Netgedichten

netgedicht (nr. 76.212):

O Fado

gecontroleerde wanhoop knijpt de kelen dicht
plakt ons tegen onze stoelen
ze haalt uit en we huilen
de wereld om ons heen verdwijnt

zwoele wind zingt haar hart aan diggelen
als elfenstof verspreiden de deeltjes door de ruimte
als sponzen absorberen we elke emotie
de steden om ons heen verdwijnen

niemand verstaat haar taal maar elk
woord wordt voor waar aangenomen
zij rilt maar wij hebben heb het koud en
dromen van een zomers briesje
de straten om ons heen verdwijnen

warme klanken zo groen als zwarte
olijven en zo rood als port van de contrabas
ik verdwijn langzaam en los op in jou
o fado -
ik heb honger

Zie ook: https://www.itsallaboutstories.nl

Schrijver: Ilse Boekestijn
14 januari 2022

info

itsallaboutstories.nl

Geplaatst in de categorie: muziek

Fado;

muziek;

4.0 met 3 stemmen

117

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:: K.Bladzij
Datum:: 26 januari 2022; Gezongen ellende maakt altijd indruk.
Maar ebt gauw weg als de toehoorder,
de lezer van reden en achtergrond
verstoken blijft.
Nee, de dichter krijgt honger.
Hoe raakt hij alle emoties kwijt...

Naam:: Ilse Boekestijn
Datum:: 16 januari 2022; :-) Dat is fijn, dank

Naam:: Catherine Boone
Datum:: 15 januari 2022; Wanneer ik dit prachtig gedicht lees, doet me deze automatisch denken aan Madredeus. Vriendelijke groet Catherine alias CB hier

Geef je reactie op deze inzending: