Alle inzendingen over Een verallen ruïne

Deuren knarsten en vensters vielen uit het slot gebroken ramen hingen scheef in hun schanieren en anders blies wel de wind overal door kieren hier en daar lag het service op de grond kapot de oude tafel stond scheef gezakt op zijn poten omgeven door kapot geslagen stoelen en banken de holten vulden zich met klagelijke klanken iedere hoek bewoond…

Weerstand gebroken Verpulverd door de eeuwen Herinneringen…

als mijn hand haast kleeft aan het verroeste hek zuigt de aarde en bezwaart mijn lijf nagelt mij aan deze plek staar haast wezenloos naar onevenwichtige restanten van bemoste muren verslagen door weer en tijd die de glorie genadeloos en voortschrijdend verzuren ik zie vooruit naar verleden in een droom die mijn jeugd traag voorbij…

'Ik mis nu een beetje,' zei bruin, want hij was na een ingreep een ruin.…

en als ze zich dan omdraait weggaat en geen laatste keer meer zwaait dan heb ik het gevoel dat ik meer gestorven ben dan haar…

In de ruïnes van mijn bestaan verstikt tussen gangen en muren waar geen adem gaat, in of uit heb jij de schatten blootgelegd ooit verborgen, onbedorven zonder ooit in twijfel te verkeren graven in het mulle zand doorzien van pure bodem jij, archeoloog zonder vrees gewapend met de scherpe blik steek je dwars door mijn hartvlees mijn…

ik schrijf mijn tekst hier op de muur in de hoop dat op den duur u het lezen zal de woorden staan er kil en kaal de achtergrond verbrokkeld vaal teken van verval doch eens, keek ik vanaf de toren lachend immer recht naar voren zeker van mijn tijd maar nu de brug is neergelaten straten stoffig en verlaten ga ik in vergetelheid…

In de ruïne van je gebroken leven groeide een klaproos. Ze bekroonde het gevoel van jouw kwetsbare broos zijn.…

de 'Yorkshire dales' om precies te zijn Bolton Abbey de ruïne van 'Priory Augustinian' een schilderijtje aan de river Wharfe over de 'stepping stones' naar de andere oever en dan een foto maken…

maar dit alles en alle reden zijn in de werkelijkheid verzonnen de luchtkastelen staan met lege handen in de kast een zandsculptuur geeft antwoord wanneer een scherf uit de toren valt…

er is geen loslaten zonder liefde, zegt de ochtend terwijl hij met een lemmet mijn huid opensnijdt ik leg mezelf te vondeling op veel te kleine bloemen samen met het geluid dat ik liefheb de avond zal van zwakheid spreken wanneer ik mijn mond opensper om regen zichtbaar te maken…

sluiers van weerstand zijn geleidelijk verscheurd opgebouwde muren verbrokkeld tot ruïne mijn ziel dwingt mij te graven naar de bron van mijn oorsprong waar inspiratie vloeit…

Nee, Faber staat niet stil bij de ruïne, sinds haar beleid totaal in duigen viel. Ze wil zich blijven richten op asiel: ‘Ik moet iets doen met mijn adrenaline.’ Ze heeft een nieuw beleidsterrein gevonden. ‘Het strengste ooit,’ belooft ze. Arme honden!…

Plantjes water geven dweilen stoffen ramen lappen De was doen boenen strijken poetsen nee het zijn geen grappen Borduren haken naaien punniken breien aan een mouw Dat zijn toch van die dingen die bestemd zijn voor een vrouw We gebruiken ook geen maandverband parfum of aceton potloodje make-up remover lipstick of tampon eye-liner mascara nagellak…

Ik zit te mokken mieren melken, altijd weer dat rot humeur Steeds maar zeveren zeiken zaniken zwetsen ziemelen en gezeur Ik heb koppijn ben chagrijnig heb een kater ben niet fit Kan wel janken huilen schreeuwen, ben zo triest ik heb geen pit Ben uitgekookt geirriteerd gevoelloos en zo treurig En als ik niet verzieken kan dan ben ik sikkeneurig…

het laatste beetje is nu op veel had ik te verduren het kaarsje is nu opgebrand gedoofd zijn alle vuren voor mij, die het aangaat, is het niet erg ik heb genoeg geleden voor hen die ik achterlaat vaarwel en wees tevreden…

Klein en weerloos gepest, getreiterd, je niet voldoende veilig voelend op school maken je tot een moeilijke puber. Je grenzen verleggend, zoekende… maar vooral depressief, steeds verder wegzakkend. Bang ben ik, omdat je leven geen zin meer lijkt te hebben en je alleen maar dood wilt. Nauwlettend houd ik je in het oog je steeds tot praten…

Hoe rijk zijn de woorden door namen benoemd verankerd aan gestolen momenten voorbijvliedend, verloren in tijd Want in de ruïne van 't verleden tussen brokkelend steen bloeit een witte wilde roos zo puur in 't heden met mossig donkergroen daaromheen.…

wellicht geduld afwachtend om toe te slaan soms fijnzinnig als zijde vaak als bliksemschicht met volle kracht dondert erkenning niet smeken is superieur omheiningen breken het woord staat en troont soms ten spijt teruggeroepen maar de ruïne blijft…

Vanuit lege ruïne klinkt het toonloos zonder gestalte naar overzij waar volle huizen luxe riante villa’s geen antwoord bieden stromen woorden door wind gedreven die in oude tijden harten warmden en nu in koude vlagen slechts tonen het verval.…

'Mij zul je dan niet rond zien struinen bij deze winderige ruine. Ik zit, als het hier sneeuwt en vriest, mooi in Venetie of in Triest, en, wat ook aardig is, daarginter komen wél trema's uit de printer. (uit: Goed voor hart en bloedvaten)…

Geschrokken van zoveel naaktheid - ze had de bomen nog nooit zonder bladeren gezien – geurden alle gedachten naar strijd was het leven wankel, onzeker en alles misschien Struikelend over verdroogde dromen aan haar flanken de ruïnes van huis en haard de omhelzing waar ze nooit los van zal komen de wijdse leegte waar ze nu in staart Ze heeft…

Waardeloos, Kon ik er maar voor zorgen, Dat dit gebouw geen ruïne wordt Maar een gebouw om van te houden En behouden Voor het nageslacht. Heeft iemand daar wel eens over nagedacht!?…

De verandering is merkbaar aangebroken, een zachte sluier van onaantastbaar goud ontspiegelt alles wat aan liefde zo hard in mijn gezicht werd teruggekaatst ik verloor aan kracht de kwinkslagen, aan diepte jouw schier onmetelijke lach aan hoop jouw neergeslagen ogen het blindelings vertrouwen dat ontbrak.. de ruïnestenen op het uitgelopen…

ik heb mijn vlag geplant op de ruïnes van vandaag overleven is nog vaag het eerste stuk werd geplaveid met rituelen uit de morgen chaos kwam met haat en nijd om twaalf uur boog alles en ging barsten ik zag brokken ongebruikte tijd was gevangen in de niet doorbroken cirkel van verwachten kon niets tot mijn ultieme spijt ik duisterde…

keurig klooster, later, veel later ruige ruïne eenzame pater heilige ramen goddelijk licht akkers en weiden vruchtbaar gezicht losse planken scheef op de brug “eenvoudig leven” stond op de rug dik was het boek muffig de zaal vreemde geluiden vloerkleden kaal verbrokkelde toren stinkende gracht uitgesleten treden nostalgische…

ik sta hier in de duinen die in wolkenlucht verstuiven windvlagen die wuiven met handpalmen van gras zie de manen van ruinen langs briesende paarden die niet meer bedaarden toen het éénmaal zo ver was zij nemen de benen het strand op naar zee langs het water gaat het in rengalop goed te pas ga ik er even helemaal in mee…

Als je ziel zichzelf verkoopt een autonome handel, je kijkend naar je eigen fort langzaam een ruïne wordt Als een origami donkergrijs je beeld vervouwt, je dodelijk verveeld huilend van je moeder steelt Allergisch voor je schaduw, maar verslaafd aan de zon badend in het zweet ontsnapt een laatste kreet: Help, help, Ik ben geen junk…

U kunt het niet zo gek bedenken of het is er wel, Een pet, jas,o verall, vlag, toeter of bel. Alles heeft de kleur oranje in ons land, Niemand staat er eenzaam aan de kant. Iedereen is ineens elkanders vrind, Want we zijn allemaal oranjegezind. Oranje is de tijd van saamhorigheid, En het team levert ons de mooie strijd.…

Aan een stille weg verscholen staat een ruïne met holle kamers, vervallen in de tijd, waar op regen en stormdagen de geesten nog dolen die gierend huilen van wrok, verdriet en spijt.…