Netgedichten

netgedicht (nr. 54.428):

Onmetelijke rust

Waar eerst gedachten konden gaan en komen
heerst nu onmetelijke rust.
't Is als de lucht die boven groene bomen
door blaadjes vluchtig wordt gekust.

Soms hecht ik nog aan wat ik heb gedacht;
ik merk de warboel die het sticht.
Dan, als een vogel die de dag verwacht,
verwelkom ik het helder licht.

Het licht dat zuiver binnen in mij straalt
en wacht op mijn herinnering,
is daar altijd beschikbaar en onthaalt
de rust waar ik naar binnenging.

Waar vroeger nog illusie chaos bracht
schijnt nu het licht met volle kracht.