Alle inzendingen over natuur

Als er mist boven de Ourthe hangt Zelfs de vroegste vogels nog niet fluiten Is de poëzie niet meer te stuiten Is het dat bewustzijn woorden vangt Als er mist boven de Ourthe hangt Gaat de dichter zich aan taal te buiten Samen met de Muze komt het uiten Altijd weer het tijdloze mi lanct Uit een lekke kayak steekt een hand Die wil per se…

zij stonden langs de weg dicht op elkaar schreeuwden moord en brand in rood het waren er een hoop waar groen in gras afwachtend was gaven zij met steel en bloem zich bloot tot aan de goot door roet en gas zijn zij snel in elkaar geklapt het waren rozen die wij niet wilden gedogen…

O te luistren naar de zee, Tot de ziel ga fluistren mee: Tot haar zwijgen ‘t Wonderwoord Uit zijn diepten stijgen Hoort! Alle malen, hartezwaar, Kere ons zoekend dwalen naar ‘t Bruisend breken Van de vloed Waar de ziele spreken Moet. 't Lichte zingen van de zee Draagt de ziel op zwingen mee Waar zij dichter Bij de poort Zachter spreekt…

Zwartgroene populier, Die in de zonne klettert, Wat wil dat wild getier Daar uwe kruin van schettert? Wat is er dan met haast Zo dievelings vergaderd? En rept en roert en raast In 't ronkende gebladert? Daar woelt en walewiept Een wereld kleine gekjes; En piepe-tjiepe-kriept Met schrille snebberbekjes. Meteen een dof gezoef…

de late bloei beloofde rijke oogst één ijzige lentenacht smoorde de verwachting in de kiem…

ik zie heuvels goudgeel rijpen onder de zomerzon idyllisch vlijen dorpjes hun huizen in siësta rust rondom zuidelijker kleuren druiven tussen donkergroen in het patroon van toen hier kaalt de rots zoeken wortels een bestaan in eeuwenoude trots er wordt naam gemaakt met wijn uit oude gaarden vloeibaar goud uit de zo schrale aarde…

Je hoort alleen de geur van bloesems samen zingen met de lentewind !…

wel dagen kan ik zingen de Vlinderstruik staat op springen, het bloemstuk van mijn dromen staat bijna uit te komen voortdurend kan ik juichen met vreugde mijn lof betuigen, mijn zoete tranen stromen het is niet te ontkomen hij is aan het ontluiken de fleurigste aller struiken, ik ben niet in te tomen straks laat hij vlinders…

t Regent op t Hogelaand, beetje bie beetje wordt t stiller. Gerdien van hogerhaand doezelt om dieken en tillen: t regent op t Hogelaand. Beetje bie beetje wordt t stil en dwaars tegen zin en verstaand zol k mit verdoezeln willen in dook aan wotterkaant. Beetje bie beetje wordt t stil in de regen op t Hogelaand. -------------------- Wizzelbörg…

ik speelde met wolken liet ze groeien en bloeien gaf ze een schitterende lading stapelde wit rondde met groen en zwart het blauw van de hemel waarschuwde mensen met donker gerommel voordat de donder knallend brak maakte het zwerk tot toonbeeld van sterke krachten in het altijd zo rustige weer zelfs mijn vriend vlaagt en stormt…

als de hemel stilvalt die voor zon moet doorgaan, in gesloten ogen schuilt dan liggen rijen dagen aan, voor anker in labiele zee, met tegenpijn die regen huilt bij kalme deining, immers, milde golven van randlicht donkeren monochroom zodra als glimp gevangen of misschien als fonkeling in een trage dagzoom…

ik heb de tegel opgelicht die zicht geeft op een wereld zonder zon het krioelde van leven dat in allerlei vormen zo snel als mogelijk de benen nam vol ontzag heb ik de steen weer terug gelegd zij hebben hun eigen plek die door onwetendheid van mensen vrijwel nooit in het zonnetje wordt gezet…

Blomkes, lieve blomkes zoet, die uw hartjes open doet bij de eerste morgengroet, schitter in mijn zangen; Beekske, klappend beekske klaar, dat uw blanke waterbaar over 't zand laat varen, dáár, vaar ook in mijn zangen; Hellemende nachtegaal, gij, gij spreekt de dichtertaal, laat uw bossen, kom eenmaal helmen in mijn zangen;…

Loom strijkt de duif neer, rust op de brugleuning uit. Mensen strelen hem. De lijster vliegt op. Aan zijn snavel bungelt, wachtend, een gepelde slak. Twee zusjes lopen door het bos, dreinen almaar tot _ aan een braamstruik.…

0 nu de dagen weer zo licht zijn en zo zoel, Zo zonnezoel, zo zonnelicht, zo rijk Aan vreugd in welig bosgroen; nu de vliet Bezaaid is met het gulle sprankelgoud; Nu schaduwlanen koel In kalme schemer mijmervol Zich allerwegen oop'nen; nu het riet In fluisterbeving zoetlijk neigt, De vijver waai'rend met zijn schucht're koelt', De vijver zelf…

ver weg blaatte een kudde tegen de lage avondzon zij grensde aan de stilteoase waarin ik mij bevond weldadig streelde het ontbreken van geluid mijn niet verwende huid intensiveerde zicht en reuk met een alert anticiperen een paradijs vol rust de wind droeg een verdwaalde zucht en de geur van schapen…

Op de Ourthe peddelt spreken Mensentongen storten klanken Uit over de houten banken Vanwaar stil wordt uitgekeken Naar het ooit gegeven teken Waarvoor velen God nog danken Kerkgang begon af te slanken Dogma wist zich los te weken Pinksteren, vuur op mijn hoofd Felle zon op huid en haren Vlammen dansend op mijn kruin Heilig was de Geest…

Soms wil ik zijn als de eik sterk en onverzettelijk dan weer ben ik als het riet buigzaam en aantrekkelijk Het riet en de eik zijn mij beiden sympathiek geen enkele situatie is gelijk dan weet ik pas hoe ik het zie elke gebeurtenis is uniek soms een beetje eiken dan buigen als het riet en de andere kant op kijken.…

onder donker loof weidt schaduw uit over rust en stilte woorden lossen op in verwaaid geluid van een verre kerkklok over het trillend land komen de boerinnen manden aan de hand kleden zijn gelegd het maal bereid na danken voor de spijs zo biedt de boer de lange zomerdag het hoofd eten en siësta onder donker loof…

Dat gewone mensen tot de meest wrede dingen in staat zijn, je gelooft het niet Maar gebeurt elke keer weer dus de verbazing is eerder dat zulke wrede mensen zo normaal kunnen leven wachtend op een kans die voor de meesten nooit komt het bestaat dan slechts in hun hoofd maar gaat het los, dan zijn zij de eersten om te bevestigen dat…

Ik teken het leven Inwendig gegeven Inwendig gebleven Vol vorstlijke trots. 't Onkenbaar gekende; 't Onweetbaar gewende 't Onschendbaar geschende Der heerlijkheid Gods. In paarlende randen Langs fulpene stranden; In kuivende branden Op rotsige kust. In zwijgende nachten Van star'lende prachten Vol donkre gedachten…

De natuur is voor iedereen een onuitputtelijke bron van inspiratie zo ook voor de schilder die zijn penselen doopt in alle kleuren van de regenboog en haar schoonheid vastlegt op het witte doek maar het geldt ook voor de dichter die z'n potlood slijpt en ons met de mooiste gedichten verrijkt zo laten zij alle facetten zien van de natuur…

Ergens wacht een melodie zo schoon van kelk en kroon weerspiegeld op een lenteblad een portret van bloeiend vuur en levenskracht een hart van tijd zo teer, zo zacht maar vol van leven vol van pracht in wind en onder sterrenlicht een lofzang op papier gedicht.…

Ik heb iets onder de oksels sprak Iep tot Olm. Ik weet niet wat het is maar het jeukt en ik voel me ziek. Olm schudde zijn kruin toen hij Iep bekeek. Je toestand is kritiek, het rode kruis is al geweest en heeft iets op je bast gekwast maar wat er gaat gebeuren, ik weet het niet. Zeg Iepje, weet jij waarom die wilgen zo treuren…

voor alles wat ik tegenkom op een tochtje door de velden zijn er woorden toch val ik stil het pad leidt mij langs fluitenkruid waarvan de geur me volgt weilanden met zuring madelief en boterbloem lome koeien slaperige huisjes mais houdt zich nog wel even in en dat geeft lucht…

lente groet bloemen bloeien overal waar je kijkt de winter hebben we achter ons gelaten lente brengt beloftes geliefden met vlinders in hun buik de natuur komt tot leven alles draagt kleur, onder een strakblauwe lucht worden mensen vrolijk en blij, de winter is eindelijk voorbij. het zingen van vogels in de morgen het is elke…

De muzen stonden aan zijn kant, van Messiaen, melodieënmaker en muzikant. Hij werd geraakt door vogelzang. Of merel, mus of nachtegaal, niets was hem te nonchalant. Hun zingen zuivert jou, zoals bloesem het landschap; riante bloemkes die uitreiken naar het blauw, in uitbundig juichend wit en blanco. We laten alles los in een welgemeende zucht…

Regen, regen, van de hemel 't Ledig luchtland tot aan de aarde Vullend met het lichtgewemel Uwer zilvren leliegaarde. Stortend vluchtig nand vermengend Met de bindkracht van uw zegen, Zode en zaad een heildronk plengend, Dat bet groen wordt langs de wegen, 0, ik hoor U over 't water Fijne maliënkolders klinken En, een sprookjesrijke…

De vijver sluit zich af in een week een laag van twintig centimeter ijs Het water wiegt stil het ingeslapen leven dekt zorgzaam wat kikkers toe diep in de modder weggekropen Tussen jouw borsten en billen ontdek ik sporen van nieuw leven geknakt, geplet door luchtigheid scheppen dat is ernstig leven vlees en wil in evenwicht even zwak,…

Wespen larven wentelen zich in de palm van een espenblad, de synthese laaft zich uit de palmen van het kleinste hart stromen van groene synergie door de nerven van stilte Van niets te leven dan van de zucht naar die waarachtige schoonheid om in het tijdswiel van de geaarde ziel tot humus voor de toekomst te vergaan waaruit een…