Alle inzendingen over eenzaamheid

Haar leven is gevuld met mensen Met feestjes, parties enzovoort Maar eenmaal thuis na afloop van Is er niemand die haar hoort Ze wast de lach van haar gezicht En laat haar schouders hangen Duikt dan alleen in 't kille bed Met haar onvervuld verlangen De onrust in haar slaat dan toe De nacht lijkt op een eeuwigheid De mensen zien haar…

Voor de matroos blijft de haven gelijk Hij die nachten op golven slijt En onder de zeespiegel het vloeiend rijk Niet raden kan. Hij slingert een verwijt Naar het vaste, vlottend land Waar een wachtend, edel wijf Een Penelope zonder frullen Haar man en moed en macht kwijt Dwalend over fossielen uit de ijstijd Het strand uitkamt, en stijf Van…

Haar schommelstoel voor het raam met het uitzicht op het land daar schommelde zij urenlang met een breiwerk in haar hand. Dan dwaalden soms haar blikken af en het tikken van de pennen stopte even kijken in het breiboek of het patroontje nog wel klopte. Zo sleet zij heel veel jaren alleen daar voor het raam steeds maar breiend en turend…

En dan komt de zon weer op De eerste stralen strelen mijn gezicht Net was de lucht nog zo donker En nu plots is het al weer licht De nacht en de dag worden langzaam een Uren verstrijken geen gevoel van tijd Ik herken het van het begin tot het eind Het pijnlijke gevoel van de eenzaamheid Vertel me waar is al dat moois nu gebleven Mijn liefde…

De weg waarop ik liep had heel veel huizen, ook krotten en kastelen, 'k bezocht ze allemaal. soms te gehaast, 'k had weinig tijd, de weg was nog zo lang, totdat 'k ineens, heel onverwacht, een rimpel tegenkwam, ik struikelde en viel voorover in het zand. Veel voeten gingen langs mij heen, niet één hield bij mij stil, ik was, beneden…

moord met voorbedachte rade slachtoffer is lang aan het lijntje gehouden benauwd voelt hij het touw verstrakken het donkert perspectief is met de noorderzon vertrokken schuld en schuldbesef staan hand in hand belangstellend toe te kijken weemoed komt op en klaagt spijt vermant zich plicht is een roepende in de woestijn schijn en wezen…

de lucht is opgeklaard donkere wolken houden desondanks de wacht bij sombere gedachten de zon schijnt de horizon staart achter de horizon verdwijnt de zon de hemel vertoont vlekken opvallend lijkend op de donkere wolken die wacht houden bij sombere gedachten de weerman voorspelt een heldere nacht de vlekken verdwijnen aan de horizon sombere…

De morgen vloeit over in de middag En ik mis nu al je warme lichaam Vanmorgen lieten we ons smelten In een liefdesvuur van genot De middag vloeit over in de avond En ik wacht tot ik je mag beminnen Kaarsen laten de passie vlammen In een voorspel van opwinding De avond vloeit over in de nacht En ik wacht..wetend dat het niet mag Je gebondenheid…

de weg naar de toekomst is onbegaanbaar grote woorden barricaderen de blik vooruit een stap voorwaarts verzandt in frustratie het verleden biedt een uitweg herinneringen vormen vluchtroutes achterom kijken doet de therapeut gnuiven het heden staart zich blind doelloos hou ik me bezig met braille verzet de bakens verdwijn spoorloos in…

in de hangaar met het harde licht graait amos met de graaienden en ziet dan in de drom de vrouw zo droef en dromerig gebootst door botticelli de ogen druppels van de zee hij loodst het winkelwagentje langs haar lange haren en schrikt van het dode kind van celluloid tegen haar borst en van de grote glad gesleten donkerbruine…

Een onzekere toekomst een bizar verleden drijven op eenzaamheid in het donkere heden Ik praat tegen muren liggend op mijn rug ze luisteren aandachtig maar zeggen niks terug Niemand om mee te praten niemand om te strelen gedoemd om alleen te zijn en de stilte te delen...…

Ik vouw mijn handen in gedachten zend een diepe zucht omhoog daar vliegen hoop en stil verwachten langs zon en getinte regenboog in het schuim van de hoge golven zie ik almaar jouw gezicht onder zoute tranen bedolven zoek ik wanhopig een straaltje licht sluit beide ogen voor het duister laat mijn tranen langzaam gaan nog hoor ik het zacht…

complete leegte, alleen vier muren, een stoel en jij complete leegte, ondanks alles wat er eigenlijk is complete leegte, mijn hart klopt razendsnel complete leegte, je kust me, je aanbidt me complete leegte in een drukke wereld…

Uit steen gehouwen stralen kiezelogen in het lege niets duistere voeten lopen ongelijk waar zij niet willen maar wél moeten gaan zelfs zicht op de horizon biedt geen uitkomst meer daar waar rede en onrede met elkaar vechten om voorrang in gedachten slaan links en rechts, zonder uit te kijken, af en steken over in zinnen onderwijl…

Maar september in september wat was ik in september alleen eenzaam in een stroming tussen de dode vissen als een blinde walvis. je sperwer zwerft nu dwaalkracht negen boven het dodenveld van Memphis en stort zich in de zee. ---------------------------------------------------------------------- Uit: 'Kaddisj voor Roel' (15 rouwgedichten…

Mijn roep om hem wordt nooit gehoord het geluid verdwijnt op het bewegen van de wind stormerderhand heeft hij mijn hart veroverd golven overspoelen verstand dat ooit gedachten liet winnen van emoties verloren in de vaargeul van het leven brengen ook dit keer eb en vloed zoute tranen geluidloos verweven met parels…

Wat voelt als kale zachtheid blijkt een brok verdriet, intens verdiept als meteoor gehard. Binnen bonkt een grijze herinnering als holle echo doorheen een blakende stilte. Rusteloos stroomt het als vergeten door gletsjers van verleden sterft een duizend doden op het schrift van het gemiste lot.…

Zwevende gedachten dolend in mijn hoofd Stof genoeg voor slapenloze nachten Als in een film gaan jouw beelden aan mij voorbij Zie je volle lippen die zo vaak naar me lachten Donker is de lucht opgelicht door de volle maan De uren verstrijken de tijd tikt gestaag door Het wordt weer tijd om naar dromenland te gaan Maar mijn onrust blijft de…

een kamer vol vrolijke lachende mensen leuke muziek erbij, dansjes worden gemaakt wanneer je zo in de rondte kijkt is er niemand die zich niet vermaakt maar voor wie verder dan de oppervlakte kijkt ziet de wanhoop op haar gezicht ze staat alleen tussen de mensen met haar ogen dicht denkt ze terug aan toen? toen ze het middelpunt van zo…

in het immense bed blijf ik onrustig draaien in het duister schemer jij steeds door mijn gedachten vol van verlangen steek ik schuin twee armen in de lucht naar de windstreek waar ik jouw verre aanwezigheid vermoed mijn ogen onbedwingbaar scandeer ik langdurig jouw naam, onhoorbaar, en maak me wijs dat jij dat kunt verstaan en gespannen…

Of het nu een zandbank was de top van een heuvel die uitstak met zijn moerasceders van eeuwen her Heden ligt het eiland hier de trots van het Trasimeense meer waar Hannibal voor het eerst de hoogmoedige Romeinen versloeg ingegraven in hun stellingen zo´n tweehonderd jaar voor de geboorte van de zoon van god de heer Dacht aan jou toen…

Kijkend naar de rest lachend en nog vol kracht lopend naar niets en toch alsmaar door denkend aan wat komt geen moment dat je lacht waar doe je het eigenlijk voor Wachtend op wat niet komen gaat en de hoop langzaam maar zeker verliezen dat je het liefst de boel de boel laat na zoveel pijn voor je kiezen Zoekend naar die ene die er alang…

niet de plensbui van vanmiddag noch de miezerige regen van zonet niet de moddervoeten en de zweetlucht of de WC die langdurig is bezet niet de rijen voor de kassa noch de jeugd die ongeordend hangt niet de stugge vissers langs het water of de jonge hond die angstig jankt zelfs niet de timmerman laat op de avond noch de beelden van het Journaal…

De stilte. Wat is ze? Een bestraffing, Voor diegenen, Die te luid praten? Een weldaad, Voor diegenen, Die het zoeken? Of de taal, Die ons vertelt, Wat we missen?…

Haar gezicht deed elke schaduw vragen naar haar ogen. Ze zag alleen de de leegte die haar volgde zonder de naakte droom waarin ze ontwaakte en als een kind weer naar de zon keek die haar met zijn blinde liefde een nieuw leven zou willen geven.…

weer breekt een zomer aan zonder ons praten van weleer in de tuin blik ik over de krant aan m'n tequila nippend naar m'n vrouw mijn blik glijdt naar de glanzend- blauwe pot met witte roos die jij haar schonk met een stamelende brief - met z'n drieën was toch wennen eigenlijk was het een teken van ons verbond, nog samen waren we: zij…

Snelle schimmen vullen de ruimte Verstrengeld vergeten zij aldaar Zij horen niet bij elkaar Niet loslaten, zij wachten al een jaar Aanrakingen zijn lieflijk zo samen De passie lijkt heel vertrouwd Een rilling trekt over de lichamen Al is het zeker niet koud De klank van muziek tracht pijn te verlichten Blikken kruisen en tonen schuld Nog…

een winters decor met water, riet en een molen huiverend sta je op een brug naar onbekende overzij bekoorlijk gekleed in een jas die ik nooit zag je haren wapperend in de gure wind gewikkeld om je hand de riem van de vrolijke hond die nog steeds niet snapt waarheen ik nu toch ben weemoedig lijk je naar de fotograaf te kijken een vage…

Geen vrolijke gezichten ieder met zijn probleem geen glimlach te ontdekken alles zo heel extreem... Mijn moeder zit daar tussen ze zit nu in't systeem van manke, kreupele mensen en voelt zich daar alleen... Bezwaard ga ik naar binnen weemoedig ook weer heen Hoelang ze nog moet blijven? Dat weet geen mens, geen een... Men…

alleen in de blije voorjaarszon mijn auto zet ik stil.. dicht tegen me aan zit jij voor ons een oude lantaarn daar achter de grote kerk op het stille verlaten plein rechts het fraaie huis waar mijn grootmoeder woonde als jonge vrouw een enkele vogel fluit ik vertel weer uitgebreid liefdevol kijk jij naar mij terwijl je luistert aandachtig…