Alle inzendingen over mystiek

In een landschap wild en onbedwongen, vloeit een beekje vol verlangen. een prille lentezon laaghangend, belicht een brug, in neveldraad gesponnen. het klare water zo zacht kabbelend, zocht kronkelend zijn weg naar zee. zelfs mijn schaduw onderwater nam gedwee, de vele hindernissen, moeiteloos en zonder struikelen. het onbekende van dit woelig…

zij had altijd al avonturen in haar ogen wist de misstap voordat hij werd begaan lachte om de consequenties zonder daarbij stil te staan zette vaart achter het leven wilde alles geven om het ultieme te bereiken in verder zijn dan haar gelijken toch werd zij gestopt verdween haar perspectief in een flauwe bocht ook zij…

haar schalkse ogen dwaalden steeds vaker langs de sprookjeskant ongeziene feeën en kabouters liepen daar gewoon hand in hand in een overkoepelende dimensie scheen de zon zijn twee halo’s er waren mensen maar hun aanwezigheid was op gasten niveau zij domineerden niet maar schouwden toe met bewondering hoe alles ging leken…

Ik liep vannacht - van een optocht los - geraakt - ineens onder een hoog en luchtig viaduct, jong, naast mij liep een grote vrij zware jonge man. De pijlers werden bomen en het beton werd losse grond. En ogenblikkelijk stonden we stil, zijn mond boog zich half open neer, ik richtte mijn gezicht omhoog, de zekerheid van kussen en omhelzen was…

hij was vandaag dichtbij en onverhuld geen zeis en donkere mantel wel ogen vol ver grijs we hebben elkaar toegeknikt hangende de vraag of het wel schikt vandaag of anders later nader komend bekenden wij waar onze wegen scheiden ik was een groentje in het eeuwenoud metier liep voor het eerst en hopelijk niet het…

de wolken drijven voorbij even zweef ik in gedachten een stukje met ze mee zij gaan er langzaam weer vandoor ik laat ze verder in hun waarde zij laten mij achter met beide voeten verbonden aan de aarde zo gaan die dingen zo zal het altijd blijven gaan zij zweven richting zee ik blijf in gedachten staan heel eventjes maar verbeeldde…

Erato, Euterpe, Kalliope, Klio, Melpomene, Ourania, Polyhymnia, Terpsichore, Thalia hoeveel Muzen wil ik hebben zoveel kunsten kan ik doen inspiratie wil ik putten iedere dag in elk seizoen veel gedichten zal ik schrijven zo nu en dan zelfs een haiku maar of die verzen ooit beklijven ach wat doet het er ook toe…

ik heb je op een stoel gezet niet op een troon hoewel in dit decor is dat heel gewoon mijn teksten gaan als zij bij jou zijn aangeland voorzien van kant en tekening al snel van hand tot hand jij draait niet met de winden mee rotst als branding in een zee van emoties onder zwaar bewolkte lucht nog krijst een vlucht van snelle vissenvangers…

ik heb wat licht genomen om ook in het duister van donker te kunnen dromen iets van contouren te zien minieme nuances in vormkleuren die contrastisch beklijven waar zwart in massaliteit existeert wordt wit na deze schepping als wereld geaccepteerd het is de zon die als eerste bron van licht het bestaan aan ons heeft geopenbaard…

wij voelden wisten van elkaar het zacht verbinden met alles om ons heen probeerden wij die contacten te hervinden gingen zingend op verloren paden zoekend naar meerstemmigheid wij waren het gevoel van zielsverbondenheid alweer eeuwen kwijt in de verte kleurden bloemen hun harten wiegend in de wind zij wisten dat wij kwamen…

ik liep over serene stralen van de warme zon moest af en toe springen als schaduw een offensiefje begon en donker mij snel naar hogere sferen dwong waar licht in blauw transparant de hemelboog spande haar perspectief de rust gaf waar mijn ziel naar verlangde ik oneindigheid voelde als helend bad na een stressvolle jacht…

we bouwden ons een toren van Babel om over de wereld uit te kunnen zien toen hij klaar was en we elkaar wilden vertellen wat we zagen verstonden we elkaar niet meer zoals voordien toen bouwden we een toren van vuur om uit te kunnen zien – zelfs in het donker toen hij klaar was vertelden we elkaar wat we zagen alleen zagen we elkaar niet…

ik hoorde de woorden opgeslagen in steen zag gekleurde kleding op hun weg overal heen hier op de kruising van krachten barst energie ongekende lijnen verschijnen als nieuw spanningsgenie andere laden hun periode gebonden genade wachten op openbaren want daar bij de monolieten hoort geboorte zijn schreeuw zo is het altijd…

Ben in mijn eigen herinneringen binnengedrongen forceerde alle sloten en verbrak de spinraggen ineens kwam er duidelijkheid in mijn leven ik leefde eindelijk het leven, dat ik wilde leven deze transformatie gaf geestvernieuwing zeg maar rustig een enorme verruiming blikvelden werden geopend, die ik niet kende dit alles kwam door lang terug…

ik wist dat het glas ooit zou breken samen hadden wij lang naar haar volmaakte vorm en transparantie gekeken zij gaf de hoge zuivere toon die als een droom kristallen muziek uit de hemel vibreerde daar waar anderen verscherfden in kwetsbare posities erfden wij de laatst overgeblevene van het stel in vloeibare herinnering dronken…

als twee malle neven familie van de tijd nu en later geheten elkaar ooit een hand zouden kunnen geven dan is wat wij weten dat er voor altijd even een onzichtbare muur is die hen scheidt echt we zullen het nooit maar mochten we het toch beleven dat ze daadwerkelijk elkaar een hand kunnen geven dan bestaat er dus geen tijd* dan zal…

Wat is nog te vertrouwen? Wat je ziet: foto's gefotoshopt bijv. een olifant met naast zich een leeuwtje die hij beschermt en jij die het gelooft wat je leest: berichten uit de krant op de tv? gedichten zomaar verdwenen waar is nog een plek die veilig, niet lek die altijd goed en eerlijk Zelfs 't Universum lijkt het leuk een mop met ons…

een gedicht waar vleugels en schaduwen elkaar verknijpen in poëtiek ik wil het niet maar ik hoor en zie ganzen in een lucht vol vleugelslag schaduwschuivend over het land meer dan ooit overboord het rotsvaste van zachte zandkorrels op geopende hand een wervelwind blaast en neemt ze mee zoals tijd het leven neemt of geeft aan…

Nam niet de Grote Houdini in de ene hand zijn hoge hoed, en in de andere een olifant die hij met een eenvoudig gebaar voorgoed in zijn hoofddeksel kon doen verdwijnen? Wat een onrecht. Mijn hoofd is bloot, en jij, niet eens zo groot en zonder slurf (nou ja), toonbeeld van schoonheid, na zoveel jaar durf jij nog steeds genadeloos aan mij…

't Strand loopt onder water, langzaam onder... Links het duin: er langs een rose rand Rul doortrappeld, ondoorwaadbaar zand: Rechts de zee: een altijd ruisend wonder. En als eens Joannes, de verkonder Jesu Christi, zie 'k een muur, een wand, Opgebouwd door 's krijgsmans stalen hand, Onder roff'len en kanongedonder. Wees nabij…

ik heb met schaduw op zonnig papier contrast geschreven scheidingslijnen zijn fel maar later loopt de inkt opdrogend dood venijnig bijt zij stukjes licht in wat langzaam vergrijzend zicht waar in overgang zwart en wit ieder nog gaan voor eigen belang verre contouren scherpen elkaar maar van dichtbij is grijs heerlijk vrij…

nu komt verzoening in deze na-nacht heersen over schuld en onschuld zoals oude geesten van duizend jaar zal ik zwijgen en liggen als de aangebeten hond de bezworen zoektocht naar rust en vrede langer dan leven mag ik leven langer en liever dan lief…

ik hoorde een lied uit de vierde dimensie waar magie en mystiek de klankkeuzes zijn liet me meevoeren door stemming en sfeer naar grenzen van weleer in de diepte van ons hart overweldigend was de smart en het mededogen dat met duizend ogen warmte gaf na een korte heling ging ik weer omhoog waar de ruimte haar schittering ingetogen…

Het is een man zegt ze. Over de verre heuvels zal hij komen en de maan rust in haar ogen in een nacht die muren sloopt. Met taal en tekens blijft hij zegt ze, een man die vreemd is in afstandswoorden…

Achter het oog gezeten, opengezet op alles wat al gebeurd is, de bliksem waarmee de wimper het boek dichtslaat hoor hoe de roodstaart onzichtbaar zich in de bruidssluier opwindt en ontzeg het potlood het doodgaan de hond die opkijkt naar de verbazing zijn licht dat blind op iets nieuws wacht de boom waaruit langzaam een slang valt, steeds…

Als alle mensen eensklaps bloemen waren zouden zij grote bloemen zijn met lange snorren. Vermagerde vliegen, dode torren zouden blijven haken in hun haren. Tandenstokers, steelsgewijs ontsproten, zouden zwellen tot gedraaide tafelpoten, katoenen knoppen zouden openscheuren tot pluche harten die naar franje geuren, En op de bergen zouden…

ik zat met mijn ogen gesloten op de lijn naar de rode zon zij fluctueerde haar energie ik ontving een heerlijk pulseren wij kenden geen afstand zij was weids en kleurrijk dichtbij een meesteres die aaide en speelde met de magie van het energetisch draaien ik was de slaaf die kwam als zij met stralen wenkte wij aanbaden…

warmte fluctueert ik drijf van hoog naar laag in koesterende pulsen heb geen gewicht maar deel oppervlak dat van kleur verschiet als het een andere deining biedt ik kom niet dichterbij er zijn langszij geen vergezichten die oplichtend afscheid nemen als partij ons motto is voel je even vrij zonder aardse beperking alleen…

licht en schaduw streden schemerend hun wedstrijd waarbij contrast de tijd als zwaard hanteerde zij blonk vlijmscherp het eindsignaal in de laatste flikkering van deze heroïsch gespeelde ronde zacht duister legt zich tevreden neer op de bereikte plaats maar donker kent nog een laatst flits verweer ongezien door velen koestert…

zij wisten zich ooit opgetuigd als goden in de wereld van mystiek voelden zich er thuis het archaïsch huis heeft alle tijden overleefd er was geen generatiekloof in het vitaal cyclisme van het eeuwig loof toch wordt haar krachtige moraal ook regelmatig ingehaald door decadentie en de wuft corrupte uitspatting dan zakken rijken…