Alle inzendingen over vrijheid

Zelfs de natuur geeft grenzen aan Woestijnen, zeeën, bergen, meren Soms kon de vijand die passeren Zo ook de koopmanskaravaan Avonturiers ten overstaan Van dreigen en intimideren Moesten manhaftig zich verweren Om overbruggingen te slaan Vaak werden regels afgesproken Was Niemandsland van iedereen Krachtdadig…

En als de zon voor de uittocht uit haar zaal Zich peinzend-artistiek staat te draperen, Of zo -, Of zo -, en groenig irizeren De feeërieke zomen van haar shawl, En ongeduldig de avondster 't portaal Ingluurt, of 't nog niet klaar is, dat proberen, Hoe 't grootst effekt zal zijn van mooie kleren, En maar vast waagt zijn blauwfonk'lend signaal…

Voor doodslaan en gelukkig zijn en schromen en weifelen en in een afgrond vallen en ontkennen en schuldig zijn en koortsachtig zoeken naar waarheid, schoonheid maakt vrijheid geen verschil, of hooguit een verschil als tussen een bloeiende appelboom en geen bloeiende appelboom, of tussen een kus en geen kus, hoe vluchtig en verraderlijk ook.…

Jouw veilige plek Waar natuur zal wonen Geen mens zal komen Vogels zijn hier goed gebekt Een blinde vlek Tussen vele bomen De tijd lijkt eeuwig stil te staan Geen mens komt hier spontaan Je hebt rust gevonden Het ging niet onomwonden Niemand die er komt Al het geluid verstomd Slechts ritselend blad Tijd die je vergat Nooit zullen…

's Avonds zie 'k de sterren geren, die daar zitten, hoge en fijn, als ik, moe van ‘t lastig weren onder 's arbeids leed en pijn, ene oogslag naar omhoge buiten 's werelds enden sla, en mij eens de hemel toge nog, aleer ik slapen ga. Al de lieden rusten neerstig: hier en daar nog een die tiert, en de blijdschap…

Ze hebben de muur bezet, de zolder gegijzeld, het dak vermoord en het raam dichtgetimmerd. Ze dwongen het balkon zijn planten op de stoep te gooien en zelfmoord te plegen. Ze begroeven de kelder, ze bevalen de schuur haar rommel achter te laten en te verdwijnen en ik leef nog. Ik kook voor mijn vrienden, koop beltegoed voor mijn woorden…

Vertel ik mijzelf steeds weer mijn leven een verhaal verreisd door mijn woorden ik hoorde nooit ergens, ik sprak mijn geen thuistaal kijk lege portretten, ik ken geen verlangen dan zijn in het heden volmaakt als een merel zijn lijfje een peertje, niet groter met veren en zingen om niet. ------------------------------- uit: 'Tirade', jaargang…

Schepen liggen er; waarom zo... het lieve water leed het zo. Vele zeilen zijn uitgehangen brede, slepende. Huizengangen stonden; zacht gestreden nu schromelijk, want het was alles luw vervuld; in de heldere streken van de witte hemel geleden wensen te wezen, mijn zinnen dreven er in, in een zachte trek opgeheven. Dromen bleef over…

De smalle straat de meidoorn heg het werkhuis met machines, wipzaag, schavelingen de varkensstal de boomgaard met de pruimelaren overheerlijk ijzige winters en azuren zomers waarin oorlogen som kwamen onverklaarbaar tot ze ook weer gingen auto's voor het eerst verschenen roestten als in dromen reden zich vermenigvuldigden en…

Afhankelijk zijn, nee, nee, in geen geval. Toch hebben we meesters zonder tal. Dat weten we veelal niet, omdat je ze niet ziet. Ze blijven op de achtergrond, houden ons stiekem gezond. Toch zou het beter voor ons zijn te beseffen dat ze er zijn. Ons hartje klopt van vroeg tot laat. Houdt over ons de wacht, want... zolang het met de adem…

Vizioen, hoe handen woelen in de wrong Van vuurrood haar, en, twee hong'rige honden, Zoeken op vrouwelichaam, waar ze vonden Het heerlijkst vlees - hier - daar - met gulz'ge sprong, En door de hersens 't bloed dreunt als een gong, En tanden, wreed, het druipend tandvlees wonden, En de uren smelt tot dropp'lende sekonden Half bewust'loze…

Als vrij zijn is: hou jij je mond want ik heb iets te zeggen Als vrij zijn is: jij achter tralies, want dan hoeven wij niet bang te zijn voor al jouw anders zijn en doen en anders laten Als vrij zijn is: de dag van morgen strak bepalen door de dag vandaag iets minder dag te laten zijn Als vrij zijn is: de deuren sluiten en op het beeldscherm…

Een kaars die brandt met kleine vlam schijnt zoveel als wordt waargenomen in eigen glorie en vol vuur aangewakkerd om meer te tonen…

Klemde het deurtje? Een beetje. Maar ik stiet het open en liet - diep snoof ik de zeelucht toen blies ik mijn hand leeg - de dief los. Dicht boven de golvende golven, - natuurlijk klemde het hout, zo lang hield het dieren en goden gescheiden - vloog ik mijn dief. ------------------------------ uit: ' Hersenmutor', 2005…

'K voel mij de mens niet meer dan 't dier verwant: Mijn voortijd eer 'k in kunstige infuzoren; 'K vervloei, hen ziende, in schem'ring vreemd verloren, Waaruit tot mijn ziel Brahman is ontbrand; De vonkjes eer 'k, uit wier heilig verband Ik ben, een vlam, meer dan hun som, geboren, Zoals een Boeddhabeeld, dat als een toren Over de wereld…

De zekerheid van onzekerheden, geven toevalligheden alle kans, om bedoelingen te worden. Vandaag begint een nieuwe dag. Een uur geleden werd ik wakker, alsof ik opnieuw geboren werd. Nieuw is weer: Ik heb een plan. Een plan om toeval toe te laten. Om avonturen de kans te geven, om opnieuw op avontuur te gaan. Wanneer? Elke dag opnieuw!…

Omstandigheden, die we niet zijn. Ervaringen, die ons overkomen. Gedragingen, die ik niet ken. Opinies, die ik niet ben. Jaren, die niet tellen. Weer stap ik in mijn luchtballon, nu ik met aandacht koffie drink. Hier kan ik weer helder zien. Hier durf ik te begrijpen, wie wij van harte zijn. Wie ik ook ben.…

Zwijg, ook morgen, vertel geen verhalen, geen illusies geef me liever niets De werkelijkheid is genoeg zoals ze is, onbenoemd vrij van etiketten Als ik dat ooit leer zal ik wijs zijn en zelf het bekende zien ook wat onbenoemd is waarvan ik moet raden wat ik ruik, wat ik voel en hoor en zie ook jij die gekend wil zijn Zwijg,…

Baby’s maakt het nog helemaal niet uit dat het leven al voor hen is bepaald wat hun aandeel zal worden in de buit en wie ooit het gulzig gelag betaalt opgroeiend zullen ze kunnen kiezen of ze binnen lijntjes kleuren blijven zonder zichzelf daarbij te verliezen in vermoedelijke vrij misdrijven als hun regenboog vanbinnen verkleurt alles blijft…

Een dichter die schrijft op schuurpapier dicht daarmee voor het volgzame volk schrijnende wonden in woorden en steekt zijn zin als hij spreekt als een dodende dolk door het hart van de macht overdenk het doel van al het doen een stap op het strand spoelt altijd weg een stap op de maan zal eeuwen staan ondanks de macht…

---------------------- ------------------------------------ men moet opnieuw en steeds opnieuw zich uitvinden, zich uiteindelijk vinden als op de oude route de wegen lichtelijk vastgelopen zijn dus, vandaag sluit ik mijn blauwe periode af en begin de gele zet het grof vuil aan de straat zeg eindelijk waar het op staat schrijf een brief…

Adressen te weten waar je heen armen die je ontvangen (geen punt van elleboog of aarzelende afstand) Een lach, blijdschap om jou, jij om die ander, die geraakt wil jou aan durft raken, een wederzijds vertrouwen. Dat plots bijzonder blijkt…

Dan lachte zij: O jou geleerde ! Wat Weet meer dan ik van 't Brahman zo'n brahmaan? Het is mijn thuis, ik kom er net van daan, De Schone Slaapster van jouw Lotusstad. Stil leg ik in de ziel je heel mijn schat Van zelfgeschouwde God, geen mensenwaan: Hoor, nu ik wakker ben, mijn fluist'ren aan, Niet 't plechtigst org'len van de Oepanishad…

Wie vrijkomt wil een leeg hoofd. Wie vrijkomt heeft geen oren. Schil de dromen, bijt in de vrucht. Wie zeult de koeltas met gebroken ijs? Wie vrijkomt vergeet de oren aan het hoofd van de ander. Als hij lacht wordt zij een ander misschien. --------------------------- uit: 'Witte adel', 1991.…

Zal een gedicht voldoende gewicht kunnen hebben om de weegschaal naar de goede kant te laten slaan? en dan meteen de vraag wat is de goede kant? om vervolgens weer met een wedervraag te beantwoorden; wat had je zelf gedacht? Ik schrijf mijn zinnen tussen hemelse woonsteden lieflijke gezangen rondom de reuk van zwavel en lelies…

En als de storm 't zwiepende weefgetouw Vastmokert op nachtlijke vastelanden, En wereldzeeën blauw en goud doet branden Onder zijn spoel, een streep van goud en blauw, En dan voor de ingang van cyklopenbouw, Een berg elk rotsblok met duiz'lende wanden, Tot groet aan morgenzon met trotse handen Zijn regenboog zich omsjerpt, hel op grauw -…

Hoe moet zoiets, van hem houden? Zijn vader zegt dat het niet mag vanwege het geloof. Want tussen God en Allah is de liefde vreemd. Dat is nu eenmaal zo. Hij wil zijn pa niet grieven. Alle wegen leiden immers terug naar Ankara. Ik weet alvast: ik blijf alleen. Als Fatima in Appelscha. -------------------------------------------…

Openheid is een blauw gewelf, waarin gedachten, als witte wolken, drijven. Hemels zijn het die helder worden, wanneer we gedachten gadeslaan, en weer aandachtig laten gaan. Ook angstwekkende gedachten, die op onweerswolken lijken, drijven opgelucht voorbij.…

mijn gedachten verwaaien met de winden op weg naar daar waar ze in woorden een voedingsbodem vinden een plek om te gedijen waar ze confrontaties weten te vermijden mogelijk kunnen verlichten als bouwstenen dienen voor gedichten…

De handen van de zanger verstomden voorgoed nadat de militaire macht was toegezongen in dissonante akkoorden tijdens de zwarte nacht kritisch klinkende woorden worden met bloed beschreven in het volle stadion als dank aan ‘t vrije leven onder de Chileense zon de stemmen vermoordt leeft desondanks als melodie de gedachte voort…