Alle inzendingen over Ik zou nog eenmaal willen

Ik zou je nog eenmaal willen spreken, nog zoveel met je delen. Ik zou je nog eenmaal willen danken, al dat moois, zoveel fraais. Ik zou je nog eenmaal willen tonen, diepe spijt voor je pijn.…

Ik zou nog eenmaal willen smeken, voor ik achterover in de leegte val, sterf… en mezelf verlies. Ik ruik de adem van de dood, de verlosser van mijn levensboeien, die mijn vuur nu doven gaat.…

Opmerking: een WK dat wordt gespeeld op de graven van zowel stadionbouwers als aanleggers van infrastructuur die tijdens hun werkzaamheden in het kader van het WK-Voetbal het leven hebben gelaten, hun geliefden rouwend achterlatend...! >>><<< Natuurlijk moet het WK niet gespeeld Hoor de weduwe met kinderen klagen Slechts Qatarese sjeiks met…

Het kan nog van drummen komen, van heerlijk roffelen, van geweldig tekeer gaan op gespannen vellen, terwijl snaren stevig reflecteren. Ja zeker, van trommels komt geluid, durend slaan stokken heftig neer, een lieve lust maakt klappen hard, zin in leven ktijgt in ritme weerklank. Ik zoek nog ruimte, ruimte voor herrie, waar ik drummen…

De fantasie waarin ik zwelg, die ik als een troostende deken om me heen weet te wikkelen, mag geen werkelijkheid worden, want hoe moet de werkelijkheid mijn fantasie dan nog prikkelen?…

Wie het bijlegt belegt in 't leven wordt niet belegen krijgt diepere lagen die er niet om liegen laat het leven weer lachen!…

Ik zou de verhalen van gevangenissen en paleizen, internaten en kerken, bordelen en parlement wel eens willen horen. En van alle huizen waar ik zelf ooit woonde. Of die van het beroemdste huis ter wereld, dat witte, waar de machtigste man van Amerika slaapt en doucht, luncht en dineert. Dat huis, discreet en ligt geen tip van de sluier.…

Nog éénmaal zou ik over deze wereld willen vliegen om de gouden halmen te zien wuiven in mijn laagland aan de zee. Nog éénmaal zou ik de witte zeilen willen ontwaren, scherend over het Pruisisch blauw satijn om, gezeten op die getaande duinen de gouden zon langzaam weg te zien gaan.…

Nog eenmaal samen aan het aanrecht staan en genieten van alle geuren Nog eenmaal gearmd de bossen in en samen er weer uitlopen Nog eenmaal in de badkamer terwijl jij in bed op me wacht Nog eenmaal midden in de nacht naar muziek en naar jou luisteren Nog eenmaal zou ik je willen strelen en je liefde voelen…

ze was er al zo vaak als kind, als moeder duwde ze haar koters voort op wielen wiegend nog eenmaal duwt ze haar lijf zwoegend handvatten naar de kinderboerderij ze aait een lammetje maar haar kinderen zijn er niet meer bij…

Oranjeboom als ik aan Oranjeboom denk denk ik niet aan bier, denk ik aan die straat de Oranjeboomstraat op Rotterdam-Zuid in de wijk Feijenoord een hele lange, lange straat, waar ik af en toe al ’n snoepje pakte, pikte uit het snoepzakje voor die dag, waarvan ik er 30 had mogen samenstellen bij Jamin op de Rosestraat samen met mijn vader en…

lees de stilte van het witte blad niet bezwaard met woorden lees zijn luchtige leegte lees zijn niets lees zijn alles gedicht zonder woorden het lichtste gedicht…

Ik ben op zoek naar mezelf en ik ben zo moeilijk te vinden. Het is zo frustrerend. Ik kan me er zo over opwinden. Waar is mijn eigen ik? Ik ben niet wie ik ben. Hoe verander ik dit toch? Anderen kennen me niet zoals ik mezelf ken. Ik zou het zo graag laten zien. Ik zou hier zo graag over praten maar hoe begin ik erover, want niemand heeft…

Als het leven je ontglipt en de dood is zo dichtbij dan verdwijnt de woede en voel je je vrij De strijd is gestreden je hebt je best gedaan de pijn zou verdwijnen je wist dat je moest gaan……

ik wil je opsluiten in de omhelzing van m'n armen ik wil je vastpakken om nooit meer los te laten maar ergens diep vanbinnen weet ik dat het niet kan niet jij en ik wel jij wel ik niet wij…

Daar zat ze, daar, op de koude grond. Zo koud door de zon die, daar niet meer leek te schijnen. Ze wachtte daar, daar, op de koude grond. Ze wachtte, tot iemand haar halen komen zou. Zij wachtte daar, maar het leek of niemand, ooit meer zou komen dagen. Gegrepen, gegrepen door die vreselijke kou, die vreselijke kou van de oorlog.…

Wat gebroken is kan je lijmen Dan heelt het nog misschien Maar het wordt nooit meer zoals vroeger Want de barsten blijf je zien…

Een klein woordje met zo'n groot effect. Een stom woordje doet je huilen van schrik. Een woordje van 6 letters groot. Voor de één een scheldwoord, voor de ander de dood...…

Ik ben wie ik ben maar weinigen weten mij te doorgronden. Denk maar rare dingen over mij, want of je het nu echt denkt of niet, ik denk toch altijd dat jij het denkt. Zeggen wat ik denk, daar heb ik geen aanleg voor. Zeggen wat anderen denken, daar ben ik dan weer een talent in. Hoewel ik zoveel in mijn mars heb, en toch zelf kan denken…

Negeren, negeren, negeren... tot haar hersens exploderen! Kan een man een vrouw erger kwetsen, dan haar ziel te bezeren en haar daarna stráál te negeren? Vertel het mij maar ...…

Iedere dag moet zij zichzelf bijeenrapen. Moed verzamelen en zichzelf toespreken dat dít het gevolg is van haar keuzes. Accepteren hoe ánderen het ervaren; als een moeder haar pubers "achterlaat", op de plaats die hun thuis is en zichzelf losweekt uit hun dagelijks leven... Mensen zouden eens voorzichtig moeten kunnen kijken…

De huid drukt door de naald als een afgespleten plint die toch weer tegen de muur vol gaten aan wordt getyft, losgeslagen met momenten en streken van kwasten en granaten. Het vallen is als een ballingschap, als een tegen bezetenheid verbrand lijk en als de druk die stijgt tot voldoening en verwerping op het vlot van de afgunst. De ziekte…

Een stem roept dat ik zo dadelijk zal arriveren waar ik moet zijn. Enkele pendelaars staan al minutenlang in het deurgat. Anderen springen pas de laatste seconde recht. Het zegt vast iets over hun karakter. Weer zet de trein zich in gang. Een reclame voor een nieuw parfum flitst voorbij en even later zie ik de minder luxueuze achtertuintjes…

Wie liefheeft zal verliezen Wie verliest zal treuren Wie treurt zal beseffen Wie beseft zal vragen Wie vraagt zal denken Wie denkt zal onthouden Wie onthoudt zal vergeten Wie vergeet zal liefhebben…

Ik schrijf hier een steun voor het nieuwe jaar. Wie ziek is, wens ik gezondheid. Wie opgebrand is: weer vuur Wie platligt: weer veerkracht. Wie alles beter weet: twijfel. Wie de moed dreigt te verliezen: hoop. Wie kou lijdt: Warmte. Wie triest is: troost. Wie dwaalt: het licht. Wie zoekt: de vondst Wie schrijft: de ijver Ik zie iedereen…

Ik ken hem van dat lied met ‘hinde lopen’, En van z’n conferences op tv, Tot dit seizoen ging hij nog op tournee, Op ‘wat hij nog zou willen’ bleef hij hopen. The Phantom, Oliver, Elisabeth, Voor al zijn teksten zeg ik: dank je, Seth!…

Graag leg ik mijn oor te luisteren naar het stille om me heen geloof dat bloemen op de tafel tot me willen spreken ze zijn wel open doch ik kan ze niet verstaan zie nog teveel vervalste kleuren van het leven in de schaduw over de grenzen van het leven die banden van geliefden breekt noem het zielenpijn soms denk ik dat uit zwijgen…

Soms zou 'k een muis willen zijn, zou mensen laten schrikken en me verstoppen in mijn holletje, soms zou 'k een vogel willen zijn, vliegen tot de horizon, ach er zijn nou eenmaal dingen die niet kunnen, maar stel dat het kon? Ik zou je laten schrikken en vervolgens wegvliegen naar de zon!…

Dat dubbele gevoel van aan de ene kant mensen graag willen zien het liefst ook dichtbij en even vasthouden maar aan de andere kant anderen en ook jezelf niet in gevaar willen brengen ja er zijn veel mogelijkheden om toch contact te hebben maar echte aanwezigheid geeft nou eenmaal meer…

Hoog in de bergen is er heel de hemel om -- gelukkig te zijn.…