Alle inzendingen over Mildheid

Mocht mildheid me doordringen zoals weldra het licht van weer een nieuwe lente mijn hart heeft opgericht; Mocht mildheid me verzoenen met dwaasheid en met waan, ondanks de lepe streken die ik niet kan verstaan. Mocht mildheid me geleiden tot waar ik met veel moed een ander mens kan dragen, hem liefdevol begroet.…

mijn mildheid zal groeien als ik om mijn beperktheid lach en me niet teveel met het Grotere werk wil bemoeien ik word aardig voor mezelf dat zijn anderen ook voor mij ben toch zeker wel hier neergezet om af en toe te denken goh, wat ben ik blij…

Soms voelt ineens mijn hart weer zoals het was toen ik nog als een kind met nieuwe ogen keek. Het voelt dan zacht als een jonge vogel pas uit het ei en is verwonderd om zoveel dat als een harde korst in al die jaren zich vormde ongeweten.…

raakt, maakt alles en iedereen relatief gelijk, waarin een rusteloze heimwee broedt, een symboliek in de betekenis van de zoektocht naar de bron van het vruchtwater waaruit ik vertrok en later met de ballast van mijn wetenschap in het ransel, wat steeds zwaarder woog, - gemeten naar de geestelijk afstand - zich naar het einde spoed, de mildheid…

Mildheid gekomen is door teder verder groeien in tijd waar het leven wonden heelt. Schemer herinnering wordt verleden opgevuld in een liefdevolle lijn naar het heden.…

Steeds opnieuw moet ik mildheid leren, voor mezelf en anderen; de stekeligheid vermijden, de harde woorden of het stoere zwijgen, herkennen wat het diepste is in de anderen en in mezelf: het steeds weer proberen de menselijkheid te winnen op de stekeligheid, het stoere zwijgen.…

Om iemand meer tot mildheid aan te sporen, Sta je zijn daden in beginsel toe, Dus slaan is nu niet langer meer taboe, Als je de klap maar niet te hard kunt horen. Op homo’s schieten is voortaan ook goed, Als je het maar een beetje zachtjes doet.…

hier blakert de dood in de cirkel rust verweerd tussen schapen keert het tij der levens met ongelooflijke mildheid groeit hun vruchtbaarheid over het veld monolieten de grassen wiegen in de wind de stilte verzegelt éénieder op de groene heuvel…

Steeds opnieuw moet ik mildheid leren, voor mezelf en anderen; de stekeligheid vermijden, de harde woorden of het stoere zwijgen, herkennen wat het diepste is in de anderen en in mezelf: het steeds weer proberen de menselijkheid te winnen op de stekeligheid, het stoere zwijgen.…

Een bladstille dag de mildheid van augustus een glas groentensap net tien over tien een vrolijk klokkengeluid de mis om halfelf een zonnig gebel geroep éénlettergrepig kom het is zover dan slaat het halfelf het lijkt een serenade een prik in de zon…

Gheryt Sangers - Pater Magister die in het Convent der Jacobijnen de Schrift leest - zaken doet - zich tot Rome wendt - tot mildheid wordt gemaand in dit koud land waar hij - de Stricte Observant - God eert leyt hier begraven al wat hij heeft geleerd leeft - zonder end.…

staren naar de einder is verder willen zien dan ik nu al ben het is ook kijken naar al wat was en ik nog steeds achterna ren op deze plek van dualeren of ver-springende gedachten hoor ik de zee ruisen in zandbanken van rust zo vergaat het vaak dat dan mildheid komt wanneer de wind mij meeneemt en mijn gemoed…

in de lente van het achterland rijpen nog steeds zoete druiven al dragen ze een gerimpeld vlies en lijken stram om in wind te wuiven ze kennen nog vaak twinkelende ogen en hun harten worden soms goudgerand omdat ondanks ongrijpbaar verlies tedere mildheid groeit in dragend mededogen…

bij tegenwind ledigen woorden zich in hardvochtige lucht de gangen van het oneindige blijken door tomeloze tijd versperd tussen doornen van meedogenloos heelt de mildheid van een moment misschien verbeeld ik me dit alles, ik zoek scorend vermogen, godin ja jij, ook al lijkt je huid vermomd, genoeg is, mijn hart op je mond…

het breken van een ei vraagt niet veel durf maar welk een warmte en geduld vereist het broeden welnee, u bent geen kip en ik geen kuiken in de dop ik hou mijn broze kop omhoog vraag niet mij te behoeden voor alle tegenslagen een beetje zachtheid anderzijds wat mildheid bij het kijken stel dat ik dát zou vragen… zou het op moed gelijken…

Voor hen die wijken, stil en neergeslagen, in de bijsternis van nog niet weten hoe de liefde wegen vindt, Voor hen die zwijgen, bij het hoogtij van verbondenheid van wat niet kon, niet mag en dus niet duldbaar is, Voor hen die smeden aan het hek dat binden moet, behouden zal, bezweren wil, laat ik een vlieger op met een lint dat…

Je kijkt opnieuw met heldere ogen en blij verwonderd als een kind maar nu met mildheid en erbarmen daar je jezelf herboren vindt.…

Dromend, vol angstzweet, zie ik de doodsstrijd aan de vervloekte paal van 's mensen Dienaar. De sterke Heiland is geheel kwetsbaar voor kleinzielige wrok, die Hem honend bijt. De man, tot het zwaarste slavenlot bereid, voelt zich één grote gloeiende brandblaar: folter- en spijkerpijnen zwellen almaar, terwijl stekende zon door de wonden schrijdt…

Toeval bracht jou hier en mij, we kijken niet teveel, onbewust van de vragen in de ogen die de ander ziet We zijn onderweg, praten of zwijgen, rustig laten we de energie stromen door de poorten van verlangen naar de organen van ons geluk en we vergeten onszelf badend in vrede De hemel ondersteunt de aarde ze ademt haar seizoenen…

als letters met roeiriemen trage eenvoud en al het water van de zee boetseer ik willende watertaal die danst als de golven op boten van luiheid die soms gevangen wordt als drijvende kurk in een vissersnet misschien zijn mijn woorden te licht voor zware geesten ik verontschuldig me daar niet voor want ze schenken mij medaillons van mildheid…

Zij houdt van takken in een vaas knoppen die zwellen haar ogen glanzen van verlangen van mildheid en van schenken haar handen verwennen de knoppen glanzen morgen gaan ze barsten ze weet het ze voelt het wat is het mooi jong en beloftevol te zijn zij houdt van takken in een vaas knoppen die zwellen morgen gaan ze barsten…

De dag is weer voorbij nu en mildheid blijft een taak; dat avondvrede groeie terwijl 'k nog even waak, want leven is steeds anders en straks zijn sterren daar. Een glimlach doet me zingen om 't liefdevol gebaar.…

Noem het maar de schaduw van de schemer, die valt over de schouder, of het licht van de zon dat in mildheid smoort. Het is zinloos het laatste licht te vangen. Het wachten op de dageraad is al begonnen. Ofschoon de avond valt voordat de dag zich heeft bezonnen.…

Alweer een nieuwe dag waarop het felle licht van boven op ons mildheid maar ook trouwe tranen richt Een fel licht in de duisternis oog in oog, frontaal schreeuwend halogeen de mond gesnoerd meedogenloos, verwrongen staal En terwijl de nacht alweer verloor verdween het licht uit beider ogen twintig jaar was voor hem veel te kort Word…

ik laat mijzelf vloeien over een huid van gedachten het streelt de lijnen van het zachte verwachten naar hopende mildheid die de zuiverheid verfijnen ik laat mij glijden over brandende zuchten verlos de hitte van zuigende verliezen om de immer resterende as te mijden niet meer te duchten ik zweef over dromen die van overdag het geeft…

Gegoten in dons vingertoppen vertraagd zichtbaar bewegende contouren associaties in het wezen van de huid in rillingen zonder koorts diagonalen over de tong die schrijden over de treden van de ruggengraat hoop leidt ons over de levenstrap, in de lichtheid van de bron, een geconditioneerde odyssee door de hersenen van mildheid,…

de roos zachtmoedig geur afgeeft en teer zich steeds laat plukken de broze bloemen fijn en zoet zich ruiken laten en voorzichtig tasten zoals voor jou mijn huid en haar opnieuw ontdekking zijn als het aaien van de poes het volgen van de vogel naar waar hij 't liefste wil zo kwetsbaar willen leven en toch zo zeker weten dat mildheid…

Op het kermisplein dat "gruwel" heet schuilt onkwetsbaarheid ironisch smeekt meer macht om aandacht, achter die geen enkele mildheid schuilt.…

Haar mildheid werpt goud als kleur over mijn ochtend. En ik drijf de dag in. Licht… Onbezwaard… De ademtocht bewaard, maar stokkend van ontroering… Want, neen, niets is zeker. Deze jonge morgen kent mijn oude gisteren nog niet……

het was onaards de plaats waar ik jouw voeten waste er was alleen een lichte plek de wereld heel ver weg er golfde zee in een mildheid zonder overheersend kuiven zij bloeide blauw op het witte strand van schelpend zand een zilte zon scheen magisch licht mystiek weerkaatste in je blik wij voelden de nabijheid van het paradijs…