Alle inzendingen over Graf hopper

En weer schrijft leven haar laatste uren waarom vraagt nu nooit iemand aan mij of de dood gewoon zo maar even van pas komt atv dagen, snipper- noch vakantiedagen en nog steeds geen vrije uren, gekist en wel piep je er genageld tussenuit denk nu toch ook eens een keer aan al die keukenrollen moet ik verdorie alweer naar de super…

Het zit wethouder Dekker weer niet mee Ze blies te hoog van de Martinitoren En ziet haar tramproject toch nog ontsporen Maar Karin broedt reeds op een nieuw idee Groen en goedkoper...ja ze weet het al Met deze Hopper kom je overal…

De Amerikaanse droom doorprikt Uit de eenvoud van zijn wieg gekropen Kneedt hij een eigen stijl Weekt zich los Stroomopwaarts klimmend Toont hij de schaduwkant van wildgroei Het lege huis spiegelt verveling Herkenbaar en genant In dunne gelijke lagen aangebracht De mens afgezonderd in een hotelkamer Niet meer dan een ding in de ruimte…

het kon gebeuren je werd door een fascinerende foto op het verkeerde been gezet zoals bij deze foto begin jaren zestig in de hal van Rotterdam CS toch had het ook zomaar een schilderij van Edward Hopper kunnen zijn een puur stukje realisme dat wij van hem kennen van pakweg begin zestiger jaren doch fraai gevangen in de lens van…

de blauwe nacht zwijgzaam en stil nachtuilen dier en avondmens een nachtelijk kantoor je kunt niet binnenkomen er is geen deur tankstation aan het einde van een snelweg het huis in de buurt van de spoorweg in de ochtendzon zit zij op het bed staart naar buiten wat gebeurt er als je alleen bent in een stilgevallen stad…

hij is niet van de wereld de wereld is niet van hem in stilte tuurt hij binnen naar het landschap daar buiten alleen hij ziet wat hij ziet geen zon of kunstlicht zichtbaar leegte is het ongemak het begin van een verhaal…

Jim ik stapte in bij Port d'Orléans Alles was anders ik was ouder geworden met jouw woorden onder m'n schouders verbergen nog steeds vleugels in wording Le père Lachaise een zonnige dag tot de volgende regen valt Lieve Jimmi rust zacht…

Denk ik aan jou dan lig je niet in de natte klei Van een kerkhof in Monaghan; ik zie hoe jij In een laan tussen de populieren loopt Op weg naar het station, of blij Naar de tweede mis op een zomerse zondag – Je komt me tegen en je zegt: ‘Vergeet niet voor het vee te zorgen !!!…

. ------------------------------------------------------- uit: 'Hopper's Holland' 1973…

. ------------------------------------------------------------- Uit 'Hopper's Holland' (1974) van N. Scheepmaker (1930-1990)…

Toen de geleerde diep onder het gras Een graf ontdekt had bij Jerusalem Was het meteen al duidelijk voor hem Dat dit de rustplaats van Herodes was. Dat leidde hij als bijbelkenner af Uit het nabije kindermassagraf.…

Ging met mijn vriendin mee naar haar vaders graf Na vijftien jaar nog steeds een enorm gemis Wat heeft ze allemaal niet moeten missen Het graf was niet zijn doel Zo had hij het voor haar niet bedoeld Zag het verdriet dat haar ogen vulden met tranen Keek in het rond hoeveel vaders hier niet lagen Alles zo koud als marmer De rillingen glijden…

Staand bij je graf denk ik na over het mysterie van de dood jouw leven was nog niet af herinneringen komen boven als ik de film afdraai in m'n hoofd van jouw sterven vullen tranen m'n ogen die even m'n zijn verdooft staand bij je graf de bomen kaal voor de zevende keer tijd vliegt voorbij maar het gemis is er telkens weer want je…

Wacht op mij Had je dat gedaan Dan was ik er geweest En had jij niet aan mijn graf gestaan…

in de schaduw van ouderdom probeerde hij zich overeind te houden maar zijn hoofdrol was gespeeld in de tongval van poëzie zwegen zijn woorden en bleven hangen in het archief van zijn brein zijn schrijven zal natrillen in verscholen beroering van zijn graf waar poëzie zal regenen in samen gewaaide dauwdruppels in een oneindig verlangen…

op je graf plaats ik een pompoen met waxinelichtje ik drink met jou op leven en dood scheiding is nu ijl ik neem een slok de andere giet ik uit op de aarde…

we rijden langs het huis waar eens mijn ouders woonden het bos is uitgedund de bloemen zijn verdwenen het voelt daar kaal en koud alles is wit gemaakt van binnen en van buiten als een gepleisterd graf zelfs de auto voor de deur is wit, met zwarte bekleding…

eeuwen oud, bomen omzomen het graf de dood heeft mij mijn leven ontnomen voor straf geen woorden vuil daar lig ik dan ongerijmd…

De klok telt ons leven af Kunnen we ontsnappen aan het graf in een wereld zónder tijd?…

met een bloedend harte Ging ik u geleiden naar het graf, En de traan der kinderlijke smarte Gleed mij telkens van de wangen af; 't Viel mij bang, toen ik de kist zag zinken, Die uw stoflijk overschot bewaart, En de doffe nagalm hoorde klinken Van de daarop neergeworpen aard'.…

Roep me als je verstijft Roep me als je mond niet meer sluit en ik zal wenen in m’n graf voor de goede vrouw die ik geen liefde gaf…

Ik wist dat mijn galopperende hart nooit jouw hinnikende wolken kan inhalen zoals ik weet dat deze vers het graf is van een doodgeboren en verzwegen liefde, het graf in het graf...…

Leg geen bloemen aan mijn graf laat niet je tranen op het marmer neer Ik ben gekomen en weer heengegaan maar dáár, nee daar ben ik niet meer…

ik lees het marmer vandaag eerst zonder tranen zie het onkruid - nu…

Dit is haar graf, onder de jonge linden vergaan haar handen en haar zachte ogen. moet men geloven dat wie haar beminden haar eens hervinden en herkennen mogen?…

Waarom ben ik gekomen ben ik naar je toe gegaan terwijl je voor altijd ligt te dromen bleek je lichtje nog steeds aan 'k heb de dood op schoot genomen haar gekoesterd en gewiegd vliegensvlug was zij verdwenen zie hoe schone schijn bedriegt links van mij zat 'n vlinder met de kleuren oranje zwart mooi te pronken als geen ander draag…

. -------------------------------------------------------------------- uit: Het graf (1793), het begin van de ‘Vierde Zang’.…

Door dezelfde bomen suist nog steeds dezelfde wind. Het is de gelijke regen die ruist over eendere daken. Het is het oude verlangen dat geen overkant vindt. Snel gaan regen en wind voor eeuwig over ons beider namen. Ze vervagen. Ik wil je weer begraven onder bloemen eer niemand, niemand ons meer vindt.…

hoor dan, de wind huist in de bomen, onbesuisd speelt ze de bladeren op een kleurrijk hoopje waar kindervoeten vrolijk verder met hen dansen in het park de mensen meestal op hun eigen kluitje met verhalen vol herinneringen aan al die hen reeds voorgingen in waarnaartoe iedereen ooit eens zijn weg zal moeten gaan de laatste dag van oktober…

stromen zijn als wilde rivieren tranen vinden warme wangen alle onrust in een nacht gevangen er is een weg naar nergens een ontsnapping in niemandsland bij het hek waar zijn slaap een stille droom hervat dwalen zijn sobere gedachten naar een liefde uit het verleden uitgeput met de fles in zijn handen legt hij de witte rozen op jouw graf…