Alle inzendingen over Anker je gevoelens

slaap maar door in mijn gerijpte vrucht, droom je los uit de tentakels van het mos, anker je gevoelens waarin je zeker staat laat je kristallen zaad nippen van het licht, kiemend in het fundament van een eeuwenoud gedicht.…

verzuilt in melancholie emoties die me de grond in trekken gevoelens die bedwelmd worden meegesleurd door de zware stroming van de zee totdat ik opgeslokt word door de fouten die we door de vingers zagen En nu als een anker om mijn enkel de dood zegeviert…

We dreven uiteen als schijnbare vrienden bezigend oppervlakkig gebeuzel die als wurgende tijddoder met onuitgesproken woorden wederzijdse gevoelens opriep dat onze gezamenlijke reis was beeindigd want mijn zeilschip lag al te wachten op het lichten van zijn anker om te koersen op de ultieme waarheid in ieder moment.…

Huwelijk versjteerd door een muizenissen-muze Nauwelijks bereik- en onberekenbaar Soms toegankelijk niet te begrijpen Vaak uithuilen, zonder resultaat Wraak is de passie die meestal net als een puzzel Lastig onbetrouwbaar onuitvoerbaar is Hoop schuilt in leven goed te doorgronden Veeg dus ook mijn tranen van geluk…

langzaam losgelaten door de van gisteren moe-gewaaide wind en nog niet gegrepen door de maalstroom van een nieuwe leef-je-leven dag drijf ik slechts omringd door nog te dromen dromen reik ik rechtstreeks door de spiegel van de hemel onbevangen naar de bodem van mijn eigen ziel en ga voor anker zonder anker…

Dus werp het anker Want jouw schip is op drift Morgen wil ik weer zwichten Voor jouw troebele zwier De daadkracht, de geestdrift die overslaat Met de hoefslag van een wild paard.…

Avonden weemoed waaien door mijn haar, De zilte wervelingen op het strand Vloeien als lucht en aarde in elkaar. Het wrakhout sluimert langs de duinenrand. Hoe lang is het geleden dat ik naar Dezelfde wereld keek, hetzelfde zand En zorgeloos hier speelde ieder jaar. De zee schuimt eeuwig eender op het land. Dit blijft door alle jaren heen…

Ik preek niet, ik ga mijn eigen weg Niet echt, want waar ik ga is al een weg Ik preek niet, ik heb gemengde gevoelens over wat ik weet.…

witborrelend zog bruist weg in het ijle verstervend in schuim onder windstille zeilen gekraak en geklots een zeezilte streling wiegende lichtjes een meeuw op de reling goudgeel gegangmaakt door rimpelend klater rijzen de sterren uit ’t donkerend water…

ik voelde de wind van herinnering zag zon oplichtend wolken kleuren wist dat jij mijn intiemste gedachten ving in kabbelend water kaatsten je ogen een lach ruiste in opschietend riet jij hebt mij toen in de boot genomen voor anker gingen wij nog niet…

Aan je lippen leg ik aan ga er voor anker Zeil heb ik gestreken hul er je borsten in Dit is nog maar 't begin fluister je Je zit met me opgescheept Loopt hier op m'n klippen.…

vergeef hen die oordelen wablief? ik heb m`n vijanden lief vergeef hen zij zijn blind dragen het kind naar het kruis vergeef mij voor al mijn kwalen ik leef van mijn verhalen verhalen waarin ik leef ik leef mens! één wens de toekomst komt tot nu onder het stront m`n lief wablief? ook jouw vijand leer er is…

de maan spiegelt een reis in gedachten ongrijpbaar voor de stille dromer een buik vol gevoel flarden van eenzaamheid en een duif onderstreept het verhaal in vogelvlucht een slaapliedje voor de bomen die het landschap omarmen als een warme deken een nachtkus voor het laatste woord…

Nog liggen ze er voor anker wachten.... op zomers plezier nog niet klaarwakker nog niet ...getuigd voor de vaart het is tenslotte nog maar eind maart De zeilen in het vooronder het roer roerloos Ik zie de rimpelingen van ongeduld in 't klare water.…

Het anker, ons symbool van hoop Een vast vertrouwen in God de Heer Die ons nabij wil zijn, steeds weer Hij is er en bepaalt onze levensloop. Het anker geeft op zee vastigheid Wanneer er zware stormen woeden Kan het anker het schip behoeden Voor alle tijden is het een veiligheid.…

Bron zonder einde (was er niet wel een begin?) iedere minuut één druppel, iedere druppel één leven, geschakeld, verbonden meer stil in de grot. Druppels blijven volgen, versmelten en toch hebben ze geen weet van elkaar, anders dan via water. Maan trekt aan het meer onder de rots, al zien ze elkaar nooit. Meer zonder…

En ik schreef hem: Jij bent een anker Om even op adem M'n verhaal kwijt Welke storm er weer langs hoe hoog golven opspatten En ik meende het Hij had het over oortoestellen, hoe die niet voldeden maar ook een voordeel niet overal op in hoeven gaan…

In een woud van woorden Blijven ongehoorde Klanken, duister en obscuur. Als voortvretend vuur Verteert het binnenin Woorden zonder zin. Ongehoord blijft sprekend Beloften nooit verrekend. Uitgesproken en gehoord Wekt het woord in elkander Leven en licht ontloken Aan liefde, taal als geen ander.…

Nu de sneeuwvlokken ook na vijf jaar op deze dag een laken over 't groen wensen, de vraag wat kunnen we doen en betekenen gelukkig geen vrouw als Lot situatie geeft verweeft mijn pen gevoel niet krassend teder. We zijn niet meer op zoek om iets te vinden alles vonden we in elkaar, we hebben rust, een blik is voldoende, een half woord genoeg…

in donkerblauw een watermerk een anker de lucht klaart op…

Ik wil me ankeren in vrijheid als luchtwortels fabelachtig orchidee…

Ik wil me ankeren in vrijheid als luchtwortels fabelachtig orchidee…

als schuimende zee kwam jij ankers braken los en nog zoveel meer…

In een grassprietje of iets groter het madeliefje zit al een poëzietje. In een blad de nerf of in de zon de glinstering van een glasscherf, ook daarbij is sprake van poëzie. En woorden veel of weinig gesproken of is er niets gezegd... een paar geschreven slechts, zelfs dan is er poëzie, echt! Of 's morgens bij het ontwaken met een…

hij is van haar het is scheepsrecht geen schip te zien ze voelt het anker de berken wiegen het zijn haar golven geen weeën meer er is geen zee…

we zijn hier als een schip zonder anker en straks als stof in het heelal nooit zal ik leren waarheen ik sturen zal…

De wereld is zo onwerkelijk en tegelijkertijd zo beangstigend Mijn ziel zwemt erin gevangen in een wereld van vormloosheid De wereld kent geen einde alleen een steile afdaling Veel onnatuurlijke mensen waden rond en plegen wandaden tegen de goden Ik ben het verleden dat je komt kwellen Je diepste nachtmerrie is niet altijd wat je droomt…

schriftjes vol met woorden gevoelens op een blad onderonsjes met mezelf eindigen steeds in een debat…

Gevoelens zijn verward waar wil ik toch naar toe? Eén ding weet ik zeker: onzekerheid ben ik moe. Onrust woedt in mij ik vind maar niet waarom als een abstract schilderij onbegrip alom. Ik wil mijn verhaal vertellen maar weet niet in welke taal zoveel emoties die me kwellen maar geen gepast verhaal…

Waar kan ik mijn gevoelens kwijt. Zonder door een ander te worden overtroefd, gelijk een jonge hond die aandacht opeist. Hoe raar is toch de geest die gemakkelijk voor anderen openstaat te strikken in eigen onmacht. van Kampen op volume te hard via de koptelefoon. Koude haren van binnen. Veel denkende leegte.…