Alle inzendingen over Ademloze liefde

Moe van het verlangen naar een ademloze liefde heb ik verloren Maar de rust gevonden En met dit besef voel ik me als herboren…

Waaraan jij nu moet wennen, vertrouw op je gevoel als de vlinder van nacht de vlam van mijn lichaam temt, maar doorgloeit in de ongeremde liefde van de werkelijkheid, die wij in een ademloze volheid hebben beklommen.…

de zon gaat onder in ademloze stilte van roze snaren…

ik adem, ik leef ademloze beweging lucht en levenskracht…

verpakte verlangens gestapeld in dozen door ezels vervoerd vinden vrijheid in gevleugelde ruimte in ademloze tijd…

jij bent nooit weggeweest een gedachte die blijft hangen altijd dat verlangen naar hoe het is geweest jij met je sprankelende geest wolkte in wit hoog uit een zwarte bui in vederlichte schoonheid raakte de ijle sfeer van eeuwig geluk in die ene ademloze kus ik wist dat de liefde niet kon blijven in het stuk dat wij samen wilden…

wervelende kringloop ademloze emotie van hechte verbintenis aan de mooiste dagen heden verbonden in gedachtenis als een golfstroom zal haar adem tijdloos liefde dragen…

leer mijn lijf je lief te kozen leg mijn handen op je huid lijf me in bij ademlozen laat me blikken, laat me blozen leid me in en leg me uit…

de dood wist de geschiedenis van het leven uit je lege mooie ademloze gezicht opnieuw geboren in een ander leven dans je je danst langzaam weg…

een ontbrekend woord in het vers de onderbroken kus van een engel de niet verstuurde brief aan een liefde de losse eindjes van een mooi verhaal het ademloze talmen van het onvoltooide lied een rusteloos tasten naar een vergeten dag het vergeefse wachten in de maanloze nacht de gemiste ontmoeting op een verlaten perron een…

een ontbrekend woord in het vers een onderbroken kus door de reddende engel de niet verzonden brief aan een liefde de losse eindjes van een mooi verhaal het ademloze talmen van het onvoltooide lied het rusteloos zoeken naar een vergeten dag het vergeefse wachten in een maanloze nacht de gemiste ontmoeting op een verlaten perron…

het ontbrekende woord in een vers de onderbroken kus van een engel die me redde de niet verzonden brief aan een stille liefde de losse eindjes in een mooi verhaal het ademloze talmen van onvoltooide muziek het rusteloze zoeken naar een vergeten dag de schoonheid van vergeefs wachten een gemiste ontmoeting op het lege perron…

deze ochtend is het licht zuiver genoeg om je verschijning op te roepen ik hou je in mijn hand naar een venster naar mijn hart, een beeld vernoemd naar geluk een ademloze stilte in de palm van ontwaken…

zuurstof krijg ik dan door jou sprakeloos ben ik want jij bent mijn spreken sidder bij de muziek van je stem waar ik zo van hou door je ogen verruimt mijn blik naar oneindig jij lieve ziel zuivering zo zijn we elkaars onderkomen stort je gedachtenstroom maar in mij dan word ik onze zee vul me steeds opnieuw met ademloze…

zuurstof krijg ik dan door jou sprakeloos ben ik want jij bent mijn spreken sidder bij de muziek van je stem waar ik zo van hou door je ogen verruimt mijn blik naar oneindig jij lieve zielezuivering zo zijn we elkaars onderkomen stort je gedachtenstroom maar in mij dan word ik onze zee vul me steeds opnieuw met ademloze…

onder het draaien van de sterren en de helwitte zon buigt het zand zich over verdronken ogen en verscheurde kelen in sneeuwblinde uren cirkelt een zwarte gier met trage vleugelslag boven het onheelbare dit is de ademloze tijd geesten verdwijnen uit ontbladerde bomen om samen te smelten met de sporen van verschroeide doden…

Mijn vulpen schrijft de blues Over het beeld in de schemering Diepe donkere ogen vertel mij niet dat Het nooit heeft bestaan Dat ademloze tederheid Slechts een illusie is Vertel mij niet Dat ik moet ontwaken uit de illusie van mijn gedachten verder dan dromen kom ik niet Zeg me niets onbevlogen Over het beeld in de schemering Duistere…

rondom de regenbogen innerlijke ogen stil en bewogen schrijf ik met sidderende hand mijn kerstgroet onder de avondlamp verstart om al de ademloze smart maar sterker dan de pijn zal de lamp voor mijn voeten zijn dat in een dorstig dal gevuld met olie voedt…

Naarstig zoeken we als kinderen met ademloze ogen naar halmen, sneeuwklokjes. We weten niet of er een lente voor ons ligt en lopen hand in hand het bospad af.…

we luisteren naar de winter kijk, een roerdomp in paalhouding is zijn camouflage kwijt in het riet wat aangeslagen ligt onze polder te schitteren in het witte kristal jij draagt mijn liefde, helder straalt het heelal, we luisteren naar de roep van ganzen, verkleinen ons hart maken ruimte voor het ademloze…

in mijn dromen een nieuw begin tegemoet zo puur, zo alleen in ademloze stilte zet ik mijn stappen in een wereld vol onrust zo breekbaar loop ik mijn leven in naar een nieuw begin...…

Waarom ben je hier en adem je me uit zuchtend zichtbaar het vliegt als cellofaan langs je graaiende handen traant het losse in het blinde en beneemt me de adem stilaan waarom blijf je waarom niet gaan in het ademloze duister die ondenkbare tijd in het onvergetelijke lichte…

een zweem van rood op ‘t zwarte blauw is wat slechts blijft van dag die zich lichtleeg verft naar nacht de zee ruist ons eeuwig golvend zijn wee een ademloze vloed uit alle poriën jij, ik - na wilde liefdesdans neergevlijd op het nog warme zand.…

Daar waar het leven Tijdloos is verweven In een ademloze zucht En waar in vogelvlucht Het eind opnieuw begint Van volwassenheid naar kind Wordt heel de mens ontdaan Van zijn aards bestaan. En al zijn onvolkomenheid Verglijdt in licht van eeuwigheid Naar onbekende oorden. Een wereld zonder woorden.…

nu de dag voorbij is, zijn wolkenluchten en sterrenhemel verdoofd nergens dringt nog geruis door tot hoornen oorschelpen we vermoeden enige stilte ontstaan door luisteren, dit is het resultaat van fluisterstenen gehoor en met stomheid geslagen zijn we ingenesteld in onze ademloze vallei…

, je zinnen smeulde vuur, er was rook van warmte die door eigen norm is geveld maar, op de lange duur zal passie je toch overspoelen wind zal hartstocht aan gaan blazen echte liefde laat zich niet verbazen…

ademloze start ongezien begonnen recht onder m’n hart vormeloos begin ongevoeld aanwezig nestelt rustig in ‘n nieuw mensje groeit ongehoord ervaren levenswater vloeit volmaakt in z'n sas keek God de Vader en zag dat je goed was…

en vonkenregenspuwend fel in gloed van hel Gloeit wangen op tot inkarnaat waar liefde ogen vlammen laat doch stapelt koortsig kolen op waar jaloezie verblindend haat Het laait hoog in ons laatste uur Dit alomvattend Vuur…

Het woord op jouw armenhuid en de adem van het ongeboren veulen met alle liedjes in de zomerwind gezonken beeldloos in een droom alsof het bed weer een eiland is te midden van diepe wateren lijkt het of ik eindeloos minnaar ben in een ademloze stilte, later op de oevers van de draverij langs de rivieren van het droomland.…

twee dansers voeren samen passen uit een volmaakte glasheldere pas de deux een samendans ademloze expressie van ingehouden gevoel het laat zich lezen ontpopt zich in kleine subtiele gebaren simple things de schoonheid van schijnbare eenvoud twee dansers voeren samen passen uit…