Alle inzendingen over Bijna-dood

Op weg naar huis, oei wat een schrik een vogel breed gevleugeld vloog naar de struiken en weer terug: bijna echt op 't nippertje, langs de voorruit van 't autootje. Reactie van manlief was supersnel trapte op de rem, sapperloot zag je wat dat was, een valk, die reed ik bijna dood!…

Bijna dood is weinig anders als niet zo lekker, een beetje slapjes of afgemat en ongemerkt bereist een mens het Schemerland tussen Hier en Dood. Bijna dood is haast hetzelfde als aan de avond, er doorheen of uitgeteld en ongedacht wordt net gestorven bijna niet dood, een deel van leven...…

Een warm gevoel wat soms overvalt Een onbewaakt moment terug naar weleer Spanning in het lichaam, blijdschap Hoe mooi de eerste echte liefde Onbereikbaar tot het bereikbaar werd Weg de onschuld, hier realiteit Het moment waarop ik volwassen werd Door een tunnel van echtheid Niet door de daad, maar door de redding Kwam liefde op mijn pad…

dood voelen wij ons al bevrijd…

Zij had een (bijna-dood) ervaring Hoe wonderlijk is haar verhaal Een vrouw die zó bang voor de dood was Beleefde die echt en heeft een moraal Haar geest voelde ze uit haar Lichaam getrokken Ze bekeek zichzelf drie-dimensionaal Zweefde momenten boven haar lichaam Geleid door het licht is De titel van haar verhaal Sereen de sfeer die haar…

Tegen het eind van Wat een nacht moet Zijn geweest - in de Barensweeën van de Schemering die de Ochtend moeizaam Geboren doet worden - Word ik op het kerkhof Van gebroken graven Begroet door een oude Man met een schitterende Zilveren baard die mij Het verhaal van zijn dood Vertelt - en terwijl de Eerste zilvermeeuw boven…

Hier op de kruising van de gras- en duinweg begeeft mijn motor het. De bomen langs de wei dreigen mij te vermorzelen, adembenemend komen ze naderbij. Mijn geest lijkt van god los. Er gaat een lichtje aan, en nog één, en nog één. Plotseling zoef ik langs een hele rij. Soezend zacht. De laatste boom doet een stap opzij.…

Als je er was en dan niet zoals nu maar zoals toen in mijn gedachten dan zouden we samen bedenken dat het best nog wel gaat tussen ons en dat er bijna geen ruzie meer was…

Zo mooi, bijna onwerkelijk zo lief, bijna verwerpelijk zo leuk, bijna onaantrekkelijk zo stil, bijna opmerkelijk zo zacht, bijna hard zo koel, bijna verward zo vertrouwd, bijna pril zoveel te zeggen en toch stil...…

Twee mannen liggen in het ziekenhuis, de zusters komen langs met pillen, de ene slikt ze zo door, de ander schijnt niet door te willen. Na hevige slik en proestpogingen zegt de benauwde man: wat een giller, heb ik de operatie overleefd, zal ik stikken in een pijnstiller!…

je kunt je zult je moet je hebt je gaat je wilt je bent je denkt terwijl de storm en de regen zonder reserve over je huis trekken en je daar staat op je balkon zwarte wolken jagen voorbij je kijkt terwijl je de maan kust haar licht tussen gedachte en gevoel bijna…

bijna rot woord betekent meestal pech behalve bij bijna dood geluk…

ik heb het ik wil het niet ik ben bijna dood hoe kan ik dit verhelpen mijn leven staat op stelten…

De publicatie van het onderzoek naar bijna-dood ervaringen betekent dat dit verschijnsel nu echt wordt gerekend tot wetenschap uit degelijke hoek. Dus leeft de geest ook los van ’t loze lijf? Dat staat, zo schrijft Van Lommel, buiten kijf.…

Oorlog, je weet niet wat je ziet, je droomt van leven maar dat heb je niet. De zon die huilt de lucht is grauw Mensen leven in de kou Het stond pas weer in de krant er was een aanslag in dat land Oorlog, je weet niet wat je ziet Je droomt van leven maar dat heb je niet. De zon die huilt de lucht is grauw mensen leven in de kou.…

Dood zijn is niet meer leven. Leven is niet meer dood zijn. Dood zijn is niet geboren worden. Welke dode zit daar nu over in? Geen één. Dood zijn is niet langer leven. Welke levende zit daar nu over in? Bijna iedereen. De dood is een doodgewone leermeester. De dood leert ons hoe we kunnen leven. Doodsmoed is doodgewone levensmoed.…

-Remco Campert is dood- Opnieuw aan de slag. 'We braken het brood en deelden de doden', schreef hij, wandelend op de Overtoom. 'We zijn al bijna uit zicht', schreef hij. Net als ik, bijna uit zicht. Ik maai nog. 'Wat moet je anders?'…

het afsterven is ingeleid mijn rechterbeen kent een rookvol verleden tijd, ingehaald door een reutelende wekker en dan neem ik nog maar een neut voor de doorstroming maar vooral voor de leut dag been waar ga je heen ?…

Elke dag, bijna ieder uur moet ik denken aan de dood de dood van anderen maar ook de dood van mezelf, m'n eigen wezen Ze willen me pillen geven om dat gevoel weg te drukken maar het zal ze niet lukken want 'midden in het leven staan we in de dood'! en dat is doodgewoon voor mij!…

De mens in mij loopt achter de woorden aan waar tijd geen letters kunnen vertalen tikt liefde de uren nog immer vooruit geen klok tikt haat zelfs niet op de halve uren wanneer een enkele slag raakt, tikt de tijd door naar één minuut voor twaalf nu nog zestig seconden...…

je krijgt weinig zomaar cadeau omdat een maatschappij draait om te geven draai maar om een ontvangend feest te gaan verdienen…

Met langzame streken strijk ik het verleden van de muren en fluister zachte woorden van liefde weerkaatst door het felle zonlicht, ontvang ik die éne straal en lach heel stil de dagen voorbij elke lijn of rimpel zoekt in het leven haar weg naar gehuilde tranen, sneeuw veegt wit in de vroege ochtend jouw naam in ijspegels langs…

ik ga binnen; het waait rust door ramen, de levenden en de doden het vederlicht murmelt langs gekleurde glasvogels, te midden van zeeglans, het houden van je staat gebogen zoals ik eerder in volgegoten schaduwen van de dagstilte, veroverd door verleden eeuwigheid ik adem diep wanneer je hand beroert en leg me neer,…

en daarna, fluister je wat komt daarna ik voel de herfst door me heen gaan, enkel de herfst en geen andere vragen die sporen dragen van holle huizen waarin niets zich kan hechten behalve de onmacht, immer herhalend zoals witte kruisen, lijf aan lijf nooit uit marmer of uit letters van leven wel liefde, liefde, zoveel liefde…

Als ik met gedachten speel, ontstaat er chaos vaak vrede, soms onzekerheid mijn omgang met complexe persoonlijkheden maakt het leven niet saai da's een feit Maar steeds een terugkerend gevoel van er mee moeten stoppen, het voegt niets toe Dat het me zo bezig houdt, negatief en positief, dat maakt me geestelijk moe Stoppen met alles en iedereen…

de avond valt en ik in slaap elke dag bijna dood doch, heel snood wakker ik mij de volgende dag aan om er toch maar voor te gaan elke dag ga ik dood afscheid in de dop eens sta ik niet meer op…

Vandaag leg ik het af, dat dode een schoenendoos is groot genoeg begeesterd bijna ontbind ik mijn naam van alles wat op liefde lijkt.…

stilstaand bij mijn doden werd ik al ingehaald door nieuwe doden de wereld draait door wie heeft nog tijd wie gunt je nog verdriet wel duizend kaarsjes wilde ik aansteken maar kwam niet verder dan één enkele en zelfs die waaide bijna uit…

Ternauwernood aan de bijna dood ijzerenheinig ontkomen struikelt de witte met het zwarte hart als het hijgend hert over de stolpersteen op het Pieterplein of over z'n eigen Damocleszwaard?…

wij hebben bijna alles gezien gevoeld en ervaren alleen op de echte emoties van de dood wachten wij eigenlijk al jaren met een interesse die vaak bijna pathologisch van aard blijkt te zijn gezien het grote aantal toeschouwers die de laatste ademtocht ook mee willen maken…