met mijn ogen gesloten op de lijn naar de rode zon zij fluctueerde haar energie ik ontving een heerlijk pulseren wij kenden geen afstand zij was weids en kleurrijk dichtbij een meesteres die aaide en speelde met de magie van het energetisch draaien ik was de slaaf die kwam als zij met stralen wenkte wij aanbaden…

warmte fluctueert ik drijf van hoog naar laag in koesterende pulsen heb geen gewicht maar deel oppervlak dat van kleur verschiet als het een andere deining biedt ik kom niet dichterbij er zijn langszij geen vergezichten die oplichtend afscheid nemen als partij ons motto is voel je even vrij zonder aardse beperking alleen…

licht en schaduw streden schemerend hun wedstrijd waarbij contrast de tijd als zwaard hanteerde zij blonk vlijmscherp het eindsignaal in de laatste flikkering van deze heroïsch gespeelde ronde zacht duister legt zich tevreden neer op de bereikte plaats maar donker kent nog een laatst flits verweer ongezien door velen koestert…

zij wisten zich ooit opgetuigd als goden in de wereld van mystiek voelden zich er thuis het archaïsch huis heeft alle tijden overleefd er was geen generatiekloof in het vitaal cyclisme van het eeuwig loof toch wordt haar krachtige moraal ook regelmatig ingehaald door decadentie en de wuft corrupte uitspatting dan zakken rijken…

Laten we dansen Laten we dansen! In het licht van Volle Maan Waar de sterren samen staan Om een nieuwe weg te wijzen Van plezier en nieuwe reizen Laten we dansen Laten we dansen! Tot de Zon de Maan weer kust Egeltje in nestje rust Laat de nieuwe dag beginnen Laat de spinnewielen spinnen!…

Het zijn kleine dingen die gewoon, bijna niet noemenswaardig maar toch net even anders doordat diegene onder die omstandigheden bijvoorbeeld een kronkelweg inslaan om meer van de omgeving te zien een thee voor je inschenken een deken halen voor je en op je wachten en, hoe kan het anders die spiegel die van de trap en niet kapot,…

ik speel piano met mijn tanden. en dans de tango op mijn handen. ik maak goud van oud spinrag. en moet lachen met wat zonneslag. ik streel netels met mijn lippen. en brei jarretels van kersenpitten. ik kan zwemmen als een glasaal. maar ook remmen met het gaspedaal. ik kan vliegen zonder vleugels. en ook liegen zonder leugens…

In mijn weiland zit een oude waterput eenzaam zonder huis – verlaten een restje water bevat ze nog wat ooit via dakgoten in haar uit kwam stromen nu echoot en weerspiegelt ze slechts oude herinneringen en langzaam vervagende dromen dat is het enige en toch toch is dat voor wie van dromen en oude weggespoelde verhalen houdt ze wil ervaren…

het was schijn die mij beelden bracht vaag en onaf leven leek nog zacht te trillen in een beven als angst zij contourden een mooi contrast met een al volwassen achtergrond waarin hun pril en kleurig bewegen een vitale meerwaarde gaf nog geen fantasie want ook mijn geest volgt de traditionele leest pas later komen letters…

Het is de engel die mij dicht licht bij jou trekt als het ware wij samen geborgen.…

huilen naar de volle maan als wolven in het bos het gemoed raakt in de war door haar zachte glans tel tot tien als je wat zegt maan maakt vreemd loslippig stap niet in een heksenkring zij zal je ontvoeren sprookjes worden waar in een volle maannacht .…

licht wolkte speels tegen een donkere hemel vonkte af en toe in het versterken van elkaars intensiteit in serene stilte volgden kleuren het tijdloze pad van komen en gaan zonder een ons bekend patroon bleef de balans zuiver en schoon ergens lichtte volmaaktheid op maar gods hand wuifde gewoon…

in een valse onweerszon schittert de monoliet zijn boodschap tegen donkere wolken magistraal torent hij hoog boven het stille land schaduw werpend op haar warme mystieke kant zij voedt de atmosferische energieën diep in het spanningsgebied van het reflecterend geestelijk verkeer zij zijn onthecht waren een eenheid op interstellair…

Je toonde me vannacht de kamers weer; geheel dezelfde. 't Werd de eerste keer dat ik ze zag van duizend malen meer. Jij was toen nog mevrouw en ik meneer. We stonden waar wij later zouden leven. Er was nog niets over ons heen geweven. Zo is het tussen ons een tijd gebleven en daarna kwam je voornaam op een keer. In deze doodsslaap…