Alle inzendingen over Eenzaamheid sluipt n

de eenzaamheid naderbij in een laatste gebaar losjes betast , verandert de adem in koele regen uit verstilde wolken, verlaten uit het bed dat alleen voor minnaars is geschapen stond verder weg, komt niet dichterbij.…

eenzaamheid sluipt stilletjes bij je naar binnen zonder dat je ’ t merkt weet je niets meer te beginnen…

De stilte sluipt zacht door de gangen De galmen in een nis gevangen Verlangen eenzaam naar wat tonen Waar nu de rust en stilte wonen De stilte sluipt zacht langs de ramen Waar dag en nacht de rust beamen De oude blijheid van weleer Kruipt in de nis bij hartezeer De stilte sluipt zacht langs de muren Hoelang nog zal zijn dolen duren Hij…

waar tederheid sluipt in begeesterende ogen verlangen zoekt naar zorgeloosheid vind ik troost in omhelzende armen kus jij zacht de eenzaamheid…

Het sluipt naderbij, toch leef ik door, ik wacht niet af, wat komt, moet komen wat nader kruipt grijpt me toch wel naar de keel, waarmee de hartenklop verstomd. de verwachte finish als eindigheid vermomd, komt altijd na de zuur verdiende kost van het dagelijkse brood, gebakken met de liefde als verteerbare kost.…

Langzaam sluipt de avond nader 'n jas van duister En luister de merels laten nog van zich horen een slotzang Ik ben bang dat woorden blijven steken in m'n keel... Een dichter is ook.... maar een mens.…

Eenzame loop, het grote kroop. Het sluipt erin, zonder enig beding.…

De nacht sluipt als 'n dief dichterbij Wil z'n honger naar donker sinister duister stillen Daglicht verbergt zich schielijk achter 'n rij hoge bomen Onheilspellend ...de vooravond worden weg en straat ruiten van huizen nat? Steekt wind op? gaat ie waaien uit veranderlijke richtingen gaat ie liggen?…

In verlaten vlaktes verliest de eenzaamheid haar verzwolgen echo Verloren in stervende ogen ontstaat er uit haar tranen een ontzaglijke stilte In schamende nachten verspreidt zich haar donkere vrees Kolkende schreeuwen druppelen door haar vingers naar een langzaam einde In harde tranen sluipt de dood in haar kreunende handen…

Bel meteen niemand Want al bel je naar iemand Niemand die antwoordt…

Over alle daken bloeit mijn bleke wake; alle sterren toe reikt ze, strak en moe. Baart dan alle bangen steeds een nieuw verlangen? Is dan alle vrees liefdes vrouwe en wees?... - Over alle daken bleek-gebloede bake; over heel de wereld heen liefde en leed, - alleen...…

De eenzaamheid op zonbeschenen wegen is erger dan die in de schemer sluipt, kom haar niet op de volle middag tegen als zij met huiverkilte uw hart bekruipt. Zij is en is er niet, zij is doorschenen gelijk een spooksel van het levend licht, maar alle leven is uit haar verdwenen en dood staart uit haar wezenloos gezicht.…

Zo'n dag, waarop de lucht vol luchtigheid is, lentewind plagerig achterom sluipt, van zoveel niet benoembaars bol staat, Parijs vlakbij is, Granada om de hoek. Zo'n dag, waarop het frisgerokte meisje van de buren hoog moet reiken naar knoppen in hun kersenboom, wind de verleiding niet weerstaat.…

Negentiende-eeuw, nederigheid Na 1999 Nimmermeer normale noviteiten In Nanking negentien miljoen nomaden Normoverschrijdend nagenoeg normaal Nee niemand nagelt anonieme namen Nodeloos neerbuigend aan de paal…

alsof de dans vertraagt ik eenzaam verder wals linksom één twee drie één twee drie er groeit een boom uit de maan hij trekt me met kale takken de droom in wiegt me over een zee van kolkende bladeren waarop ik mijn hartstocht schreef ik huil tegen de maan aan een lage zon ligt op de loer ze sluipt langs de dorre stam en legt mijn…

ik schreef kleuren op je huid trapsgewijs van licht naar donker je onderging de steek van het puntig pluis gelaten gaf jij niet thuis in emoties die de kop opstaken voeren wij op onbekende wateren gingen nergens heen in het intens verlatene waar aantrekkingskracht geen baas over de polen was…

Niemand die naar je kijkt of je iets zegt Geen mens die naar je luistert Er wordt geen woord tegen je gezegd Er wordt zelfs niet eens gefluisterd De minuten worden uren De stilte duurt maar voort Het kan nog heel lang duren…

De knotwilg treurt zacht om het verlies van z'n maats ook hij is eenzaam…

Het sluipt, kruipt Brengt ongenoegen Ongevraagd ongewenst Drijft het feilloos de wig Geen lieflijk verleden Vreemdheid tiert alom Dan overgoten met gif Drijft men getergd uiteen Verliefden pakken elkaars hand Het sluipt………

Ieder woord slurpt aandacht Sluipt als rode draad door het leven. Verbonden door een ongelukkige daad! Gedreven wordt het gelezen. Aandachtig gezocht naar het waarom, door ellende omgekocht. Emoties en verdriet, als een mat geweven. Ongeloof en twijfel aan klanken gegeven. Uitvluchtoord van eenzaamheid. Gebonden in gedichten.…

Eenzaam is alleen sociaal arm contact- gestoord Eenzaam is de mens waarvan 't woord niet wordt gehoord Eenzaam is 't kind op 't schoolplein in 'n hoek helemaal alleen Eenzaam is de muurbloem in de disco alle dansenden om haar heen Eenzaam zoveel mensen zo alleen toch zoveel mensen om hen heen…

Begeerte is in een kat sluipt op mijn tuinmuur geen vogel te oud…

Door doornen getergd in onwetend bestaan vloeide 'n druppel bloed achter donkerraam een hof 'lijke slaap van eeuwige nacht sluipt in brocanten gewaad onverwacht lippen rozenrood ogen als smaragd onsterf'lijke dood wachtend vol smacht honderd jaar geduld nevel drijft voorbij in zilv'ren gedachten gehuld kust hij haar vrij…

Een roedel wolven sluipt langzaam door de toendra op zoek naar hun prooi.…

De kou sluipt heel zacht naderbij zo zacht dat zij het nauw'lijks voelt 't is als de komst van het getij dat stiekem met de stranden kroelt Het is er en verdwijnt ook weer als ijs en sneeuw en zon en wind de kilte doet haar hart zo zeer dat eenzaam is en onbemind Een hand van ijs beroert haar oog dat het licht daardoor niet ziet en blind…

stil sluipt het water bedwingt rotsen en bergen haar wapen is tijd…

niets ziet mij niets sluipt naar een ander toe niets laat mij leven waarin ik iets voor iemand doe…

't Licht is uit m'n ogen 't onbereikbare verlangen duister sluipt nabij in geest en lichaam gevangen Geen emotie meer te zien zelfs geen gevoel in mijn hart 't starre en koude in mij maakt me onzeker, verward De pijn keer op keer 't diepe verdriet verstikt mijn geest maakt bang en bevreesd Ik wil dit écht niet het gaat buiten…

in tijd kan je niet stil blijven geruisloos sluipt een schuduw maar!…

Vergeten de vergezichten Maar ook de blik op heel nabij Het kleine maar zo zeldzaam Vergeten de kooswoorden Zei zij, m'n stiller moeder Vergeten m'n gedichten Zei ik wat meer eenzaam dan voorheen.…