Alle inzendingen over Gevouwen Zakdoek

zakdoek altijd op tijd om tranen te drogen…

achter de woorden kan ik huilen zoeken tranen een gezicht achter de tranen kan ik schuilen vinden woorden een gedicht zonder zakdoek wil ik huilen wordt misschien de schrille schreeuw gehoord worden tranen voor ze stromen niet in stil verdriet gesmoord…

de stijfgesteven zakdoek even tegen je neus en oog houden het hoofd buigen stram knikje tijdens de rondgang een cent offeren getroffen naar het prentje kijken diep zuchten de verwanten toeknikken kuchen kijken wie er achter je zit en op je horloge in rij naar buiten schuifelen en dan de koffie als après-vie…

In vervagend avondlicht zag ik een bloem de bladeren vlijen rond het hart voor zij haar hoofd boog in de nacht ik zag d’r dromen drijven op de wind en huilde toen haar morgen niet meer kwam stil heb ik haar naar zee gebracht en aan de golven toevertrouwd biddend dat de oneindigheid haar blaadjes weer ontvouwt…

Wanneer stilte geen laatste woorden meer brengt en gordijnen sluit voetstappen op de donkere traptreden het duister inhalen dan vouwen handen zich samen onbereikbaar voor een nieuwe morgen…

geest waart rond langs vreemde kamers, passeer de mensen die ik kende, hun verleden getekend op onverlichte muren, daar hangt nu een leeg raamwerk,waarin een favoriete droom werd ingelijst, sta ik op dezelfde vloer, alsof ik hem zelf heb opgeborgen in een kist, die men in de grond liet zakken, dat moment draaide knopen in de zakdoek…

Gehuilde tranen worden gevangen in de zakdoek van de nacht…

Poëtische bui Zakdoek gepakt Bui voorbij…

knoop in haar zakdoek  waarom was dat ook alweer nu knoop in haar maag…

De stad een zakdoek vertrapt bevuild duiven vreten bomen vluchten trams haken luidruchtig in de groeven van de stad in de supermarkt de hoeren op halfverminkte pumps ochtendmannen verramsjen de ochtend kinderen stuiteren weg de stad een zakdoek niet opgeraapt de stad ------------------------ uit: 'Glazen Jas', 2007.…

Met tedere fijnschrijverij tracht ik haar traan te wissen ik weet dat ze daar op wacht ik kan me niet vergissen Zij laat haar tranen gretig door al mijn woorden deppen zolang ik haar niet stoor met een woord als ‘fierljeppen’ Dan lijdt mijn zender een verlies haar antenne ontvangt niet in het Fries.…

Kussensloop als zakdoek voor verdriet. Dekbed vergeet, eettafel niet.…

Het kriebelen van een dagpauwoog in een bol gevouwen handen...…

Als troost heb ik momenteel niet méér dan een zakdoek. Daarmee wis ik een traan en wens dat 't maar tijdelijk is.…

jouw ogen weerspiegelen mijn tranen we delen één zakdoek en deppen elkaars verdriet…

Een vuurvliegje dat haar stem niet kan laten horen, de schelpen en de gangen van de oren blijven verschoond van stilte en geluid, de vleugeltjes dicht gevouwen, mondje zichtbaar zonder klank.…

Als de cynici huilen konden en de optimisten dit verstonden, dan komen zakdoeken op de bon en moeten tranen drogen in de bron.…

gevouwen handen kalm om het papier waarmee je de pijn zacht omwikkelde…

Mijn handen gevouwen Rond mijn gezwollen buik Je antwoordt met Een zacht bewegen Als bloesem in Een lentestruik…

Zijn lippen zijn omlaag gevouwen. Zijn denken is van bordkarton.…

het snot zit vast! snuiten, snuiven, snoeteren cleenex in de neus ploeteren ongemakkelijk, wat een last!…

Zó, als je een kind een zakdoek geeft, Dan knoopt het er een kop aan; Als de slippers dan lange kleren zijn, Heeft 't kindje d'r een pop aan. Dat kind doet best, al wou jij wel, Dat het een and're keus dee, En zijn zakdoek als 'n groot mens gebruikt Zo’n mens snuit er zijn neus mee.…

dwarrelvogels verdwaalde kogels Verdorste glazen suizende bollen lekkende vaten draaiende kolken Emmers vol tranen handen van spijt dansende schimmen breekbare lijn Donkere stegen verlichte paden sterrenwachters hemeldragers Wegen en velden zwervers en helden zonnevlechters schaduwvechters Heldenmoed vergoten bloed knoop in de zakdoek…

Twee gevouwen handen, Liggend in haar schoot, Een stil gebed. Twee handen op haar schouders, Troost. Samen bidden, Verwerken. Samen leven, Naar de dood.…

in de kiezeltuin bleven verkreukeld op de grond davidssterren liggen de dromenman verborg ze nooit 's avonds voor het slapengaan noemde hij al hun namen bracht de punten naar zijn mond maar altijd kwam in elke nacht prikkeldraad terug rond zijn hart de man vlocht naaldgras door hun haren herdacht het lichaam dat geen meisje werd…

‘lingerie wulps in de vouw man ben je maf wuft zacht gezegd uitgebluft?’ getogen naar Madame Souzie van de Bonbonnetrie die zei ga naar de Keyzerley voor de koketteur connaisseur van alles wat vast maar ook los zit bij de koketterie verwees men door naar de lingetterie expertise vóór achter maar ook voor vóór aldaar sprak de…

Met handen gevouwen, gaf ik het aan ik voelde me niet meer alleen staan. Veilig verbonden, gesterkt door hem zei mijn stem eindelijk alle nodige woorden, vloeiend zonder rem. Het moet zo zijn, het moet zo gaan en enkel hij weet, voor wie dit ooit, terecht zal staan.…

voor een heiligdom bidden tot ik vleugels krijg het is verlichtend…

Je voorhoofd in vieren gestreken, gevouwen, gerimpeld, geplooid. Wanhoop, verbeelding, berusting, overleving. Een kwart negatief van je spiegelbeeld ben je niet zelf.…

er moet een wereld van verloren dingen zijn waarin een handschoen, inderhaast vergeten, het aanlegt met een oude krant, een sjaal, een zakdoek of een kam. de handschoen mist de hand niet meer, de zakdoek hoeft geen jammernis, en zelfs de sjaal taalt niet naar warmte van kindermeiden en van moeders. - al wat verloren is, is samenhorig.…