Alle inzendingen over Lichter

Mama, broos en weer klein, alles in u trachtte te zijn, dan wordt het lichter, in oneindig licht ontvouwd.…

Verloochen nooit je afkomst Wees trots op wie je bent Beleef het leven als iets wat Begin noch einde kent…

In het gras een veer een dor blad verlaat de tak ik verlies mijn haar…

M'n kraag hoog De jas dicht Geen betoog Alles ligt Open en bloot Lezend verlicht Alleen het rood Van de kou op je gezicht Er valt geen sneeuw meer Alleen nog hoop Keer op keer Geen koek noch zoop Zo meanderende de winter En het geluid ervan Richting wat verbeelding En nog zo wat dan…

Lichter dan licht dichter dan dit gedicht je zal naderen wens ik mijzelf Sta me niet toe weg te komen met schuilen in zinnen Zij zijn slechts de zomen; een onwennig beginnen van voelen Help me en ik zal je me ontvouwen en loslaten mijn gebroken norm Want wat angst heeft uitgehouwen en gewillig leidde tot mijn vorm mag niet meer…

Het zachte verlangen naar jou is groot, het weegt veel lichter dan de dood een rijk gevulde mand van overvloed, eens lispelende beek baant zich door mijn bloed, als mijn gedachten zich hebben neergevlijd, je blijft de bladwijzer van mijn levens encyclopedie, een onvoltooide symfonie, z’n toon verspreid tot in de onvoorziene eeuwigheid…

De lengte van je bestaan hangt af van je grootte, de tijdsduur van je aanzicht, bepalend voor dat schitterende zachte licht. De lengte van je schijn kan nooit lang genoeg zijn, maar wacht; ik steek je aan, kort zo je bestaan maar geniet met volle teugen van je geflikker je warmte en je kunst om schaduwen te toveren op de wanden…

novemberdagen het wintert in de harten overal mist lichter en lichter de zon kust de mist weg…

Waarom zou je niet spreken over je verdriet leg die jas van zwijgen af het verzwaard je schouders je leeft zo geremd bewandel openbare wegen denk niet dat verdriet alleen bestaat wanneer het wordt verzwegen als daar pijn en zorgen zijn het er al vele jaren is deel gerust in alle eenvoud jouw veelvoud van hetgeen jou al jaren droevig…

hou me even nog heel even hou me nog heel even vast laat me zweven nog even zweven laat me zweven op de tast draag me lichter nog even lichter draag me lichter dan geen één voel me dichter nog even dichter voel me dichter dan voorheen…

Lichter dan licht. Zijn gang was soepel Zijn tred was veerkrachtig Zijn juk was licht Al wat Hij droeg was liefde. En alsmaar deelde Hij daarvan uit. Hij werd lichter dan licht En zo ontsnapte Hij aan de zwaartekracht.…

sluipen streepjes avondstond, woorden die zich in de minne schaarde ging in vlucht van mond tot mond, voorbij te glijden als witte zwanen, ademloos verbeeldt in menig ziel, dor en doof, verstijven we in onze wanen in de onleesbaarheid van ons profiel, zijn de blinden zieners of ben ik een blinde dichter, of weeg ik zwaarder, maakt de last niet lichter…

Al schijnt de dag nog donker En duister van de nacht Er rijst een ochtendgloren Veel mooier dan verwacht Ga mee in dat bewegen Laat het gevecht met rust Het is jou echt tot zegen Wees daarvan bewust Het is het ware licht wat alles lichter maakt tenzij jij zelf anders verkiest en overgave eraan verzaakt…

Het leven leven Is niet altijd makkelijk maar weten dat de ander daarin naast je staat maakt het leven weer lichter Zo kunnen we elkaar een beetje dragen…

Steeds jonger ouder worden, Steeds minder begrijpen. Steeds minder denken. Steeds meer ervaren. Totdat bedoeling weer toevallig wordt. Zoals een eicel die een zaadcel zoekt en weer vindt. Laat ons leven zoals zalmen in oceanen leven en weer terugkeren naar de bron. Sterft daar hun ego? Natuurlijk niet. Sterven is nageboren worden.…

Open steeds verder het wordt lichter de schaduw gaat verdwijnen vrij.…

Leun rustig jouw hoofd vol tranen op mijn schouder -- dan wordt het lichter.…

Doen de bloempjes aan zijn, Liefdevolle plantje in mijn, Eerst zo onpersoonlijk raamkozijn, Mij, mezelf, een fractie meer, Beetje lichter, minder zeer, Licht in mij, een beetje meer?…

nimmer was ik dichter dichter bij jou zoals zonnestralen dansten op de golven van de zee voelde ik me almaar lichter lichter dan ik wou zoals de wolken met me sjansten wilde ik eigenlijk met je mee nimmer was ik dichter dichter bij jou ben ik dankbaar voor 't even samen maar blijf voorlopig nog benee…

ik leun tegen het potlood krijt mijn ogen met het stof dat mijn gedachten verlaat zie kleuren langzaam vervagen achter mijn luikende wimpers ik vernevel de contouren strijk het haar uit mijn gezicht en vertrouw de zachtheid toe aan het gehavende vel…

Lichterlijk gedicht Daar zie ik je, schat schimmige vlam gedoofd in een tel en wachten is wat rest daar schijn je weer te zijn ik roep je naam maar de wind verliest mijn verlangen en blaast je verschijnen weg wachten, alweer en toch hoop ik dat als je je weer laat zien je steeds langer durft te blijven en uiteindelijk bij me wilt zijn…

Waar ik zocht naar een samen in een laatst geschreven zin wachten woorden in de schaduw op een nieuw begin de lucht is zoveel lichter dan die leegte in mij ik draag mijn hart de tijd voorbij...…

De wereld is me Te zwaar geworden - Ikzelf was lichter Dan gedacht - niet meer Dan een pluisje ben ik Dat wordt voortgedreven Om te ontsnappen aan De zwaartekracht die me Dagelijks naar beneden Haalt, kracht ook die Zo vaak mijn eigen ik vermaalt…

laat je woorden zien een lach en passie in het duister omdat ik in ontmoetingslicht zo bloot ben dat ik voor je huiver je handen zullen strelend nog wel jeugd ontdekken maar je ogen zullen in de tekens mijn verleden open leggen je zult begrijpen wat je voelt maar wat je ziet aan niet vertaald verdriet zal zich als schaduw roeren veel lichter…

laat je woorden zien een lach en passie in het duister omdat ik in ontmoetingslicht zo bloot ben dat ik voor je huiver je handen zullen strelend nog wel jeugd ontdekken maar je ogen gaan in de tekens mijn verleden open leggen je zult begrijpen wat je voelt maar wat je ziet aan niet vertaald verdriet zal zich als schaduw roeren veel lichter…

hoe kan ik licht worden ik ben niet klaar vergeefs reikte ik naar het waardevolle schuilt er schoonheid in duisternis is het een mooie reis misschien laat ik de herfststorm los en vertrek ik in een lichte lentebries vaar ik in een bootje onder een blauwe hemel de zee op misschien…

Licht lichter en lichter Dicht dichter en dichter het luwen traag en trager nog een paar laatste seconden die eeuwigheid worden de hersenen de uitval elektronen die in de kern vallen de waarnemingshorizon eeuwig vallend het massief zwart gat de genade die pijnloze dood wordt raakt nog aan de neuronen het laatste contact met de verzuchtingen…

zwarter dan wit donkerder dan licht lichter dan zwart grijs is mijn hart zwarter dan wit rijk zonder bezit duister in de nacht in vergrijsde pracht zwaarder dan licht lichter door jouw gedicht bevrijd de diepe smart uit mijn versteende hart zwarter dan licht betoverend gezicht die mijn liefde ontwart uit ons verwarde hart…

je hart zo stil zo licht lichter dan een veer een stille reis naar de gewichtloze armen van Osiris…

niet verdragen ik voel ze in me het zit te knagen De dagen worden lichter maar hier is het zwaar ik wou dat ik het licht zag was dat maar waar…