Alle inzendingen over Blauwe Stad

De Blauwe Stad is meer moeras dan stad En ook de Meerstad heeft zijn tijd gehad Ze liggen op hun financiële gat En vegen het met belastinggeld af Zo beunt een haas met Pasen weer een ei Tot Heertje zegt: U bent er gloeiend bij!…

Na Meer- en Blauwe Stad weer een project Een zandplaat van wel vijfhonderd hectare De vrienden Lenie ’t Hart en Ecomare Zijn samen zeer bezorgd over ‘t effect Twee nieuwe bultruggen kwamen vast kijken Hoe zij die zandplaat straks kunnen bereiken…

Nostalgia gaat gewillig met ons mee een kijkje nemen bij de Blauwe Stad. Via de Hoofdweg (garage Blaauw ligt plat) naar de Niesoordlaan met sportpark MOVV. Nostalgia kijkt mij nadrukkelijk aan. Ze ziet de herinneringen zich verdringen. De bal in buurmans tuin en and’re dingen die glashelder door mijn gedachten gaan.…

De zon overgiet het grootschalige gebied van de Blauwe Stad met klaterend goud. Glanzen doet het niet. De gekwetste bodem slaakt zacht een jammerklacht. Omfloerst, maar duidelijk hoorbaar voor hem of haar, met beide benen op de dierbare dalgrond, in bulten (te koop!) of lintvormig langgerekt als dijk aangelegd, reeds groen uitslaand.…

De Heleboel verstrooit dromend in stromende regen op de bodem van het gat dat vanaf 12 mei 2005 koninklijk verwaterd meer bekend staat als Blauwe Stad het blubberzand zo heerlijk nat verdonkeremaant historische grond van voederbiet en tarwe gerst zelfs rogge groeide hier en aardappels voor fijne patat gelaarsd trekkebeent het voetvolk…

De blauwe stad hangt als een baard aan iets dat ik 'ik' noem. Ben half-veertig geworden. Een blauwe namiddag maakt niet meer een barst - uit- in mij. De taal is wit en mistig. Ik ben door bijna niets tot bot geharst. Zij was ooit mijn dagverdrijf, maar verging als de Titanic en later de kleurenfilm.…

Bevreemdend idee: nieuw Midwolda opgestoten in de vaart der volkeren met wondermiddel Blauwe Stad. Oude beelden slechts indirect verkrijgbaar.…

Troebel water overspoelt de velden. Ooit vruchtbare klei, nu weg-gewassen. De boer moest zich gedwee gaan aanpassen. De gewone man moet het ontgelden. Brood, biodiesel, alleen te kopen door hen die doelloos naar hun boot lopen.…

de grachten getijloze bruggen krommen de rug natte straten dragen sporen van wagens die vroeg uitladen het leven verloopt niet op afstand ochtend en avond zwemmen als vissen de haven binnen zo lang als mensen zich herinneren uit zee gedreven hangt een wolk donker in opstand boven het oude verzekeringspand de stenen engel beschermt de stad…

Na hoog gebergte de verschillende leegten van stadse vergezichten. Met een rood en blauwe horizon want de zee is nou eenmaal blauw en rood is niet altijd zo rood als het lijkt.…

In de stad met het zilverig oogerondkijken, de tere omhoge volneergeblazen zachtgerande wolklucht, ’t strijkel van de blauw wittigbespeelde lucht. Hoe heerlijk. Het stille hoogdroge roodwange door de lucht.…

Ik was weer -even- in de stad van mijn geboorte Het was weer volop leven in 'mijn' stad zon scheen scheutig De lucht blauw -'t was mij niet om het even- gebouwen groeien er nu als peppels tot aan die hemel de Schepper wordt -schijnbaar- geevenaard Door architecten die naam hebben gemaakt niet vergeten willen worden…

de blauwe groenheid van de zee het schuim en geratel tegen stenen torens van de stad gewicht van luchtkastelen tastzin van een grottenolm het dunbezaaide lentepad naar een paradijs om er te verblijven niet om te wonen…

Uit het groen uit het blauw bouw ik het huis in het zwart voor mijn nacht zo is elke stad bevolkt bebouwd waar de huizen eens bewoond dichtgaan waar de mensen eens geleefd doodgaan.…

De vreemde glans van de zee is vlak bij en de sluier van de blauwe lucht hangt over de stad. Blankenberge, je kan er de wind ontmoeten, de zon, het strand, de duinen en de fiere rijzige zeemeeuw.…

historisch landschap waar harde werkers en nijvere middenstanders ooit beeldbepalend waren met karig inkomen wonen primaire levens- behoefte was soberheid gestaag opvallende verbeteringen schiep nu worden vierkante kilometers bevlekt met hogere prijsklasse aan te ondiep gekunsteld water autochtoon bestraft met beperkt bereikbaar zijn het Blauwe…

Wit scheen de maan uit donker-blauwe nachten Over de stad, die lag met wijde grachten, Waar noorden-wind kwam over-heen geblazen, Dat ’t zilver krinkelde over ’t water blauw Tussen de huizen-blokken in donkere schauw En witte muur met glinsterende glazen. ----------------------------------------------…

Gelijk een spelend kind, in zoete waan, Haar pop aan 't liefdevolle hartje drukt, Van 't zielloos mondje menig kusje plukt En meent haar kindjes hart te voelen slaan, Het vlassen haar met bloem en lintje smukt, De kleertjes aantrekt, die zo mooi haar staan, De wassen wang, wier rooskleur haar verrukt, Warm streelt - de verf hangt lipje en vinger…

Dode dode stad het licht waarin je bent geboren helemaal zoek zoals verloren toch ben ik gekomen naar hier door de sneeuw door sporen en voren niet om te zoeken maar wel om te vinden mijn liefde voor jou ooit was het hier mooi sterren stonden hoog wolken knielden voor blauwe lucht en jij was het zonnetje het zonnetje in mijn droom…

Een web van lijnen en draden... groen blauw en rood. Een dubbel leven van arm en rijk. Van leven onder een deken naar leven in een villawijk. Gebouwen met een geschiedenis. De lijnen vertellen een verhaal. Kerkgeschiedenis, kunstgeschiedenis Droevenis en duisternis. Levensgeschiedenis. De stad van de liefde.…

De postbezorging haalt weer eens de krant: “De Staat kan ons nog heel veel meer vertellen, Wij gaan alleen nog in de stad bestellen.” En nú verhuis ik naar het platteland…. Geen postbus meer met blauwe enveloppen, Kan dát gesodemieter ook eens stoppen.…

Ooit toonden ze beelden over de stad van de toekomst. Doorgaans bots je dan op plaatjes met blauwe luchten, lachende gezichten, jonge gezinnen. Weelderig groen tussen de huizenrijen. Zij lieten voetgangerszones zien waarin ouderen zich soms wankelend voortbewogen. Er liep zelfs iemand achter een rollator, zomaar op straat.…

De burgemeester jammerde gebroken: Het is een onderneming van formaat De Markt verbouwen, meer Delfts blauw op straat En hordes mensen die de stad bestoken Met ieder koningsgraf, zei hij lijkwit Dat mijn Delft delft, delft Delft het onderspit…

Zij leest; haar ziel blijft aan de bladzij hangen. Zij laat zich leiden naar het dromenland, schier ademloos, met vonklend oog en wangen, waarop de blos der rode rozen brandt. O zomerzon! o gloed der minnezangen! Het liedrenboek ontglipt haar blanke hand. Daar heft zij ’t op en drukt, vol wild verlangen, haar rode lippen op de rode band.…

Indien gij weet wat leven is en lijden, en welk een zee van weedom in een traan ligt, laat mij die holle weg in ’t woud vermijden, verg niet, dat ik mijn schreden naar die laan richt! Daar sluipen schimmen rond van vroeger tijden, een geestenheir, doodsbleek in ’t zilvren maanlicht. O laat geen lach die stille plek ontwijden, geen ruwe spot…

Nu vul die vaas met gele oktober-rozen, Leg blauwe druiven op die blanke schaal, Tussen de trossen laat de perzik blozen Als avondrood, en loof als bloedkoraal Van wilde wingerd blij mijn blik verpozen, Die symfonieën zoekt in kleurentaal.…

Jouw brief laat ik gesloten tot hij te oud is om nog in te willen zien dat het anders had gekund: uitgesproken wat er is gebeurd in mij Ik vind niet wat jij vindt van mij ik vind alleen jou in mij Ik zie niet wat jij ziet in mij ik zie alleen jou groeien in mij maar dat houd ik voor mij…

Ze zucht, haar lichaam wordt mama, het valt niet mee: elke dag liefde.…

Mama maakte me wakker Ze omhelsde me snikkend en struikelde in mijn armen de trap af, en ik struikelde in haar armen de trap af, naar papa in de keuken, de armen om elkaar zaten we te huilen maar ik moest terug, zien hoe het met me was ademloos op bed nog warm alsof ik sliep, o je bent dertien ga niet weg, blijf hier bij mij…

Mama is boos, ze laat me Ik moet maar groot genoeg zijn Haar mamatijd is voorbij sinds de scheiding Nog geen nieuw begin Ik moet maar lief zijn voor haar haar verwennen en helpen tot het beter gaat Ik moet maar niet letten op de stemmen die me bespugen met scheldwoorden en mijn gedachten bedekken Ik moet maar naar haar luisteren…