Alle inzendingen over Dode ogen

Hoofd van het Leven afgewend Dode ogen zoeken Droef de dood Ver weg van Het leven waarin Ik zinloos Mijn tranen vergoot…

vergeten bladzij uit een boek vergeeld na zoveel jaren droog de hand die mee de woorden leest dode ogen gevangen in voorbije verten mijn hand voorzichtig aan de schouder 'dag pap,hier ben ik weer' 'dag kind' het is mijn stem die antwoord geeft.…

dode ogen spreken boekdelen in hoofdstukken gesneden kost voor kenners, brood ontzettend Leids komijnen kazematten ik beleg heel weids voed de korsten aan mijn katten nodig uit, heel blood melkwit gesneden dicht ter lijk kan het niet bevatten…

toen ik liefdeswoordjes in luchten hing vielen deuren dicht groeiden muren en de horizon zuchtte nu zie ik ijsbloemen hangend aan jouw mond en in dode ogen donkere nacht de bitterheid druppelt van je lippen je laat me drinken en rond jouw schaduw slingert het vergeten.…

De dood vermenigvuldigd Groeit uit van hand tot hand Leven redders worden gehuldigd Een volk verbijsterd, niet verslagen 't Zwaard; de anderhalve meter afstand Om eensgezind met elkaar Corona te verjagen Och de prevelende lippen, och hoe gênant Eenzaam in 't heengaan geslagen Door de Covid negentien plagen De dode ogen 't grijze…

mijn dode ogen zie mijn haat en pijn laat mij nu geloven dat ik ook slecht kan zijn…

(ik had me óók verzet als onrechtvaardigheid voor rechter speelde) in de verloren hoop van dode ogen school de kracht van duizend verzen vrijheid en de moed van zuivere gewetens daar, op vlaktes of in bos tegen muren, wanden, op de grond bloedde toen een grote wond in uitgestrekte harten honderd smarten zeiden niets maar de eerste…

Wanneer ogen vertellen van hel hier op aarde leven zonder waarde ellende, armoe en dood omdat ogen honger zien en magen ogen vrezen lijven vermagerd, vel over been lijkkleren verzameld in stof felle zon schijnt over armoede kindje, dood geboren op straat violist met trieste melodieën zwarte vliegen op een rottend lijk troebele blik…

Een donderwolk overtreft de schoonheid die ik met dode ogen zie heimwee naar het gras Wat elders groener lijkt. luister ik naar getjilp fluit het de geneugten van mens en dier de overgang van samenzijn Het raakt me niet.…

voor hen fladderde ik van bloem tot bloem bij hen verdronk ik een stille dood ogen vol liefde koestering terwijl mijn hart schrijdde ongehoorde noodkreten mijn lippen koesterden een droom angst pijn verlangen smachten zoekend naar onrealiseerbare droom toen verdronk ik radeloosheid onbegrip pijn en schaamte wanneer stopt het niet niet…

Als de wereld vergaat in een inferno ontstoken door blinde haat zal ik niets merken negeer ik de lijken en brandende kerken Het hellevuur zal mij niet deren of mijn ziel ooit kunnen verteren Mijn mooie wereld is reeds vergaan Geen vaste grond meer om op te staan Die verdoemde dag sloot ik je dode ogen en kuste je bleke lach…

onder het brandend oog van de koperen ploert in alles verterende hitte wordt een kind geboren gewikkeld in doeken ligt hij op de lemen vloer geen wijzen, os of ezel komen hem begroeten verstoten door haar clan legt zijn verkrachte moeder haar verminkte lijf vleugellam naast hem zij slaapt met dode ogen zingt zelfs geen wiegelied…

De ziener staart met dode ogen langs de lange horizon. De einders lijken weidser als hij ze met zijn blik beschrijft. Zijn blijven is zijn reizen, zijn reizen is een blijven. De ziener ziet alleen als hij niet kijkt De ziener zit stokstijf en lispelt met droge lippen werelden en gods verlaten schepping en werelden aaneen.…

In diepe angst geworteld Gaat het loslaten beginnen Een lichaam dat geboren is Uit de schoot van de moeder Wordt weer teruggegeven Aan de schoot van moeder aarde In diepe angst geworteld Niet wetend wat zal gaan komen Glijdt het lichaam langzaam Door de sluiers van de dood Ogen vechten tegen het zwart De dood sluit geduldig het licht…

onzichtbaar te bekleden mensen stappen zonder zicht als zombies met sociaal verplichte afkeer van contact, het zijn er veel te veel, ze vlammen vaak te licht dan blinkt het mes en kerft privacy agressie in de huid, dan doden ogen in een eerste blik, verbazing kiest dan jij of ik, bang, vermoord of levenslang…

Na de schok bij van het aanzien van de foto met een gifgroen aura omgeven Dring ik angstig door laag na laag in het aan mij toegestuurde onbekende leven De laan met aaneengeklonken bladerloze eiken toont zwart glimmende raven krijsend bijeen Hartverscheurende tranen wellend uit dode ogen verdring ik angstig het beeld vervagend uiteen…

als een boemerang ontblote de dode snoek zijn grijsgroene camouflage buik voorzichtig haalde ik h’m uit het water en keek in dode ogen later in het schuurtje stopte ik de snoek in de weckfles en wachtte zes maanden geduldig zoals een moordenaar kan toen je verjaarde gaf ik je de snoek rijkelijk voorzien van kervel, bieslook en dragon…

honger rimpelt zelfs een zachte, zoete huid en gore, zwarte vliegen stelen de allerlaatste zoute tranen uit bijna dode ogen ergens ver weg leeft de honger, geselt kinderen en mensen, zie ze schuilen onder een plastic zeil, terwijl scherp zand hun huid schuurt ik met mijn laptop op schoot, een mooi, koel glas Chablis onder handbereik…

alles begint opnieuw zo ook de roos die sterft door het niet verstaan van dode ogen en hoe de maan papieren vogels oplaat langs touwen die de eenzaamheid in lege buiken knopen gebarsten zoals oude winterbomen zwart beslagen het wenken naar de afgrond de onopgemerkte pijn bloei dan, mijn roos en leg je in het helder licht…

Het meisje staat als het centrum van een grote stad tussen het opwaaiend vuil Park in de avond slaapt de roes uit van een orgiastische familiedag De wind leidt de patatbakjes naar de vrouw met de dode ogen Roekeloos nestelt de mayonaise zich in het lange golvende haar Mussen strijken op haar neer zodat ze zich tegoed kunnen doen aan wat…

geluiden in mijn slaap dwingen me te luisteren mijn hart bonkt in mijn keel ik ben niet eens ontwaakt ik slaap terwijl ik wakker lijk het donker weer gezichten op de muren schrijft die staren met hun dode ogen ik moest beloven dat ik het aan niemand ooit vertel spelen met hem was een hel dit had dat nooit gemogen ik voel de pijn…

duizenden jaren geleden boetseerden mensenhanden een kist in de vorm van een boot sterke mensenhanden borgen zacht een lichaam in het zandduin te ruste duizenden jaren later scrollen gladde mensenhanden door de digitale krant bebrilde mensenogen kijken nu naar half geloken dode ogen de lippen iets uit elkaar alsof ze nog…

soms denk ik dat woorden zinloos zijn zoals zomers die nooit meer stijgen en slechts even trillen op vingers van oude herinneringen waar zeeën ophouden met bestaan in armen en voetsporen, laag begraven onder ramen en buiken vol brakende honger en dat een uitwuivende duin de meeuwen met dode ogen zal achterlaten, even vreemd als het…

Overtuiging is macht, arrogantie is echter geen kracht maar gesluierde zwakte en onzekerheid Zij met rugklachten hebben vaak een bepaalde blik in de doodse ogen, die levendig zijn wanneer wordt gedacht dat de zegen is behaald.…

Zij met rugklachten hebben vaak een bepaalde blik In de doodse ogen, die levendig zijn wanneer wordt gedacht dat de zegen is behaald. [Toch denk ik dat de ziel van zo’n mens faalt in de zoektocht naar een volgende fase maar dat is dan weer mijn eigen arrogantie.]…

is voor de man die zijn eigen spiegelbeeld brak en het glazen venijn als vriend raapte om zijn pijn te doven tot aan het eind van zijn lijden Zijn dochter’s wonden zag hij niet Zij zal nu zijn fakkel moeten dragen zonder haar vingers te branden aan zijn verkoolde ziel als zij haar spiegeling terugziet in de dode ogen van haar vader…

dat mij niet blijft nu, dit zacht kleinood, dat zacht voorhoofd, die dode ogen, blanke handen, met als een kleen vlamke, rood, de ring, nauw aanvaard, diep bewogen... Zo zwart is de wereld nu buiten voor u zo zwart en donker en koud: en ik ga bukkend en ween om u, mijn hart is droef en oud.…

het monster klauwt mijn ziel open in één ademtocht word ik teruggeworpen naar de kamer verduisterd in ieder klein verschil oude boeken als daklozen, de schreeuw van een kruis als schaduw een engel op doorzichtig porselein, nooit bevrijd ik zie kleine meisjes kruipen uit aangeraakte bladeren, van wat er nog rest in dode ogen en de waanzin…

Voor de val breekt zijn de asters al geknakt in onbuigzame handen Jouw haat wapent een gebaar van diepe onmacht in dode ogen en weet dat mededogen meer zegt dan een oorlog verwoesten kan de onmin zal luisteren naar het ruisen van verloren namen die ten hemel werden gedragen Laat dan de havik jouw koude bloed verlaten en de gaten…

Ogen weer open een voorstelling tijdloos te ver, sleep de diamanten gedachte een briljante levensnoot…