Alle inzendingen over Bomen Struiken Warboel

Tussen dichte doornen krijgt menig dier hecht tehuis, beschermd aan elke kant, verlaat de strenge struik, speurt over drijfzand, vindt in open galerijoerwoud vertier. Een vinger van rivier Aa of Weerijs drenkt met ruime kronkels drassig, ruig veld, stroomt traag vol verkwikkend, helend bruingrijs.…

uit de warboel van de jeugd groeide uiteindelijk toch orde rust en zekerheid van alles op tijd en op de juiste plaats maar hoe saai die voorspelbaarheid nu blanke dagen wapperen wijzers weifelend de tijd verdrijven blijft mij niets meer te doen…

heb je wortels gezien hoe je struikte tot boom en bloeiend door lentetjes snelde groeide en jaarringen telde nu sta je daar met een vlek op je bast deskundige mensen gaan testen of jou het leven nog past je bolt al tijden het asfalt stuwt zacht de stoep bent een gevaar voor een begaanbaar trottoir snel zul je sterven onder protest…

Het zijn de struiken die niet gesnoeid willen oei, dat is nou gemeen! Het moet mooi en synchroon lopen dat doet 't nou natuurlijk niet vandaar dat fluisterzachte wenen dat groene immense verdriet! Hard lawaai, verstomt het wenen, Ik kijk en luister nu maar niet kan er namelijk heel slecht tegen tegen dat struiken-ween verdriet!…

Hier kan ik ademhalen met diepe teugen ademhalen Hier kan ik beelden drinken uit het blauw uit het groen Hier spreken aarde en lucht water en vuur wel duizend talen Hier staan struik en boom boom en struik in boezelaar en boezeroen Hier kan ik ademhalen.…

En onder het donker dreigen de wolken Zuiver. In het hoe en waar. lucht mengt zich met water Stomend. Alle druppels door elkaar…

Avondzon verlicht de toppen van boom en struik als wind takken zwaait.…

Warboel van kabels In mijn hoofd Overal knopen Die mij het Zuivere denken Beletten - Warrelige warboel Van eindeloze Gedachtenkronkels Die mijn denken Op slot zetten - Pas als ik Schilder en met Verf mijn emoties, Mijn diepgevoelde Gedachten vorm geef Lukt het mij alles Dat in mijn hoofd Vastzit te ontwarren…

met bomen en waters langs de weg groene velden in alle rust en paal en pracht waarin luchten zwanger van liefdesliederen schoonheden door een ieder hongerig bemind in een lente die haar profiel scherpt…

Een rood kleurende boom in een traag levend land groene struiken aan de wortel een omhelzing…

Het waren zilvergrijze Novemberdagen daar in Zeeland, Geen zonlicht viel op bomen, Huizen, struiken, zodat ze In zichzelf rustten, Niet anders waren Dan ze zijn…

Onder de struiken schemeren treden, een trap -- Ooit voor toeristen.…

Hij heeft haar overal gezocht: zijn vrouw Hij zocht haar achter boom en struik struik en boom Hij zocht onder pas gemaaid en sappig gras Was zij niet meer dan een droom zo vroeg hij zich af?…

een rijk in tover bomen,struik daar... is het de aloude Vorst -blijkbaar- om begonnen.…

Bloeiende bloemen aan de bomen schitteren in het morgenlicht Laat de zomer nu maar komen De vakantie is in zicht Vroege vogels in hun verenpak vergezellen ons bij struik en bomen Uit volle borst op hun gemak bezingen zij ons zomers dromen…

achter laten de rand het bos, de bomen en de struiken bijna, de bloesems ruiken rekkend naar leven de dood voor altijd parkzicht, het duurt maar even…

je loopt door alsmaar door vlug, vlug, zo vlug geen weg terug… in je is een ontij warboel, broosheid hinderlijke vragen heb je mee te dragen luister, luister… zoek stilte, de rust als de late herfst die in de naakte takken van de bomen huist zie de laatste appel in een bleke zon met rode wangen aan een dun takje hangen loop…

En al deze vrouwen hun lachen de witte villa in een avondtuin van wandelen langs purperen struiken en bomen en al de vrouwen drinken zware wijn en gloeien op het voorhoofd van de jongen zo vragend.…

En al deze vrouwen, hun lachen, de witte villa in een avondtuin van wandelen langs purperen struiken en bomen. En al deze vrouwen drinken zware wijn en gloeien op het voorhoofd van de jongen zo vragend.…

Thuis voel ik me hier Al was ik er geboren Eén met schepping, Met mens en dier, Elke boom, elke struik Zo eigen, zo vertrouwd Zo veilig voel ik me terwijl Mijn leven zich hier ontvouwt…

De bomen. De hangende bomen zwaardonker de halsreikende bomen zeefzonnend. Het bospad. De grazende zon de strelende bermen wiegende struiken de aarde zo geworteld. De lucht. Verstrooide vlinders harsbrokjes gloeiende bladerknoppen het geluid van vleugels blauwbleke splinterogen. Dit bos.…

De koningin in Zeeland neergestreken En dus wordt elke tegel, boom en struik De brievenbus en mijn oranje pruik Met spiegeltjes op narigheid bekeken Zo zegt men straks na afloop van het feest Tenminste niet dat zij er is gewéést.…

ik vecht tegen dit gevoel dat met zwaar geschut mijn hart doorzeeft tot jij verdwijnt en met jou de warboel ik vecht en relativeer want verliefdheid is een waanbeeld het is de loop van een geweer…

ik loop van boom naar boom cirkels uit mijn groene droom voel hun verbondenheid in ondergronds netwerken de kroon heeft hemel in bereik met zonne-energie groeien zij harmonieus tot bos er is plaats voor struik en mos zij geven terug wat wij gedachteloos verkwisten hun dood zal ons ooit kisten…

Waar verstopt men zich Als dat nodig blijkt Te zijn achter een Boom of een struik Verstopt men zich dan Achter de bladeren Als een beest verstopt Men zich dan Tussen de bladeren Niet ritselen dan En stil zijn Ze zien je niet Je bent verstopt Onzichtbaar…

Bomen in de mist. Een nieuw jaar is begonnen. Twee hanen kraaien om wie het hardst kraaien kan. Roodborstjes en pimpelmeesjes vliegen van struik naar struik. Niet zeker wetend of de dag begonnen is. De mist voelt als grijze nacht. Een witte duif zit verdwaasd in een hoge boom. Even de weg kwijt.…

Een vaarwel aan de zomer die langzaam sterven gaat als het blad verkleurt en loslaat van bomen en struiken. Die buigen voor het afscheid en zachtjes hun tranen wiegen als een allerlaatste groet nu de zomer plaats maakt voor de herfst.…

't Is als de lucht die boven groene bomen door blaadjes vluchtig wordt gekust. Soms hecht ik nog aan wat ik heb gedacht; ik merk de warboel die het sticht. Dan, als een vogel die de dag verwacht, verwelkom ik het helder licht.…

je hinderen te komen tot… de angst haar te verliezen in een moment van absentie wees alert voor een boom jou velt je lijkt het te controleren maar ze spelen met je de schijn van een rustige dag in het bos open je ogen bomen, takken, struiken liefde die ondefinieerbaar is ik wil je niet verliezen maar kan je niet grijpen of je bent…

achter het schuttend scherm van haag en struik en boom en bloem en geurend gras weet ik in de brakgekapte dolgedraaide tuindergrond tussen hok en stal en pergola mijn wouden donker diep mijn zonbeschenen hoogtevlakten…