Alle inzendingen over Kosmische Mysteriën heelal

Een fluistering door ’t tijdloos dal, waar sterren dromen, traag en oud, ontvouwt zich zacht een heilig tal — een oorlog zonder schreeuw, zo koud. De nevel ademt zilverlicht, de leegte zingt haar eigen naam, een schaduw danst, een god herlicht, in stilte gloeit het oerbestaan. Geen mens, geen macht, geen laatste kruin, weet wat die nacht…

onder volle maan heb ik mijn heliotroop in het gras gelegd gebed in bergkristal verzamelt zij de krachten uit heelal het groen en blauw gelaagd met rode vonken in oranje vangt kosmisch licht dit schitterend juweel met energieke lading is alle moeilijkheden net teveel…

Wanneer ik denk aan u, die mij bemint, Bloeien bij ’t eerst ontluikende geluid Mijn schone rijmen naar elkander uit Tot elk geluid zich wonderlijk verbindt. Als bloemenstengels bevende op de wind, Waar ieders bloem zich kronende aan ontsluit, En ’t jong gelaat kust d’andere als zijn bruid – Zo kust elk rijm, dat zich aan ’t ritme ontwindt.…

De horizon Verbloemt in de rook van de stad De zon Verdwijnt als een kostbare schat Het heelal Rijst op in de nacht Een duizendtal Verlicht de donkerte met al hun pracht De anonimiteit Is zo groot als het kosmische domein De kleinheid Maakt ons tot een zandkorrel in de woestijn De schemering Verfoeit de komst van een nieuwe dag…

Twee zielen zweven, gewichtloos en vrij, lichamen dansen het kosmische nabij. Geen boven, geen onder, alleen sterrenlicht, hun omhelzing zweeft als een oneindig gedicht. Adem verstilt in de stilte van ’t heelal, een kus echoot zacht door de ruimtehal.…

In de afgrond van de herhaling wordt de herhaling de afgrond van het her en der herhaalde en ’t herhaalde wordt rot dan bovenop en in het verder herhaalde, waar met nostalgie die er niets toe doet, de mens het ziet als heelal, en wij claimen het als heil maar het zal herhalen slechts de code die het is: kleur en wisseltoon, kosmische mal, waarvoor…

, oh Dieu, zeg ons wat te doen,want wij weten het niet we luisteren het heelal af met onze apparatuur gericht op de hemel die zwijgt behalve wat vaag ruisen van de kosmische achtergrondstraling…

In de stedelijkste straten, achter de stenigste façades, zijn er binnenplaatsen van koestering en kunst, van stilte zelfs, en van alledaagse mysteriën. (Parijs, mei 2010)…

Terug naar de grond Keer ik elke keer weer tot verlossing komt. Heer…

Kosmische stormen trotserend zweven zij die grote ruimte in en vereenzamen. Er valt gelukkig ook te lachen. Lekker ineens verdwijnen in zo'n sympathiek zwart gat: eeuwig geborgen. Maar dan..... Een twee drie supernova hoepla, daar ben ik weer.…

"Badeenden zitten vol bacteriën" Bij zo'n vermelding in de ochtendkrant Staat alles plots toch in een groots verband De wereld zit echt vol mysteriën Dan zie ik heel het Al in zeepsop gaan Ons leven uit een badeendje ontstaan…

In het heelal is altijd wat te doen. Sterren, planeten razen door elkaar en moeten in banen worden geleid. Melkwegstelsels in kaart gebracht en onderhouden, clusters uiteen gerafeld. Altijd druk, altijd druk. En dan die reizigers, altijd hun geliefdes kwijt, altijd weer.…

het heelal of de ruimte eindeloos mooi...…

Het kosmisch oog is alwetend, ziet alles waarom ben ik blind…

Muziekinstrumenten zijn kosmisch. Ontelbare mensen zijn muzikaal. Via stem, viool of grote trom. Bomen ruischen in de wind. Vogels praten graag. Velen zingen.…

Zo kosmisch groot.…

Liefde is groter dan twee mensen: Levenskracht -- een kosmische kracht.…

Haya draait naar rechts De otoya draait naar links Kosmische balans…

'K zag irreëel 't solstitîum-vierend bal: Was jij geen ster, die zalig door 't heelal Een zal'ge droeg, mij donk're, jij glorieuze? Neen, neen, geen ster - Je was een opening In muur van wereld - Was 't herinnering? - Maar 't Zelfde zie 'k nu nog door Betelgeuze.…

Hemelse maaiers maken lange dagen in een uitdijend heelal. Later onderzoekt iets de laag waarin mijn voetstap stil viel, mijn stem zweeg. Het wachten is op kosmisch vuurwerk, speels spektakel, opnieuw begin.…

Je vraagt me zachtjes in de avondschemering of en waarom de mens een dronken ziel heeft volhouden zeg ik maar het keert steeds terug die zwarte mystieke roes bij iedere druppel die ik tot me neem en ik blijf je voorlopig het antwoord schuldig in een landelijke sfeer schenk ik nog eens in onder bewolkte mysteriën wil ik uit jouw…

't Liefste wat ik weet is dichten, Dat is: van de innerlijke gezichten Woorden maken. Die doen ontwaken In andren wat ik zie; — Zodat van vreemd en menig Wij worden vriend en enig: Zielen raken Elkaar en slaken Een zucht, een melodie.…

De velden, bossen, dorp en stad Zijn achter mij: de zee Is voor me en lokt en troost mij wat Van wat mij 't land misdeê. Zij ruist, zij lokt ; zij trekt, zij deint, Zij murmelt: mee, kom mee, En als uw voet op 't land u pijnt Wees dan een golf in zee.…

Er was gedroppel dat zich op mij strooide, Er was een hemel en een hemels weer, En ik genoot en leefde in iedre veer, Verheugd omdat zo schoon heelal mij kooide. Toch wiekte ik traag en wendde en naar mijn ark Richtte ik de koers: van boom op hoge heuvel Plukte ik een twijg en gaf me aan 't venster in.…

Gij zijt mijn Heer, mijn Vader en mijn Vriend. Als ik misdreef dan deed ik het door u. Ik die misdreef, die van mijzelve gruw, Ik heb misdrijvend u alleen gediend. Ik die misdreef en die, uw straffen ziend, Staan zal gelijk uw zoon, niet blind, niet schuw, Straf mij en duld dat ik als eenmaal, nu Vóór u zal staan, wel bevend, niet ontvliênd…

Er is geen maat die ik in u niet vind. Gij zijt de berg en gij zijt ook het grein, Gij zijt de aardwoning en het hemelplein, Gij zijt de vader en gij zijt het kind. Ik heb mijn ogen die u zien, maar blind Zie ik u ook: in mij het bloedgedein Is zozeer u als de eindeloze trein Van vormen, die nooit eindt en nooit begint. En 't vormenloze…

Moeder Aarde geeft na 4500 jaren één van haar vele mysteriën prijs. Stenen diep begraven, reuzen lang geslapen, rijzen omhoog uit de peilloze diepte van ons collectieve geheugen, herinneren ons aan oude rituelen, dansen bij volle maan en sterren die de weg wijzen, voor wie er oog voor heeft.…

En zie, in mijn huis zit een wisslaar aan, Midden in mijn mysteriën, als beidt Hij mijne komst: opent de poorten wijd, Strooit lovers, dat mijn voet moog' binnengaan! Wee mij! straks zal mijn levensmoede ziel, Droef als een vlam, die half omsluierd gloort, Rijzen naar waar àl bleke zielen zijn.…

Gezapige bewondering, Voor oppervlakte, Onder de kosmische ruis, Van oorspronkelijkheid.…

Uit jouw stilte plukt leegte grijze bloemen maar in ieder hoofdstuk van jouw armoedig bestaan bezingt een erudiete nachtegaal mysteriën van de duisternacht tot aan de laatste woorden van het verloren boek probeer je uit de waanzinnige droom te ontsnappen maar een onzichtbare hand brengt je terug naar de mystiek die in jouw ziel…