Alle inzendingen over Bedolven

wereld terugzetten, om terug naar huis te gaan, de klok zal dat beletten, ik ben gebonden aan de nuchtere wetten van de ochtendhaan en de nacht, en een warme schoot, en mij het wachten zal verzachten, en lichtzinnigheid aanbood, in golven van sterfelijkheid, verlies ik mij in de plooien van de tijd, in haar armen wordt ik eronder bedolven…

en foto herinnering aan wat is geweest op het aardse feest vol met toeters en bellen ver weg van de schat op aarde waar de wereld niet bekoort het gezang van engelen wordt gehoord deelde zij mede wie door hem naar ziel en lichaam leden vluchtend als een ree in de nabijheid van de zee schommelend op de golven onder bloedkoraal bedolven…

Ongedwongen en zonder woorden Werden blikken geworpen En losgelaten Op het zicht Mooi werd gezien Tot onbevlekte schoonheid Verdween Door bedekking…

De omvangrijke tang was bij machte een nietige man te verkrachten: ze kreeg 'm zo plat en werd zwaarder, doordat ze van hem toen een baby verwachtte. 't Was 'n motje. Z'n loodzware bruid was de baas in de huwelijksschuit. Hij werd ondergeschoven. In bed lag ze boven. Hij kwam er maar niet onderuit. Overdag was de man altijd bang, dat-ie…

steile hellingen ingesneeuwde emoties bedolven harten…

Nee niet bedolven of begraven in het zand voor de oogst geplant…

Laag voor laag gepeld bedolven door emoties verbrokkeld het zicht.…

Bedolven door geluid Is het in stilte dat ik mijn ogen sluit Nu kan ik je ook niet horen Waar zijn mijn oren…

Die ene witte roos op je graf bedolven onder alle rode rust ongezien het dichtste bij je hart…

een blauwe veder dobbert op ruggen van inktzwarte golven, en bloedkoraal onder woeste baren bedolven.…

ze heeft me verlaten is naar een ander gegaan geen haat en geen traan 84 was ze ik moet me haasten het graf ligt nog open als ze wordt bedolven wil ik vooraan gaan staan…

mij dichttrekt Het zeemonster zich verheft Laat mij dobberen op golven Onder bloedkoraal bedolven De grafsteen Te zwaar om te tillen Licht zal zijn.…

de duisternis valt in dobberend op golven val ik maar niet in slaap onder eenzaamheid bedolven…

ontelbare kabouters sprongen massaal uit de beeldbuis waarin Albert Verlinde en consorten werden bedolven onder een berg zwammetjes er viel niet meer te zappen…

Huilen met de wolven grommen met de hond onder puinhopen bedolven geen geweeklaag uit de grond lamsoffer uit de diepvries waar de pooldamp van afslaat het brein wordt koudgesteld.…

Hartstocht en verlangen samensmeltend op de maat van ritmische klanken Worden wij bedolven, meegezogen door de zee Laten wij ons gaan In torenhoge golven.…

Onder golven bedolven in het kolkende water in onmacht getracht niet te denken aan later steeds buigend en zuigend en eindeloos diep afschrikkend verstikkend en doof toen ik riep.…

Orgasme der natuur mutaties van plant, dier en mensen- rijk, als zend- apparatuur in ontvangen golven energieën, ontkleedt het natuurlijk libido in wintertijd bedolven!…

Nieuwe computer weemoed oude postjes dagboek afscheid het wordt tijd maar die allereerste groet bedolven onder honderden die blijft dag Monique schrijft mijn vader…

In verstilde tussenspinsels zweef ik weg tussen steniging dromend van vrije lente afwezigheid die ik beween een laatste beeltenis kan ik je zenden mijmering je gulle lach gemis van je lendenen volledig universum kim van ons samen liefde, bedolven woordenloosheid het jij en ik, verstild tijd tussen ons de wil die te bevechten…

groenblauwe vensters bespeuren deinende golven spiedend naar kalme zee doen ze hun beklag raamwerken lagen tentoon gespreid nu onder puin bedolven tot op heden vandaag de dag…

wil het kind in je vragen te spelen met mij zomaar aan strand ik heb een schepje en jij toch een emmertje vlak bij je hand gaan voor de zon de sprong over golven het worden bedolven kom speel met mij in het zand…

blad bedolven hun grijze gezichten uit steen houwen ik ben blij, de melodie verdwijnt langzaam in de nacht, de zee zwijgt en de maan valt met zijn geel licht op haar naakte voeten, onvoorstelbaar…

het poreuze gaat gekleed over straat iemand zingt een klaaglied de ander vangt met rouwen aan iemand wordt bedolven een ander wordt belaagd iemand lijdt aan een afgestompt hart het poreuze gaat gekleed over straat…

hoe je stilte kan horen over besneeuwde heuvels en kan ruiken, proeven op bevroren lippen waarom ruis verdwijnt gestapeld onder dikke lagen langzaam bedolven als herinneringen aan iets als versteende tijd…

Brekend water, gekluisterde golven, Onder een stortvloed van geruis bedolven. Doofkloppend eigenwijs, Spartelend tegen de stroming in, De reis naar het onbekende. Omstreden toekomst, Ongrijpbaar als water... Kristalhelder Later, bij terugblik.…

De kamervloer van zoonlief (negentien), bedolven onder tijdschriften en boeken, CD’s, skates, T-shirts, sokken, onderbroeken, die is al jarenlang niet meer te zien. Hier wacht dat team archeologen dus ook nog een fraaie, zij het taaie klus.…

waar de met bladeren bedolven namen nog altijd ruisen rond een dierbaar graf het stille gemis hier nog sluimeren mag ja, alsof het al die tijd op iets of iemand wacht voorbij de dood ooit van weerzien droomt…

diep bedolven onder puin van het leven snakkend naar lucht vruchteloos gevecht in gaia's schokkende schoot er is geen weg meer het duister groeit dicht plots gutst het licht met hamerslag binnen…

Groen is de slag van de stroom door het dal van de dag heuvlen van licht zijn de wallen de stad is een fort door de poorten der bruggen ligt zon gestort over de ruggen der golven de stad is bedolven onder het haar van de zon.…