Alle inzendingen over partner

Ik wist wel, dat éénmaal mijn leven, Dat naast Uw leven zich ontspon, Zich tot één leven saam zou weven, Dat niemand ooit weer scheiden kon. Maar dat het zo volmaakt zou wezen Ineengevloeid als thans geschiedt, Twee wezens in één zelfde Wezen, Dát droomde ik wel, maar wist ik niet....…

Laten wij borg staan voor elkanders leven, jij mensenkind hebt deel aan mijn bestaan, waar jij verworpen bent, neem ik je aan, ben jij de vraag, ik zal het antwoord geven, daar waar ik viel, heb jij mij opgeheven en waar ik wankelde, daar bleef jij staan; laten wij borg staan voor elkanders leven. Naar elkaar toe, dan van elkaar vandaan, zo…

zeg niet altijd ons en wij, soms is het ik en soms van mij…

Ik droomde dat ik van je droomde: we zaten op de bank en praatten wat, je droeg de trui die ik die dag gedragen had, je haar was nat van alle regen. Je lijf solide warm had weer de frisheid van wanneer je in de grienden was geweest en je vertelde feestelijk gewoon dat het daarginds toch anders bleek, hoe diep de wortels reiken van de eik…

Je weigert de strijd waar ik meester in ben: in holle wegen, in struikgewas besluipen, bespringen, met onbesliste uitslag. Op open terrein daag je me uit, overwint gemakkelijk en rust naast me uit in vol vertrouwen. ------------------------------- Uit: 'De harde kern', 1994.…

Lieve, zie dat lindelover Klimmen om mijn klemen huis. ’t Spreidt er koelte en geuren over, Verre van het stadsgebruis. Enkel schalt daar ’t vogelliedje, Enkel suizelt daar het rietje, Enkel ruizelt daar het vlietje Sluimring op het mos, u toe. Enkel klinkt er ’t herdersrietje, Of ’t geloei der gladde koe. O, daar wilde ik met u leven, Met…

Zie, hoe zij met haar rokken zwaait, De brede handen staan naar grijpen. Reeds voor zij duidelijk gaat rijpen, Weet zij waarom de wereld draait. En daarom is zij zo onhandig Met haar gebaren; en haar woord, Ofschoon haar frisse mond bekoort, Maakt knapen roekeloos losbandig. Maar voor haar blik wordt ieder stil. Plotseling is ze, uit steen…

Ze ligt met een landschap van een man in bed. Hij is enorm en zij heeft nooit voor bergbeklimmer gestudeerd. Verkleind tot een verliefde kleuter klautert ze rond: tong in zijn oor, spitse vingers in zijn maag, verder omlaag - ze hoort niets. Een landschap praat niet. Hooguit gromt het zachtjes, liggend op de rug, zichzelf, waardig. -…

Het begon zo goed - een zekere herkenning van pijn en de belofte van een helpende hand een Happy Ending van volwassenheid en we gaven elkaar wat ons thuis vroeger had moeten zijn Maar het bleef niet privé niet alleen van ons twee ook onze liefde werd een burgerlijke staat die alles concreet maakt meer dan een daad, liefdesdaad…

ik zie je lopen door het groen een duif zweeft door het licht in een nieuwe taal leer ik spreken in mijn ogen woont het niet vergeten ik zie je rusten in het raamkozijn…

Gij zijt de goede vrouw ten drempel mijner dood, - Gij die me uw ogen als een zomer-nacht ontsloot Vol wondre lichten en vol rust'ge duisterheden; Gij die me uw leden als de rijkste herfsten bracht, En, schoner dan een schemering, de zéekre kracht Van vredig leven en zich goed bemind te weten. Want gij, die weet hoe iedre vreugde tanen moet…

Slapend schik ik mij naar het lichaam van mijn inmiddels geliefde. Haar kin tussen mijn schouderbladen. Overdag blijf ik tegendraads. Kerf ik mijn voorhoofd tot wijdvertakte webben als zij iets vraagt. Wellen mijn woorden op in haar ooghoeken. Schuif ik de nacht van mij af als een slecht boek. Ik scheid wat van de wijn is en wat van mij schenk…

Wanneer de Vorst des lichts slaat aan de gulden tómen Zijn hand, en beurt omhoog aanzienlijk uiter zee Zijn uitgespreide pruik van levend goud, waarme Hij nare angstvalligheid, en vaa, en creple drómen Van 's mensen lichaam strijkt, en berg, en bos, en bómen En steden volkrijk, en velden met het vee In duisternis verdwaald, ons levert op haar…

Alledaagser kan een afscheid niet. Rafelig van woorden, wensen, handen. Er was een kind dat ik moest zien. Je hield het tegen het licht. Het greep ernaar. Ik boog me diep. Zoiets duldt slechts de poëzie van kaarten, het staccato van huwelijk en geboorte. Je lag op afstand daar en eiste dat klaar gebruik van woorden, lof op alles wat nu deugt…

Ik zal u niet beminnen, Gij, die in vreê gewaad Voorbij mijn torve zinnen Langs-heen mijn leven gaat. Ik zie uw rústige ogen, En 'k weet hoe goéd ge zijt: úw tederheid, gebogen Over mijn eenzaamheid. En 'k heb u niets verborgen Van blijheid, drift en leed, En hoe uw plegend zorgen Me in stilte wenen deed. Maar - 'k zal u niet beminnen…

Man met grote handen en dito boekenkasten, bij voorkeur met uitzicht op zee. Veel gerookt mag er worden en films gekeken waarvan ik het einde al weet. Beloftes voor later het liefst onoprecht zodat wat hij vertelt steeds weer uit kan gelegd als een broek die te kort is, een man die daar altijd in past, die van mij leert te houden maar…

de dingen zijn niet beter nu ik je ken een plek om te schuilen wordt koud er wordt wat halfnaakt geglimlacht steeds onduidelijker steek je armen uit heel vaak wil ik je niet sluiten toen stortte in viel het glas om toen het leeg was zuur vreet verder dan de motten vreten gaten wat niet is zal hechten niet (room stremt zuur van citroen…

Naar wijsheid zocht ik rusteloos En in mijns denkens rijke zalen Weerblonk ze uit fonkelende schalen, Zwaar van juwelen, vast of broos. Maar zo ik ’t schoonst gesteente koos Er nieuwe schat mee te betalen: ‘k Zag ’t in mijn hand tot doffe kralen Verschromplen, armlijk, glanzenloos. Schoon lief, steeds leger wordt mijn hart, ‘k Zie, nutloos…

Nooit zult gij weder dezelfde wijn drinken Als hedenavond. Nooit breekt gij meer open Dezelfde vruchten. Al uw liefde en hopen Verzinken.…

Een man kwam met een zaag te leven. Spraakzaam was de zaag niet en ook kon de man het niet opbrengen de zaag te omarmen. Toch was er tussen hen het zachte zingen van de gordijnen een wolk die aan het raam voorbijtrekt en een vogel op de vensterbank, door beide waargenomen. Onverminderd het geringe dat van dag tot dag voldoende was. Alleen…

ik kies ons elke dag opnieuw zolang het kan want als je niet meer kiezen kunt en houden van dan verlies je dagen van geweest en is niks meer tastbaar jij kiest ons elke dag opnieuw we kiezen elkaar door dagen van geweest voor morgen en daarna en bovenal het meest voor liefde…

Als nevel over een beek vloeit verlies door mijn leven, met alle winden mee, ongrijpbaar, maar wel zichtbaar (maar jij niet, mijn broeder). Als de dag warm wordt, lost het verlies op, zo lijkt het, maar het is altijd aanwezig als waterdamp in permanente vrije val – regen is nooit ver weg, maakt dat de dag afkoelt, wordt verklamd tot…

Jij en ik, dat is twee Plus dit. Dat is drie. Dat is vragen Om ruzie, men komt er niet uit. Wij zitten perplex in elkaar. Wij maken hetzelfde misbaar. Jij en ik dat is een. Jij bent schatrijk geboren En kocht mij met gemak. Dat zet ik je betaald Op deze rekening. Ik ben geen slapend geld Vandaag, ik handel in ons. Ik werk mij in het…

stel hem dan niet die ene vraag als je het antwoord toch al weet wel doen? ‘is er wat?’ ‘nee, niets’ elk zinloos ritueel in je relatie is er één teveel…

Verlaten wij het slapeloze bed, waartoe nog langer liggen waken? van woorden is geen droom te maken, die van het loden leven ons ontzet. Sla om het vale afgedragen kleed, bedek het bloot slechts van de voeten; wij gaan en komen zonder groeten, wij gaan naar ‘t bos, dat van geen wanhoop weet. De berken in het bleke nevellicht gelijken…

Soms wou ik dat ik vloeibaar was als de gin en de wodka thans florerend in mijn glas. Wat zou ik vloeien naar het grondwater van je oude huis waar jij al aan mijn boetekleed weeft. De katten op onze bedden kijken ons verstoord aan, ze slapen noch ze spinnen nu de liefde, krakend en vermolmd als de trap naar de zolder, geruild werd voor…

Hoe zo’n twist ontstaat weet niemand. Zij weet het niet, Marguerite, En ik ook, ik weet het niet. Plots voel je zijn bestaan en zonder weerstand Word je meegevoerd. Om welke reden Zo’n twist ontstaat, kan niemand weten. Enkel is hij daar, Tussen mij en haar, Als ’n metselaar, Die plots een muur begint te bouwen In een tuin, waar elke kleur…

Ja hoor. Je mag meelopen tot het stoplicht, of tot de eerstvolgende tunnel. Tot de derde straat rechts, tot de ingang van het park. Tot bij het ziekenhuis, tot voorbij het ziekenhuis, tot aan mijn huisdeur. Je mag meelopen tot in mijn kamer, tot het glaasje van het een of ander, tot ik mijn tanden heb gepoetst of tot het eerste ochtendlicht…

Niet het verstand Herinnering is de band Ik verzakte naar diepere lagen Jij woelde naar luchtige hoogtes Samen op reis Wat een afstand…

Er slaapt een man in huis. Soms noem ik hem de mijne. Hij neemt fauteuil en ether in, hij snijdt mijn adem af. Dan sluip ik nors de kamer uit, ze werd teveel de zijne. Te veel zijn lucht, zijn bloed, zijn brood dat ik wel eten moet. De hand die ik dan bijt en die me steeds weer voedt. En dat ik zwaarder werd van heupen met de jaren. Dat is het…