Alle inzendingen over afscheid

je was hier binnen totaalmuren ter herschikking van aankomsttijden we hebben bestaan, schroeiplekken achter ons gelaten, laten gaan, van bed gewisseld in een ontboste kamer geurend naar roest en olie gedoofd brood en schemerplanten, vaag wegens verlaten van stemmen, avondschimmel onder de radar achter de horizon we hebben…

ik kan niet meer tegen al dat afscheid het vast willen houden het scheuren en splijten machteloos toezien hoe leven door vingers glipt al houd je ze nog zo stijf gesloten ik wil niet meer voelen wat ik nog had willen zeggen willen doen, had moeten doen zou moeten doen alsnog…

Als men terugkomt is men een ander denkt men terwijl men het huis sluit het licht inpakt de zomer verzegelt het tuinhek prijst om zijn ijzer deze slak op de drempel zal er nog zijn de ijskast zal blaffen de hitte blaten de hond zal zuchten en zijn sterven hervatten als men terugkomt denkt men ------------------------------ uit: 'Vallende…

nog niet zo lang geleden slibde deze monding zich monddood waarmee woorden gezegd zijn als verkavelde kamers in een buitenhuis heden zoek ik heil in een belendend lichaam tot grenzen aan muren, ooit…

Mijn leven geleefd, ik ben zo moe Het is volbracht, mijn lichaam is op, ik heb geen kracht De regie moet ik uit handen geven, afhankelijk zal ik nu verder leven De artsen hebben geen oplossingen meer Helaas! slijtage hoor ik keer op keer Mijn laatste wens is thuis in alle rust te verscheiden vooral medische noodgrepen te vermijden Genoeg…

Je ging op reis en ik ging niet mee Alleen op pad Niet langer met zijn twee Het meisje waar ik mijn leven mee deelde Het meisje dat ik streelde Tot de slaap jou in zijn armen sloot Want in de mijne Hoor jij niet Niet langer Ik hoor mezelf, ik fluister Dat ik zoveel van je hou Dat ik even later beseffen zou Dat je eigenlijk Een vreemde…

toch nog éénmaal een gedicht geschreven over het bulderen van een laatste lach het galgenmaal tot het dessert verslonden zo nam ik een voorschot op het naderend afscheid en kwam er in de schemering van een laat seizoen de berusting over het ongewenst vertrek…

teruggebracht naar een verdwenen wereld zie ik de schommel in het desolate landschap achter het struikgewas vind ik het kind dat zwijgend scharrelt op droge dode grond takjes plant in weerbarstige aarde mijn verstarde ogen kleven vast vast aan wat verloren ging de radeloze ratel helpt me oorverdovend uit de droom…

Zo bleek zo moe zo smalletjes zo opgegeven niet meer willen leven ligt ze in haar sterfbed moeder van mijn kinderen pijn strijdt zijn gevecht tegen haar laatste ademtocht even lichten haar ogen fel op in verzet tegen het leven dat ik eenmaal op straat daarentegen omhels zelfs de fietser die me op een haar na aanrijdt wens ik veel geluk…

Dik neergehaald vernederd, helaas Mezelf vergeten opgeboeid verteerd Maf Geen aanverwanten tevens werkend met personeel Zware koopverslaving Dik nep Ridder op gouden paard Mijn ondergang Kinderlijke tevens schone mensen Dankbare prooien Heb je dan ook dik misbruik van gemaakt Smerig Oogjes nu wijd open Verbazing tevens diepe spijt Tijdverspilling…

Je hebt jezelf weggegomd zo was je er zo een schaduw van bestaan met het ondergaan van de zon neem je plaats op mijn papier ik geef je dan woorden die ik nooit van je zal horen.…

Nee niet bedolven of begraven in het zand voor de oogst geplant…

het mannetje van de tijd poetst met ijverige preciesie de minuten uit we kruipen door het oog van de naald met man en macht kijken we weg zo weids mogelijk weg langs het witte spoor van kiezelstenen zien we het zonovergoten kind het neemt ons bij de hand naar het stromende water op die helverlichte dag leggen we de maskers…

Vandaag of morgen ben ik dood. Dat wist ik al mijn hele leven. Dat was een zeer vaststaand gegeven Waarvoor het lot geen uitweg bood. Maar waarom zou ik daarvoor vrezen? De dood geeft eindeloze rust, Alsof de slaap je eeuwig kust Om je van elk leed te genezen. Maar ach, het klaterende licht, De kleur en geur van de seringen, En hoor eens…

ik kwam op een plaats waar veel kruisjes staan de zon die scheen zwak aan de hemel enkele dauwdruppels bespeelden dat licht wat zorgde voor hemelse kleuren één graf dat viel op door vele chrysanten waarschijnlijk nog gisteren geplaatst ik zag er een meisje vol van verdriet en de wind dirigeerde een droef afscheidslied op een…

Liefde, het stoort me niet Die afwijzingen, Het deert me niet Om jou hier te zien , doet me pijn Zulke mooie ogen, Leeg en verloren voor me Zo graag zou ik je haar strelen, Je zachte lippen in een lach toveren En vertellen hoeveel je voor me was Maar deze kilte is het enige dat overblijft Die vreugde die eens was, Is met je ziel verdwenen…

Afwezigheid hoor mijn protest tegen afstand en leegte tegen het on-weten, hoor het in mijn stille zwijgen geworteld in mijn leden en laat de nachtschade mijn vrolijkheid zoeken in de botten van mijn lijf zo ik lach bij het wakker zijn bij dageraad !…

Zoals alle mensen samen onze mensheid vormen, vormen alle levende katten een onsterfelijke kattenziel. Sinds mijn wijze kater dood is, groet ik alle onbekende poezen, omdat elke eigenzinnige poes de kater voorstelt die ik mis.…

Als de dood een sterveling ter sprake brengt spreekt het meisje voor haar beurt in een gedicht dat om het leven komt woorden tussen troostende witregels blijven uit om wit te kunnen dragen legt zij zich onder de zonnehemel neer…

In de week die geen dagen kende, de week die hing, zoals zomerkampen en kerstvakanties, in een tijd van kauwgom. Hoe ik reeds in de gang, door een diepe kleilucht heen, de rotte longen boven rook. Dat alle ramen en deuren openstonden, voor geen enkel zuchtje wind, in de week van de hittegolf. Die geen dagen kende. Hoe de stilte werd opgevuld…

Drank, gewoon een zeer moeilijk te temmen beest. Gluiperige en gewiekste moordenaar. Er persoonlijk tegen gevochten, mijn klauwen wijd open Bloed, zweet en tranen, wees maar zeker. Net twee zeer lieve lotgenootjes zien kreperen aan de troep Een zachte en serene uittocht is heel wat anders. Lieve aardige luitjes, nog erg jong Dat is dan…

In de schaduw van haar silhouet verdwaald in het blauwe uur tolt mijn gedachte in herinnering Mijn gevoel verlicht de straat als een dansend vuurvliegje gepakt door haar laatste streling. Dierbaar met een vurige obsessie deelt zij haar bezielde gemis gekend in verontschuldiging. Een verlangen dat identiek schijnt met…

Kon ik maar de regen zijn die de zachtheid van je huid benat, die dichter bij je mag komen dan de aanraking van mijn hand. Ben ik jaloers op de regen? Kon ik maar de wind zijn die fluisterend speelt en streelt die door jouw kleren heen je huid aanraakt en nog dichter bij je mag dan je eigen schaduw die wegzinkt in het licht van…

Lieve Jip Jij hebt mij kilometers laten lopen, door weer en wind hoeveel tennisballen heb je versleten niet te tellen Je was kampioen ballen vangen miste nooit ze hebben genoten de flatbewoners Ontzettend trouw en lief was je en je had ook nog humor dan gaan de jaren tellen 14 jaar je was op Nu blijft de vensterbank leeg, het is stil in huis…

Emoties door het hoofd gevoelens in het hart met overtuiging van je laatste kansen. Herinneringen van toen door het gevoel van leven in vrijheid als vliegende ganzen. Nu een ongedwongen reis naar het zonnige oord als het inademen van frisse lucht. Tijdens mijn afwezigheid stopte jouw verwardheid door uit te ademen in een zucht…

De herinneringen flitsen in gedachte met een lach en een traan het afscheid die ik laag voor laag verwerk zoals het pellen van een ui. Ik omarm de tranen over mijn wangen terwijl ik je voor mij zie staan en versnipper de verzamelde tranen tot mijn frustratie in een huilbui. Jouw verzet in de laatste levensfase uitte jij vanuit…

snap je dan niet dat ik het beste met je voor heb kijk in mijn hart zie dat dit niet is wat ik ooit gewild heb maar de kaarten zijn geschud nood breekt wet straks het pijnlijke afscheid is waar ik nog het meest tegenop zie…

hoe kon je zo verdwaald zijn was het leven zo’n gevecht de strijd in jouw hoofd ondoorgrondelijk hoe wij jou ook liefden bleek dat niet genoeg niet voldoende reden om te blijven daar waar wij zijn wij die het leven anders ervaren al is ’t nooit zonder slag of stoot is het gemis al begonnen…

Ga, maar vergeet me niet, was 't laatste wat ze zei ga, maar denk aan me, was 't laatste wat hij hoorde. 't Licht in haar ogen doofde, de sprankeling verdween ga, mijn lief ga maar, ik blijf achter, wellicht alleen. Maar dat ik van je hou, je bij voorbaat al mis is iets wat vanzelfsprekend is. Je was alles voor me, de zon, de sterren,…

Wie kon weten dat de tijd zou komen met handen vol zwarte bloemen en verscholen in zijn mantel het noodlot dat zijn ijskoude adem zou leggen over het gelaat van unieke schepselen maar onaangeroerd bleven de herinneringen standvastig in hun soliditeit als een erfenis van waardevolle schatten op het witte doek van gedachten soms, als in een…