Alle inzendingen over overlijden

Daar is geen dood. Wat lewe heet, is net die op en neer as ons klein skuitjie al maar daal en klim; en wat ons sterwe noem, is niks nie meer as ons verdwyning op die gindse kim. Daar is geen dood. Ons wat van lae strand dit sien, en speur hoedat hul vaart die afstand steeds vergroot ons kan nie sien wat anderkant gebeur, en daarom noem ons…

Voorover, in het boot-ruim, lang-uit lag Shelley en las. De wilde golven sloegen Luider en luider langs de zijden, droegen Hoog-op het broze vaartuig, met geklag Van schril zoevend gieren door want en stag, Die knerpten. Hoorde-i niet, hoe de andren joegen Hierheen en daarheen, zuchtten, riepen, kloegen? Hij las maar, las, totdat hij niets…

Nimmer wist iemand meer over sonnetten, rondeel, jambe en trochee Dan U, die vandaag is gaan hemelen, U, hooggewaardeerde Drs. P Moge U aanschuiven aan een weeld’rig welgedekt disje Met schorseneren en prei op ‘n bedje van dat kikkerige visje De troika volgt nu de troostvogel, die zachtjes neer strijkt Nu U na ’n leven vol plezierdichten…

Toen ik je voor het laatst in de ogen keek zag ik de dood zag ik jouw dood zag ik geen angst zag ik geen vriend maar ook geen vijand en dat verzoende mij met jouw einde, ons einde met een laatste kus, onze doodskus!!…

Prachtig zo'n vogel toch! Anser Erythropus Net komt hij onder die bremstruik vandaan Vlug, geef me even mijn Dubbelloopsjachtgeweer Kookboek en braadpan en tuinkruiden aan…

Wij zijn zonen en dragen dezelfde moeder. We houden onze hoofden koppig, kijken star en hullen ons in wierook. In onze handen klemmen we de draagbaar. Zo hard hielden we nooit , was iets ons meer. Geslagen verdragen we de leegte. Wij zijn geboren om mannen te zijn. Onze naam met zachte hand gegrift, met trots. We rechten onze ruggen : wij…

dag, zeg ik misschien zal hij vandaag de weg van de wind volgen ergens hoog in een klein kamertje wonen waar ziekte onbestaand is niets is tijd, alles is tijd in de ronde van de zon om twaalf uur zal ik afscheid nemen met een beetje aarde in mijn handen ik zal naar hem wuiven op het pad van bloemen en bij het zien van de hemel een…

in dit leven gemangeld & vermalen vermorzeld & verminkt maar nooit stuk gegaan niet verslagen, of bij de pakken neer nee, keer op keer weer opgestaan opgewekt met liefde & levenslust m'n zus, zij rust…

We zijn op tijd. Ik denk dat ik je nog zie ademen. Maar je geeft geen krimp tussen de stijve lakens. Het is zondagmorgen. We drinken cola uit een blikje, doden traag de stilte van de kamer. Buiten luiden klokken de prelude. De slagen sterven. We tellen af en tikken op het toestel dat gebroken zwijgt. Zo ga je ongenaakbaar weg en komt…

Breng geen bloemen, wanneer mijn kist nog boven aarde staat. Laat geen muziek klinken, wanneer mijn dode lichaam, naar de grond toe gaat. Wie uitvaart ben niet ik, maar onze illusie, dat eeuwig leven bestaat. Sta alleen maar even stil. Luister naar het fluisteren van de kerkhofbomen. Zie niet naar gisteren om, wanneer een merel fluit…

Hoop zo, dat ik doorkom wat waren er veel mensen wat werd er mooi gesproken de muziek was helemaal mijn keus terugkomen, dat zou ik wensen mijn vrienden en kinderen te horen wat een rijk bezit iedereen te zien wat een liefde heb ik meegekregen ook mijn vrouw heeft niet gezwegen mijn hemelvaart was stil en mooi zonder lijden ben ik heengegaan…

65 jaar mocht ie worden, "onze Albert" Een val van zijn fiets werd hem fataal Sha lalalalala Een val op zijn hoofd was hem teveel Albert West, we hoorden hem niet meer zoveel Maar sha lalalalala blijft dreunen in ons hoofd. Ooit had ik hem aan de telefoon, de man bleef ondanks roem, zo ongekend gewoon! Nu zingt ie boven, gegarandeerd…

Kinderjaren. I Ik vond een vogel, stervende in de tuin. Geen koestren hielp, hij drinken wou noch eten. Gelijk een bloem, wier stengel werd gereten, Aan 't slappe halsje hing het kopje schuin. Eén siddering - en dan, in niets meer weten, Verstrakte 't lijfje, als de aarde grijzigbruin. Wij hebben 't stil begraven in de tuin -…

Papa Ik voel me zo alleen Waar ben je nou Ik kan nergens heen Het is zo gewoon Dat jij er altijd bent Ik weet het niet meer Ik ga maar door Ik doe mijn best Ik hoop dat jij het ziet Waar ben je nou Ik heb verdriet... Papa PAPA ....papa...…

Hij keek over zijn schouder en zag de weg, die hij afgelegd had met weemoed dacht hij terug aan de lange tijd, waarin hij leefde zijn voetstappen wilde hij tellen de contacten nogmaals in zich opnemen aanrakingen werden weer herinneringen het glimlachen en lachen klonk weer uitgesproken woorden kwamen naar boven mijmeringen deden warm aan…

mijn pens (niet voor de poes) = voor de hond 't bloedend hart (z.g.a.n) half om half gehakt = voor mijn lief of voor de gek & wat die ervoor geeft wat er van me overblijft: gevoelens zijn gevierendeeld mijn gedachten reeds verstrooid…

Gracielijk en licht sterven, een kleine zucht in de paniers en 't is niet meer. dien avond heeft men ons gekleed te bed gelegd, als in een rose medaillon voor iedereen te kijk - en o bepoederde horreur, het clavecimbel speelt door. -------------------------------- uit: 'Een harp op wielen', 1959. * panier = open mand…

Mijn zus beitelde haar afscheidswoorden diep in mijn hart, in het eelt op mijn ziel was vrij toen ze in vergetelheid viel zoekend naar het licht dat elders gloorde Zag haar weer in droom - vanop 'n grazig strand haar drijvende graf deinde zachtjes mee op Darckheims groen-golvende meersenzee 'n wijze wind blies d'r naar de overkant Want…

De treinreis van het leven heeft maar een bestemming een dood spoor!!…

Het graf ligt er weer mooi bij Ik verzorg het al jaren soms met lood in de schoenen want het zijn wel mijn ouders maar soms ook zo licht als een veertje, veertjes sierlijk licht zwevend rondom het familiegraf waar ik fijn thuis kom waar ik me goed voel wat ik zo graag verzorg zodat het graf er weer mooi bijligt!…

in de gelukzalige tederheid van een diepe slaap het loodje leggen zonder enige wetenschap en besef van dat je er bent geweest... ik durf niet te beweren dat dit de ultieme droom is van elk mens maar het kan zoveel slechter…

Seizoenen vallen, dagen staan weer op, April is zijn geboorte niet meer meester, De aders barsten in de heester, De vogel klimt zijn klankbord op. Maar hier bouwt pijn haar nest in ’t lover, Waar tortels klappen in de vleugels Met de verborgen honger van de leugen. Geluk, geloof, alleen de droom blijft over. Geen antwoord op dit troosteloos…

Voor Lina Nadat je met Geknakte benen Uit het ei gekropen was En je dit leven lang Niet zonder hulpmiddelen Door kon komen Zijn nu ook Je vleugels gebroken En fladder je vandaag Met gebroken vleugels De hemel in…

ANNA HARTWIGINA PRUIJSSENAAR geboren 27 juli 1770, gehuwd 24 juli 1791, gestorven aan de kinderziekte 29 maart 1792 en van onze dochter geboren 29 maart 1792, gestorven 31 maart 1792, begraven met hare moeder 2 april 1792 o Teergeliefde en vroegverloren Vrouw! Om wier bezit ik alles gaarne geven, En willig goud en glorie offren zou…

Voor Moederdag zocht ik altijd naar de mooiste kaart vergezeld van lieve woorden in een mooi gedicht een bos bloemen en altijd een kado en was je altijd blij en kreeg je een glimlach op je gezicht Deze Moederdag heb je niet meer meegemaakt doet dat zeer Niet alleen met Moederdag denk ik aan je maar alle dagen in het jaar des te meer Rust zacht…

Ik heb u nooit door bitterheid bedrogen, Onder mijn huid bloeide blijmoedigheid, Want ook de bloemen leven snel en open, En leven heet vergankelijkheid. Nu lopen vogels in de vlakte van mijn ogen. Ik ken de onschuld van de made, ken de averij. Dit is mijn dageraad, de moed voor regenbogen, Gods jonge vingeren verwekken mij. Ik laat u nog…

Ik schrijf geluk. Gij schrijft nog leven. Ik zie hoe gij uw dagen vult Met eten, jagen, kommer, vlucht, En hoe gij daaraan zult begeven. Ik was de knaap die tussen u zou wonen, Maar die een eigen wereld kleuren mocht, En die hier vond wat gij niet zocht, De knaap die kleurde met zijn dromen. Ik schrijf geluk. Ik werd nu vrijgegeven, Om…

We gaan de grafsteen bekijken de steen op het graf van onze zoon van onze jongste we gaan met de oudste onze nog enige en met ons zelf We hebben ons weer bij elkaar gesleept door de rauwste rouw heen van onze jongste we gaan door met onze oudste onze ook zó dierbare en met ons zelf We gaan ook door met onze vele vrienden steun en…

Elke dag was een gift voor haar, ze nam het zo het kwam, had voor een ieder opbeurende woorden klaar, ze was, wie ze was. Elke dag opnieuw zagen we haar lichaam vechten, tegen het onvermijdelijke en toch wilde ze geen hulp elke dag weer monter " dag kind, ik ben er nog". Iedere morgen opnieuw bij binnenkomst, niet wetend wat te verwachten lag…

De plant die zich voor groei had aangeboden Werd wervelloos in slechte grond gekneld. God weet wat Hij vertelt en liegt over de lieve goden, God weet dat Hij verliezen kan want God is Spel. Maar over ziekte en dood zal Hij nog lang en warmer praten, Want Hij kent zin en wet, en hier misschien geen oplossing Tenzij dat Hij ons later roept voor…