Alle inzendingen over BELOOFDE LAND

Wanneer ik het moeilijk heb Biedt U mij Uw hand U maakt mijn pijn draagbaar tot aan het Beloofde Land…

Voor oorlog maakt de Heer zich altijd vrij Hij steunt zijn door hemzelf beloofde land En helpt Hezbollah onderwijl een hand Die hebben immers Allah aan hun zij? De vrede is voorlopig niet nabij Daarvoor kiest God helaas te veel partij…

En, droef, school Schaamte in witte sluiers weg, En, bleek als eene die gestorven is, Toog Wroeging mede naar 't Beloofde Land.…

land…

ogendiep en mijlenver kijk ik over het glazen water langs een zwarte spiegelwand naar bevroren stilleven onder het beloofde land waar vogels zijn gevlogen rest slechts het witte leven bij hamerend geluid van mijn hartslag onder de ijskoude huid…

Voor ieder van ons een weg naar wat onmogelijk lijkt een verre top, daarachter het Beloofde Land, dat lokt met vruchtbaarheid, omdat er water stroomt van noord naar zuid, van hoog naar laag Hoe men de vaste vorm verliest verdampt, nieuwe vastigheid vindt…

De zon langzaam door nevel omsluierd zich verdichtend tot een donk’re mist jij wist de weg naar een land, waar met warme zonnestralen mist verdwijnen kon je reikte me je hand hoopvol liep ik naar je toe talrijke, tastende handen plots verschijnend uit de duisternis je nam hen mee naar je beloofde land misschien leken zij minder sterk…

Aan de overkant, de overkant, daar was de stad, hier lag het land. Oversteek voor houwen, trouwen; altijd wel wat voor de boeg. Aan de overkant, de overkant daar lag zijn beloofde land. Met het pontje naar haar mondje dat om duizend kussen vroeg.…

ik rol voorzichtig het papyrus uit breekbaar na zo lange tijd letters fluisteren betekenis vloeien rimpelend ineen tot muren water in de doorgang trekken karavanen langs vluchtend voor egyptes slang het is hun laatste gang na vele plagen daagt het beloofde land maar de wortel van gespletenheid raken zij niet meer kwijt de vloek…

Neem me mee en draag me op de vleugels van de wind over zee ver voorbij de horizon zwevend op de wolken verstoppertje spelend met de sterren als een kind hand in hand reizend door de tijd op zoek naar het beloofde land waar alleen liefde is en geen strijd…

een foto een vader een kind levens opgeslokt door het water een moeder leest een laatste bericht mam we hebben het beloofde land in zicht ik vraag me af wat God van dit alles nu vindt voor menigeen is het hier gaan stranden het geloof in hem verdronken in de Rio Grande…

land de nachtbloem van geluk…

Voorzichtig wordt het woord weer uitgesproken Een nieuwe kruistocht naar ‘t beloofde land Bij pelgrimgangers - ijzers in de hand - Is nu het bloed al bijna aan het koken Ach op TV wordt ie elk jaar gereden En niet langs elf maar langs wel duizend steden…

ik ben op weg naar dichterland het ligt daar aan de overkant en woorden reiken mij de hand ik ben op weg naar dichterland hoe ver is het naar dichterland ik stel aan water, storm en zand de vraag die op mijn lippen brandt hoe ver is het naar dichterland ik ben op weg naar dichterland want dat is mijn beloofde land met dit gedicht als onderpand…

Hij boekte een trip voor oktober naar het beloofde land, de waterbellen. De gasten dwalen door het dorp. Hun bloed kriebelt, ze werpen een kei naar een vadsige duif in de rozentuin. Was dit het wat ons met het beest verbond? Een mikpunt zoeken om de verveling te verjagen naar de zolder waar boerse maagden vallen voor hun schildknaap.…

Het beloofde land is mooi omdat het onzichtbaar is. Gehuld in altijd zomerse tooi, als fantasierijke belevenis. Ik laat me gaan, met de stroming mee. Het lijkt er op dat ik altijd onderweg ben, over zee.…

land…

in mijn gedachten bereik jij niet met jouw zelfonderstreepte bijbelteksten het beloofde land daar ontmoet jij dan de geliefde ware Schepper regelt alles naar Zijn hand de broodnodige soldaat moest zijn prachtige strepen inleveren anders geaarden niet geliefd bij het verlaten zelfs gekweld deze gekte een sekte hieraan u…

met een ongekende elegantie floreert zij tussen het onkruid van de straat glimlacht schalks naar de volgende kikker op het witte paard dromend dat ooit de zon zal schijnen in dit beloofde land en niet slechts de maan die haar slavin maakt van de nacht hopend dat wanneer het eindelijk morgen wordt ze deze rode schaduw van zich kan…

Als jonge man pakte je je spullen En kwam naar Nederland Het beloofde land Je vertelde je familie in Turkije er is niets aan de hand Handen zweet en blaren De haren werden grijzer met de jaren Niets is het wat het voor een Gastarbeider lijkt Hij kwam met hoge verwachtingen Dit was niet het paradijs Ooit ga ik een ticket boeken En ga naar…

we hebben de bomen geschud geslagen en geaaid de olijven gebeden om te vallen op de zeilen beneden in dit omgekeerde land waar zon de mensen brandt zijn woestijnen verdronken in een zee van zeldzaam hemels water nooit zullen de olijven het beloofde land verlaten want ook zij gaan praten hun doelen…

ik dacht aan duinenvelden die botsen, zand uitwisselen maar elkaar ook weer afstoten aan Mauritaanse dorpen nabij woestijnen die onder zand verdwijnen aan houten vissersbootjes schommelend op zout zilver schitterend water aan de vergeefse uittocht van naamloze mensen naar het ene of andere beloofde land aan Atlas die de hemel…

Totdat wat komt van U en van Uw hand ik leven noemen kan en het beloofde land…

Het beloofde land is een illusie voor Iedereen... Terwijl hun sporen vervagen tussen het Kille steen.…

Geboren uit melk en honing, Het beloofde land, Beloofde mij het beloofde land. En ik graaf, en ik graaf, Ik strijd en ik strijd, Schatten neem mijn hart voor lief.…

Voor hem is dat dus het beloofde land. Die basilisk gaat als een speer (i.k.). De afkorting is zeker relevant, in speren meet men daar de incakracht. J.C. die rent op water! Zeer frappant. Wie had dat daar in hemelsnaam verwacht? En zie met wat voor snelheid hij dan gaat!…

Traag zoekt je bloed de afgoot verdwijnt in het beloofde land van zoete kou en gouden regen Nog even en je hebt hier nooit gelegen…

je voelt me over het ruwe stof van donkere heimwee en ik kijk in te grote ogen ik ben maar wie ik zijn kan en minder onvermijdelijke woorden in bijeen geschraapte minuten die onrustig wiegen naar een nooit beloofd land de zee roeit naar droomlage wolken en ik gijzel ze nog korter bij mij want de aarde draagt niet verder dan het klad…

achter iets vaags waar zo’n gebied sprankelt en van alles toezegt ik bereik geen beloofd land komt het misschien omdat het mijn vertrouwen blokkeert creëer zelf wel parolen waarin ik onderuit kan gaan door eigen ongeloof…

Waar heeft die Nostradamus iets over een golf vernomen, Die duizenden en duizenden het hemelslicht doet zien Hoe kan het dat voor Mozes wel het water zich laat splijten, Op zoek naar het beloofde land dat ligt bij de Jordaan, Hoe kan het dan dat kort na kerstmis water hen deed lijden, Op zoek naar waarheid dwaalt er iemand bij de oceaan.…