Alle inzendingen over tijd

Ik ben van die tijd; van voor deze tijd. Ik heb geen spijt te hebben geleefd voor deze tijd. Want de tijd voordien heeft mij ingewijd; en de tijd van nadien heeft mij van zijn beklemming bevrijd. Ik ben van die tijd; zonder voorkennis van deze tijd. Ik heb de uitkomst van deze tijd niet voorbereid; maar de gang haar te beleven…

Tot in lengte van dagen klinkt een lied zonder woorden als tongen versmelten beweging gehinderd denken bemoeilijkt het onnavolgbare komt zoeken naar ruimte vragen die blijven sprakeloos omzien roepstem die wenkt uit glazenhuizen. Loze blikken gewisseld de stille wensen het blind verlangen naar wat was verloren geen zekerheid gekregen…

De tijd vliegt. Maar wat niet liegt dat is de tijd. Een oud jaar raakt zijn verleden kwijt, dat hem ontnomen zal worden door het nieuwe bewind. Het omzien naar geleefde tijd wordt door de toekomst even verblind. De tijd vliegt. Maar wat niet liegt dat is de tijd. Het oude jaar torst een zandloper met vlijt, die iedere laatste korrel…

ze gaan de tijd voorbij de tikken van de klok het was maar even nu voor mij toen ik van later schrok het verleden wordt steeds langer de toekomst daarentegen niet eeuwigheid maakt mij nog banger omdat men daar geen eind in ziet zit het er voor mij nu op? of krijg ik nog respijt? voor mijn gevoel ga ‘k in galop en ben de tel der dagen…

Tegen het einde van het oude jaar, voel ik aandrang om terug te kijken. Vlak voordat het nieuwe jaar begint, heb ik zin om vooruit te willen zien. Als niet-roker rook ik graag een sigaartje, om het leven beter waar te kunnen nemen. Dan wordt het weer tintelfris in onze kop. Wanneer we niets doen en aandachtig kijken, lossen ook problemen vaak…

Door de schaduw in mijn rugzak besta ik niet, al was het maar voor even de dorst gelest uit de tijd van gisteren voortgestuwd en aangevuld met andere levens blijft hij mijn vriendin, zwanger van een aanstormende golf eerst veraf, nu angstig dichterbij, wie niet wil winnen, heeft al verloren, kom aan mijn borst spat in mijn…

Kolos was mijn naam uit 't diepste van de aarde eens gewrocht de handen groot, vol kracht en faam en staande met de armen wijd geheven. Beschutting bood ik wie het zocht voor zonnesteek, of storm en regen en vele wegen hebben naar mijn staat geleid symbool van kracht en moed, om naar te leven. En meende altoos er te kunnen zijn als vorst…

Minuten gaan aan mij voorbij. Mijn tijd woekert, zo het zij. Spijt dat zij zo zinloos aan mij voorbij kan gaan, verspeelt zij iedere reden van bestaan. In gedachten denk ik dat zij ook mild kan zijn. Dat zij niet immer scheidt met pijn. Ik wil op de wijzers van de klok kunnen vertrouwen. Mijn tijd aan hun wijsheid toevertrouwen. Uren worden…

Verworpen in de strijd, geen doel dat het middel heiligt, we worden door onszelf gestenigd, oneindig traag door tijdsbeelden gepijnigd rollen de vurigste stenen aan om in de laatste uren tegenover elkaar te staan, vonken bloed en hoop die samengaan in de samenloop van eb en vloed van nog te verkennende structuren…

In de toekomst ligt de tijd verborgen ongedacht en ongezien met kleine of met grote zorgen een helpende hand misschien De natuur kan zich ontplooien zonder tijd geen rol voor de klok dat is het mooie Voor ons ligt een zee van tijd die wij met ons schip bevaren neem als bagage wat hartelijkheid deel het uit en niet te lang bewaren…

Wie één gewone dag beleeft als één heel leven, beleeft een ontdekkingsreis. Gewoonten? Vergeet ze maar! Sleur? Wat is dat nou weer? Wat is er gewoon aan wakker worden alsof je opnieuw wordt geboren? Wat is er normaal aan inslapen zonder dood te gaan? Eén gewone dag is een unieke mix van doodgewone dingetjes, van gebeurtenissen en ontmoetingen…

op tijd recht de rug het verhaal dat bij nacht doorregen is van diepe wentelingen, repen van hangende dromen sloffen mee op de restanten van een late geeuw oogleden tossen om de wijn die als een surrogaat het laatste beetje rood weerkaatst aan het gehemelte dat de dag weerstaat met het ontkurken van alle beleden raad die weloverwogen werd…

Uren, dagen, maanden, jaren vliegen hard voorbij wat zal de tijd voor ons bewaren tranen of weer blij In de tijd ligt het verborgen wij vliegen er door heen met kleine of met grote zorgen samen of alleen Laat de hoop steeds overwinnen alle tegenspoed ten spijt iedere dag met kleur beginnen geef goede invulling aan de tijd…

Wanneer meningen me hebben verward. Wanneer het in mijn kop gaat gisten. Wanneer ik ben vastgelopen op mijn pad. Dan wil ik weten wat de wijzen wisten. Weer verlang ik naar dat stille meer. Daar ga ik zitten op een houten bankje. Het water stroomt er als mijn eigen leven. Onzichtbaar blijft de geheime levensbron. En toch, wat troebel is…

De mus tjilpt precies als toen ik kleuter was. De zwaluw lijkt als twee druppels water op die van mijn jongensjaren. De mees vliegt onveranderd doorheen mijn leven. Alleen ikzelf, dacht ik vol zelfbeklag, evolueer ten dode toe.…

Hoog boven de waan van de dag, vliegen vogels naar de horizon, waar geen mensen onrustig jagen. Diep onder de waan van de dag, stromen ondergrondse rivieren, waarin dromen zwemmen naar de zee. Voorbij de waan van de dag, dromen zieners over de toekomst. Kinderen fantaseren met hen mee. Middenin de waan van de dag, bestaat de toekomst…

De dagen zijn allen eender; de zon komt op en gaat weer af, verdwijnt achter een horizon. Wij sjokken naar de auto en ons werk. Eten wat en kijken tv, om altijd te laat ons nest weer in te stappen, alwaar wij verzuchten in ons kussen, en die verdraaide wekker zetten. Zo sjokt heel het leven aan ons voorbij, en tekent het tekort aan…

Gisteren, ach wat waren we nog jong alle horizonnen met iedereen te delen alles schijnbaar in het gerimpelde water wat uit het toekomstbeeld ontsprong het oude en het nieuwe tijdloos te strelen het kwetsbare van eindigheid te ontdoen laat ons nog even los bestaan van alle weelde van het onmogelijke niet alleen te zijn zo arm en weinig zodat…

Je zegt me dat ik teveel in het verleden leef, je overdrijft het zelfs en je zegt dat ik enkel nog in het verleden leef. Ik geef je geen ongelijk en met schaamte op mijn bolle bierwangen constateer ik inderdaad hetzelfde. Het heeft me allemaal zoveel pijn gedaan, dat ik er niets meer aan durf toe te voegen. Ik ken de gevolgen, ik ben…

dit verleden herkent zijn stemmen, verdooft het licht tussen morgen en avond, met handen die houden, met daken die het onweer weren. Dit huis behoudt zijn muren, ook als het kraken van zijn vloeren de voegen vult tussen de tijd en het heden. Nog altijd posten we brieven, openen we deuren, 2x bellen, sluiten we het boek, verdrinken…

Achter de heuvels van mijn dromen staat een huis vol zomerbloemen en in de tuin de beukenbomen van mijn jeugd. Gefilterd licht zachte rust als een moeder in een leunstoel voor het venster ouder wordend.…

Avonden van grijze saaiheid onder het schijnsel van een schemerlamp. Gesprekken gaan vaak over hetzelfde; blinken niet uit in hun originaliteit. Plichtmatig wil men wel weten hoe het met de ander gaat. Maar belangrijker is de vraag, wat zullen we vanavond eten; en hoe de voetbalclub er voorstaat. Het weer en andere oppervlakkigheden…

Als ik mijn rug naar de toekomst keer, heb ik geen oog voor het zwarte gat dat ik vrees. Wandel ik langs succes en falen, langs vrienden, vreemden, vrouwen. Leeft mijn vader nog, geloof ik in verzoening en verlossing. Geloof ik in een toekomst.…

Een duister hart, waar de misdaad tiert. De zedeloosheid niet begrenst langs de rand van de betamelijkheid giert. Waar lichtekooien te koop zijn; voor zij die wanhopen de hoop zijn. Waar studenten bij het nachtelijk ervaren de zorgen voor de toekomst voor de morgen bewaren. Waar de ziel van het burgerfatsoen ieder greintje verliest…

hoe licht moet men zijn om aan de aarde te ontsnappen hoe ver zal men gaan om de horizon te bereiken hoeveel honger heeft de zon als zij de planeten opeet hoeveel as is nodig voordat de zon een ster wordt hoeveel jaren duurt het voordat de oceanen verdampen hoe pijnlijk is de sterrenstof waaruit we gemaakt zijn…

kijk, daar vlijt zich een vlakte, restant van spiegelende schaduw, achteloos gedrapeerd over dekzandruggen uit een tijd dat je de weg kon kwijtraken zoals de bomen in de stad, de zwarte rafels aan dooraderde gaten, alsof waterweefsel in ijs gegoten is, lawaai in achtergrond begraven, mijn muren met behang geblindeerd, de velden kort…

Op weg naar de toekomst die ook morgen nog zal zijn. Die zich verenigt met duizend en een wensen. Die verborgen blijft zolang het leven er zal zijn. Die koestert een hoop zonder grenzen. Op weg naar de toekomst, zoals een trekvogel op zijn vlucht. Zoals een zoeken naar warmere oorden. Zoals een zwerver die warmte nimmer elders vond…

Het valt niet mee Om 50 jaar te zijn Omdat ik die 50 Niet kan voelen Ik ben het wel Een halve eeuw Maar o zo fris Nog vol met vuur En leuke nieuwe doelen 50 jaar Het klinkt zo oud Voor velen het moment Om na te denken Wat ze nog willen Wat nog kan Ik wil er zelf Geen tijd aan schenken Ik voel me jong Nog redelijk sterk Sta midden…

Een jaar trok aan mij voorbij. Van het oude zeer maakte ik mij vrij. Het nieuwe levensjaar plaatst mij onafgebroken in het licht van de hoop door haar in mij ontstoken. Een jaar trok aan mij voorbij. Van binnen uit vormde zich er een levensring bij. Ik ben die levensboom aan wie het groen is ontloken; in wie de levenssappen van het nieuwe…

wat is dichten meer dan een hoeveelheid aan loze woorden op papier zetten je weet immers maar al te goed dat het morgen vervlogen kan zijn wat echt blijft zijn flarden van mooie tedere zinnen die de dichter heeft geëtst in de bundel van onvergankelijkheid…