Alle inzendingen over Emiel

----------------------------------- Deze hartenkreet draag ik op aan Emiel Roemer van de SP!…

Wij hebben ook zoiets in Nederland, hier heet dat wezen Emiel Ratelband.…

Met Job, Emiel, Jolande en André En houdt u de affiches in de gaten Tot woensdag zijn ze nog in álle staten.…

Het hoofdbestuur van Leefbaar Nederland Heeft onverwachts toch wel heel vreemd beslist De keuze viel - voor wie het nog niet wist - Op tsjakka-goeroe Emiel Ratelband Ik heb nu best wel meelij met Fred Teeven Zo'n lijsttrekker heeft toch een hondeleven…

Mark kiest altijd weer het eigengerief, bij Emiel telt alleen het collectief en Geert valt als populist door de mand. Houden wij niet echt van dit soort extremen, rest ons de gouden middenweg te nemen!…

in ooit het huis van jouw ouders met twee zusjes en zeven broertjes stond zestig jaar terug jouw wiegje nu vieren wij jouw zestigste jaardag maar bovenal wie jij geworden bent een fijne vent met charme en gratie een man met de ervaring van wijsheid van veel geluk ook naast ongelukken van een grote liefde die verloren ging die jij jou te…

ze neemt de verkeerde deur in het verzamelpand onbedoeld stapt ze de werkplaats van de kistenmaker binnen ze ruikt het zaagsel ziet de houtkrullen en snippers op de grond ze kijkt naar de leesbril op de werkbank ziet op schragen een grafkist in aanbouw onbedoeld barst ze in huilen uit ik moet hier niet zijn snikt ze ik…

Bij wie kunnen we informeren hoe het met Emiel zou gaan ? Als de dames zijn verdwenen, geruisloos of met veel misbaar loop ik vaak op slappe benen, want de stilte drukt zo zwaar.…

(voor Emiel Roemer) Je voorganger wenste ik ooit het premierschap toe, tijdens een lezing van hem, ik ben zijn naam even vergeten, maar je weet wel, die stoere gozer, die in een worstenfabriek gewerkt heeft. Toen hij vroeg wie hem dat toewenste, zweeg ik verlegen. Ik was al bibberend om zo dichtbij hem te zijn.…

Verlangen naar jou is zo groot. Verlangen om met jou door te gaan is zo mooi. Verlangen is te groot om het in woorden uit te drukken. Ik verlang naar je...…

Konings, Kageling en Arjen Keene Geef ik de tijd heel eventjes belet Mijn hersenraderwerk wordt stilgezet En de poëet in mij moet even wenen Ooit nemen namen hopelijk een keer Op 't puntje van mijn tong of in mijn geest Al is er nu geen dichter die hen leest Ja zelfs van Hettema hoor ik niets meer Waar zijn ze heen gegaan, Emiel…

Als ze zwemt duwt ze heel de wereld van haar weg wereld van zorgen…

In rood, grotesk halfduister gevangen, een verdronken metamorfose, vechtend en rollend in patronen van onderaards geluid Deze warme holte, als een slangenhuid om mij gegroeid, een microcosmisch perpetuum mobile, immer krimpend, als was ik in de poten van een logge reus, sterk en onbehouden Wachtend op de dag dat mijn vrees een weg baant…

dit zijn is het bindend pact de speling der natuur het vel strak op het frame van bestaan dat trekt met ‘t krullen van tijd mijn huid slinkt en krimpt mijn kim daalt neder verstrijkt tot avonduur bochel schaduw verzwindend het tafereel zo is mijn verschijnen versneden naar binnen het moment kromt naar willekeur de kruin uit zichzelf naar…

Dit velijn is het zijn het blakende blank braakt de leegte je kan er alleen nog een streep onder trekken maar je wist niet dat alles eronder verdrinkt omdat je de einder van de zee getrokken hebt wat rest is een paar rondjes schetsen ten teken dat wij bar eiland zijn en de overzet achteraf…

Het verschil met de mens zoals d’ eerste Adam een gekende uit de eerste volksboomstam men weet van de fruitboom zijn rotte vruchten komen nieuwe boomstammen priemend zich luchten Ik strooi met rotte vruchten maar ’t kletst tegen 't macadam Zie ook ’t verschil met de fruitboom voorwaar het is gooien met rotte vruchten dwang tot routine zelfs…

De aarde draait zich soezend op de warme schoot van de zon loeiende wellust breekt aan met het gloren de gloeiende trilling schuift de horizon open ontsluimerende vingers ochtendlicht haken de voile van de bloembedden los een lelie pronkt met haar ontluikende decolleté loom en gedwee slaat zij haar jurkje open op haar volle rode…

In alles zit de stelligheid maar zelden laat de gestalte zich ontwaren Zo ook de wind die jaagt tot het waait en de dood met takken uit de kruinen slaat Zo ook zou het afdichten van holte moeten zijn tot het beurse uit de lippen valt ietwat van vergankelijkheid verketterd is wankel terend op slechts een paar schimmige woorden met enig voortbrengsel…

Poëzie is het oud abattoir dat het vlees van de onslachtbaren snijdt het Absolute in de vleesmolen draait de slachter die ontwijdt een oor afsnijdt er een paar onzegbaarheden in prevelt uit ranzigheid zijn mond in kiepert op de verspreking sjiekt waarna hij enige eeuwigheid schendt worst voorschotelt in kerstboomschelletjes een variatie op…

’t Is de kunst die verstaat niet jij en ik kunsthuizen die champignons worden het zeer gestileerd kunnen zwammen in de niches tot zelfs de sporen ontsporen in de lamellen zoals de Hoet van Jan maar dan in vakjes het mycelium van een andere nieuwe gedachte die nog geen hoeken heeft gekregen…

Het steekspel tussen man en vrouw slaat om en raakt in een week schepsel…

De ijdelheid ligt magnetisch op het aambeeld van zelfreflectie…

Zonder perspectief als regen zijwaarts valt met doorweekte vellen…

Lente is opnieuw ter wereld komen met een slag van de klepel galmend uit het zenit de trilling die je moleculen herschikt je lichaam uit zijn schamperheid schudt En hoe honend bijna de zon schelms schaamteloos ligt te bronsklokken uitdagend op haar zij rolt ze weergalmt en weergalmt de lokroep je kunt nog net een kukelekuu onderdrukken…

Iedere dag sta ik op ga aan het werk Werken en werken werken tot ik slaap geen besef van tijd verveling of vertwijfeling en bovenal de deugd van het moe zijn Op een dag sta ik op en zou het zomaar Zondag kunnen zijn op die dag ga ik buiten werken in de zon niettegenstaande ik geen deugpronker ben…

De keukenkraanboog en kotste helder water De man leunde achterover en nam zijn bril af in een poging te ontzien wat hij net gezien had ‘Wel alle, dat kan toch niet!’ Hij verstijfde en werd roerloos in een poging te ontzeggen wat hij net gezegd had Hij zette zijn bril weer op tegenwoordigheid van geest…

In godsnaam waarom hebben we geen betere hersens gekregen…

sinds jaren spaar ik wat ruimte maar eigenlijk is ’t nogal benepen in vakjes mijn tong zakt soms naar mijn hart likt het en haalt het bezinksel naar boven met het achterste van de tong obsceen over alle vakjes heen een quasi teveel aan ruimte spuiend …

Tegenwoordig liggen de verbindingstekens weerloos open veel wind tussen de passanten gezichten onder een witte ijslaag dat vriest dat kraakt bewegingsloos de tongen kapot taalkundigen die zwaluw worden en hun winterpak aantrekken Het kwijnt en rot traag aan de nerven van de woorden huizen worden vergeten takken tot blad straten tot…

Gods naam misbruiken, is net zo erg als het doden. Van een lief, klein kuiken, bij het tegengaan van de tien geboden…