Alle inzendingen over Accent grave .......

Accent grave of accent aigu zeg wat vertel je me nu ? Is het echt zo simpel als jij het meldt dat is me nou nog nooit verteld Ik maar rammen op die knoppen want ik wil spijkers slaan met koppen Streepje rechts, was dat grave ?…

Als zomerregen klinken zijn tonen, zijn akkoorden Begeleiden doet hij mij z'n vingers, wandelend over het zwart en wit van toetsen deze novemberavond windstil..... maar kil Hij binnen.... ik buiten als in een partituur met elkaar verbonden.…

slaapt vandaag wandel ik door de contouren van dromerige duidingen ze ontwaken uit het groen van wiegend blad kabbelen over gepolijste plassen de eenvoud van chaos openbaart zich in heldere, verstaanbare natuurwoorden antwoorden met het accent van mijn ontslapen verwekker.…

Stil loop ik tussen wit marmeren kruizen van jongens die hier zijn geland achter mij de zee het uitgestrekte Normandische strand onder elk van deze symbolen van geven ligt een mens die vocht voor ons leven met een ziel en een gezicht denkend terwijl ik daar loop aan mijn leven zijn dood weet ik nog beter waarom een kruis…

het is graven met versleten materieel dof en bemodderd maar scherp als de rechter van het leven…

De voorzitter van d' edelliedenclub uit Bodegraven was in paniek over wat hij hoorde in Grave. Een werkloze graaf uit het nabije Megen had een baan als grafmaker gekregen! Zei hij: "Kunnen graven graven graven?"…

Mijn tong naar buiten Mijn oren spits omhoog Gras, en modderkluiten Vliegen met een boog Een stap of twee achteruit Mijn kop een beetje schuin Gras en modder op mijn snuit Ik kijk tevreden naar het puin…

Ach de graven. Niet die in het zand niet de lange gaten in oogverblindend witte muren niet de gevulde urnen of de sarcofagen aan het eind van een onderaardse gang maar de graven in de hoofden, de ongebalsemde beelden die 's nachts tot leven komen. De monden die zich laten horen als het stil is. Geheimen die zich openbaren.…

Ik zond jou een gelukstelegram terwijl ik in de kamers van mijn kelder op zoek ging naar aanwijzingen in bruine houten kisten die ma- teriaal zoals poppen, plastic huizen en een kindertelefoon bevatten, maar niks werd dui- delijk dan dat we moesten stoppen met graven en opnieuw beginnen, met een schone lei en dan kijken waar we zouden gaan…

Over de graven, over de tijd heen: klimop – van de verhalen.…

groen accent vertelt de winter overwonnen Kyoto nog veraf…

.' Grave, dat is groen land en water, dat draagt mij thuis. 'Grave beneden de sluis.' Grave, beneden de sluis. ----------------------------------------- uit: Het levend monogram (1955)…

Als je niet meer zo diep behoeft te graven in je eigen levensgeest of in die van anderen omdat alles opgegraven is aan het licht is gekomen dan komt de donkere tijd voor het grote graven het begraven van jouw stoffelijk overschot en wil je voor de eeuwigheid verder graven uitsluiten laat je lichaam dan cremeren!…

je tierelantijnde en verfijnde turbotaal toverde genegenheid met buitenlands accent je luchtigheid vervluchtigde al snel toen nieuwsgierigheid haar klauwen zette in mijn vel als een havik dook je in mijn nek medelijden was voor jou de prooi voor in je bek daarmee dacht je nu de wereld recht…

je schilderde al op papier een kleurtje hier daar een schaduw voor accenten in letters kleurde je momenten de warme vormen van je hart illustreerde je vaak heel apart soms was er geel van woede het rode streepje van je haat dat paars werd in je ogenkwaad overging in groen en blauw van luchten het zuchten en dan een…

ik heb hem opgevangen van een prins hij had een bril op met een Duits accent zei ze even later…

Een vegetarische leeuw sprak met Chinees accent het is de smaak die langzaam went maar vool witte lijst is duidelijk leeuwenmoed veleist.…

Want het water is fris en het gras ruikt naar lente het vlees mag wat rauwer; de pasta al dente" noem het de kunst van verfijnde accenten de vuilnisman ruimt een straat vol referenten De welving des waters, 't gevleugeld insect deinen op vanzelfsprekend dialect en de mens in zijn streven een deel van te zijn spreekt te vaak de taal van miskend…

een ogenblik voor de rode tulpknop die net op mijn lippen lijkt voor dat jij mij kust zonder woord zonder klank volgen we de natuur als twee vrolijke vliegers op het strand van Zeeland lieverd leg jouw handpalm op je hart en luister naar de oosterse wind die onze namen tot onze vaderlanden meeneemt we spreken Nederlands met een accent…

De speelplaats van het verzet de verlenging van de levensduur het stoppen van de stroom in de vallei zonder erbarmen grijp mij, bekoor mij en tel de dagen het is een feest zonder einde zijn er nog accenten in de sleur van de waanzin…

weer de bocht gemist in het rechtdoor rijden iemand maakt een kruis de klok slaat twee er ontbreekt een hek op de begraafplaats graven mollen de graven vrij…

Mag ik je ten grave dragen mijn lief daar jij eeuwigheid verkoos boven aards bestaan Mag ik je ten grave dragen mijn lief gebukt onder druk boog je net zo lang totdat je knakte Mag ik kussen,'n laatste maal en je dan ten grave dragen mijn lieve lief…

Je mist de nadruk op haar verzwegen woorden in alle talen Je wacht punten af die vraag tot stelling maken Je vangt accenten in de stilte van haar waarheid…

Tongval verschillend Klankbord van zacht naar hard Ongeacht accenten verenigd in spraak Nederland en Vlaanderen letterlijk verbonden want we zijn bondgenoten in taal…

Dus iedereen bleef zitten in Paars Twee, Al dreigt nu een met dit gebruik te kappen: De Grave overweegt om af te treden. Hij zoekt alleen nog naar een goede reden.…

ik heb de letters op een rij gezet dicht ze bij elkaar maar de zinnen willen niet samengaan in accenten er ie altijd iets dat harmonie verhindert dat niet past bij elkaar en dus is samengaan nog even van de baan…

Graven in mijn herinneringen soms met een traan of een lach dankbaar dat ik nog herinneren kan en al deze dingen weer zag.…

Graven in mijn herinneringen soms met een traan of een lach dankbaar dat ik nog herinneren kan en al deze dingen weer zag.…

Met gespreide vleugels vliegt zij richting einder daar waar zij de dood vermoedt schieten beide ogen hartstochtelijk vuur maar raken kant noch wal verscholen achter aards leven lokt hij immer machteloosheid in zijn duistere val vertrapt hoop en schopt wanhoop langs grijsgrauwe zwerken waar taal voor altijd zwijgt graaft hij een kuil…

het is koud mijn handen sneeuwen vogels en nachten, zonder ophouden melaats over het land van magere lichamen ik leg de aarde stil als stenen op mijn schouder en herhaal de winter keer op keer vergeet mijn naaktheid sterven is liefhebben, zonder ogen…