Alle inzendingen over Fado

Een fado meeslepend en zacht als een heimwee naar een voorbije nacht. Een zeurend leven in gevoel; onbestemd en zonder doel. De voortlevende geest die de tekens van de saudade leest.…

Zij kermt aan haar keten De schakels van roest Als een hond in zijn hok En sleept de zonde mee Het struikelblok Met geheven kin hurkt ze in slijk Zweren op de dij Een vernestelde lok Ze huilt en huivert blij Zij wil los De huig is een gloeiende klepel De stem een windorgel in het deurgat Pulp en zaagsel kleven aan de tong Zij…

als een klaagzang draagt het lied weemoedig door steegjes waar dagen slijten…

Als de klanken van de contrabas kleurt de hemel laag in duisterpaars, omringde wolken donkergoud van toon houden de ondergaande zon gevangen, die fel natrilt , een ijle vioolstreek. Op halve maat verdwijnt het licht achter de horizon, en brengt verlangen om gedachteloos te zweven naar de nacht.…

Zij zingen samen zingen zij hij zingt zij zingt de fado gebroken harmonie van liefde.…

Ze hing haar weemoed aan de wand zodat de gasten kunnen zien waar hij voor stond er staan alleen nog lege stoelen en guitarras zonder klank dwaalt zijn geest er bovendien zijn gezang is er verstomd hij nam de Fado met zich mee over de kolkende zee nog steeds stelt ze de vraag schreiend aan de Taag: waarom ging je toch alleen we zijn…

Ben ik traag omdat ik droef ben, Alles vergeefs vind en veil Op aarde geen hogere behoefte ken Dan wat schaduw onder een zonnezeil? Of ben ik droef omdat ik traag ben, Nooit de wijde wereld inga, Alleen Lisboa van bij de Taag ken, En ook daar voor niemand besta, Liever doelloos in donkere stegen Van de armoedige Mouraria loop…

Soms verlaten vergeefs roepend na een enge droom stil liggen huilen onwetend of ik hard genoeg roep mijn stem niet gesmoord in stil liggen huilen Het is een stempel van verlangen naar geborgenheid in een veilige schoot een stempel in mijn ziel, mijn fado zonder weemoed…

Zonder randen, zonder bodem, ben ik vederlicht. ..met mijn ogen dicht, vlieg ik in het ledige, met mijn vleugels van devotie, diep in mijn emotie, zonder voorbestemde route. Zonder randen, zonder bodem, ben ik vederlicht.…

als bij een fado de zoete klacht over het noodlot onbestendig het verlangen naar een tijd van zonneschijn in blijde harten... nu de nachten het geluk verduisteren rest slechts het luisteren naar een lied van weleer…

je laat je gitaar huilen je laat je snaren dansen je stem zingt emoties vanuit je hart klanken puur rauw wonder zacht jij gitarist jij en jouw fado en ik geniet met gesloten ogen…

Haasje overspelen en ontdekken dat er verschillen zijn, wie de haas en wie de over Christina Branco zingt een fado Er klinkt gedruis van buiten terwijl gaslicht sterker wordt in juni valt hagel op koepelruiten…

geen fado geen tango geen fandango meer voor deze oude danser maar schipbreuk lijden wrakhout worden in de wervelende weemoed van wellicht onze laatste storm verzinken terechtkomen thuiskomen in de donkere diepten van jouw saudade-land…

de miezerige zomeravond leent zich niet om overnacht het uit te zingen zoals de fado het verdriet het lukt me, jammerlijk genoeg, ook niet de honger uit mijn lijf te schreeuwen wanneer iedereen als jij, nog meegeniet dit wordt dus weer opnieuw een mager liefdeslied…

Mijn haren wapperen in de wind al rennend door het zand fado klinkt in mijn oren Metershoge golven al rollend op het strand fascinatie is geboren Mooie beelden ademloos herbeleven flashback verschijnt Mijmerend over het verleden aankomend bij het heden floers verdwijnt...…

de steden om ons heen verdwijnen niemand verstaat haar taal maar elk woord wordt voor waar aangenomen zij rilt maar wij hebben heb het koud en dromen van een zomers briesje de straten om ons heen verdwijnen warme klanken zo groen als zwarte olijven en zo rood als port van de contrabas ik verdwijn langzaam en los op in jou o fado…

Gevangen tussen ijle hoop en vrees Waar Europese macht de kelen dicht knijpt De crisis als een bosbrand om zich heen grijpt Leeft middenin het vuur: de Portugees Een ober in Coimbra telt de flessen Van zeven dronken Fado-zangeressen…

als kind, al vol verwondering groeide hij tussen telers op doorploegde woorden en ideeën niets was vanzelfsprekend steeds op zoek naar samenhangen zwalkte hij, een ware zoeker achter zijn grote woordenstroom een onzekere man ik zie je gaan voorbij de tijd op klanken van een Fado…

Er was onder mijn hersenpan Geen schuld die me bezwaarde - Ik kende niet de fado van De laatste mens op aarde - Ik was een doodgelukkig kind - Er waren kinderen als ik - Ik waaide mee op elke wind En had dezelfde schrik.…

jij sleept me mee in al jouw triest naar de kade van weemoed waar het sterven steunt het o zo wankel gaan door en door getransponeerd naar mijn ziel die tussen de snaren hangt ik hoor je tonen drijven over de tranen van de Taag en tussen de voegen van Alfama waarin ik mijn eigen Fado huil…

Alfama warrelt ons als een labyrint omlaag waar de stad langs de Taag stroomt de rivier staat stil op dit uur van de droevigen in de verte het geluid van de wegstervende fado hij, hij troont daar boven verbronst op het terras voor á Brasileira en laat zijn zangen bij voorkeur meestromen onder een deken van duisternis tot over…

verlaten zielen dwalen door het rietland - woorden ontregeld de wandelende tijd gemeten in jaren drank en geschriften ook bredero dood voorbij voorbij voorgoed voorbij een spook in zijn hemd het hof van fado een sluier over verdriet portugese wijn dennen in het bos ongemerkt gaat de herfst in winter over…

Terwijl toeter en drankorgel spelen zingt Remi een fado in droevig mineur en de anderen spoelen de kelen. Ene Mimi neemt sisi maar wel met een tic. 'Lalala' lalt ze tussen de slokken. Nu pakt ze d'r sleutels. Terug in d'r blik zit ze toonladderzat met de brokken.…

als ganzen boven 't taaie veen in tomeloze vlucht of glinster van het zonlicht op het dreigend zwarte water zo min kan ik nog hechten aan dat wat mij beweegt langs de immer saaie snelweg als in een flits de heidevelden en o, het late zomers zandpad dat ons het vrijen geeft de melodie die niet beklijven kan verlangen in een fado die…

De vrouw die in mij woont kijkt uit het raam van een stil huis en laaft zich aan de fado de weemoed van de cello het vuur van de gitaar de waaierende zang minstens één vergeefse liefde kent ze, een val die haar deed wankelen en misschien een vijand in haar vlees mooier is ze dan haar leven zachter haar strelen dan haar handen dieper…

Als een violist die met geloken ogen zijn melodie laat suizelen, zo zacht streelt de wind het bedauwde gras. Aardse geuren kruidig gevormd, kronkelen omhoog langs ontluikende bloem omzich te vermengen met lange zilverwitte zonnestralen, die door de morgen schemer, de dag doet ontwaken.…

thuis is daar waar liefde de deur opent en rust zich nestelt in een oude stoel waar geluk dwarrelt als gouden stofjes in een zonnebaan en het oude schilderij verlicht waar geuren van lavendel en roos zich vermengen en gastvrij binnen komen door het open raam thuis is daar waar tevredenheid de gordijnen sluit een vrije vertaling…

werpt mij op de Praça do Comércio als een offer op het altaar van de Taag zij spreidt haar zwarte kleed over mijn schokkend lichaam uit haar stem heft aan in schoon gezang en kerft als vlijmscherp mes de fado in het hart saudade en genade haar adem streelt en fluistert; jij wilde toch zo graag?…

Er was een kind, dat niemand wilde - of wel wilde, maar niet hebben kon, en dat daarom een vlucht verzon, wanneer men krijste, schreeuwde, gilde. De kleine kinderblik verkilde, paste zich aan, kameleon, vervloekte zwijgend toen de zon. De kinderlach verdween, verstilde. Daar niemand om die kleine gaf, - want druk met eigen somberheid -…

hoe dikwijls zocht ik niet vergeefs naar klank en kleur maar vond ik slechts verkeerde woorden hadden wij maar fado in ons land dan kon ik mijn gevoel vertolken en schrijven over donkere wolken van opklaring en zonneschijn maar calvinisten zoals wij kiezen uit de grijze brij die in de pappot staat te gisten bij toeval tref ik soms…